“Μια προσευχή όλο παράπονο”
Κύριε, σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε
στα στα τέσσερα σημεία των καιρών,
στα τέσσερα επίπεδα του κόσμου.
Καίει η καλοκαιρινή φωτιά,
ο ήλιος ξέρει τι συμβαίνει,
από τη θάλασσα φυσά,
ταράζει ο αέρας τις καμπάνες.
Κύριε, στην τραγικότητά σου καταφεύγω,
ψάχνοντας για να βρω παρηγοριά•
εσύ, μου δίνεις μουσική
και μες στο καλοκαίρι πορτοκάλια.
Στην τραγικότητά σου καταφεύγω,
στο ατελές κάθε δημιουργήματός σου:
Το ξέρεις πως φοβάμαι,
πως αγαπώ κάθε ημέρα απουσίας σου,
πως αγαπώ κάθε ημέρα παρουσίας σου
στο όνειρο - εκεί που ξέρεις τι και πώς
πρέπει ν' ανατραπεί
και το τολμάς, και τ' ανατρέπεις.
Κύριε, στην τραγικότητά σου καταφεύγω,
σε ότι είσαι και μας το κρύβεις επιδεικτικά,
στην όποια καλοσύνη σου,
στην τύχη.
Καταφεύγω ερωτευμένη ατελώς κι αδύναμη,
ποτάμι που ξεραίνεται τους καλοκαιρινούς τους μήνες,
που δεν αντέχει την υποταγή
στα δικαιώματα του χάους.
Καθημερινά μιλώ μ' ανθρώπους χωρίς πρόσωπο,
ρίχνομαι στη μελέτη των πραγμάτων,
στο χρώμα τ' ακαθόριστο που τα ρηχά της θάλασσας
βάφονται κάθε πρωινό, το φως προϋπαντώντας .
Κύριε, αγαπώ.
Κύριε, σ' αγαπώ για ν' αγαπώ.
Κύριε, μη με παιδεύεις άλλο
-δείξε μου το σημείο του ορίζοντα
απ' όπου φαίνεται ο πραγματικός μου εαυτός•
πια, θα αρχίσω να ζητάω αποδείξεις.
Κύριε, στην τραγικότητά σου καταφεύγω.
Καταλαβαίνεις.
Κύριε, σ' αγαπώ μα δεν σε βρίσκω,
να καταλάβω δεν μπορώ:
ποιος είσαι, πού είσαι, ποια είν' η μάσκα
που φοράς.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
(Από το μυθιστόρημα “Σάρα” που ετοιμάζω για του χρόνου)
