Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ

(Η τελευταία νύχτα)

Υπέρ αγνώστων γυναικείων ποταμών

Υπέρ θαυμάτων τα οποία αφορούν επόμενες ημέρες

Κι ένοχος πάντα είν' ο ταύρος τού κορμιού -

Πιο στρογγυλά τα γράμματα και πιο μεγάλα

Επιβράδυνση - αλλά δεν πέφτω

Κρατάω μια καρδιά στα δυο μου χέρια

Το άγιο κύπελλο ζητώ 

Βλέπω, ακούω, οδηγώ:

Με πνίγουν όλ' αυτά τα μυροφόρα τείχη.

Κι αν είν' περίπατος ο έρωτας

Ας περπατήσουμε μαζί μες στη βροχή

Κι αν έχουν δίκιο οι σκιές των φορτηγών

Ας τις πατήσουν τις λακκούβες

Ας μας μουσκέψουν τα παλτά

Ας μοιάζουν με φεγγάρια τα φανάρια τους μετά:

Ευλογημένος και αυτός ο νέος χρόνος.

Ποιος χρόνος, ποιος αιώνας και ποιο τζάκι;

Θέλω να μου ποζάρεις μα

Να σε ζωγραφίσω δεν μπορώ - δεν ξέρω•

Ρίχνω τα κούτσουρα, ρίχνεις την αστερόσκονη:

Η μοίρα τού ανθρώπου είναι Εαυτός -

Λύνω τα μπερδεμένα σου πλοκάμια.

Μας δείχνει ο καθρέφτης

Μας δείχνουν οι καθρέφτες των λαών

Μας δείχνουν όλοι οι καθρέφτες 

Γίναμε πρόσωπα, γίναμε όνειρα, γίναμε πεταλούδες;

Τα αίματα, τα αίματά μας

Είμαστε ίδιοι ή δεν είμαστε;

Ο σεβασμός, ο σεβασμός

Η τελευταία νύχτα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Βάρδια

(Βάρδια)

Ποιος κλαίει;Ποιος γελάει; -Και πάλι είναι ο χειμώνας νικητής, είν' νικητής και ελεήμων, προσφέροντας αυτές τις λίγες ηλιόλουστες ημέρες, στερώντας απ' τον έρωτα τη σφραγίδα-τέλος, το διαβατήριο μιας οριστικής διαγραφής, τον άλλο κόσμο. Εκείνη ίσως και να μπορούσε να με πάει ως τού χάρου το πηγάδι - αυτό το “ίσως” κάποτε το πέταξε σ' ένα καλάθι σκουπιδιών και έτσι κείνο το φιλί μας συνεχίζεται κι όλα τα δειλινά σαν και αυτό εδώ απλώς θυμίζουν. Θα μπορούσε να με πάει και να μου δείξει το πού βρίσκεται η Βαβυλώνα: Μη με πληγώνεις άλλο άγγελέ μου, τώρα μάλιστα που μικραίνει διαρκώς τούτη η πόλη. Ακούς πώς παίζει το βιολί; Τουλάχιστον όσα πουλιά είναι ερωτευμένα, αρκούνται στο να πετούν διαφορετικά απ' τ' άλλα τα πουλιά• χθες κάποια από αυτά χτυπήσανε το τζάμι μου• έκανε κρύο και πεινούσαν.

Χριστούγεννα και καταφύγιο βραδιάς η όπερα• πριν από μια δεκαετία αντίστοιχο καταφύγιο  ήταν η βάρδια, τα αναμμένα φώτα των χωριών, έν' άνοιγμα τού κόσμου στη μαγεία. Ποιον έλεγχο να μπορέσω να κρατήσω; Και γιατί; Μ' ακόμα πόσο σινεμά να την ποτίσω τούτη τη ζωή; Ή, ένα ηλιοβασίλεμα στη Μύκονο, αξίζει περισσότερο από έν' αυστηρά μοναχικό ταγκό δίπλ' από μια μασίνα αναμμένη; Και να σκάζουνε τα κάστανα επάνω της  και μία κουκουβάγια να μας κοιτάζει πονηρά από το παραθύρι με τα χνοτισμένα τζάμια.

Ποιος κλαίει; Ποιος γελάει; Ποιους αφορά το γέλιο και το κλάμα; - Υπάρχουνε πολύτιμες εικόνες, εικόνες ιερές με ιστορία:  περιορίζονται τα θαύματά τους μέσα στα εσωτερικά δωμάτια κάθε ανθρώπου• επέκεινα αυτών οι νάνοι και οι γίγαντες συναγωνίζονται και όμορφος δεν είναι πάντοτε ο όμορφος αλλά ο δυνατός, ο πονηρός, ο τυχερός, ο βλάκας: Της έλεγα κι εκείνης τέτοιες αηδίες• μάλιστα σαν τις άκουγε να βγαίνουν απ' το στόμα μου χειροκροτούσε μ' ενθουσιασμό: Νόμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο εξαγνίζονταν; Νόμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούσε ν' αποφεύγει τις βροχές; - Πωλείται πίστη, πωλείται με το κιλό και με το λίτρο, πωλούνται αφορμές, πωλείται το παλιό, πωλείται το καινούριο - εκείνη μοναχά αγόραζε κυκλώματα ενώ εγώ αγόραζα τοπία ομιχλώδη που θα πει πως και οι δυο κοιτάζαμε αφηρημένα τη ζωή, κάναμε θέατρο με τούς δικούς μας τρόπους: Ω Άρθουρ Μίλερ, δεν ξέρεις πόσο σε αντιλαμβάνομαι, δεν ξέρεις πόσο τη μισώ την ύλη, πόσο μισώ τις αποστάσεις που διαχωρίζουνε τα δειλινά - και πόσο αγαπάω τις ρωγμές, αυτές τις άτιμες ρωγμές που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πιθανοτήτων αλλαγής σε κάθε τόπο, σε κάθε σημασία, σε κάθε σχέση, σε κάθε τρόπο• με κάθε τρόπο, κυρίως με αυτό τού Βελζεβούλ: Ω Περσέπολις, Ω Έφεσος, Ω Καρχηδόνα.

Αρκούν οι τόποι; Αρκούν οι τρόποι; Αρκούνε οι υπάρξεις τους; Συνήθως οι νουβέλες λένε περισσότερα από τούς ποταμούς και να, που γίνεται και σήμερα η Αμερική κάτι σαν όνειρο• ειδικά δε τις βραδιές που ο πατέρας πάλι λείπει: ο πατέρας, οι πατεράδες μας, όσοι από αυτούς υπήρξαν μετανάστες, όσοι από αυτούς ενταφιάστηκαν στη θάλασσα κι όσους απ' αυτούς τούς πήρε ο αέρας. Ε, υπήρξε και η επανάσταση, υπήρξε έπειτα και η Κρονστάνδη• κάθ' επανάσταση τελειώνει σε Κρονστάνδη ή ίσως ευτελώς σε μιαν Έκθεση Διεθνή Θεσσαλονίκης - στον επόμενο τόνο είμαστε πάλι μόνοι μας, μόνοι μας προχωράμε με σηματωρό μας την ελπίδα εμφανίσεως ενός έρωτα και πάλι στη σκηνή: Τερέζα, Βαϊτσα, Σοφία, Ελένη και Βασιλική.

Και για να το εκχυδαΐσω: Μετά από το θάνατο της πολιτικής, οι γκόμενες - αλλά δεν είναι έτσι: Η σημασία στη ζωή  που έχουνε οι σχέσεις οι προσωπικές είναι απείρως πιο σημαντική από τις αποφάσεις κάποιας κατσαρίδας η οποία παριστάνει (έναντι χρημάτων) τον πολιτικό - που να πάρει, οι σχέσεις είναι προσωπικές, συγκεκριμένες, με ονοματεπώνυμα στην ούγια• που θα πει: ευθύνες, κατανόηση, αγάπη (κατά βάθος). Οπότε, την αγαπώ - δεν έχουν νόημα οι περαιτέρω εξομολογήσεις, δεν έχουν νόημα τα αφελή (ή πονηρά) κοινωνικά (δήθεν) λογύδρια: Ναι η αγάπη έχει πρόσωπα τα οποία αφορά και στα οποία αναφέρεται - βιάζουν την αγάπη όλοι αυτοί που την ομολογούν ως γενικότητα όπως βιάζεται και η ανθρωπότητα από όσους προβαίνουν διαρκώς σε γενικεύσεις.

Αγάπη κατά πρόσωπο, αγάπη επί προσώπων• δεν έχει μα, αλλά ή θα, δεν συγχωρεί ο χρόνος: φέρνει χειμώνα, φέρνει άνοιξη, φέρνει και καλοκαίρια άφθονα για να διασκεδάζει με αυτά η μνήμη: Υπέρ; Υπέρ ή κατά; Ο κάθε εαυτός  γνωρίζει μοναχά τον ίδιο - στην πραγματικότητα δεν τον γνωρίζει και αυτόν: Όμως τολμά να λέει ότι αγαπάει: Άραγε κάτω από κάθε τέτοια τόλμη, υπάρχει δίχτυ ασφαλείας; Ή διαφορετικά: Υπάρχει δίχτυ ασφαλείας κάτ' από κάθε έρωτα; Ή ακόμα πιο διαφορετικά: Έρωτας είναι τ' άγνωστο; - Λόγια για να μιλάμε, εικόνες για να βλέπουμε, δρόμοι για τις μεταφορές, θυσίες για να ανανεώνεται αυτός εδώ ο κόσμος.

Ε ναι λοιπόν: είν' πάντα ίδιο το φεγγάρι - διαφορετικές είν' οι στιγμές αυτού, διαφορετικές είν' οι στιγμές του καθενός από εσάς, διαφορετικές είν' οι στιγμές μου: Άνοιξη για πάντα (λέει)  - άλλη μία ευχή: Ξέρετε κάτι πιο φθηνό απ' τις ευχές; Ξέρετε κάτι ακριβότερο από μια βάρδια από τις νυχτερινές; - Ναι, επέστρεψα ξανά στην έννοια τής βάρδιας, τής βάρδιας τής μοναχικής, με τα στοιχειά, με τις αράχνες και την αντιβίωση (ο χειμώνας απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση): Λοιπόν τι; Λοιπόν πού; - Α, χορεύοντας μπροστά απ' τη μασίνα ή κόβοντας τής πικροδάφνης τον ανθό - μόνο που τότε να 'ναι καλοκαίρι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Quo vadis domine;

“Quo vadis domine;”

Με τις αισθήσεις και με θάρρος

Εάν φορώντας τέτοια ρούχα ο Θεός βαδίζει στη μεγάλη λεωφόρο

Μην τον φοβάσαι -

Το ύφος του πραγματικού θέλγεται από τις αντανακλάσεις

Πεινάει η ζωή, πεινάει πάντα

Και μόνο σαν νυχτώνει γίνοντ' οι κοροϊδίες εμφανείς:

Ο ήλιος έγνω την δύσιν, αυτού έθου σκότος

Και εγένετω νυξ

Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριες πάντα εν σοφία εποίησας.

Το κράτος - ο λαός, ο λαός - το κράτος

Απευθύνομαι σ' εσένα Κύριε:

Δεν φτάνει ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός

Έδωσες τόση κόλαση σε τούτη τη ζωή

Που για καμιά επόμενη δεν περισσεύει -

Και, συνείδησή μου: τα βουνά

Συνείδησή μου: ο δικός μου κόσμος

Αυτά που έχω, αυτά που έχω κατακτήσει: η ψυχή μου.

Μα την ψυχή μου την παιδεύει η ζωή

Απόψεις και επιλογές, θυσίες

Τον Άδη δεν μπορώ να περιμένω:

Τώρα λεν ότι είν' αμαρτωλά ακόμα και τα βήματα τής σωτηρίας -

Κραυγές, ευχές, τιμές μόνο για διπλοπίστολους

Κι όλα τα ζήτω στους εκβιαστές

Ω ταπεινοφροσύνη.

Τώρα πορεύομαι τη δύση του ηλίου μελετώντας

Και πάλι μόνος - μόνος όπως κι εσύ καλέ μου Κύριε

Μόνος, αόρατος και αιωνίως άπιστος

Άπιστος ως κατάσταση, άπιστος και ως μελωδία -

Άσε με Κύριε το μέλλον μου να βρω

Λύσε τα χέρια μου Μεγάλε Δεσμοφύλακα

Όχι, μη με σταυρώνεις.

Φως ιλαρόν αγίας δόξης - δικιάς σου δόξης

Γιατί είσαι εγωιστής, γιατί δεν τη μοιράζεσαι

Με έπλασες κατ' εικόνα και καθ ομοίωσίν σου

Μην το ξεχνάς -

Κι όσο η δύση εισχωρεί μες στο παρόν

Ρωτώ ξανά: Quo vadis domine;

Μόνοι μας ή μαζί

Θα επιστρέψουμε με το μαστίγιο στο χέρι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
https://m.youtube.com/watch?v=ov5kB9oT7d0

Η αφοσίωση στον δρόμο

“Η αφοσίωση στον δρόμο”

Δε μοιάζουνε οι ώρες μεταξύ τους

Υγεία, αποχαύνωση και τρέλα - σ' αγαπώ

Καταστροφή μου σ' αγαπώ

Και τώρα σ' αγαπώ που αγωνίζομαι να βρίσω

Με εργαλείο μια σπασμένη μύτη μολυβιού

Τολμώντας ότι ο πατέρας μου δεν τόλμησε ποτέ:

Τα ματωμένα όνειρα δεν είν' για ανηλίκους.

Όμως τα ξέρω τα τραγούδια

(Μπορείς να μ' εξετάσεις αν το θες)

Κι όλα από τον ουρανό σε έναν άλλο ουρανό

Ή κάποιο από τα βαλς που δεν χορέψαμε ποτέ -

Αλήθεια, ελπίζεις; Αλήθεια, ελπίζω;

Απ' τις αλήθειες μας απέχουμε μονάχα πέντε μίλια.

Όμως ο χρόνος έχει βάρος

Γίνετ' ασήκωτος όταν τη δόξα τη λατρεύει ο λαός

Ας τον ιχνηλατήσουμε

Ας τον ιχνηλατήσουμε όπως τον έρωτα -

Τώρα που γίναν πια οι λόγοι ανυπόληπτοι

Εσύ πάρατα το χωνί κι εγώ τις πρόστυχες εφημερίδες

Οι πολυκατοικίες θα χτιστούν πολλές φορές

Η κατανάλωση θα ακουμπήσει τις αντένες της στον ουρανό

Θα τον τρυπήσει, θα τον μισήσει  - μην το ξεχνάς

Απ' τις αλήθειες μας απέχουμε μονάχα πέντε μίλια.

Κάποτε πρέπει κι εγώ να ανταμώσω μια τελεία

Ένα νεκρό σκυλί στην εθνική οδό σαπίζει

Ο χρόνος τελειώνει - η ρουλέτα διαρκεί

Αντίλαλοι, ασύμμετροι αντίλαλοι

Συνομιλίες με την Άπω Ανατολή

Οι ήχοι τής άρπας, οι ήχοι τού ζουρνά -

Θάρρος, θα βγω απ' το κουκούλι μου

Θα βγω ξανά, θα ρθω ξανά εδώ στην επαρχία.

Προδοσία: χρόνος. Σταύρωση: χρόνος. Ανάσταση: χρόνος.

Συνάντησα στα όνειρά μου και παιδιά ευτυχισμένα

Κι ύστερα αγωνία και εμφύλιος:

Αποστασία στις μεγαλουπόλεις - μέγα έλεος

Και οι σπουδαίοι καλλιτέχνες μες στη λάσπη

Χωρίς τηλέφωνο, ηλεκτρικό, πολύχρωμες κουρτίνες.

Έζησα μια ζωή ανάμεσα στο ροκ εν ρολ και στα ρεμπέτικα

Δεν είν' καθόλου μα καθόλου εύκολο να την ξεχάσω:

Μαγνητικός βορράς ίσον θυμός

Κι οι άλλοι να πεθαίνουν για τις δώσεις τους

Στις τράπεζες και στα ναρκωτικά -

Τον Οδυσσέα έσωσε η αφοσίωση στον δρόμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΣΑΡΑ

 (ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ)

“ΣΑΡΑ”

Κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου, ξεκινώντας να γράψω για μια από τις πιο βαθιές πληγές που κουβαλώ στα βάθη του εαυτού μου. Εντέλει αφέθηκα. Κι αντί να γράψω ένα ιστοριογραφικό βιβλίο, κι αντί να γράψω ένα μυθιστόρημα, έγραψα τρία, μια τριλογία που το πρώτο της μυθιστόρημα ονομάζεται “Σάρα” και είν' αυτό που σας παρουσιάζω.
Η Σάρα είναι μια εβραϊκής  καταγωγής νεαρή ποιήτρια που έρχεται  από το Βερολίνο στην Ελλάδα για να ψάξει ίχνη της ιστορίας του παππού της ο οποίος έζησε μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε μια ελληνική κωμόπολη απ' όπου βρέθηκε ξαφνικά σε ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και μαρτύρησε. Η Σάρα θα πάει σ' αυτή την κωμόπολη, θα μάθει αρκετά πράγματα για τον παππού της, εκεί θα γνωρίσει έναν άνδρα με τον οποίο θα αναπτύξει μια σχέση παράξενη γεμάτη κόντρες αλλά και έλξη.
Η αγάπη είν' ένα από τα θέματα αυτού του μυθιστορήματος. Δεν είναι όμως μοναχά αυτό: στο βάθος βρίσκεται η ύπαρξης, ο άνθρωπος, η θεία του πλευρά αλλά, και η άλλη, η διονυσιακή, η ανάποδη πλευρά που σημαδεύει τις ζωές μας.
Για να προμηθευτείτε αυτό το μυθιστόρημα (δεν υπάρχει στα βιβλιοπωλεία) μπορείτε να το παραγγείλετε να σας σταλεί με αντικαταβολή μέσω των ΕΛΤΑ, στέλνοντας μήνυμα inbox ,στο facebook ή στέλνοντας email στη διεύθυνση akisberg653@gmail.com. Το κόστος είναι 13 ευρω + 3 ευρώ ταχυδρομικά έξοδα.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ

“Εγκάρδιες ευχές”

Βαριά, πολύ βαριά τα βήματα

Αμίλητα τα στόματα

Σέρνετ' αργά η φάλαγγα στη μέση τού χειμώνα:

Τα σπίτια, η φάτνη, ο προαιώνιος σεισμός

Πέτρες πάνω σε άλλες πέτρες

Κι ανάμεσα: γιοφύρια ηπειρώτικα•

Κλεισμένος είν' ο χρόνος σε κουτί -

Πόσο κανείς να περιμένει;

Το έγκλημα για το έγκλημα

Η τιμωρία για τον άνθρωπο:

Στον πάτο των ειδήσεων η τιμωρία

Τεριρέμ, τεριρέμ, τεριρέμ -

Δεν μπόρεσαν οι αράχνες να κυκλώσουνε τη γη με υφαντά

Κάθε καλό για τον καινούριο χρόνο (λέει):

Να κόβεις με μαχαίρι το φεγγάρι πού και πού

Να λιβανίζεις τα παράθυρα

Να μην τσακίζεις τις σελίδες των βιβλίων.

Κάθε παιδί γνωρίζει πώς πληρώνεται το φως:

Πληρώνεται μ' ελεύθερο παιχνίδι:

Μαζευτείτε αντίπαλοι, συμμαζευτείτε

Αν δεν σας κάνει κόπο, χτυπήστε τις καμπάνες

Με αδικίες κυβερνούν οι άνθρωποι

Με αδικίες κυβερνιούνται:

Κανόνες, δηλητήρια και ιστορία

Εγκάρδιες ευχές -

Δεν ξέρω αν το σύμπαν έχει αντοχή να περιμένει:

Πληρώνουν οι φυλακισμένοι, πετούν οι αετοί:

Ανατομία ονείρου, πτώσεις χωρίς εκπτώσεις

Για την ψυχή, για την ψυχή σου

Για τον ψυχή σου λειτουργούν αυτές εδώ οι λέξεις -

Προλάβανε οι άγγελοι

Και έφραξαν τα μονοπάτια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ