Επίλογος

“Επίλογος”

Μοίρα με κάθε κόστος

Δεν γίνεται να σου διδάξω κάτι πιο πολύ

Μικρά παιδιά, δεν παίξαμε όσο θα έπρεπε

Κάποιοι απ' τους μεγάλους έδειξαν έναν χορταριασμένο τοίχο

“Αυτή ειν' η ζωή σας” μας είπαν

Τότε ήτανε που δημιουργήθηκε εντός μας η συνήθεια

Πριν καν νυχτώσει, να κρυβόμαστε κάτω απ' τα σκεπάσματα

Να κρυβόμαστε και σιωπηλοί να περιμένουμε το τέλος.

Και, κάτω απ' τα σκεπάσματα αυτά γνωρίσαμε τους εαυτούς μας

Τον άνδρα -το αγόρι, τη γυναίκα - το κορίτσι

Την κόλαση των πρώτην αγγιγμάτων

Την ποίηση της θύμησης μετά.

Μετά, όπως το τώρα

Πια, αποξενωμένοι εραστές αλλότριων υπάρξεων

Μουσικές ανεύθυνες, παιγμένες όπως να 'ναι.

Γκέτο ψυχών, απόγευμα κι απόβροχο

Ερωτικά υγρά ως φυλαχτά 

Πρόστυχες προσευχές, πρόστυχες προσευχές

Μόνο μια Παναγιά μπορεί ν' αντιληφθεί αυτή την τραγωδία.

Φθινόπωρο και άνοιξη - ας πούμε: ότι τύχει:

Λιγάκι ήλιος δειλινού, μία καμπάνα

“Μαμά, μαμά” λες και εσύ, λέω κι εγώ

Θέλουμε και οι δυο να βαπτιστούμε πάλι - 

Άρχοντα ποταμέ μας Ιορδάνη, μας ακούς;

Ζούμε σε βάρος μας

Βουνά υποχρεώσεις, μας θερίζουν τα στομάχια -

Το παιδικό σου χέρι, το παιδικό μου χέρι

Θυμάσαι το απογευματινό αστέρι;

Ζούμε την ιστορία μας

Ονειρευόμαστε τον έρωτα

Που μας προσπέρασε χωρίς να πει κουβέντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Μα όμως τωρα είμαι

(Μα όμως τώρα Είμαι)

Πρωί - πρωί, σκαλίζοντας χωρίς ταλέντο μουσικές
Βραχνή η θεματολογία
Φορώντας τα σανδάλια της
Στην παγωνιά η φτώχεια περιμένει.

Μοιραίοι όλοι τους
Πακέτα προσφορών και άλλες αηδίες
Κάποτε, ζωή, θαλάσσια τέρατα
Κοινωνικός ιστός απ' την ανάποδη
Μα όμως τώρα είμαι.

Όπως τα Βόδια του Σωτήρα
Όπως της άγουρης της κερασιάς τα φύλλα
Όπως της τραγικής παρθένου η ματιά•
Σημαδεμένη τράπουλα
Στο βάθος τα χαντάκια
Στο βάθος μια ζωή που έχει βιαστεί
Ντροπή σου εθνική οικονομία.

Μα όμως τώρα είμαι
Χειροκροτήματα πολλά
Πίσ' απ' τα ψέματα ο αρχηγός
Τα όπλα μου μιλάνε.

Γέλια, γέλια, γέλια
Γέλια από χυδαία στόματα – ρεβόλβερ
Ύστερα βρέχει
Ύστερα μια μαμά προσεύχεται
Μα όμως τώρα Είμαι.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Παύσατε πυρ"

“Παύσατε πυρ”

Στις μέρες του πάθους και στα χρόνια της ελπίδας
Σ' αγάπησα κι ας μη θυμάμαι
Σήμερα είναι η πλατεία καθαρή
Φορώ και χάνδρα θαλασσιά
Και βραχιολάκι – γούρι.

Σ' αγάπησα κι ας μη θυμάμαι
Σα να 'ταν χθες η πρώτη η φορά
Πρωί - πρωί και τ' αυτοκίνητα κορνάρουν
Πολιτική με ψέματα, πολιτική με τέλος.

“Παύσατε πυρ”
Οι γλάστρες του σπιτιού αρχίσανε να περπατούν
Σβήνω - δε γράφω
Το πρώτο καλοκαίρι της ημέρας πέρασε
Απέναντί μου είν' τα μάτια σου
Και κάποιο στόμα το οποίο προσπαθεί
Να πει μια λέξη.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Το ποίημα της Σάρας

Το ποίημα της Σάρας

-Πώς ονομάζεσαι;
-Πώς ονομάζομαι; Ονομάζομαι;
Πρέπει να ονομάζομαι;
Υποχρεωτικά πρέπει να έχω
κάποιο όνομα - κάποια ταμπέλα;
Γατί;
Κύριε, στην πολιτεία σου ζητώ να ταξιδέψω.
Φανέρωσέ τη μου.
Δείξε μου, αν υπάρχεις, κάποιο μονοπάτι
που να τραβάει προς τα 'κει,
που να 'ν' αόρατο στους άλλους.

Πώς ονομάζομαι; Πώς με λένε;
Δεν ξέρω.
Πάντως, οι άλλοι με φωνάζουν Σάρα,
έτσι με ξέρουνε και οι ωκεανοί,
έτσι με γράφουν τα βιβλία:
Σάρα, πάντα μικρή, πάντα λεπτή,
αδύναμη, ευγενική, χαρούμενη.

Κύριε, στην πολιτεία σου ζητώ να ταξιδέψω.
Στην πολιτεία σου και όχι στο βασίλειό σου.
Σε παρακαλώ, μη με ξεχνάς:
Οι άλλοι με φωνάζουν Σάρα.
 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Διώξε με

“Διώξε με”

Σχετικά με σένα και το βράδυ•
Ξύπνησα πάλι ξένος
Έγινα πάλι ο εχθρός
Και πάλι έγινα η πρώτη η φορά
Στρώμα από εκείνα που απορροφούν
Χυμούς κι αναταράξεις.

Ξύπνησα πάλι ξένος
Εσύ κοιτάς απ' το παράθυρο το δρόμο
Εσύ κοιτάς απ' το παράθυρο τον κόσμο
Γράφεις με το μυαλό σου παραμύθια.

Παραμύθια και τα λοιπά
Πλάθονται κι έρωτες με τέτοιους τρόπους
Πρέπει να 'χουν ανθίσει και στους κήπους τα λουλούδια:
Διώξε με, διώξε με, αν θέλεις να με σώσεις.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ