ΚΤΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ

Κτητικότητα και παραχωρήσεις

• H κτητικότητα των ανθρώπων αναπτύσσεται στον εσωτερικό τους κόσμο κι εξέρχεται από αυτόν, λόγω της ανασφάλειας εντός της οποίας βιώνουν τις ζωές τους. Ζούμε εντόνως μέσα στο σήμερα, προσπαθώντας να οικειοποιούμαστε και τμήματα από το μέλλον, αποστερώντας τα, πιθανών, από αυτούς όπου δικαιωματικά ανήκουν - ειδικά εάν έχουμε τα μέσα για να κάνουμε πραγματικότητα αυτό το πράγμα (χρήματα, εξουσίας, ειδικές σχέσεις κ.τ.λ.). Υπάρχει τρόπος να αφαιρεθεί αυτή η ανάγκη κτητικότητας απ' τους ανθρώπους; Συνήθως, ο όποιος επανακαθορισμός, εμφανίζεται παρέα με το τέλος, παρέα με τον απολογισμό που γίνεται τότε από τα άτομα, καθώς βρίσκονται απέναντι στην ηθική τους κρίση. Στην κρίση από τον ίδιο τους τον εαυτό και στην αμφιβολία. Ναι, τότε είναι αργά. Για τους πιο πολλούς ανθρώπους, αυτή η διαδικασία έρχεται εις την επιφάνεια πολύ αργά, όταν εκείνοι βρίσκονται εντός της βιολογικής αδυναμίας. Αναφερόμενος στον φιλόσοφο Νίτσε, θα συμφωνήσω μαζί του, στο ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ανθρώπων είναι η τάση τους γι' απόκτηση ισχύος· θα προεκτείνω αυτό τον στοχασμό: στην (όπως έχω προαναφέρει) ανασφάλεια, που είναι διαρκής, κι είναι από τα τραγικά συστατικά όπου μετέχουν εις την δόμηση του ανθρωπίνου γένους. Για να αλλάξει κάτι, πρέπει από το υποκείμενο, να πάρει μπρος, η γνώση δύο Είναι: Η γνώση του προσωπικού Είναι του υποκειμένου, και η γνώση του Είναι της κοινωνίας εντός της οποίας έχει ενταχθεί το υπό εξέταση υποκείμενο. Η γνώση, δηλαδή, ότι το ίδιο ανασφαλείς (εντός τους κι όχι μόνο), είναι και πλείστοι άλλοι άνθρωποι· είναι ακριβώς αυτός ο στοχασμός από τον οποίο ξεκινούν τα δικαιώματα και οι ευθύνες - τα όρια, δηλαδή, των παραχωρήσεων από τα Είναι, αλλά και των παραχωρήσεων όπου εισπράττονται από τα Είναι άλλων.

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ