Aπό το βιβλίο μου, που έρχεται: 500 tips

Aπό το βιβλίο μου, που έρχεται: 500 tips

17)Ζεις κάθε ημέρα κι από μια ζωή — μην βιάζεσαι να πας από τη μια στην άλλη.

18)Μάθε να μαθαίνεις, και μη σταματάς.

19)Άλλο ψυχαγωγία κι άλλο βλακεία — απέφυγε την ταύτιση.

20)Δεν είσαι μόνος στη ζωή. Υπάρχουν και οι άλλοι. Μάθε τους!

21) Πολλές φορές η επιθυμία παρασέρνει, και σφάλματα δημιουργεί.

22)Η τυφλή πίστη είναι και κίνδυνος καταστροφής, εάν δεν ξέρεις ότι το φεγγάρι έχει δυο όψεις.

23)Μία καταστροφή, ειν ο πιο εύκολος ο τρόπος για ν' αλλάζεις.

24)Τιμές για ήρωες νεκρούς: απιστία!

25)Οργάνωσε τη ζωή σου, για να μην κάνεις λάθη.

26)Δεν σώζεται ο κόσμος μονάχα με προβλέψεις.

27)Θέλει και ρήξη και φωτιά, θέλει και τόλμη και φωνή, για να βρεθεί ο ήλιος.

28)Να φοβάσαι τον ψεύτη ευχολόγο.

29)Τα πάντα είναι τεχνική — τα πάντα είναι γνώση!

30)Το φιλότιμο συχνότατα είναι καταστροφή, μα το μαθαίνεις πάντοτε αργά μες στη ζωή σου.

31)Να μην υποτιμάς τα όνειρα του ύπνου∙ μέσα τους, κρύβεται η αβεβαιότητα όλης μας της ζωής.

32)Αξίζει να ζεις μέσα σε μία στεγανότητα, όπου το αύριο, είναι απλώς μία επέκταση του τώρα.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Κορίτσια στα σύννεφα —

— Κορίτσια στα σύννεφα —

Και τελικά, για άλλη μια φορά

την πλήρωσαν τα σύννεφα.

Φταίει ο ληστής επάνω στο σταυρό

που κλαίει με αναφιλητά,

τον μύθο διαψεύδοντας,

και αντικαθιστώντας

την αγάπη με αλήθεια.

Για όλα τα άλλα φταίει η βροχή∙

φορτίζει τις μεταφορές και τα ταξίδια,

και τ' όμορφο το φόρεμα

που το μοιράζονται

τα τρία το κορίτσια

— τι όμορφα που είναι!

Τι όμορφα που ειν'

όταν πετάν ψηλά κάθε απομεσήμερο!

Τι όμορφα που κλαίν'

όταν το βράδυ φτάνει...

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Βουβή εκδρομή —

— Βουβή εκδρομή —

Χειροκροτήματα∙ στιγμές ύστατης δόξας,

ή και στιγμές μεγάλων ψευδαισθήσεων

σε μέρες που σωπαίνουν.

«Γύρνα παιδί μου την σελίδα!

Ο τόπος σου είναι αυτός και δεν αλλάζει»

« Μόλις προχθές ήμουν στην προηγούμενη σελίδα.

Μου κλέψαν την κιθάρα μου εκεί

— η εκδρομή θε να συνεχιστεί βουβή

και ειν' λευκό και κρύο το φεγγάρι».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

― Εξασφάλιση διαδοχής ―

― Εξασφάλιση διαδοχής ―

Μερίδες από διαχωρισμένους άρχοντες.

Οι μέρες γίνονται μέσα απ' τις εντάσεις ισχυρές.

Δεν προλαβαίνω στο κατώφλι να σταθώ

– ειν' η ζωή που τελειώνει με τον χρόνο.

Μερίδες ατσαλιού – φήμες∙

χθες κοίταξα ξωπίσω μου μετά από καιρό.

Η εξασφάλισης διαδοχής, δεν είναι κάτι σίγουρο∙

ανάμεσα σε δυο σεισμούς, ανάμεσα σε δύο σύννεφα,

αλλάζουνε κατεύθυνση οι άνεμοι

και προκαλούνται οι ζωές των ήσυχων ανθρώπων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Από το μυθιστόρημα : Ονειροπόλο παιδί

   Το μάθημα κύλησε ομαλά. Τέλειωσε κι ήταν ακόμη μέρα. Σαν βγήκε από την αίθουσα ο Βασιλάκης, αντίκρισε το τελευταίο της το φως – είχε μια γκρίζα και μυστήρια υφή, όπου συμβόλιζε μια άλλη, μια σοβαρή, μια έντιμη Ελλάδα.

   Πήρε το δρόμο για το σπίτι, βαδίζοντας πολύ αργά. Μέχρι του δρόμου τα μισά, είχε στο πλάι του την Ελενίτσα. Κάπου εκεί τον αποχαιρέτησε και έστριψε στο δρόμο που βρίσκονταν το σπίτι το δικό της.

Κι εκείνος συνέχισε πλέον μόνος του να περπατά, κοιτάζοντας προς τα βουνά, και βλέποντας τα φώτα από τα σπίτια των χωριών, που βρίσκονταν επάνω στις πλαγιές, ν' ανάβουν ένα ένα. Ν' ανάβουν και να δημιουργούν επιστροφές από δέντρα Χριστουγεννιάτικα, που είχαν ξεχάσει να ανάψουν στην πρέπουσα στιγμή, κι αποζητούσαν κάποια λύτρωση, ανάβοντας εμπρός στα όμορφα, στα παιδικά του μάτια.

   Σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του, και κοίταξε ξανά προς τα βουνά, μέχρι που είδε και το τελευταίο φως ν' ανάβει. Χτύπησε το κουδούνι απ' την πόρτα του σπιτιού. Του άνοιξε η μητέρα του. Πέρασε μέσα και κατευθύνθηκε αμέσως στο δωμάτιό του. Κάθισε στο τραπεζάκι, και πήρε στο ένα του το χέρι, το χαρτάκι που έγραφε το πρόγραμμα των μαθημάτων της επομένης μέρας.

   Τον ακολούθησε η μητέρα του, αφού πρώτα πέρασε απ' την κουζίνα και έστυψε για εκείνον ένα ζουμερό, μεγάλο πορτοκάλι∙ του έκοψε κι ένα μεγάλο κομμάτι από το κέικ που 'χε φτιάξει, πιο πριν, εκείνο το απόγευμα.

 Πήγε στο δωμάτιό του και του πρόσφερε, το κέικ, τον χυμό του πορτοκαλιού, και πάνω από όλα, την ατελείωτη αγάπη που του είχε. Τον ρώτησε για τα μαθήματα του σχολείου και για τα Αγγλικά. Τον ρώτησε αν ήθελε βοήθεια για κάτι∙ ήταν κι αυτή κουρασμένη, καθώς δούλευε από το πρωί, και σαν το μεσημέρι γύρισε στο σπίτι, είχε να μαγειρέψει, να πλύνει, να σιδερώσει, και χίλιες δυο άλλες δουλειές, από αυτές που θέλουν τα σπίτια για να εξασφαλίζεται η ομαλή τους λειτουργία.

   «Όχι μαμά, μπορώ και μόνος μου· άλλωστε η μόνη δυσκολία σήμερα είναι στα θρησκευτικά – να μάθω και να θυμάμαι απ' έξω τα παιδιά του Ιακώβ: Ρουβίν, Συμεών, Λευί, Ιούδας, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Δαν, Νεφλαδείμ. Γαδ... κοίτα∙ σχεδόν τα κατάφερα» - της είπε, κι άρχισε να καταβροχθίζει λαίμαργα το κέικ ου του είχε φέρει.

  Η μητέρα του, τον άφησε να συνεχίσει το διάβασμα. Είχε ακόμη "στο κεφάλι της" κι εκείνη αρκετά. Ο πατέρας είχε έλθει, είχε φάει, και είχε φύγει για να πάει σε μία δεύτερη δουλειά, για να μπορέσουν  να τα βγάλουν πέρα, μιας και οι μέρες ήταν δύσκολες, και οι απαιτήσεις της ζωής πολλαπλασιαζόταν διαρκώς.

  Ο Βασιλάκης έλεγε και ξανάλεγε τα ονόματα από τα παιδιά του Ιακώβ, ως και την ώρα που κατάφερε να μην ξεχνά κανένα. Που και που, κοίταζε και τον Μπούμπη - το κουκλάκι,ή έξω απ' το παράθυρο, ή ένα ζωγραφικό πίνακα, που ήταν κρεμασμένος σε έναν από τους τοίχους απ' το δωμάτιό του, και έδειχνε ένα ηλιοβασίλεμα, πίσω από μεγάλα - γυ,νά δέντρα, κι ανάμεσά τους να περνά, ένα μικρό ποτάμι.

  Και τα παιδιά του Ιακώβ, είχανε γίνει με το νού του ένα: «Ρουβίν, Συμεών, Λευί, Ιούδας...» - ύστερα, η γραμματική· τα ουσιαστικά και τα επίθετα· οι κλισεις· η γλώσσα· η επικοινωνία των ανθρώπων.

  Πια ήταν παρελθόν τα όσα είχαν γίνει το πρωί. Παρελθόν, μα όχι ξεχασμένα. Η Ελενίτσα, οι όμορφες εικόνεις από το δειλινό, η αγάπη της μητέρας, και τα μαθήματα της επομένης μέρας, τα είχαν σκεπάσει.

  Έτσι ο χρόνος λειτουργεί: σκεπάζοντας! Σκεπάζει κάθε τι κακό, με πράγματα καλά και όμορφα, κι υπάρχουν περιπτώσεις που τυφλώνει.

  Και τι μένει; Ονόματα... Ονόματα που μας κάνανε καλό, ονόματα ευεργετών μας, ονόματα γενικώς: «Ρουβίν, Συμεών, Λευί, Ιούδας...»...

   Ονόματα... Ονόματα και τίποτ' άλλο...

Απόστολος Βεργής

— Απομνημονεύματα μιας βραδιάς —

— Απομνημονεύματα μιας βραδιάς —

Το παλιό εργόχειρο της μάνας μου.

εμπρός μου βρέθηκε ξανά

αυτό το βράδυ.

Κλείστηκα μες στο δωμάτιό μου.

Δεν έχω πια βασίλειο

– δεν έχω πια ζωή να με διατάζει.

Πρόγονοι με καλούν να πάω στον Παράδεισο∙

δεν έχω άλλη πια υπομονή,

και γράφω∙

τα απομνημονεύματα εκείνης της βραδιάς

που ξέπεσε ο κόσμος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

Με χαρά σας παρουσιάζω την νέα μου ποιητική συλλογή :"Ο κάμπος με τους φυτεμένους λόφους". Είναι μια συλλογή κοινωνικών ποιημάτων, που γράφτηκαν τα πιο πολλά το 2014. Ελεύθεροι και παραδοσιακοί στίχοι εναλλάσσονται, προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα δέσιμο του σήμερα με το χθες... Για παραγγελίες στείλτε email στην ηλεκτρονική διεύθυνση : akisberg653@gmail.com ή στείλτε μήνυμα inbox στο Facebook και στο Τweter,,, το κόστος του είναι 10 ευρώ συν 3 ευρώ έξοδα αποστολής. Σας ευχαριστώ πολύ!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«Αλλαγή χρονιάς στο περιθώριο»

«Αλλαγή χρονιάς στο περιθώριο»

Ζητούσε διαρκώς το έδαφος κάτι απ' την απλότητα του άσπρου στη ζωή. Κείνο τ' απόγευμα γινότανε τα όνειρα αληθινά· βρίσκαν ξανά το δρόμο τους παλιοί ερωτευμένοι, και ο λαός μιλούσε δυνατά, και ο λαός δεν σώπαιν' όταν έπρεπε − τα δρομολόγια των τραμ είχαν τελειώσει. και η χρονιά θα άλλαζε στο δρόμο για πολλούς∙ αλήτες και μοναχικούς, κι όμως ερωτευμένους...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«Αόρατη πόρτα»

«Αόρατη πόρτα»

    Καπνοί πυκνοί έβγαιναν απ' τις καμινάδες. Είχε νυχτώσει από νωρίς· φοβότανε τον εαυτό της η νυχτιά − αυτό ήταν όλο κι όλο. Ήταν κι ένα όνομα πολιτικού, γραμμένο πάνω στην πλάκα της απέναντι γωνίας, που χαρακτήριζε μία ολόκληρη, μεγάλη συνοικία − σαν χιόνιζε δεν γλίτωνε κι αυτή από την υγρασία∙ όπως και τ' όνομα, όπως και όλα τα ονόματα, ζώντων και τεθνεώτων.

    Κρύωνα! Δεν ήμουν άλλο τίποτα, παρά ο εαυτός μου∙ και δίπλα μου, αόρατη η πόρτα η μεγάλη − πρόλαβα και την έκλεισα για τους εχθρούς, προτού να φτάσουνε στη γη, οι πρώτες οι νιφάδες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«Ποια ζωή μου;»

«Ποια ζωή μου;»

    Ήμουν το κυνήγι μίας χρεοκοπίας. Πίσω από το νοσοκομείο, οι γύφτοι άπλωναν τα ρούχα τους στη γη. Έπρεπε να γνωρίζω· έπρεπε να αναγνωρίζω το τι κρύβεται πίσω από τα πυκνά χαμόγελα όμορφων και σπουδαίων αγοριών μιας εξουσίας.

    Υπάρχουν χιλιάδες εντολές, χιλιάδες πρέπει· με περιμένουνε ξανά σε μια γωνία – κι αν ζω στην νεκρική μου την σιγή∙ δεν έχω άλλη επιλογή∙ και τρέμω, και φοβάμαι...

    Κρύβομαι πίσω από τον τοίχο της αυλής, μετρώ τα δάχτυλά μου τρεις φορές, κι ανησυχώ μ' αυτούς που λεν ότι ανησυχούν για την ζωή μου − ποια ζωή μου;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«Ο Δεκέμβρης λείπει»

«Ο Δεκέμβρης λείπει»

Χρειάζομαι λίγη σιωπή για να μιλήσω·

Χρειάζομαι λίγη φωνή για ν' ακουστώ.

Χιλιάδες δάχτυλα βγαίνουν απ' τις οθόνες

Και διαρκώς με δείχνουν.

Είμαι νεκρός εδώ και χρόνια,

Και οι κραυγάζοντες γυρίζουν τα κλειδιά.

Κάποτε έλυνα τα προβλήματά μου με το κλάμα −

Ε, και τι έγινε...

Υπάρχει ίσως και ένα καλοκαίρι

Που ειν' ανταμοιβή − ποιος ξέρει...

Είναι ο τελευταίος λόγος για να ζω,

Να υπομένω, και να ακούω από τα τρελά μεγάφωνα

Διαταγές μαυροντυμένων υπουργών

Και ήχους “προσοχής” στρατιωτών

Που φέρνουν τα μαχαίρια.

Δεν είμαι νέος πια∙

Και ο Δεκέμβρης λείπει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«Αιτίες κι αφορμές»

«Αιτίες κι αφορμές»

Τελευταίες μέρες δυστυχίας, τελευταίες ώρες

Πριν απ' τις τελικές στιγμές.

Έχω καρφώσει το κοντάρι μου στην άμμο

Και περιμένω να μιλήσουν οι θεοί.

Πώς πέρασαν τα πρώτα δέκα χρόνια;

Ήταν πολλές οι αφορμές

και λίγες οι αιτίες.

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ  ΒΕΡΓΗΣ