Το αερόστατο

(Το αερόστατο)

Το κλάμα ενός παιδιού,
είναι που μεταβάλλει 
την ήρεμη απογευματινή 
δομή της συνοικίας.
Κάπου μακριά
έχει ανάψει μια φωτιά
και καίει άγνωστες ψυχές 
από το περιθώριο της πρώτης 
μέρας της δημιουργίας.

Δύο αιώνες φαντασίας
δεν κατάφεραν αγγίξουνε τις κορυφογραμμές
των ξακουστών Αγράφων.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί
που θέλουνε να ζουν ακόμα στις σπηλιές,
που θέλουνε αν επικοινωνούν με το ταμ – ταμ,
που θέλουν να πιστεύουνε στα ζώα.

Κάπου στην δύση ο τίμιος Ιάκωβος
το μέλλον αφουγκράζεται και κλαίει.
Τα χρόνια που θα 'θρουν 
θα ειν' δασύτριχα.
Οι αποφάσεις λείφθηκαν
σε έναν απ' τους μπλε ουρανοξύστες.

Δεν ντρέπομαι που 'χω μια άποψη κι εγώ.
Ντρέπομαι που μιλούν
μόνο αυτοί που δεν ακούνε.

Γιαυτό και συνεχίζει να δημιουργεί
και να δοξάζεται
η ξακουστή Μαφία.
Γιαυτό το αερόστατο 
πετά στο βάθος του ορίζοντα,
γιαυτό δεν πλησιάζει.

Απόστολος Βεργής

Αριστοκρατικό απόγευμα

(Αριστοκρατικό απόγευμα)

Έλλειψη λογικής, σταγόνες σε φυγόκεντρες πορείες.
Ειν' άνετη η πολυθρόνα.
Δυο περιστέρια κάνουν έρωτα στον ουρανό,
δυο περιστέρια δεν καταλαβαίνουν τον πολιτισμό
όπως εμείς οι άνθρωποι της πόλης.

Τούτες τις ώρες δεν υπάρχει λογική
που δεν σκοτώνει.
Όμως υπάρχουνε ψυγεία κόκα – κόλα,
υπάρχουν και υποκριτές 
που συνεχίζουν να αρνούνται τρεις φορές.

Η ποίηση σκοτώνει την ανία.
Δεκαοκτώ πιλότοι έχουν σκοτωθεί
ψάχνοντας το τι βρίσκεται
πέρα από την δύση.
Η μέρα φεύγει,  η άνοιξη λατρεύει την βροχή.
Η ύπαρξη δαιμόνων δεν είναι 
αποκλειστική ευθύνη του Θεού.
Ο στρατιώτες στα στρατόπεδα
ασκούνται με ομπρέλες.

Το μεσημέρι άνοιξα τη ντουλάπα μου
και το απόγευμα σταμάτησα
για λίγο τη ζωή μου.
Περιφέρομαι ως άπιστος προφήτης,
δεν ξέρω πλέον τι να πω.
Άλλοι ψάχνουν ακόμη για τα κόκκινα φεγγάρια
- δεν έχω όρεξη να τους ακολουθώ.
Απόστολος Βεργής

ΟΧΛΩΝ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

ΌΧΛΩΝ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

Tις περισσότερες φορές αυτοί όπου ακολουθούν ηγέτες, δεν τους ακολουθούν γιατί ανακαλύπτουν στα λόγια τους σημαντικές ιδέες, αλλά γιατί αναμένουν από αυτούς μια μεσολάβηση, για ν' αποκτήσουνε οι ίδιοι πιο άνετη ζωή, για ν' αποκτήσουν εξουσία (ακόμη και με τρόπους που αδικούν άλλους ανθρώπους). Γιαυτό και συνηθίζεται (εντός της ιστορίας) "πιστοί", να αλλάζουνε την πίστη τους ταχύτατα, προδοσίες να συνοδεύονται με χρηστικά και τυχοδιωκτικά επιχειρήματα, κι η ιστορία προχωράει. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος είπε σ' αυτούς που έτρεξαν ξωπίσω του μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των ιχθύων και των άρτων, και τον χορτασμό ενός πλήθους ανθρώπων : "Αμην αμήν λέγω υμίν, ζητείτε με ουχ είδατε σημεία, αλλά ότι εφάγατε εκ των άρτων και εχορτάσθητε...". Δηλαδή: με ακολουθείτε προσδοκώντας υλικό χορτασμό και όχι για την ουσία της διδασκαλίας - τεράστια και διαχρονική αλήθεια, που μας ακολουθεί ως και την σήμερον ημέρα. Οι αρνήσεις και οι προδοσίες είναι παράγωγα αυτής της διαδικασίας, και ο λαϊκισμός αποτελεί μια παγίωση τρόπων παροδικής προσελκύσεως ακολούθων. Οι άνθρωποι σήμερα αλλάζουν ιδέες, ακριβώς όπως αλλάζουν σούπερ μάρκετ (τρέχοντας όπου υπάρχουν οι φθηνότερες τιμές). Οι λαϊκιστές αυτό το ξέρουν από πριν - το ξέρουν και έχουν έτοιμους τους ελιγμούς που πρέπει να κάνουν, για να αντιμετωπίσουν την φυγή μερίδας ακολούθων, για να μην χάνουνε την εξουσία που κατέχουν. Ξέρουν ότι θα συγκρουστούν, ξέρουν και πως το τέλος τους μπορεί και να μην είν' ότι το πιο καλό. Αυτά τα ξέρουν και οι ιδεολόγοι: αυτή είναι η εσωτερική τους τραγωδία, είναι η γνώση μιας προκαθορισμένης πορείας την οποία αναπόφευκτα ακολουθούν (συνήθως μένοντας στο τέλος μόνοι). Ο όχλος: η απαίδευτη μάζα, και το δομημένο (χαμηλής ποιότητας) φαντασιακό που περιέχει, είν' δηλητήρια που διανέμονται αφειδώς και διαχρονικά μέσα στις κοινωνίες. Απέναντι θα βρίσκονται πάντοτε οι γνώσεις κι ο πραγματικός πολιτισμός. Θέλει πολλή δουλειά για να αποκτηθούν αυτά τα δύο αγαθά, θέλει υπομονή και χρόνο. Πρέπει το Εγώ κάθε κοινωνικού υποκειμένου, να αποκτήσει θέληση για αυτοκριτική, και θέληση για διαφοροποίηση από το στατικό, απ' ότι λειτουργεί χαϊδεύοντας αυτιά, για διαφοροποίηση απ' ότι αυτοδιαψεύδεται σχεδόν αμέσως.

Απόστολος Βεργής 

Από το άτομο στο σύνολο

Από το άτομο στο σύνολο

Απορρίπτοντας την μαζοποίηση, βρισκόμαστε και πάλι στην αρχή. Έχουμε όμως (σαν εφόδιο) αρκετά δεδομένα, από τις εμπειρίες μας, για να τα αναλύσουμε, προτού περάσουμε στις νέες μας δημιουργίες. Η δημιουργία και η λειτουργία των μαζών, παράγουν τα ερωτήματα: Με ποιους; Μαζί με ποιους δημιουργούμε; Σε ποιους απευθυνόμαστε; Υπάρχει κατανόηση; Μήπως τον πρώτο ρόλο παίρνει (τελικά) στις καθημερινές μας λειτουργίες, η υποκρισία; Η εμπειρία δείχνει πως καταλήγουμε σε μαζοποιήσεις, λόγω της επανάληψης λειτουργιών που έχουν αποτύχει· κυριαρχούν οι "πιο ίσοι", οι άνθρωποι διακρίνονται σε "δικούς μας" και "με τους άλλους"... Οι ανισότητες κυριαρχούν στις κοινωνίες, οι κρίσεις πάνε κι έρχονται, δημιουργώντας φαύλους κύκλους. Πώς μπορεί απ' τους ανθρώπους των προσωπικών, καθημερινών, προβλημάτων, να πάμε στους σοφούς δημιουργούς; Η ελεύθερη παιδεία ειν' ένας αγωγός, που μπορεί να φέρνει διαρκώς στην επιφάνεια την σκέψη. . Η ελεύθερη παιδεία και η αυτογνωσία: η γνώση από τον καθένα μας, των εσωτερικών του των πληγών - των αδυναμιών του, δημιουργούνε βήματα προς τα εμπρός.

Το να πάει κανείς από το άτομο στο σύνολο, γίνεται: όντας κυρίαρχος ή ακόλουθος. Γίνεται όμως και με την γνώση ότι: πηγαίνοντας στο σύνολο, δεν υπάρχει περίπτωση, να μην παραχωρούμε κάτι από Εγώ, ούτε και να δημιουργούμε: κάδους εναποθέσεως των προσωπικών μας ενοχών στα πρόσωπα κάποιων ανθρώπων (συνήθως στα πρόσωπα των λεγόμενων: κοινωνικών αποβλήτων).

Οι κοινωνίες συνηθίζουν να στήνουν τις ηθικές τους ακουμπώντας πάνω σε τέτοιους κάδους: Παντού και πάντα, βρίσκονται και βρισκόταν, από τις μάζες, άτομα για να περιθωριοποιηθούν, να εξοστρακιστούν, να κουβαλήσουν ενοχές (βλέπε: δαιμονισμένοι, Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, γύφτοι κ.τ.λ.). Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι κάτι νέο. Θα ωριμάσουμε (ως ανθρώπινο γένος) μονάχα αν ξεπεράσουμε τον φόβο ότι είμαστε ανύπαρκτοι - τότε θα αυτοπροσδιοριστούμε, θα επανεκκινήσουμε· θα επανεκκινήσουμε προς την επόμενη διάσταση του κόσμου μας, για ν' ανατρέψουμε τις συμφορές μας, για ν' ανατρέψουμε το καθεστώς ετούτου του Μεσαίωνα που ζούμε.

Από το βιβλίο: Ως χρόνος απέναντι στον χρόνο

Απόστολος Βεργής

Ο πειρασμός που δεν θα ξεπεράσω

(Ο πειρασμός που δεν θα ξεπεράσω)

Ανάμεσα στα σύννεφα
εκείνη περπατάει σαν σταγόνα.
Την βλέπω,
τα μάτια έχοντας κλειστά.

Παν' τρία χρόνια από τότε.
Την σιωπή θ' ακολουθήσει μια βροχή,
όπως εκείνης της βραδιάς
που σήμανε το τέλος.

“Βρίσκονται πάντα αφορμές...”, μου είχε πει...
Κι ίσως να είναι σήμερα 
της κρίσεως η μέρα,
κι ίσως είν' στον τοίχο οι σκιές
τα νέα μονοπάτια.

Πάλεψα με το είναι μου
στην Μεσοποταμία,
θεώρησα την μοναξιά
σαν εργαλείο.

Αργότερα τα δάκρυα, 
έλεος και αγάπη
θα ζητήσουν.
Θα γίνει η επιστροφή
ένας ακόμη πειρασμός
που δεν θα ξεπεράσω.

Απόστολος Βεργής

ΦΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

• H διαλεκτική είναι μια ζωντανή διαδικασία, που υπάρχει για να δοκιμάζονται τα πάντα εις την βάσανό της. Όσες φορές, ως άνθρωποι, σταματήσαμε να συζητάμε, παραγωγή μας έγινε η στασιμότητα (βλέπε: Μεσαίωνας, Τρίτο Ράιχ, κ.τ.λ.). Η διαλεκτική είναι ένα δώρο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Οι έννοιες: γνώμη, θέση, άποψη, επιχείρημα, πειθώ, συμπέρασμα κ.τ.λ., ήλθαν στο φως από αυτή την διαδικασία. Στην διαλεκτική, τα πάντα έρχονται στο φως. Το φως ειν' το πεδίο όπου κατατίθενται, για να δοκιμαστούν, τα πάντα. Από την άλλη, το σκοτάδι λειτουργεί διττά: είτε κρύβοντας την αντίθεση και παγιώνοντας την θέση ως θεσμό, είτε αποτελώντας καταφύγιο για απορρίψεις, όπου μπορούνε να συντηρηθούν (βλέπε: μυστικισμός, αλχημιστές, μάγοι. κ.τ.λ.).

Οι διαρκείς επιστροφές στα αρχέτυπα, αν δεν αποτελούν διαδικασίες αποκομίσεως καινούριων γνώσεων για τις ρίζες των υποκειμένων (μελέτη ιστορίας), αποτελούν απλώς ενατενίσεις, παροδικά χρήσιμες (ως συναντήσεις), όμως αντιπαραγωγικές αν γίνονται θεσμοί. Αντιπαραγωγικές διότι βάζουν σε λειτουργία ένστικτα συντηρήσεως, τέτοια όπου απαγορεύουνε την λήψη του μοντέρνου. Η ζωή προχωράει, η τεχνολογία θαυματουργεί, δημιουργείται παρελθόν πιο γρήγορα, και πλέον με το διαδίκτυο, τα πάντα έρχονται στο φως.

Πρέπει να επανεξετάσουμε τους ρόλους των αρχέτυπων. Οι παραδόσεις μας πρέπει να ρέουν, και να περιλαμβάνουν και στοιχεία πιο καινούρια (ρεμπέτικο τραγούδι κ.τ.λ). Και, φυσικά, τα συμπεράσματα πρέπει να επανεξετάζονται και ν' αναθεωρούνται. Διαφορετικά, η πάκτωση των κοινωνιών κι αυτισμός αυτών, θα είναι δύο καταστάσεις δεδομένες. Σε τέτοιες περιπτώσεις: "η Αλεξάνδρεια έχει χαθεί", μαζί της και οι έννοιες που ονομάζονται: δημιουργικότητα, ανάπτυξη, πρωτοπορία...

Ειν' δεδομένο ότι όσο ζούμε πρέπει και να σκεφτόμαστε (René Descartes ). Άραγε, τι πρέπει να σκεφτόμαστε; Και πώς οδηγούμαστε, κάθε φορά, σ' αυτό το τι; Η καθημερινότητα, με τις εσωτερικές της διαδικασίες κινητοποιεί την σκέψη. Επέκεινα υπάρχει και η έμπνευση. Η ιστορία εμπνέει, το ίδιο και η παράδοση. Δυο πράγματα καθιστούν την παράδοση παράγοντα δημιουργίας: η έμπνευση και η διδαχή. Δηλαδή, μαθαίνουμε και εμπνεόμαστε συγχρόνως. Απέναντί μας μπορεί να έχουμε ένα έργο τέχνης, ένα ποίημα ή μια εικόνα. Το δίπολο έμπνευση και διδαχή είναι ο θησαυρός της παραδόσεως. Η διδαχή δίνει στο υποκείμενο ασφάλεια, η έμπνευση γίνεται το εφαλτήριο της κινήσεως αυτού προς τα εμπρός. Τότε οι σκέψεις βρίσκουν τον δρόμο που τους πρέπει, τότε δεν κρύβονται ανάγκες και ιδέες· θεσμίζεται, δηλαδή, δημοκρατία, κι ο κόσμος δεν μπαίνει μόνο κάτω από το φως, αλλά εκπέμπει φως κι ο ίδιος.

Ο σημερινός μας πολιτισμός περνάει μία υπαρξιακή κρίση, παράλληλη με την οικονομικώ και ηθικώ τω τρόπω, κρίση των κοινωνιών μας. Φοβάμαι ότι εάν οι επιστροφές κάθε κοινωνίας εις το παρελθόν, γίνονται μονολιθικά και όχι κριτικά, θα οδηγηθούμε σε εκτροπές από μια ήρεμη πορεία προς τα μπρος, με μπόλικα πισωγυρίσματα, πολέμους, διώξεις και καταστροφές - δεν είναι τυχαίο ότι τα, ανά τον κόσμο, απολυταρχικά καθεστώτα, χαρακτηρίζονται από προγονολατρεία, ψευτο - μυστικισμό, εκμεταλλεύσεις όποιων παραδόσεων υπαρχουν...

Το ότι η κρίση βρίσκεται εδώ, αν γίνει κατανοητό, μπορεί και να μετατραπεί σε πλεονέκτημα. Μπορεί να κινητοποιήσει, δια της κριτικής μας σκέψεως, την λογική και την ανάλυση· σ' αυτή την περίπτωση, στην βάσανο της αναλύσεως θα μπουν τα πάντα (πρόσωπα, παράδοση, ιστορία κ.τ.λ.), και κάθε τι θα τοποθετηθεί εκεί όπου πρέπει. Όλα αυτά θα φωτιστούν από το φως του μέλλοντος, θα μεταμορφωθούν, και θα μας επιστρέψουν ως καινούριο.

Αυτή την φωτεινή διαδικασία πρέπει να την αναζητούμε διαρκώς. Η παράληψη αυτής της αναζητήσεως, αποτελεί ευθέως άνοιγμα της πόρτας μας σε μαύρους χρόνους, σε ένα νέον μηχανιστικό, αλλοτριωτικό, Μεσαίωνα, που πλησιάζει. Κι αυτό θα γίνει, αν δεν συναντηθούμε, αν δεν συζητήσουμε, αν δεν ανακαλύψουμε ότι το μέλλον (εν κατακλείδι) είναι αυτό που μας ενώνει, είναι αυτό που μας τραβά στο όνειρο, που μας τραβά στον χρόνο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΚΤΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ

Κτητικότητα και παραχωρήσεις

• H κτητικότητα των ανθρώπων αναπτύσσεται στον εσωτερικό τους κόσμο κι εξέρχεται από αυτόν, λόγω της ανασφάλειας εντός της οποίας βιώνουν τις ζωές τους. Ζούμε εντόνως μέσα στο σήμερα, προσπαθώντας να οικειοποιούμαστε και τμήματα από το μέλλον, αποστερώντας τα, πιθανών, από αυτούς όπου δικαιωματικά ανήκουν - ειδικά εάν έχουμε τα μέσα για να κάνουμε πραγματικότητα αυτό το πράγμα (χρήματα, εξουσίας, ειδικές σχέσεις κ.τ.λ.). Υπάρχει τρόπος να αφαιρεθεί αυτή η ανάγκη κτητικότητας απ' τους ανθρώπους; Συνήθως, ο όποιος επανακαθορισμός, εμφανίζεται παρέα με το τέλος, παρέα με τον απολογισμό που γίνεται τότε από τα άτομα, καθώς βρίσκονται απέναντι στην ηθική τους κρίση. Στην κρίση από τον ίδιο τους τον εαυτό και στην αμφιβολία. Ναι, τότε είναι αργά. Για τους πιο πολλούς ανθρώπους, αυτή η διαδικασία έρχεται εις την επιφάνεια πολύ αργά, όταν εκείνοι βρίσκονται εντός της βιολογικής αδυναμίας. Αναφερόμενος στον φιλόσοφο Νίτσε, θα συμφωνήσω μαζί του, στο ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ανθρώπων είναι η τάση τους γι' απόκτηση ισχύος· θα προεκτείνω αυτό τον στοχασμό: στην (όπως έχω προαναφέρει) ανασφάλεια, που είναι διαρκής, κι είναι από τα τραγικά συστατικά όπου μετέχουν εις την δόμηση του ανθρωπίνου γένους. Για να αλλάξει κάτι, πρέπει από το υποκείμενο, να πάρει μπρος, η γνώση δύο Είναι: Η γνώση του προσωπικού Είναι του υποκειμένου, και η γνώση του Είναι της κοινωνίας εντός της οποίας έχει ενταχθεί το υπό εξέταση υποκείμενο. Η γνώση, δηλαδή, ότι το ίδιο ανασφαλείς (εντός τους κι όχι μόνο), είναι και πλείστοι άλλοι άνθρωποι· είναι ακριβώς αυτός ο στοχασμός από τον οποίο ξεκινούν τα δικαιώματα και οι ευθύνες - τα όρια, δηλαδή, των παραχωρήσεων από τα Είναι, αλλά και των παραχωρήσεων όπου εισπράττονται από τα Είναι άλλων.

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΛΛΟΥ

(Αλλού)

Επώδυνο απόγευμα, κίτρινο απ' την άμμο.

Περιμένοντας κάποιο φως γνωρίσαμε την ήττα.

Αλίμονο! Τα θαύματα σπανίζουν!

Η ηχώ από των λουλουδιών τις πτώσεις

στολίζει την διάφανη ατμόσφαιρα του μύλου.

Αλίμονο! Μιλούν μονάχα οι γνωστοί!

Θέλοντας και μη, έχεις υποταχθεί.

Θέλοντας και μη, πια δεν δεν υπάρχεις.

Έμαθες να ακούς και τις σιωπές

-ας πρόσεχες...

Η φτερωτή γυρίζει.

Γράφονται όλα στο Δευτερονόμιο

της αμαρτίας,

πετιούνται όλα στο κενό

απ' το μπαλκόνι.

Οι φοίνικες υπάρχουνε στην παραλία,

των ποιητών τα λόγια

δεν τα ακούει πια κανείς.

Αθάνατο το άλογο

που διασχίζει το απέραντο λιβάδι,

είναι αλλού το σήμερα

κι αλλού η φαντασία.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

(Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ)

(Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ)

Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ, απόψε ταξιδεύω,

ειν' η πραγματικότητα γυμνή - το σώμα της χαζεύω.

Μάζες βυσσοδομούν το κόκκινο το χρώμα,

νάρκισσοι παίζουν θέατρο κι εσύ πεινάς ακόμα.

Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ, απόψε ταξιδεύω,

ειν' η πραγματικότητα νεκρή και πλέον δεν πιστεύω.

Άνθρωποι που φορούν φτερά, πετούν και με ελέγχουν,

αλλάζουν χίλια χρώματα, το αίμα μου γυρεύουν.

Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ, απόψε ταξιδεύω,

του δείχνω τους μικροαστούς - μαζί του τότε κλαίω,

Ο χρόνος κρύβει το μετά, οι άνθρωποι τα δώρα,

οι τάξεις μεταλλάσσονται κι ακολουθούν το τώρα.

Στην κόλαση παρέα με τον Μαρξ, απόψε ταξιδεύω,

εκείνος μπύρες με κερνά κι εγώ του μαγειρεύω.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

(Δυτικά του κόσμου)

Διασχίζεις φαράγγια, ζωή σου είναι η σκηνή.

Ο στρατηγός George Patton γελά σαρκαστικά.

Πίσω από τους λόφους βρίσκονται οι εφεδρείες.

Πες: Είμαι εδώ! Πες: Μαμά φοβάμαι!

Το παιχνίδι παίζεται πια με άδειους τενεκέδες.

Το παιχνίδι παίζεται - δεν γίνεται να εισ' απών.

Τραβάς το τραπουλόχαρτο - δολάριο ή ευρώ;

Κοίτα τι έκανες... Εσύ για όλα φταις...

Εσύ γεννάς τον θόρυβο και παίζεις με τα φώτα.

Ήσουν διάσημος - δυτικά του κόσμου επιζείς.

Είσαι θεός - νοτίως του θανάτου γράφεις στίχους.

Κι όμως, είσαι ακόμα σπίτι

- κι όμως, τέλειωσε το σενάριο

και έπιασαν οι ζέστες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Απογευνατινό γκρίζο

(Απογευματινό γκρίζο)

Η περηφάνια αντιτίθεται στην μοναξιά
προτάσσοντας την ποιότητα του Είναι.
Ο ταχυδρόμος έφερε το μήνυμα,
η μητέρα έλειπε, το παρέλαβα εγώ,
η μητέρα ακόμα λείπει – μου λείπει
και κοιτώ τον φάκελό
τον χρόνο μη τολμώντας 
να ανοίξω.
Το φως είναι χαμηλωμένο,
η μουσική κυκλοφορεί αργά
μες στο δωμάτιό μου.
Τα σύννεφα μου κλέβουν την πανσέληνο,
τα χρόνια που περάσαν 
με βυθίζουν σ' σένα βούρκο.
Έχω συνείδηση, έχω ψυχή,
υπήρξα κάποτε υπάκουος
στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους.
Έχω συνείδηση, έχω ψυχή,
βάφω κι ετούτο το απόγευμα
με κάποιου είδους γκρίζο.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Η επιστροφή της ηρεμίας

(Η επιστροφή της ηρεμίας)

Ατύχημα ήταν, τυχαίο γεγονός,
χρόνος μέσα σ' ένα κουτί τενεκεδένιο.
Παρόν ήταν, ουδέτερο,
απαλλαγμένο από φώτα 
κι αρχετυπικές συνήθειες.
Παλιώνουν τα χρόνια σαν περνούν,
αλλάζουνε ονόματα μεγάλες πολιτείες.
Στα προαύλια των εκκλησιών
ανάβουνε τεράστιοι φανοί,
αρχίζει να μετρά αντίστροφα
η γιορτινή ημέρα.
Απρόσμενα ξεκίνησε βροχή,
το σύμπαν υποχώρησε στο τώρα,
ο έλεγχος αφέθηκε στην δόξα του παντός
και στην απέναντι την αποβάθρα
ένας Χριστός κι ένα παιδί
το ξεχασμένο πλοίο περιμένουν.
Πέρασα από της μάνας μου την αγκαλιά
στα σύννεφα που τρέχουν,
καβάλησα ένα από αυτά
και έβαλα σαν στόχο μου
να κυνηγώ τον ήλιο.
Το ένα είναι λίγο
και τα πολλά φοβίζουνε
την άνοιξη 
έτσι πως έχουν απλωθεί
μέσα στην πόλη.
Τι κι αν την αθλιότητα
την είπαν εξουσία,
η απομόνωση λίγων στιγμών
επαναφέρει 
στην ψυχή μου ηρεμία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ

• Οι καταστάσεις ελέγχονται από τον χρόνο, με εμάς εντός τους, να ρέπουμε προς κάποιου είδους εντάξεις σε ακολουθίες. Οι άνθρωποι παρουσιάζονται: ή φοβισμένοι , απέναντι σ' αυτό που ονομάζουμε δημιουργία, ή ως υπάκουοι - ακόλουθοι ηγεμονιών. Εδώ πρέπει να κάνω έναν διαχωρισμό της παλιάς έννοιας της λέξεως ηγεμονία, με μια πιο σύγχρονή και πιο διευρυμένη, η οποία περιλαμβάνει κάθε είδους ηγεμονική κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο μας - από την κλασική κυβερνητική ηγεμονία, ως την ηγεμονία ενός μικρού παιδιού στην ποδοσφαιρική ομάδα ενός δημοτικού σχολείου. Ίσως το λάθος μας είναι: το ότι διακρίνουμε τις ηγεμονικές λειτουργίες ανάλογα με το μέγεθός τους κι εντέλει αλλοτριωνόμαστε εντός των καναλιών τους. Θέλω να πω ότι π.χ.: η ηγεμονία της Σπάρτης έχει πάρει στην ιστορία μια σημαίνουσα θέση, αντιθέτως η ηγεμονία ενός δημάρχου σε μια πόλη για ορισμένα χρόνια τοποθετείται σαφώς σε θέση δευτερεύουσα. Και στις δυο περιπτώσεις οι ακόλουθοι των ηγεμονιών λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο: ακολούθησαν κάτι το δυνατό, χωρίς να αναλύσουν σε βάθος την λειτουργία του αυτού του θεσμού (της ηγεμονίας), με μόνη τους φροντίδα το να είναι με τον ισχυρό, το να είναι με τον νικητή κι ας ήταν αυτός (σχηματικά) μία "παράγκα". Οι κινήσεις ακολουθιών εντός της κοινωνίας γίνονται μαζικά, και εάν θα θέλαμε να κάνουμε αυτοκριτική, πρέπει να αναφερθούμε στον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε συχνά όμοιες καταστάσεις, που όμως τις κρίνουμε διαφορετικά - κατά το πώς συμφέρει. Ο χρόνος είναι ο κριτής και για αυτούς που κρίνουν. Πέραν του χρόνου δεν υπάρχει τίποτα που να δημιουργεί διαφορετικής μορφής μορφές των ίδιων οντοτήτων, δια μέσου των φθορών που προκαλεί. Δηλαδή οι ηγεμονίες είναι οι πλέον πρόστυχες μορφές ουτοπιών. Πρόστυχες: γιατί έλκουν ανθρώπους σε ακολουθίες, και μέσω φθορών τους, δημιουργούν από απλές καταστροφές, ως και αιματηρές γενοκτονίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Οι πρώτες σελίδες από το μυθιστόρημα που ξεκίνησα να γράφω και θα ονομάζεται: "Η ψεύτικη πολιτεία"

Οι πρώτες σελίδες από το μυθιστόρημα που ξεκίνησα να γράφω και θα ονομάζεται: "Η ψεύτικη πολιτεία"

Ήταν απόγευμα μίας Παρασκευής της ενδιαμέσου εποχής, που χτίζεται κάθε χρονιά ανάμεσα στο τέλος της ανοίξεως και της αρχής από το καλοκαίρι. Ήταν ένα από τα απογεύματα που βάφονται στα κίτρινα απ' την μαγεία των στιγμών, από την γύρη των λουλουδιών κι από την άμμο η οποία έρχεται με τους ανέμους από την έρημο Σαχάρα. Οι στιγμές είναι σύνθετα πράγματα, όμως αυτό γίνεται πολύ δύσκολα αντιληπτό απ' τους ανθρώπους. Δεν είναι ότι δείχνουν ή είναι προβολές άλλων πραγμάτων κι ανάλογα με τον χρόνο εντός του οποίου τις αξιολογεί ο παρατηρητής διαφοροποιούνται.

Εκείνο το απόγευμα για το Νικόλα ήταν ένας συνδυασμός περισσευάμενης ομορφιάς και περισσευάμενης μελαγχολίας. Ο χλιαρός άνεμος του χάιδευε το πρόσωπο, ενώ απέναντί του τα βουνά ήταν στις κορυφές τους στολισμένα με λευκές λωρίδες – ότι ελάχιστο απέμενε από το χιόνι που 'χε καλύψει ολάκερη την περιοχή κατά τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Ντυμένος με την μοντέρνα αθλητική του φόρμα και έχοντας στα αυτιά τα ακουστικά από το mp4 του ο Νικόλας περπατούσε υποτίθεται για να γυμναστεί, μα ουσιαστικά για να ξεχαστεί, για να σκεφτεί, για να εκτονωθεί, για να καταλάβει το μυστήριο που είναι η ζωή, για να διαμορφώσει τις αξίες του, για να βρει τρόπο (επιτέλους) να ενταχθεί στο γίγνεσθαι, χωρίς να καταντά κάθε φορά αντικείμενο προς εκμετάλλευση, χωρίς και να πληγώνει την ψυχή του. Μέχρι τότε η ζωή του ήταν περίοδοι. Περίοδοι προσδοκιών, περίοδοι απογοητεύσεων, περίοδοι ενδιαμέσου δημιουργικότητας. Κείνες τις μέρες η απογοήτευση είχε επιστρέψει στη ζωή του. Για άλλη μια φορά είχε δοθεί κι εντέλει έμενε κενός, για άλλη μια φορά ο δρόμος της ζωής του έστριψε φέρνοντάς τον μπροστά σε ένα τοίχο. Την είχε πατήσει πάλι από κάποιους που τους πίστευε δικούς του, την είχε πατήσει πάλι προσπαθώντας να ακουστεί. Και ήταν πάλι μόνος του, και πάλι είχε αφεθεί και δόθηκε, και πάλι έλαβε ως αντίτιμο ένα κενό, και πια ήταν αυτός που θα έπρεπε να αναλύσει την ζωή, την πρακτική, τα λάθη, τους ανθρώπους, και πια ήταν αυτός που θα έπρεπε να ψάξει για να βρει την όποια λύση.

Περπατούσε ακούγοντας μουσική: ξένη μουσική, Αμερικάνικη, μπλουζ, αργή, ατμοσφαιρική. Άκουγε παίρνοντας ρυθμό, άκουγε μεταλλάσσοντας την στιγμή, τοποθετώντας την μία στο παρελθόν και μια στο μέλλον. Θα έπρεπε να αλλάξει για ακόμα μια φορά, θα έπρεπε να επανακαθορίσει τον εαυτό του, τοποθετώντας τον αλλού, τοποθετώντας τον ίσως κι εκτός του περιβάλλοντος που μέσα σε αυτό κινούνταν. Αυτό το τελευταίο προέκυπτε από το ότι όσα καλά μηνύματα λάμβανε εκείνες τις ημέρες, τα λάμβανε από μακριά, κι ήταν εκείνα τα μηνύματα που τον κρατούσαν όρθιο, που τον επέτρεπαν να οραματίζεται, που τον επέτρεπαν και να πιστεύει.

Από μακριά κι η μουσική που άκουγε, από μακριά και οι ελπίδες... Κι από κοντά; Από κοντά: η δημιουργία του κενού που είχε μέσα του, από κοντά: μία σβησμένη για εκείνον κοινωνία, κι από κοντά: ο χρόνος που περνούσε αφήνοντάς τον κάθε ώρα και λεπτό που πέρναγε, όλο και πιο μονάχο. Οι γονείς είχανε φύγει, οι φίλοι μετά κι από το τελευταίο ξεσκαρτάρισμα ήταν ελάχιστοι, ένιωθε μεν σοφότερος, αλλά και ξένος. Ξένος μέσα στην πόλη που μεγάλωσε, ξένος μέσα στην πόλη όπου ζούσε.

Ο ήλιος στέκονταν ακριβώς πάνω απ' τα βουνά, κινούνταν προς τα κάτω, σε λίγο θα τα άγγιζε, σε λίγο θα βρισκότανε εντός του. Τα βουνά είχαν γίνει πιο σκούρα, έδειχναν να συμπαραστέκονται στην μελαγχολία του, στην μελαγχολία του απογεύματος εκείνου, στην μαγική μελαγχολία της στιγμής. Της στιγμής, του χρόνου, της αγωνίας των ψυχών, της αγωνίας του Νικόλα.

Μόνος του πια, για όλα μόνος του. Η φωνή του Lionel Richi τον ηρεμούσε, τον έκανε να βαδίζει προς το ηλιοβασίλεμα διαμορφώνοντας ταυτόχρονα την συνείδησή του διαφορετικά από το παρελθόν, με τον ρεαλισμό να του γεμίζει τις σελίδες αναλύσεων που συνέγραφε ιδεατά, να του αλλάζει αρκετά τον τρόπο σκέψης. Άλλαζε. Έπρεπε να αλλάξει. Έπρεπε να 'χε φροντίσει να γίνει αυτό πραγματικότητα από καιρό.

《Ποτέ δεν ειν' αργά》, σκέφτηκε.

Χαμογέλασε και έστριψε σε μία απ' τις γωνίες. Πια τα βουνά ήταν στο πλάι του, παράλληλα με το δεξί του χέρι. Κείνος ο δρόμος οδηγούσε σε μια μικρή πλατεία, ακριβώς πίσω από το στάδιο της πόλης. Εκείνη η γωνιά ήταν απ' τις αγαπημένες του Νικόλα. Έβρισκε εκεί πάντοτε κάποια κίνηση, αλλά ποτέ πολυκοσμία. Έβρισκε την ισορροπία που ζητούσε, έβρισκε μια επέκταση στον χρόνο του, τέτοια που τον βόηθαγε να σκεφτεί πιο ήρεμα, να βρει τους δρόμους που ζητούσε.

Φτάνοντας στην πλατειούλα κάθισε σ' ένα απ' τα παγκάκια της – σ' εκείνο όπου βρίσκονταν απέναντι στον ήλιο, απέναντι και στα βουνά· σ' εκείνα τα βουνά που 'χανε γίνει πια ένα σημείο αναφοράς για την ζωή του. Νοητά συνομιλούσε μαζί τους· έδινε κι έπαιρνε από εκείνα οδηγίες. Νοητά γίνονταν και αυτός ένα βουνό, ένα βουνό βραχώδες.

《Αυτό είμαι: ένα βουνό. Ένα βουνό που το χτυπάνε οι βροχές, οι άνεμοι, τα χιόνια. Αυτό είμαι: ένα βουνό που από τα χτυπήματα έμεινε σκέτος βράχος. Βράχος, σκληρός, αλύγιστος, τραυματισμένος απ' το χρόνο》, σκέφτηκε καθώς κάθισε στο ξύλινο παγκάκι.

Ήδη τα βουνά είχαν απορροφήσει τον μισό από τον ήλιο. Ήδη εκείνη η ημέρα βάδιζε προς το παρελθόν. Το παρελθόν, το παρελθόν του, τους πόθους, τα οράματα, τις απογοητεύσεις και τα θαύματα που είχε ζήσει στη ζωή του. Το παρελθόν που έρεε , που επεκτείνονταν στο τώρα. Κούνησε το κεφάλι του με νόημα. Συνειδητοποίησε πως αυτή η κίνησή του είχε αυτόματα παρελθοντοποιηθεί και τίποτε δεν γίνονταν ν' αλλάξει. Τίποτα απ' το παρελθόν, μα απ' το μέλλον χίλια δυο, αρκεί να το 'θελε ο ίδιος να συμβεί, αρκεί να ενεργούσε...

Να αλλάξει. Ναι, να αλλάξει. Πια έπρεπε να προβλέπει, πια έπρεπε να βρίσκεται μες στα πράγματα και να μην τα επιτρέπει να τον καταπίνουν. Τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι συνάνθρωποι, η κοινωνία.

Στην άλλη τη μεριά από την πλατειούλα τρία κοριτσάκια έπαιζαν “λαστιχάκι”. 《Πού το θυμήθηκαν...》, σκέφτηκε και το μυαλό του πήγε στα κορίτσια όπου πήγαινε μαζί τους φροντιστήριο και κάθε που έφτιαχν' ο καιρός και ήτανε Παρασκευή (όπως και τότε), μόλις τελείωνε το μάθημα το έριχναν στο παιχνίδι με τα λάστιχα ξεσηκώνοντας την γειτονιά με τις φωνές τους. Θυμήθηκε που προτού γυρίσει σπίτι του, κάθε φορά, τα χάζευε προσπαθώντας να αναδείξει την πιο όμορφη από όλες ως miss Σαββατοκύριακο, εγκλωβίζοντάς την, και κάνοντάς της θέμα κυρίαρχο στα όνειρά του.

Ωραία χρόνια, ωραίοι άνθρωποι, ωραίες εποχές. Τι όμως έφεραν; Κενά, αδιέξοδα, αρνήσεις, διαψεύσεις... Αλλά και δυνατότητα για αλλαγή, και δυνατότητα αναπροσαρμογής του χρόνου μες στο χρόνο. Τα μπλουζ που άκουγε εναλλάσσονταν χωρίς σταματημό, το ίδιο και οι φωνές απ' τους τραγουδιστές όπου αποτελούσαν για εκείνον μια παρέα. Έπρεπε να συνθέσει, έπρεπε να αφαιρέσει απ' το παρελθόν το κάθε τι που ήταν για εκείνον μια πληγή, και να το αντικαταστήσει με δημιουργία. Να το αντικαταστήσει με δημιουργία, να το αντικαταστήσει με το καινούριο, το μακρινό, το διαφορετικό απ' το συνηθισμένο.

《Μήπως ότι κακό υπήρξε στη ζωή του ήτανε προϊόν συνήθειας ή και νοοτροπίας; Μήπως, για κάποια πράγματα, σκεφτόταν λάθος; Μήπως, για κάποια πράγματα, θα 'πρεπε διαρκώς να αναθεωρεί; Μήπως ο χρόνος πρόσθετε διαρκώς παραπετάσματα εμπρός από αλήθειες; 》, αναρωτήθηκε.

 Ρωτώντας τον εαυτό του ξεκίνησε να αναλύει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Οι έννοιες και τα σύμβολα είναι δυο είδη δεδομένων που έρχονται καθημερινά σε έντονη τριβή, παρότι συνυπάρχουν. Τα μεν σύμβολα υπάρχουν και παραμένουν σταθερά, αλλά οι έννοιες αλλάζουνε και εξελίσσονται με τον καιρό. Καλούνται, δηλαδή, τα ρέοντα, όχι μόνο να συνυπάρχουν, αλλά και να ταυτίζονται με τα στατικά, δημιουργώντας αντιφάσεις. Δεδομένων αυτών, η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοιες αντιφάσεις. Αντιφάσεις μικρές και ουσιαστικές, αντιφάσεις αναπόφευκτες μετά κάποιους συσχετισμούς που έγιναν κατά το παρελθόν, μα άλλαξαν με τον καιρό, τόσο, που πια δεν βρίσκει έκφραση κανείς στην ύπαρξή τους. Όμως οι άνθρωποι αρέσκονται στο να πιστεύουνε στα σύμβολα και να τ' ακολουθούν ακόμη και εάν μέσα τους έχει αλλάξει η ουσία. Εικόνες, αγάλματα και σημαίες πρωτοστατούν ως αντιφάσεις καθημερινά στους χώρους συναθροίσεων ανθρώπων. Το Είναι της ουσίας διαστρέφεται με τον καιρό όταν τα υποκείμενα μένουν στις συσχετίσεις των αρχικών συμβολισμών και και δεν καταλαβαίνουνε ότι ο χρόνος τρέχει. Αυτό, φυσικά, είναι μια πλάνη. Μέσω δε των καταλλήλων χειρισμών, η πλάνη μετατρέπεται σε συντηρητισμό και βίαιη επιβολή σε ότι βλέπει, σε ότι φέρνει αλλαγές, σε όσους κάνουν κριτική, σε όσους επιμένουν να μιλάνε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΝΑΚΛΗΣΗ

(Ανάκληση)

Θαύματα δίχως έρωτα, φιλιά

δίχως τους υδρατμούς της φαντασίας·

το χορτάρι στα παρτέρια αναπτύσσεται κάθε πρωί,

την ώρα που την πόρτα μου

χτυπά το καλοκαίρι.

Στο μπλε του ουρανού έχει βαφεί

στο στήθος της εκείνο το σημάδι·

τα χρόνια απ' την αθωότητα περάσαν·

σήμερα είμαστε αλλού, σήμερα

κάνουμε ο καθένας το δικό του.

Σαν να μην τα 'ζησα

κάποια από τα χρόνια που περάσαν.

Βρεθήκανε να με παρηγορούν

οι δυτικές οι συνοικίες.

"Πες μου ένα τραγούδι, θέλω να κοιμηθώ,

θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου όπως τότε".

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

(Τα επιβλητικά απογεύματα και ο σκοπός)

(Τα επιβλητικά απογεύματα και ο σκοπός)

Επιβλητικά απογεύματα. σταφύλια άγουρα

με ελάχιστους χυμούς να βρίσκονται εντός τους.

Οι ποιητές δεν ξύπνησαν εντός τους

- τους πήρε η αυγή και ξεχαστήκαν .

Χρώματα φωτεινά και ήλιος να χρυσίζει,

αέρας που φυσάει λεύτερα

και μεταβάλλεται κάθε στιγμή,

δίνοντας το δικαίωμα στα φύλλα να χτυπούν

δημιουργώντας ήχους που σημαίνουνε ζωή,

που φτιάχνουνε Εσπερινούς

σαν επαρχιακές παραθαλάσσιες καμπάνες.

Στεριώσαμε σ' αυτή τη γη,

ζούμε επάνω της την μοναξιά μας,

ζούμε και έχουμε αφαιρεθεί

από τον έλεγχο της άνοιξης

κι απ' τον φθηνό χειμώνα.

Είμαστε πάνω στο δρόμο

που μας οδηγεί στα περιβόλια,

είμαστ' απέναντι από το δρόμο μας,

από τον δρόμο της ταυτότητάς μας,

από το δίκιο του σκοπού

που ήρθαμε,

όχι για να υπηρετήσουμε,

αλλά να υπερβούμε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

(Ίδιες ειδήσεις)

(Ίδιες ειδήσεις)

Άγγελοι και λαουτιέριδες,

εκπρόσωποι του σήμερα,

εκπρόσωποι του τότε.

Η μουσική ειν' μια συνέχεια της εποχής

στους δρόμους της ακράτου φαντασίας.

Δεν ειμ' εγώ Βερολινέζος,

δεν πρόλαβα να γίνω Θεσσαλός,

δεν πρόλαβα το ανυπέρβλητο ν' αλλάξω,

να μπω μες στο καμίνι των παιδιών.

Μείον μια μέρα, μείον μία στιγμή·

κι ύστερα δυο πουλιά πετούν

χωρίζοντας τον ουρανό

κάπου ανάμεσα

σ' ανατολή και δύση,

Δύο πουλιά πετούν προς το σκοτάδι,

δύο πουλιά το σήμερα μετρούν,

αποδεικνύοντας

πως δεν αλλάξαν ακρωτήρια οι φάροι,

πως δεν αλλάξαν πρόγραμμα τα ραδιόφωνα

και εξακολουθούν να παίζουνε

τις ίδιες τις ειδήσεις.

AΠΟΣΤΟΛΣΟ ΒΕΡΓΗΣ

(Ενώ τα μαγαζιά είναι κλειστά)

(Ενώ τα μαγαζιά είναι κλειστά)

Πίσω είναι οι αμαρτίες·

είναι ο χρόνος της γραπτής περιγραφής

ενός μεσημεριού από τα περασμένα.

Υπάρχουν δέντρα που 'χουνε ως στολίδια

τα λουλούδια που αναλογούν

στην ύπαρξή τους,

και η αγάπη επιμένει

να επανέρχεται στο κέντρο του μυαλού

επιβραβεύοντας ωραίες αναμνήσεις,

Τρέχουν ταχύτατα τα όνειρα,

μας (συν τω χρόνω) επανέρχονται

μαζί με το χαμόγελο

και την μελαγχολία.

Πίσω μας ειν' ο έρωτας,

είναι οι παραλίες τις οποίες διασχίσαμε

πιασμένοι χέρι - χέρι,

είναι τα σύννεφα που ατενίσαμε

να τρέχουνε στον ουρανό

τον ήλιο κυνηγώντας,

είναι ο θάνατος που ξεπεράσαμε

τελειώνοντας μια σχέση.

Και τώρα,

στην ύστερη του τέλους εποχή

κοιτάζω τα κλειστά τα μαγαζιά

και περιμένω ν' αντικρίσω

την μορφή σου στο φεγγάρι.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Το απόλυτο ως πυξίδα

Το απόλυτο ως πυξίδα

• Οι καταστάσεις είναι περάσματα σε δρόμους που οδηγούν υποχρεωτικά στο μέλλον όταν τις βιώνουμε στην στιγμή της υπάρξεως τους. Η δημιουργικότητα αποτελεί τρόπο υπερβάσεως των καταστάσεων. Η γνώση του σχετικού της ζωής, των σχέσεων, των υπάρξεων, των ιδεών και των πραγμάτων πρέπει να εντείνει την δημιουργικότητα στο άτομο, καθώς ένα το άτομο βρεθεί στην άβυσσο του ιδεατού απολύτου θα πάψει να υπάρχει, Το απόλυτο είναι όντως κάτι ιδεατό, καθώς αποτελεί απλώς ένα σημείο που λαμβάνεται ως βάση - όχι όμως η ίδια η βάση. Είναι (ας πούμε) ένα σημείο που προσανατολισμού, μα όχι τόπο. Η χρήση, λοιπόν, του απολύτου οφείλει από το άτομο να γίνεται προσανατολιστικά και όχι ως αυτοσκοπός. Σαν να λέμε: "Ξέρω τον δρόμο του Εγώ μου και ταξιδεύω ασφαλώς εντός του" - η δημιουργία του απολύτου είναι απλώς μία δικλίδα ασφαλείας της υπάρξεως αυτού του ταξιδιού· η σχετικότητα είναι το ίδιο το ταξίδι, Ή αλλιώς, το σχετικό είναι η θάλασσα και το απόλυτο είναι η πυξίδα του θαλασσοπόρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ

• Η πράξη της αναγνωρίσεως της διαφορετικότητας του άλλου σημαίνει ότι ήδη έχει καλυφθεί το μεγαλύτερο κομμάτι από τον δρόμο που οδηγεί εκ του ασφαλούς εις την αυτογνωσία. Διότι ο απέναντι μπορεί να είναι διαφορετικός, κατά βάθος όμως ομοιάζει. Το Εγώ υπάρχει μαζί με άλλα παρόμοια (μα όχι ίδια) Εγώ. Την ποιο μεγάλη όμως σημασία την έχει το Είναι: Την έχει ο χρόνος και οι πράξεις μας εντός των στενότατων περιορισμών του βίου. Αναγνωρίζοντας το διαφορετικό, το εντάσσουμε μέσα μας, αλλά και εντασσόμαστε εντός αυτού. Αυτό θα πει: γνωριμία. Αυτό θα πει: γνωριζόμαστε. Εκεί το δίλημμα είναι: ή μαζί, ή καθόλου. Δεδομένου όμως της αδυναμίας των ατόμων να πορευθούν εν αυταρκεία, ειν' αναπόφευκτο να υπάρχουνε παραχωρήσεις όπως μας λέει και ο σπουδαίος αναρχικός στοχαστής Μαξ Στίρνερ. Γνωρίζοντας το διαφορετικό βρίσκονται πιο εύκολα οι αφαιρέσεις καθενός Εγώ που για να κυλήσει η ζωή οφείλουν να παραχωρηθούν στην κοινωνία, έτσι ώστε να μην υπάρχουν καταχρήσεις, έτσι ώστε οι αδικίες να ελαττωθούν εις το ελάχιστο.
• ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

• H αγάπη δεν είναι κάτι δεδομένο ή μια παγίωση. Η αγάπη είναι ένας αγώνας, είναι η πιο ωραία χρονική διαδικασία, δεδομένου του υπέροχου της φύσης της. Η αγάπη είναι η αγωνία του να μην υπάρξει τέλος στην ψυχική μας (κυρίως) ένωση με κάτι. Η αγάπη (υπάρχοντος του τέλους) δεν απέχει από αυτό που έχει ονομαστεί από τους αρχαίους μας προγόνους τραγωδία και που 'χει βρει την περιγραφή του σε χιλιάδες μύθους ανά τον κόσμο, αλλά και σε δισεκατομμύρια μικρών και μεγάλων ιστορικών συμβάντων. Κι όμως, εάν κανείς το ψάξει προσεκτικά είναι λίγοι (σχετικά με το πόσοι φαίνεται) οι άνθρωποι που πραγματικά ψάχνουνε και αγωνίζονται για την αγάπη. Αυτό που συνήθως υπάρχει είναι ο εγωισμός - εξ ου προερχόμενη και η εκχυδαϊσμένη έννοια: "καψούρα", που κυριαρχεί στα εγωιστικά άτομα στις περιπτώσεις που υπάρχουνε αρνήσεις. Ο έρωτας είναι μια χρονικά μεταβατική περίοδος που μπορεί να βγάλει ή στην αγάπη ή στον εγωισμό. Δεν ειν' ο ίδιος (αν και υπερβατικά μπορεί να χαρακτηριστεί και έτσι) τραγωδία, είναι μία πορεία που οδηγεί στην τραγωδία. Στην τραγωδία που η αγάπη παραμένει η δημοκρατία εμποτίζει το υποκείμενο, γιατί και πέραν της αρνήσεως συνεχίζει (υπερβατικώ τω τρόπω) να λειτουργεί αγαπώντας, έστω και σιωπηλά, έστω και υπογείως, ακόμη και αν προσποιείται το αντίθετο (γιατί έτσι πρέπει). Από την άλλη ο εγωισμός συνδέεται με τον αυταρχισμό και δια της λαϊκιστι ονομαζόμενης "καψούρας" με την αυτοκαταστροφή και με το μίσος - μια άλλη, δηλαδή, μορφή τραγωδίας που έχει κάθετο το καθαρτικό της τέλος. Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν είναι ευθύγραμμη και τραγωδίες βρίσκουμε και από τις δυο μορφές στην καθημερινότητά μας - το ζητούμενο εντέλει είναι η ευγένεια, η ποιότητα και φυσικά το χιούμορ.
• ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ