ΑΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ

(Αποποιήσεις μνήμης)

Λόγια, πόρτες, παράθυρα, δειλία, θράσος.

Τη λεν αχαριστία τη θεά 

Κι όσοι περνούν καλά,

Περνούν εις βάρος  άλλων.

Μοτοσυκλέτες, διεθνή δίκτυα και πονοκέφαλοι,

Κάθε που ξημερώνει 

Σου 'ρχεται από μέσα σου να πεις αντίο -

Μα φοβάσαι, και κατεβάζεις χάπια,

Και σκάβεις διαρκώς μες στην ψυχή:

Φτιάχνεις θαλάμους, ψάχνεις υπομονή,

Ψάχνεις και για την έκπληξη 

Που φανερώνεται, κι αυτή, σε λίγους.

Και ύστερα, αποποιήσεις μνήμης,

Αποποιήσεις ιστορίας, αποποιήσεις ιερών θεσμών,

Αποποιήσεις χρήσεων και ψεύτικων ελπίδων.

Και ύστερα πεθαίνεις κι ανσταίνεσαι μαζί -

Δεν ξέρεις τίποτα: από πού είσαι,

Τι πιστεύεις - δεν ξέρεις ούτε καν το όνομά σου:

Δεν είναι τρέλα, δεν είν' απογοήτευση,

Δεν είναι ούτε μέρα, ούτε νύχτα.

Είναι ένα αιώνιο απόγευμα,

Ένας ακραίος αποχαιρετισμός,

Μία αμηχανία που σκοτώνει.

Μην το ψάχνεις - άνθρωποι

Είναι πάντα η αιτία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΔΑΝΑΗ

ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: “ΔΑΝΑΗ”

Έρωτας και ψυχολογία. Το χρονικό της μάχης μιας γυναίκας με τα λάθη της.

Σ' αυτό το μυθιστόρημά μου, η ψυχανάλυση παίζει πρωτεύοντα ρόλο: Οι αρχικές επιλογές έρχονται σε αντιπαράθεση με τη διάρκεια, οι πειραματισμοί λειτουργούν συμπερασματικά κι ο απεγκλωβισμός, εντέλει, είν' κάτι το μοιραίο.
Επίσης θέματα του μυθιστορήματος αποτελούν η αναποφασιστικότητα και τα ταμπού - η ρήξη με τις ηθικές και οι αναστολές που προηγούνται, βρήκαν κι αυτές τις θέσεις τους, απασχολώντας με κατά τη συγγραφή. Και βέβαια ο ρόλος της τύχης στο δρόμο προς την αποκάλυψη - ένα τυχαίο συμβάν κι αλλάζουν όλα.

Η Δανάη θα μπορούσε να 'ναι ο καθένας - ομοίως και η μάχη της να είναι μάχη καθενός - και όχι μόνο στη διάσταση του έρωτα αλλά κι ευρύτερα μέσα στη ζωή.

Καλές αναγνώσεις!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΥΓ. Για να προμηθευτείτε το μυθιστόρημα “ΔΑΝΑΗ”  στείλτε μήνυμα inbox  στο facebook με τα στοιχεία σας ή στείλτε email (επίσης με τα στοιχεία σας) στη διεύθυνση: akisberg653@gmail.com. Το κόστος είναι 12ευρώ + έξοδα αντικαταβολής 3 ευρώ. Οι αποστολές γίνονται με τα ΕΛΤΑ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ

(Ο Χριστόφορος Κολόμβος και η αθανασία)

Χρόνος ανυπεράσπιστος και άνθρωποι ανυπεράσπιστοι επίσης.
Ζάρια και τύχη, και αμαξοστοιχίες που περνούν
πηγαίνοντας προς τα εκεί που ξημερώνει.
Ήταν η εποχή που είχ' αποφασίσει να τιμήσω τους ανώνυμους
και τους ημιτελείς ανθρώπους. Κι είχαμε μπει
στο μέγιστο αιώνα, και κάθε Τρίτη έκλειναν τα μαγαζιά -
γιατί συνήθως τότε έβρεχε τις Τρίτες
και τα κορίτσια άνοιγαν τις αγκαλιές
και τα (αόρατα σ' εμάς) φεγγάρια έχυναν δάκρυα φωτιάς
αφού το  γνώριζαν το μέλλον των ανθρώπων.

Ζούσα τότε το άπιαστο - κι ας μη με γνώριζε ο άγγελος
που (υποτίθεται) ήλθε για να μας σώσει.
Ζούσα τότε το άπιαστο - κρυβόμουν, φρόντιζα  και κρυβόμουν
δίπλα απ' τις ακτές, και ήμουν πάντα έτοιμος
να κατακτήσω τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό,
να φτάσω ως τις Δυτικές Ινδίες, να φτάσω
μέχρι το θεό, να φτάσω και να βρω της ποίησης το θησαυρό,
να βρω πώς γίνεται (κάποια στιγμή) κι θάνατος
να ηττηθεί, κι ο θάνατος να λείψει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

(Μεταφυσικός κόσμος)

Μεταφυσικός κόσμος, απόγευμα, εσπερινός -
ο χρόνος μας ξεμάκρυνε από το έαρ,
ο κόσμος μας ξεμάκρυνε απ' την αλήθεια του μυαλού,
ο κόσμος μας αρέσκεται στις λογικές των σκύλων.

Κοντά είν' οι πλατείες: κοντά και μακριά,
εκεί όπου τις τοποθέτησαν κοινοί θνητοί,
εκεί όπου υπάρχουν πια μόνο μνημεία.
Χρώματα, θυσίες και θρησκείες -
καμία σχέση με το μεροκάματο
και με την ηθική
της πιο καλής πραγματικότητας του κόσμου.

Μεταφυσικοί αγώνες, καμπάνες που χτυπούν και μπάτης -
ποια είναι τα αποτελέσματα της ομορφιάς
και ποιες είναι  πραγματικά οι μέρες που διατάζουν;
Ε, τότε, ας περάσει ο επόμενος κι ας είναι και μοναδικός
λίγο πριν χαιρετήσει τους πιστούς ο ήλιος.

Και τα πουλιά όλα μαζί, κι όλοι μαζί οι άνθρωποι,
κι όλες οι ήττες των μεγάλων ιδεών
που πέρασαν και πάνε - το ίδιο και τα πρωινά,
και κάτι από τούτο το παρόν
που μας το μοίρασαν χωρίς να μας ρωτήσουν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Το τελικό αποτέλεσμα

(Το τελικό αποτέλεσμα)

Ώσπου όλους τους κέρδισε το δίκαιο του τέλους - κι εκείνη που 'χε φύγει δακρυσμένη, επέστρεψε νεκρή από τη νύχτα των μεγάλων θαλασσών, επέστρεψε ως άγαλμα σε συνοικιακή πλατεία.
Την είδα πάλι ζωντανή μετά δυο - τρεις δεκαετίες, αγέραστη να περπατά μπροστά απ' το σχολείο μας, δίπλα από την εκκλησιά μας, γύρω από το χρόνο. Την είδα και την πίστεψα - βράδιαζε και στα μουσεία των μεγάλων ιδεών ανάβανε τα φώτα ένα – ένα:
Η Παναγιά, δεν είν' μοναδικότητα - όταν αλλάζουνε οι εποχές, φτιάχνει όλα τα όνειρα που διαφοροποιούν τα ήθη και τα πάθη. Κι όσο για τα προπορευόμενα χαμόγελα, ο Αύγουστος είναι μήνας οριακός κι αχάριστος, μήνας της αορίστου τεμπελιάς, μήνας που αγαπάει το μεσαίωνα και τα παλιά τα κάστρα.
Επιστροφές; Ποιες επιστροφές; Όλα είν' θέμα επιδείξεων: και τα βουνά, και τα ρολόγια, και τα φυτά, κι όσοι πληρώνουν ακριβά την ομορφιά και την αθανασία. Όλα είν' θέμα κάποιας εξαργύρωσης που αφορά φιλόδοξες - βεβαρημένες αμαρτίες.
Φιλολαϊκά λάθη δεν υπάρχουν. Υπάρχουν, όμως, οι καημοί, και τα τραγούδια που αρέσουν στο λαό και που τα ραδιόφωνα τα κρύβουν συστηματικά, παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με τιμές και με τη φαντασία.
Αλλά, υπήρξαν και εγκλήματα τα οποία έγιναν για να περνά η ώρα - σαφώς και θα ακολουθήσουν κι άλλα, γιατί, οι λέξεις που υπάρχουνε ακόμα επαρκούν και το Δημόσιο παρέχει εντυπώσεις· θέμα που αφορά, συνήθως, διοικητικά συμβούλια, με πιθανές μεταβολές να έχουν προβλεφτεί και οι υπερβολές να αποκτούν και επιπλέον βάρος.
Και βέβαια, υπάρχουν και οι οικογένειες: μικρές, μεγάλες, άγνωστες και γνωστές - η χρήση: με το μεροκάματο και δεν ισχύει τίποτα χωρίς επτά σφραγίδες.
Ούτε περίοδοι προσαρμογής, ούτε και οίκτος για μη έχοντες, ούτε και έστω μια ελάχιστη ζωντάνια: Μιζέρια που βολεύει μόνο αριθμούς - όσο λιγότεροι, τόσο και πιο καλά, αφού η ανεξαρτησία είν' εξάρτηση κι ο λόγος: αυτοκίνητο φορτωμένο με τεράστια χωνιά και απ' αυτά ακούγεται συνέχεια να κλείνεται το ρήμα “υπακούω”.
Στο τέλος απομένουν χαρτοπαίκτες άφραγκοι στα περιστύλια των ιερών που ντρέπονται να γίνουνε ζητιάνοι, γιατί, η περηφάνια είναι γένους θηλυκού και δεν σηκώνει άγκυρες, αστεία και στρατιωτάκια ψεύτικα, υπεύθυνα για μέρες παραισθήσεων, υπεύθυνα για πίστη σε ανύπαρκτες υπάρξεις.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Το φιλί και η ντομάτα

(Το φιλί και η ντομάτα)

Αν μια ντομάτα ήτανε υλικό αντίστασης και μόνο, η μουσική δεν θα 'χε λόγο ύπαρξης και τα βουνά θα έπρεπε να είναι τόποι συναντήσεως μόνο για παραθεριστές - ενός βιοτικού επιπέδου και πιο πάνω (για να λέμε την αλήθεια), γιατί οι αποστάσεις δεν γίνεται να εξαφανιστούν χωρίς ασήμωμα· βεβαίως, όχι στο φεγγάρι, αλλά: ή σε παγκάρι μπρούτζινο ή σε τραπεζικό λογαριασμό από τους πλαστικούς· για να επιβεβαιωθεί ο νόμος της εξέλιξης του γένους των ανθρώπων.
Η ντομάτα βέβαια, είναι κάτι το ασταθές και πολυποίκιλο· κι εμείς τα καλοκαίρια κάνουμε με αυτή σαλάτες, τονώνοντας έτσι τον τουρισμό, κερδίζοντας, με μια μοναδική προσποίηση, το πέρασμά μας σε μιαν άλλη ζώνη: ερωτική, μοναχική, δυσανάλογη των αρχικών μας σχέσεων, με πίστη μοναχά στην Παναγιά, με τελετή συμβολικότερη: εκείνη της ερωτικής συνεύρεσης πάνω στη νοτισμένη άμμο του Αυγούστου.
Έτσι γίνεται πάντα - έτσι και χειρότερα. Γιατί; - Μα φυσικά γιατί η θάλασσα είναι κι εκείνη ασταθής, κι αυτή της η αστάθεια είναι που μας αλλάζει· και ξεκινάμε για αλλού, και τερματίζουμε αλλού, και κάνουμ' έρωτα ανασφαλώς, κι αργούμε...
Σαν να λέμε ότι: για την αργοπορία μας είναι υπεύθυνη μια ντομάτα - μία ντομάτα κόκκινη και παραγινωμένη. Τόσο δε παραγινωμένη, που τα σαπίσματά της είναι πλέον εμφανή όπως και τα σκουλήκια που εξέρχονται απ' τα σαπίσματα αυτά, όντας θριαμβευτές, όντας οι νέοι γητευτές του έθνους.
Ποιου έθνους; Ποιου λαού; Ποιων μέσων; Ποιων συνόλων; Δείτε πώς συγκεντρώνονται τα χελιδόνια! Δείτε και πώς θα φύγουν! Δείτε πώς φεύγουν οι στιγμές και πώς τελειώνουν οι λαοί τους ρόλους τους μέσα στην ιστορία!
Το θέμα, το πιο σπουδαίο θέμα που υπάρχει, είναι ένα φιλί - το τελευταίο το φιλί. Ένα φιλί που πρέπει να δοθεί. Μα από ποιον; - Ο κίνδυνος του λάθους είναι υπαρκτός, ο κίνδυνος του λάθους είναι μία αναίρεση του δρόμου προς το τέλος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Πρωινή ανταύγεια

(Πρωινή ανταύγεια)

Δροσιά ή παγωνιά; Δεν έχουν σταθερή αξία

τα τιμήματα των έντονων καημών

και οι παγίδες είναι σαν τις γάτες:

όμορφες, επικίνδυνες και προγραμματισμένες.

Άγιοι και σκιές, στ' αριστερό μου χέρι

δυο ληγμένα εισιτήρια, ολίγο προπολεμικά,

ολίγο σύγχρονα, ολίγο προδομένα:

Μία ανταύγεια πρωινή

γίνεται πάλι συνοδός πολυτελείας

για φτωχούς, για ξένους, για διάφανους ανθρώπους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ