Ο ΑΓΡΟΣ Τ΄ ΑΠΡΙΛΗ

Έχει ο αγρός τ΄ Απρίλη,

Πράσινο πυκνό τριφύλλι.
Κι ο αέρας δυο πουλιά,
Που κοιτάζουν τα παιδιά.
...
Ειν΄ της θάλασσας το κύμα,
Αλμυρής της ρόγας κλήμα,
Και οι γλάροι από ψηλά,
Μάτι κλείνουν πονηρά.
...
Ήλιε δέξου στην αγκάλη,
Ζουμερό το πορτοκάλι.
Λάμψε, στείλε τις ακτίνες,
Να ρθουν οι θερμοί οι μήνες.
...
Και τα όνειρα ανθρώπων,
Νέων, δούλων κι αδελφών,
Κρυμμένων τάχα μυστικών,
Στις άδειες τσέπες των αρχόντων.
...
Μον΄ ένα παιδάκι ξέρει,
Τι ο Άγγελος θα φέρει,
Ξέρει τι ΄ναι μουσική.
Ανάσταση  μοναδική.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΚΦΡΑΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

αναρωτήθηκα πολλές φορές στο παρελθόν

σ' εκείνον τον παράξενο τον γάμο, τι ζητούσα -

υπάρχουνε τρόποι πολλοί, για να αυτοτιμωρηθεί

κανείς κι εκείνος ήτανε κάπως ανώδυνος

ή ήταν επώδυνος πολύ̇ ανάλογα με την εξήγηση

που ήθελα να δώσω , λαμβάνοντας υπόψιν μου

πως πάντως έρωτας, ίσως και να υπήρξε

κάποτε παλιά, πριν απ' τα γεγονότα

άλλωστε στον γάμο της Κανά, υπήρχε θέμα άλλο

και πως να ταΐσεις τόσο κόσμο˙ δεν είχανε

εφευρεθεί ακόμη και τα catering και όλα τότε

περνούσαν απ' τα χέρια των θεών -

τζάμπα και βερεσέ, σπατάλησα το μέγιστο εκείνο θαύμα.

το ξερα όμως: οι αλλαγές εις την ψυχολογία των λαών

ειν' κάτι συνεχόμενο

και εκτός μίας συγνώμης, δεν θα υπήρχε άλλο τίποτε

κι αυτή, δεν μου την είπαν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΔΙΑΦΟΡΕΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΤΡΟΜΠΕΤΑ

Ιησούς του Ναυή, παίζων τρομπέτα

εμπρός απ' της τεράστιας Ιεριχούς

τα άπαρτα, μεγάλα τείχη -

κι ύστερα, μου λες ότι η μουσική

εξημερώνει ήθη και λαούς.

όμως έστω και έτσι

η θεία νίκη, ήλθε -

υπήρξαν κι άνθρωποι πολλοί

που μίλησαν για θαύμα μέγα

και άλλοι, που πέθαναν˙ καταραμένοι

άπιστοι και εντελώς χυδαίοι φυσικά

γιατί κάπως να γράφεται

πρέπει κι η ιστορία.

πού είναι η ξακουστή Ιεριχώ;

πού ειν' τα τείχη των Τιτάνων;

και η τρομπέτα, που παιζε

τότε ο του Ναυή ο Ιησούς ο μέγας

πού να ναι τάχα και αυτή;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ

ΑΠΟΣΤΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΩΧ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

Μνημόσυνα σε μέρη

Που κάποτε τελείωσε η ιστορία -

Απογοητεύσεις ανθρώπων, που αγωνίστηκαν

Κατά παντός μορφής και χρέους τυραννίας.

Ένα είδος μιας μεταμόρφωσης

Κι ο χρόνος ταξιδεύει χωρίς δάκρυα

Χωρίς πιστεύω, χωρίς μία δεσπόζουσα ιδεολογία -

Τα κοινά συμφέροντα, υπέρ πάντων

Άλλωστε, όποιος δεν γνώρισε την ανεργία

Δεν μπορεί τίποτα να γνωρίζει.

Αχ, πως βαρέθηκα να μηδενίζω

Τα πάντα, που μου μάθαν να μισώ -

Ύστερα βέβαια μετανιώνω

Αλλά τι να το κάνεις το δίκιο

Όταν έχουν περάσει οι στιγμές.

Ο χειμώνας πέρασε και ήταν ελαφρύς

Οι δεσποτάδες δημιουργούνε τάματα καινούρια -

Ωχ! Μάνα μου!

Τα μάτια μου, έχουν να δουν

Ακόμη στην ζωή˙ πολλά!

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Ιδιωτικές υποθέσεις, δημοσίου συμφέροντος -

Γι' αυτό χτυπάνε σήμερα οι καμπάνες δυνατά.

Ψιθυρίζω όνειρα, που είδα

Που ξέχασα πριν ξημερώσει -

Άλλωστε, υπάρχουνε και οι μητέρες

Που σπρώχνουνε παιδιών τους τα καρότσια

Προς έναν ουρανό, κιτρίνου χρώματος βαθέος

Προσπαθώντας να πιάσουνε τα αερόστατα.

Κι η πόλη χάνεται σε μία ηρεμία

Ακαθορίστων συνταγών και

Τελετών μιας προετοιμασίας

Για μέρες που θα ρθουν

Πιο δύσκολες ακόμη.

Όταν γυρίσουν τα ιπτάμενα παιδιά

Κανείς δεν θα θυμάται πια

Τι έγινε ετούτη την ημέρα.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Κι όλα ξεκίνησαν μόλις τελείωσα το στρώσιμο του κήπου με γρασίδι, που έμοιαζε αρχικά μ' ένα απέραντο πράσινο χαλί, τυλιγμένο, σαν ένα τεράστιο ρολό· πια δεν έσπερνε κανείς, αφού στον κόσμο όλο, σπορές πια δεν γινόταν· λόγω κόστους μεγάλου, λέγαν οι προεστοί, αλλά πραγματικά και όλοι οι άλλοι, δεν δείχνανε φροντίδα για των ειδών την διαιώνιση και όπως πάντα, την λύση, είχανε κληθεί να δώσουνε κάποιοι αναρχικοί – άνθρωποι άθλιοι στην εμφάνιση· όμως με πίστη.

Είχανε δύναμη και ήτανε σκληροί, όμως εγώ ήξερα μοναχά να στρώνω, ρολά από χορτάρι ή συνταγές γλυκών να εκτελώ – το έλεγε η μητέρα μου, σαν έβρεχε, πως ήμουν από ζάχαρη φτιαγμένος.

Το μόνο που έκανα λοιπόν, ήταν να περιμένω μ' αγωνία, να τελειώσουνε οι εκπομπές με τις ατελείωτες τις συζητήσεις – θέλει πολύ προπόνηση, το να αντέχεις. Ναι, τα κατάφερνα πολύ καλά με το ποδόσφαιρο, καθώς στρώνοντας τόσα χρόνια το χορτάρι μου κι εντός γηπέδων, είχα μάθει να γνωρίζω τα στημένα από πριν – έφτιαχνα δε τείχη με αγάλματα μεγάλα, μα αν δεν έχεις τύχη, δεν έχεις που να πας και τι να κάνεις· και τα σαββατοκύριακα, θέλουν και κάποια διασκέδαση.

Έτσι ξεκίνησα να κάνω εφευρέσεις, όπως: εικονικές μονομαχίες, ανύπαρκτων ανθρώπων έρωτες, πολεμικές μηχανές για εξωγήινους και άλλες απίστευτες εφαρμογές, γι' αυτούς όπου καθόταν...

Φυσικά κάποτε όλα αυτά, χρειάστηκαν μια σοβαρή ανασυγκρότηση, για ν΄ απομείνει κάτι, αλλά είχα προλάβει και την κρίσιμη στιγμή ήμουν αλλού.

Όχι, δεν πέρασα άσχημα κι εκεί, αλλά τα χρόνια πέρασαν και γίναν οι κινήσεις των ποδιών μου πιο αργές – έγινα λοιπόν διαιτητής (παλιά μου τέχνη και αυτή) και πέτυχα, αφού ήμουν ο μόνος, όπου γνώριζα καλά, κάθε φορά, να βγάζω νικητή εκείνον, που μπορούσε να ελπίζει σε συνέχεια... Έτσι κέρδιζα και εγώ, απ' την ελπίδα κάμποση·͘ κι ελπίδα πάνω στην ελπίδα, έχτισα ένα σπουδαίο θρύλο – που φυσικά και δεν υπήρχε. Υπήρχανε όμως άνθρωποι μυριάδες, που το πίστευαν και όλο μου το μυστικά, ήτανε ακριβώς αυτό.

Αλλά κι ύστερα, τα κατάφερα και ήμουνα μ΄ αυτούς, όπου θα φεύγαν πρώτοι (γέροι πια), μα τυχεροί μέσα στην ατυχία των άλλων, που κουβαλούσαν καθημερινά σε μια πόλη μεγάλη, υλικά κατασκευής για τεραστίους υπονόμους – και οι τσιμεντένιες οι σωλήνες, είχαν μεγάλο βάρος. Τότε εκείνοι λύγιζαν, μα οι ακροπόλεις ήταν ακόμη ισχυρές και τα ανέκδοτα που λέγανε εκεί, ήτανε μοναχά για ενηλίκους – οι νέοι, είχανε στέκια άλλα, μα ήμουνα πια στο γήρας το βαθύ.

Γι' αυτό ξεκίνησα να γράφω απομνημονεύματα – όχι δικά μου φυσικά- τον χάρο προσπαθώντας να γελάσω.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Ήταν η νύχτα, που ξεκινούσαν οι ψυχές ένα ταξίδι – θυμάμαι, είχα χάσει την βαλίτσα, με τα σπουδαία εργαλεία κι ήταν αυτό έγκλημα τεραστίων διαστάσεων, που όμως γρήγορα το διόρθωσα, αφού οι πρόσφυγες από την Σμύρνη, επέστρεφαν ξανά, διωγμένοι από τον ίδιο τόπο, από τα ίδια σύννεφα, από μια ίδια εκμετάλλευση αιώνων· θα 'τανε αμαρτίμα να μην τους περιθάλψω.

Ετοίμασα τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία και τους πλέον μεγάλους ουρανούς, για συμπαράσταση – δεν τελειώνουνε ποτέ τα δράματα, αν δεν υπάρχει τύχη.

Όσο για μένα, συνέχιζα ν' αναζητώ εκείνη την βαλίτσα, γεμίζοντας με λόγια, άσπρους πάτους ή ανοίγοντας με αντικλείδια, πλανήτες, που 'ταν σε όλους άγνωστοι, υπακούοντας σε άνωθεν εντολές, δικές μου.

Αφεντικό, πελάτης και υπάλληλός αντάμα· και μετά κάμποσα χρόνια βασιλιάς, μιας και κανένας πλέον τότε δεν ενδιαφερότανε γι' αυτόν τον τίτλο – τους κορόιδεψα όλους κι απ' ότι κατάλαβα το μετανοιώσαν... όμως ήτανε πια αργά για κείνους.

Βασίλεψα, κάνοντας χρήση νέων, σπουαίων εργαλείων – αλίμονο· μόνο ο Αχιλλέας να 'χε μια νέα πανοπλία και μάλιστα ολόχρυση;

Ήθελα κι εγώ και ήμουν και ζηλιάρης – όμως μου άρεσαν τα πράγματα, που ήτανε απλά· ουδέν πρόβλημα· είχα καλύψει τόσο γρήγορα τις αποστάσεις, που έφτασα να μην έχω τι να κάνω. Κι ας είναι καλά, κάποιοι απ' τους εχθρούς μου, δεν έμεινα χωρίς δουλειά – βάλθηκα να τους αποτελειώσω· φοβήθηκαν και άρχισαν να παραδίνονται...

Ο λαός βεβαίως πανηγύριζε και ήταν όπως πάντα με το νικητή (εμένα φυσικά), δημιουργώντας μου μία μεγάλη αγωνία, όταν σκεφτόμουν το τι θα συνέβαινε στην πρώτη μου την ήττα – με φώτισε ο Κύριος και παραιτήθηκα.

Είναι καλύτερο ν' αποχωρείς όταν κερδίζεις κι ας χάσεις λίγη αίγλη πιθανή· ειν' απ' την ολική καταστροφή, κάτι καλύτερο σαφώς – θέλει όμως μεγάλη εμπειρία και αν δεν πάθεις πρώτα, δεν...

Άλλωστε όλες οι τιμές, κάποτε γίνονται κι αυτές, τιμές μιας ευκαιρίας...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Ο ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΤΗΣ

Το χέρι έκανε μέγιστο λάθος

Σαν έδειξε υπομονή

Στον απογοητευμένο θερμαστή.

Και μετά, τρεις ώρες ανακάλεσε

Μιας και όλα σχετιζόταν μεταξύ τους

Μέσα από χρονικά σημεία ή

Αποδόσεις μακροπροθέσμων ομολογιών -

Ναι, αλλά το κάταγμα πονούσε

Και το παιδάκι έκλαιγε -

Και με το δίκιο του.

Όμως, ότι και να γινόταν

Μία τεράστια επιτυχία

Σκέπαζε κάθε τι

Που δίδασκε ελπίδα.

“Στέρηση δικαιώματος

Αποφυγής της συντριβής

Από ονειροπόλους”

Έγραφε ή του τηλεγραφήματος

Επείγουσα η εντολή -

Ο τηλεγραφητής την πέταξε

Εις το καλάθι των αχρήστων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

“ Όσο κερδίζουνε τα όνειρα

Τίποτε φυσικά στον κόσμο δεν τελειώνει -

Φτάνει να παρακολουθούν

Οι άνθρωποι τ' αστέρια

Και μες από της ποίησης τα λόγια

Να καταγράφουνε σιωπές

Τροχιές κι αποτελέσματα.”

Έτσι σκεφτότανε και το μεγάλο νυχτοπούλι

Όταν πετούσε πάνω απ' την Ακρόπολη -

Περνώντας την, έστριψε προς τον ουρανό

Και ράγισε εκείνο το γυαλί

Που ένωνε το σύμπαν.

Κι όλα συνέβησαν την ώρα ακριβώς

Που όλης της γης οι άνθρωποι, κοιμούνταν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΣΑΝ ΑΝΟΙΞΗ

Τρομαγμένες σκιές

Μέσα σε μια νύχτα

Που ήλθε σαν μια πρόταση

Βγαλμένη από θαύμα.

Οι τοίχοι, η σημαία και ο άνεμος - 

Πίσω απ' το ερειπωμένο μοναστήρι

Ήχοι από εξαϋλωμένα σήμαντρα

Δείχνουν, ότι υπάρχει

Και ζωή κάπου τριγύρω

Ή ειν' ο χειμώνας

Που αποχαιρετά τον κόσμο μας

Κάνοντας χρήση φαντασίας.

Η φωνή ενός κρυμμένου κούκου

Δημιουργεί, ένα καινούριο καλωσόρισμα

Και από ένα μακρινό χωριό

Ακούγονται γκάιντες και νταούλια.

Πάνω εις τα χαλάσματα προβάλλεται

Το όμορφο το πρόσωπο μίας κοπέλας -

Σαν Παναγιά, σαν αγάπη

Σαν μία μοναχά αναπνοή

Σαν άνοιξη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Μέσα στην υγρασία

Εκείνο το απόγευμα τελείωνε.

Αργά ή γρήγορα –

Δεν σήμαινε για κείνον τίποτα.

Οι κόρνες των αυτοκινήτων μόνο

Προσθέταν στην ατμόσφαιρα

Μια αγωνία.

Είχε ξεχάσει το ρολόι του, στο σπίτι

Κι έτσι έψαχνε την ώρα να διαβάσει

Στις βιτρίνες των λησμονημένων ρολογάδικων

Ή στις φωτεινές επιγραφές των φαρμακείων.

Μια καμπάνα εκκλησίας, του απάντησε –

Ήταν δεν ήτανε Απρίλης

Ήταν δεν ήτανε Παρασκευή

Όπως και η ημέρα κείν

Που αποχαιρετούσε, το όμορφό του, το χωριό

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Αν καποτ’ απ’ αυτόν τον κόσμο πέρασα

Απλός σαν άνθρωπος, «απλώς», σαν τρόπος σκέψης

Κύριε, συγχώρεσέ με, που ήμουν τόσο λάθος –

Που πότισα τον κόσμο μου, με μια ορμή, γεμάτη αστοχία.

Ευτυχώς Κύριες, που ήμουν κατά βάθος ευγενής

Και έκρυβα το μίσος μου, γι’ αυτούς, που μ’ αδικούσαν.

Ήτανε κάτι και αυτό –

Άλλωστε σαν άνθρωπος, οι αντοχές μου περιοριζόταν

Και αν υπέκυπτα, θα έφτιαχνα ακόμη μία ζούγκλα.

Ναι κύριε· είναι αυτό που με γεμίζει περηφάνια –

Θέλει μεγάλη δύναμη το να μπορείς να ξεχωρίζεις.

Έτσι κι αλλιώς, μετά το τέλος μιας ολάκερης ζωής Κύριε

Και η συγχώρεση, ειν’ κάτι τελείως σχετικό

Όταν ήδη έχει συμβεί, ότι ήτανε να γίνει.

 AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Λοιπόν, είναι τα χρώματα

Που βελτιώνουν τις στιγμές

Αλλά και οι πόνοι, που μ’ οδηγούν

Στην προσοχή των ονομάτων

Που γράφονται τα απογεύματα

Πάνω στον δίσκο του ηλίου.

Κι όμως, τα τριαντάφυλλα

Πρέπει κι αυτά να επιζήσουν.

Ναι, είχα πολύ αγάπη μέσα μου

Και μου την πήραν με την βία

Τη βία, όπου λέγεται ζωή

Που πάει – όπως πάει –

Προς τα εκεί, που γράφει αστοχία.

Δηλώνω ελλιπής ερωτευμένος

Δηλώνω μισοάρρωστος

Και μισοτελειωμένος

Αφού ένα παγώνι μου δειξε

Μια ομορφιά, όπου εγώ

Δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω –

Όπως και εν’ αμπέλι, μια ελεύθερη πατρίδα

Ή έτσι απλά μία δική μου αγάπη.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Παράξενων ανθρώπων ιδιοτροπίες

Πόνοι από ξερά κλαδιά, που σπάζουν εύκολα

Δρόμοι μέσα σε πέτρα· μέσα στον πιο σκληρό γρανίτη

Αφημένη· πρώτα στην θάλασσα· ύστερα, στον αγέρα

Και μόνοι τους περιπολούνε αετοί

Ζητώντας να μάθουν κάποτε κι αυτοί

Το από πού προήλθαν –

Έρχονται από μακριά πολύ:

Η ομορφιά, η ποίηση και το γλυκό τραγούδι.

Στου ποταμού την άκρη, ανάμεσα

Σε πέτρες κι όμορφα χαλίκια

Εκείνη ειν’ έτοιμη, γυμνή, για ένα άγιο μπάνιο –

Τυφλός πια ειν’ ο ποιητής· τιμωρημένος

Μιας κι όλα τα όμορφα, ανήκουνε στην φύση.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Αύρα από οσμή ζωντανών κρεάτων

Πρόστυχες όλο αθανασία νύχτες

Ατιμασμένες από έρωτα στιγμές

Και υποψίες αργυρωνήτων θαυμάτων

Σειρές μιας λύσης τελικής αναζητάνε

Κομήτες απογόνων που πονάνε

Αποτελέσματα μίας ευχής τελείως αποτυχημένης

Από μικροαστούς, τίποτα το καλό μην περιμένεις.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΖΩΗ ΣΕ ΕΠΤΑ ΣΤΙΧΟΥΣ

Γη, φως, χορτάρι· κόσμος –

Ότι υπήρξε κάπου- κάποτε έγινε μνήμη

Και ιδέα σε γραφτά σπουδαίου μάγου.

Έτσι δημιουργεί η άνοιξη τις προσδοκίες –

Κι έτσι τελειώνει ο χειμώνας.

Επί του κόσμου, το αντίκρισμα είναι μηδέν –

Επιστροφή εις την αρχή· μυρωδιά τέλους.

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΨΗΛΑ

Κόσμοι, πρώτοι και δεύτεροι και τρίτοι –

Κατηγορίες πολιτών.

Κάποιοι, μπορούνε και μιλούν

Πάντοτε δυνατά –

Ευλογημένοι.

Κι έρχονται κάποτε στιγμές

Που όλες οι πρωτεύουσες του κόσμου

Αποκτούνε ρόλους δευτερεύοντες.

Βόσκουν αρνιά στις παραλίες

Γεύονται και τ’ αλατισμένο το νερό

Λέει για να αρέσουν –

Θέλει κι ο μελλοθάνατος

Στον θάνατο ν’ αρέσει

Γιατί, το να πεθαίνεις

Άοσμος, άνοστος, άκαπνος

Αλλά κυρίως άνεργος

Είναι κάτι το εντελώς υποτιμητικό

Κι όπως και να χει

Όλοι μας θέλουμε να περπατάμε

Το μέτωπό μας έχοντας ψηλά

Ακόμη και προς θάνατον.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Στα νερά του Πηνειού

Ίσως γεννήθηκαν  και κάποια από τα λάθη –

Αιώνες πριν κάποιο Φλεβάρη

Μπορεί και Μάρτη

Κι αφού τα πάντα αρχίσαν

Να κυλούν ελεύθερα

Σε μία κοίτη άλλη

Ευρισκόμενη κάπου  πιο πέρα

Τα χωριά στον κάμπο ξεσηκώθηκαν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ

Μοίρα του κάστρου τ’ άπαρτου – μοίρα τ’ αποθαμένου

Μοίρα της τρίτης του ματιάς – μοίρα τ’ αναστημένου

Μέρα του κάμπου των τρελών – των στρατοκόπων  ώρες

Δάκρυα του τέλους μιας αυγής – χαράζουνε σε χώρες.

Σε μια στιγμή εδώ της γης – αυτής ολόγυρά μας

Λάμπει βροντή κι ανάθεμα – τέλος η ανασαιμιά μας.

Χρόνοι και σύννεφα περνούν – χρόνοι ελευθερίας

Πίστη που χάνει ο άνεμος – της νοητής ευθείας.

Και κει στης νύχτας την στροφή – μες στης βροχής τον δρόμο

Άνθρωποι δυνατής ψυχής – γιατρεύουνε τον πόνο.

Της άνοιξης το πρώτο φως – και του χειμώνα άκρη

Τα διαβατάρικα πουλιά – μετρούν του δρόμου μάκρη

Έρχονται φεύγουν και γελούν – κάνουνε και νυχτέρια

Ν’ αλλάξουν δρόμους οι  λαοί – να δώσουνε τα χέρια.

Φτερά κολλάνε στρατηγοί – κι όσο κι αν πολεμάνε

Οι νικητές αλλάζουνε – κι οι άλλοι τους νικάνε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ, ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕ ΠΟΤΕ

      Σκεφτόμουνα τις αλλαγές που γίνονται στον κόσμο, όταν παρουσιάζει ο καιρός μεταβολές. Είναι και που το σύμπαν περιστρέφεται και περιστρέφεται, σαν μία βίδα τεράστια, που μεγαλώνει και πιέζει και απλώνεται, μέσα σε ένα σύμπαν δεύτερο, εναλλακτικό, που υπάρχει, έτσι απλά για να υπάρχει – γι’ αυτόν το λόγο κάθε απόγευμα, πάω και στέκομαι εμπρός από ναούς, ζητώντας εξηγήσεις. Όχι, δεν με περιμένουν οι σοφοί εκεί, αλλά και τι να κάνεις, αφού ολ’ από κάπου περιμένουν εντολές για κάποια ρύθμιση.

      Στα παραθύρια τους όμως, οι νεαρές κυρίες, κάποτε συνηθίζαν και κρεμάγανε εσταυρωμένους, πιστεύοντας πως έτσι μεγαλώναν, άλλα κάθε που τα ποτάμια φούσκωναν, αλλάζανε και οι θεσμοί – και από πού να γλιτώσει τελικά κανένας την ζωή του.

      Είχανε μία λύση δώσει τα ιπτάμενα χαλιά. Φερμένα λέει από την Περσία – βέβαια εγώ αυτό το αμφισβητώ, ασχέτως αν κανείς δεν νοιάζεται, όμως μία τους και μία μου… Άλλωστε ήξερα και πετούσα και τώρα άγνωστο πως,  ακόμη καταφέρνω και μετακινούμαι χωρίς να γίνομαι αντιληπτός, παρά μοναχ’ απ’ τα πουλιά – έτσι αν δείτε να πετούν παράξενα τα περιστέρια, ξέρετε…

      Υπήρχαν όμως κι άλλοι τρόποι για να λύνονται διαφορές. Μαχαίρια, πιστόλια, δίκαννα,…, αινίγματα και παροιμίες και όποιος απαντούσε λάθος στις ερωτήσεις που του έκανε μία βεζυροπούλα, μαύρο καταραμένο φίδι, που τον έφαγε – έτσι  περάσανε τα παιδικά μου χρόνια όμορφα, δίνοντας εξηγήσεις ή μετρώντας απορίες, τύπου: τι είναι η ζωή, τι είναι η αγάπη ή από πού προέρχονται τα όνειρα· και ο καθηγητής μας των θρησκευτικών, είχε τόσο, μα τόσο υπομονή, που…

      Και έτσι έμαθα τότε να πιστεύω: σε ένα θεό, σε ένα διάβολο, σε μια γυναίκα, σε μία ιδεολογία· είναι θέμα έρευνας μεγάλης, αυτή η δύναμη της πίστης· όμως υπήρχε, όπως υπήρξαν και υπάρχουνε και οι μεγάλοι πόλεμοι στον κόσμο· άλλος ένας τρόπος για να γίνεις φλογερός λαϊκιστής, είναι το να μιλάς για ολ’ αυτά, αλλά λέμε τώρα…

      Στην γειτονιά μας υπήρχανε, εκτός απ’ όμορφα κορίτσια και πολλά λεφτά· δυο – τρείς τα είχανε και αρχικά τους εζηλεύαν όλοι, ύστερα όμως το κράτος έριξε άφθονο το χρήμα στον λαό και όλα ξεχαστήκαν· όμως εγώ την έχασα την Αμαλία και καλά να πάθω, αφού όπου μόνιμος φτωχός και η ερωτική αποτυχία ειν’ εξασφαλισμένη· όχι βέβαια ότι κι οι πλούσιοι πετύχαν κάτι· απλά, είχανε χρήματα για μάταια σπατάλη.

      Περνάγαν όλοι τους πολύ καλά κι εγώ ίσως καλύτερα απ’ όλους· στο κάτω – κάτω, εκείνοι ζούσαν, ενώ εγώ προσποιούμουν ότι ζω, αφού χρειάζεται και πονηριά για να πετύχεις.

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΓΙΝΕ ΙΣΧΥΡΟΣ

Υποστηρίζω, ότι οι δρόμοι γύρω μας

Έχουν και χρήσεις άλλες:

Παιδότοποι, ξαπλώστρες, παραλίες

Αναλόγως το πώς στηρίζει

Την αλήθεια της, η κάθε κοινωνία.

Σχήμα πρώτο: κύκλος.

Σχήμα δεύτερο: τετράγωνο.

Σχήματα: συμβολισμοί ισορροπίας.

Ισορροπία, μια τέχνη μέγιστη.

Και όσο κάτι μεγαλώνει συνεχώς

Τόσο και πλησιάζει, σε εν’ απόλυτο κενό.

Διάλογοι, πίεση, διαφωνίες –

Το δίκαιο του ισχυρού· λέει

Το πιο μεγάλο από τα ζώα της ζωής

Και καταπίνει με απίστευτα μεγάλη ευκολία

Ανθρώπους και ιδέες και σοφία, στην στιγμή.

Γι’ αυτό σου λέω· γίνε ισχυρός.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ