ΑΣΠΡΑ ΑΛΟΓΑ

— Άσπρα άλογα —

Ξέρω καλά τα λόγια των Σειρήνων ∙

ειν' το πιστόλι απ' τη θήκη του εκτός.

Ήτανε ένοχος ο αυτοκράτορας,

που πούλησε τα χρέη του, χωρίς δασμούς,

σε ηγεμόνες δυτικών αποσπασμάτων.

Σήμερα βρέχει διαρκώς απ' το πρωί –

φέτος βλέπω να μεγαλώνει το χορτάρι πιο νωρίς.

Ακούγεται ο καλπασμός απ' τ' άσπρα άλογα,

που πήδηξαν την μάνδρα των θεσμών

και ταξιδεύουν λεύτερα στον ουρανό

του κόσμου των ανθρώπων.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

― Η σπασμένη κιθάρα ―

― Η σπασμένη κιθάρα ―

Γκρέμισμα από κεραυνό – γκρέμισμα από χρόνο.

Σε δείχνει ένα δάχτυλο, σου λέει μια φωνή:

«Εσύ! Εσύ είσαι ο ποιητής! Εσύ! Εσύ είσαι ο πειρατής!»

«Είσαι εσύ ο εραστής;»

Κι εσύ κοιτάζεις το «ωμέγα», ανατρέχοντας

στο παρελθόν των άλλων των γραμμάτων.

«Εσύ!», επιμένει η φωνή – το δάχτυλο σε δείχνει∙

κι εσύ τρέχεις προς μια πλατεία δακρυσμένος

ψάχνοντας για να βρεις, την κιθάρα, που σου έσπασε

σαν ήσουνα μικρός, εκείνος ο ψηλός

μαυροντυμένος μπάτσος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

IΣΟΡΡΟΠΙΑ

Ο άγνωστος κόσμος υπήρξε διαδήλωση

Μιας βροχερής ημέρας

Απέναντι σ' αόρατη κυβέρνηση

Απέναντι σ' αόρατο εχθρό.

Μωρό μου, σήμερα θα κοιμηθώ νωρίς –

Σήμερα τίποτα δεν είναι αρκετό

Να με σκοτώσει∙

Μωρό μου σήμερα θα φύγω απ' την πόλη

Οριστικά και αμετάκλητα

Πηγαίνοντας στο παρελθόν −

Ζητώντας να ν' αλλάξω.

Στα χίλια εξακόσια

Μετά έτους γεννήσεως Κυρίου

Οι στρατιώτες, πηγαίναν σε διάταξη στις μάχες –

Και έβρεχε ανάξιες μορφές η ιστορία

Και την βροχή την έφερνε

Ένας χειμώνας γενικός

Για όλους τους ανθρώπους.

Εγώ μωρό μου όμως

Κατάφερνα να αναπνέω

Μ' αναπνευστήρα το καλάμι

Που το ξέχασε Βιετναμέζος εμιγκρέ

Στην Ερυθρή Πλατεία μια βραδιά

Που 'χε γεμίσει ο ουρανός

Λευκές - λευκές νιφάδες.

Σκυλιά γαβγίζουν με παράπονο∙

Είναι σκυλιά – δεν είναι λύκοι∙

Είναι προστάτες εστιών –

Φτερά των Αρχαγγέλων.

Δεν χάνω την ισορροπία –

Ζητώ την ισορροπία∙

Ζητώ μία διαφορετική κατανομή

Στα βάρη των ανθρώπων.

Μωρό μου, σήμερα δεν θα κοιμηθώ νωρίς∙

Στο είπα και πριν λίγο.

Παίζω με μιας κιθάρας τις χορδές∙

Κερδίζω περισσότερο βασίλειο αγάπης.

Στα χίλια εννιακόσια σαρανταπέντε χρόνια

Μετά έτος γεννήσεως Κυρίου

Ο ξακουστός αεροπόρος πάτησε το κουμπί –

Και δεν υπήρξε μάχη...

Μα μια ισορροπία τρελών και άμυαλων πτηνών

Στον κόσμο των ανθρώπων.

Εγώ όμως μωρό μου, κατάφερνα να απαντώ

Στην πρόκληση με χρήμα

Που ήταν πράσινο, που ήταν μπλε, που ήταν μαύρο.

Κι ο γιος μας μωρό μου, έτσι θα απαντά∙

Αφού τώρα εγώ, το παρελθόν αλλάζω.

"Γιε μου, δεν έγιναν όπως στα λεν!"

"Μην τους ακούς!"

"Φτιάξ' τα εσύ απ' την αρχή, χωρίς κανένα λάθος!"

"Φτιάξ' τα εσύ απ την αρχή – κράτα ισορροπία!"

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

― Το πάτωμα, το πάτωμα, το πάτωμα ―

― Το πάτωμα, το πάτωμα, το πάτωμα ―

Έκρυψε κάτω από το πάτωμα της κάμαρας

Τις δυσκολίες της ζωής

Κ' ύστερα άρχισε να θυμιατίζει βλαστημώντας –

Γελώντας δε ταυτόχρονα

Γιατί για 'κείνον δυσκολίες δεν υπήρχαν

Στη ζωή

Μα κάτω απ' το πάτωμα

(Το πάτωμα, το πάτωμα, το πάτωμα).

Μέχρι να ρθει η μέρα – η στιγμή

Να φτάσουνε στην γειτονιά οι αετοί

Να σπάσουνε το πάτωμα

( Το πάτωμα, το πάτωμα, το πάτωμα)∙

Και τότε;

"Μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία

Ότι αυτοί τον Θεόν όψονται!"

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

― Άσπρος κύκνος – Μαύρος κύκνος ―

― Άσπρος κύκνος – Μαύρος κύκνος ―

Κύκνος ολόλευκος πετά στον ουρανό

Και τον ακολουθεί ο αποστάτης μαύρος.

Σήμερα θέλω ησυχία

Για να βρω τα πέντε βήματα

Των δυο απλών χρωμάτων.

Όταν κάποιοι εργάζονται στην μοναξιά

Άλλοι παρατηρούν την κίνηση

Και περιμένουν τα θηράματα

Να βγουν στην αγορά

Για να ψωνίσουν.

Ο ήχος από την φυσαρμόνικα

Γεμάτος έρχονται με άφθονες τσακίσεις –

Τον ακούω.

Βλέπω οράματα σαν την Ζαν τ' Αρκ∙

(Παναγιά μου θα με κάψουν)∙

Κι αν ειν' στο τέλος να καώ

Για ένα κύκνο ας καώ

Άσπρο∙ ή αν το φέρει η ζωή

Κατάμαυρο και καταφρονημένο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Σφηνάκια με την Ελένη —

— Σφηνάκια με την Ελένη —

Κόστος και λάμψεις, ενώ περνάνε απ' το δρόμο

Διάφοροι παράξενοι, τρελοί και ανυπόφοροι

Άνθρωποι που τονίζουνε την ύπαρξή της στην ζωή

Κραυγάζοντας, χαρίζοντας, χειρονομώντας.

Δεν είδα – δεν άκουσα τίποτα∙

Τα φώτα άναψαν, μια ώρα πριν, στην γειτονιά.

Η Ελένη μπαίνει μες στο δωμάτιο

Ξεχνώντας να χτυπήσει το κουδούνι...

"Την Τροία των βαρέθηκες;", της λέω –

"Βαρέθηκα την μοναξιά της ομορφιάς", μου απαντά.

Κάθεται μαζί μου, μαζί της έχει και κονιάκ∙

Γεμίζει το πρώτο το σφηνάκι για εκείνη –

Το δεύτερο μου το προσφέρει.

Το τρίτο θα το μοιραστούμε...

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ