-Απειλητικές σταγόνες-

-Απειλητικές σταγόνες-

Απομακρύνσεις εραστών από τον ήλιο

Κλειστά τα φώτα της μεγάλης πολιτείας

Πράγματα που δεν περιγράφονται με λέξεις.

Εκπτώσεις· σ' όλα τα καταστήματα

Που ξεπουλήσαν κάποτε έρωτες "όσο - όσο" —

Τώρα οι ρεματιές πια τραγουδούν ρέοντας προς τα κάτω.

Χρονικά σύμβολα πάνω σε καταλήξεις

Διαμορφώνουνε τα βήματα κάθε διαμαρτυρίες∙

Πόσο πιο βαρετά, μπορούν να γίνουνε τα χρόνια;

Μα οι σταγόνες συνεχίζουνε να απειλούν...

Στακ - στακ, στακ - στακ...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Ασυμμετρία-

-Ασυμμετρία-

Με πλάτη γυρισμένη

Και με γοφούς που πλέουν σ' άσπρη θάλασσα

Πλανιέται στους βρεγμένους δρόμους —

Απομεσήμερο, και τέλος εβδομάδας∙

Μόνη, ως μια παράκληση

Μόνη, ως ένα θήραμα όπου ζητά

(Μία φορά κι αυτό)

Αναστροφή μίας μοιραίας ιστορίας.

Παντελόνι: κολλητό

Και μια ψυχή να τρέχει πίσω της

Σαν μία ερμηνεία.

Αστεία πράγματα — φαντάσματα του χθες

Νύχτες γεμάτες μοναξιά, που έρχονται ολοταχώς

Κι ας ειν' ακόμη μέρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Ο ραβδοσκόπος-

-Ο ραβδοσκόπος-

Υπάρχει στην ατμόσφαιρα κάτι ανάμεσα στο γκρίζο και στο μπεζ.

Το πρόβλεψαν αυτό από νωρίς οι ραβδοσκόποι της μελαγχολίας

Βλέποντας τα δικράνια τους να κινούνται προς τα μπρος

από μία διαφαινόμενη συγκέντρωση υδάτων.

Βροχή ή δάκρυα

Ή αναμμένο φως στο διαμέρισμα απέναντι

Όπου μπορεί να έχει ξεχαστεί από το καλοκαίρι 

Όπου μπορεί να είναι συνοδός ερωτικών στιγμών

Γι αόρατους ανθρώπους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Ναυτικές σημαίες

Ναυτικές σημαίες

Μαγευτικό ηλιοβασίλεμα

Που τόσο πολύ επιθυμούσε να κοιτάζει∙

Και εγώ καθόμουν πλάι της και έγραφα αργά

Επιθυμώντας να κρατήσω ζωντανό

Όσο μολύβι πιο πολύ ήτανε δυνατόν

Επιθυμώντας να είμαι — όσο γινόταν — ακριβής

Στην περιγραφή που έκανα επάνω στο χαρτί

Όλων αυτών που πίστευα και γίνηκαν αέρας.

Άσχετη εκείνη μ' ολ' αυτά

Συνέχιζε τον ήλιο να κοιτάζει —

Μέρα που είναι δίχως σύννεφα, δίχως φιλοδοξίες

Παρά μαγεία μοναχά και ναυτικές σημαίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Στον δρόμο της αγάπης

Στον δρόμο της αγάπης

Η νύχτα αλλάζει στους ανθρώπους συναισθήματα.

Είναι διάχυτη η μοναξιά στα πρόσωπα, μισοερωτευμένων κοριτσιών

Που χάσανε μια παρθενιά, χωρίς να καταλάβουν.

Αυτό το κίτρινο το χρώμα, που βάφει θέλοντας και μη

Κάποιες φορές την δύση, είναι ένα παράπονο

Για κάτι που 'γινε νωρίς — πολύ νωρίς

Και χάθηκ' από πάνω του ο πόθος ο μεγάλος.

Η απλοποίηση έχει μια λογική∙ το ίδιο η βιασύνη∙

Φεύγει ο χρόνος μακριά

Κι όποιος να το καταλαβαίνει δεν μπορεί

Γρήγορα πιάνει το μηδέν, στον δρόμο της αγάπης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

─ Τα παγκάκια ─

─ Τα παγκάκια ─ 

Η συνήθεια ─ ακόμη και αν δεν είναι για καλό ─, αποκοιμίζει

όπως το μέλλον που προβλέπουνε οι αστρολόγοι

όπως τα ανοιγμένα τα φτερά των παγονιών

που γίνονται αόρατα σαν κλείσουν.

Το μπλέ τεράστιο ποτάμι

δίπλα του ειν' η όμορφη, μα μικρόσωμη, γυναίκα που αθλείται ─

ειν προφανές, ότι η ποίηση ανήκει στα παγκάκια

ιδίως το φθινόπωρο, που ντύνονται στα κίτρινα με φύλλα.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Μαντική

Μαντική

Κίτρινα τα φύλλα του πλατάνου∙

Η γυναίκα με τις ψηλοτάκουνες τις γόβες

Δίνει κλοτσιά στο ροζ το παραθύρι

Και μπαίνει στης τετράγωνης της λογικής

Το περιθώριο.

Αυτός που κάρφωσε στον τοίχο αλυσίδες

Αυτός που έδωσε την εντολή στις μηχανές

Αυτός που δήλωσε απών τη άγια ώρα

Είναι ο ίδιος που πολέμησε μαζί της στο κρεβάτι

Πριν γεννηθεί από τα σπλάχνα της Θεός.

Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ο έρωτας

Σαν κάτι το κενό —

Μεγάλη ικανότητα

είναι το να μαντεύεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΚΡΟΥΑΣΑΝ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΚΡΟΥΑΣΑΝ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

...

Γύρισε στο τετράδιο γύρισε στην λευκή σελίδα. Στο νου του βρίσκονταν σκέψεις, εικόνες και ιδέες, κι ήταν τα πάντα, σαν ένα τεράστιο κουβάρι μπερδεμένα. Ήθελε μιαν αρχή. Ήθελε μια σπρωξιά, που θα τον έκανε να ξεκινήσει. Μια σπρωξιά∙ κάτι το βίαιο, κάτι που να 'χει μέσα του μια βία δημιουργική∙ ένα βήμα, μια λέξη, έστω μονάχα ένα γράμμα για αρχή. Κι ήτανε τελικά εκείνη η αρχή, κάτι πραγματικά απλό και τίμιο. Ήτανε οκτώ αριθμοί. Οκτώ ξεχωριστοί αριθμοί, κατανεμημένοι σε: δυο ζευγάρια και σε μια τετράδα — ήταν μια ημερομηνία δηλαδή.

Μια ημερομηνία. Γιατί όχι; Άλλωστε τα πιο πολλά πράγματα στην ζωή μας, για να εξηγηθούν σωστά, πρέπει να έχουν μια ημερομηνία από κάτω τους γραμμένη∙ ή και δυο∙ ή και περισσότερες: ημερομηνία κατασκευής, ημερομηνία λήξης, ημερομηνία κατανάλωσης, ημερομηνία θανάτου εκείνου όπου κατανάλωσε το περιεχόμενο (όπου περιεχόμενο, μπορεί να ειν' και μια τεράστια ιδέα ή ένα όνειρο πλαστό∙ και ο νεκρός να μην ειν' ένας άνθρωπος απλός, αλλά ίσως ένα έθνος, μια χώρα, ή και ολάκερος ο ίδιος ο πλανήτης).

Αποφάσισε να ξεκινήσει με μία ημερομηνία∙ όμως θα έγραφε μόνο τους τέσσερις πρώτους αριθμούς — τα δυο ζευγάρια δηλαδή. Ημέρα και μήνας! Για το ποια ήταν η χρονιά, ας το αποφάσιζε ο μελλοντικός του αναγνώστης. Βέβαια από την σειρά που είχανε οι ημερομηνίες των προηγούμενών εγγραφών του στο ημερολόγιο, θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει το ποια ήταν η χρονιά, αλλά αυτό του ήτανε τελείως αδιάφορο, γιατί αυτό που ήθελε — κατά βάθος —, ήταν να ήτανε εκείνη του η καταχώριση κάτι διαφορετικό∙ να έχει έστω και μια διαφορά από τις άλλες του καταχωρήσεις, έστω και αν εκείνη η διαφορά, ήτανε ένα νούμερο τετραψήφιο μονάχα.

Ένα απλό τετραψήφιο νούμερο, ένα νούμερο - σύμβολο μίας ολόκληρης χρονιάς. Αλλά και τι είναι χρονιά; Κάτι ασήμαντο τελείως, μέσα σε μια αιωνιότητα, που τρέχει διαρκώς στο άγνωστο, στο μυστικό, με μία απομόνωση του κόσμου του πραγματικού, από αυτόν που ζούμε.

Ένα απλό τετραψήφιο νούμερο, όπου θα το παρέλειπε ηθελημένα, προσδοκώντας κάποια αλλαγή, ή προσδοκώντας μια επιβεβαίωση ενός ονείρου, που βλέποντάς το κάποτε, είχε πιστέψεις πως θα το έβλεπε να πραγματοποιείται, και να αλλάζανε αυτόματα πάνω στην Γη τα πάντα.

Λοιπόν, αυτό ήταν το βήμα - το βήμα το δικό του. Το φαντάστηκε σαν το πρώτο βήμα του Κολόμβου, πάνω σε ένα απ' τα νησιά της Καραϊβικής, ή σαν το πρώτο βήμα του Νηλ Άρμστρογκ επάνω στο φεγγάρι.

Το ζήτημα ήταν να ο κάνει. Το ζήτημα πάντοτε είναι η πραγματοποίηση — ή πιο σωστά η υλοποίηση σχεδίων και ονείρων. Πάτησε το κουμπί από το Faber του — κείνο κατέβασε την μυτούλα του κομματάκι παρακάτω... Έσκυψε πάνω στη σελίδα τη λευκή, και έγραψε κείνους τους τέσσερις τους αριθμούς, που τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις του, τους είχε βασανίσει: 24/4...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

─ Φθινοπωρινοί χαμένοι έρωτες ─

─ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ─

Το φθινόπωρο ειν' ένας έρωτας βραχνός

ειν' ένας έρωτας, που κρύβει την αλήθεια στη σιωπή

σαν αποτέλεσμα καλοκαιριού, όπου δεν θα γυρίσει.

Και ολ' αυτά, ενώ μία κιθάρα, παίζει μονάχη

τις συγχορδίες της αργά ─ αργά και απαλά.

Απαλά μα και απλά

τόσο απλά, όπως ο τρόπος όπου σκάει ένα κύμα αναιμικό

πάνω στην άμμο που ζωγράφισε ένα μικρό παιδί

στο ξεχασμένο απ' τον κόσμο ακρογιάλι.

Ναι, ξεχνιούνται τ' ακρογιάλια σαν τους έρωτες

που έρχονται σε χρόνια παιδικά

και χάνονται στην πρώτη εφηβεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Εξήγηση πρώτης βροχής —

— Εξήγηση πρώτης βροχής —

Βροχή από όνειρα

μέσα σ' αυτό που λένε φαντασία —

πρώτη πραγματική βροχή του φθινοπώρου

πάνω στων δρόμων την καυτή μελαγχολία.

Μου λείπεις

μου λείπουν οι αντανακλάσεις του φωτός

πάνω στα καστανά σου τα μαλλιά—

πάνω στα μάτια σου.

Τι λέω;

Φθινόπωρο δεν έτυχε να είμαστε μαζί ποτέ∙

γιαυτό πάντα φθινόπωρο

είναι που ξεκινάνε οι βροχές.

Στην στάση, δυο κοπελιές συνομιλούν∙

κρατούν στα χέρια τους (σε πλαστικά...) καφέδες.

Η ζωή επιταχύνει συνεχώς, σαν τρένο

που μόλις έχει φύγει απ' το σταθμό

και τρέχει προς το μέλλον

και τρέχει προς επόμενο σταθμό

που και το ίδιο δεν γνωρίζει το ποιος είναι.

Κι αυτό, γιατί φθινόπωρο θα πει

ταξίδι προς τον άγνωστο σταθμό

που 'ναι μετά τα σύνορα

μιας νοητής πατρίδας.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ