ΑΦΟΣΙΩΣΗ

      Ένας απογευματινός, συνηθισμένος πονοκέφαλος. Μια διασταύρωση με κάποια μοίρα, από το παρελθόν· μια μοίρα, μοιραία για το μέλλον. Όλα συμπυκνώνονται, σε ένα αποτέλεσμα. Ερωτεύομαι, για να ξεχνώ τον έρωτα – παύω να  ερωτεύομαι, καθώς φοβάμαι, μην κάποτε την λησμονήσω· μην πάψω κάποτε, πραγματικά, εκείνη ν’ αγαπώ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ANAKYKΛΩΣΗ

      Είχε ο τόπος όρια ευμετάβλητα· το ίδιο και οι σκέψεις των ανθρώπων. Μ’ αυτό τον τρόπο, γίναν πολλοί οι κληρονόμοι και ο καθένας τους, ταύτιζε τον εαυτό του, με το έθνος. Αρκέστηκα στην λίγη λουκουμόσκονη, όπου περίσσεψε, από το μοίρασμα της τότε ιστορίας, όπου αργότερα θα την αλλάζανε, κάποιες απρόσωπες, αλλά καινούριες ιστορίες. Κάθε πρωί, πλήθη ανθρώπων μαζευότανε μες στις πλατείες κι ευχαριστούσανε τον βασιλιά, για όλη του την γύμνια, που δεν την έκρυβε, όπως στο παρελθόν οι άλλοι, μα την επιδίωκε, μην έχοντας τίποτε για να το χάσει, αφού τα πάντα τότε, γνώριζαν το τώρα, από πριν. Όταν έβρεχε, τρέχανε όλοι στην ακρογιαλιά. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κι όλοι κοίταζαν τα νερά, να τρέχουν προς την θάλασσα, αναγνωρίζοντας, ότι ο δρόμος προς την ανακύκλωση, ήταν κι ο πιο απλός.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "ΜΑΡΙΝΑ"

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Πάντα μου άρεσε, σαν έβρεχε, να χει και κεραυνούς. Θυμάμαι, πως σε τέτοιες καταστάσεις, η μητέρα μου, άναβε το καντήλι στο εικόνισμα και βλαστημούσε το κακό. Ναι, φοβότανε τους κεραυνούς. Την τρόμαζαν και ήθελε να τελειώνουν γρήγορα. Το ίδιο συνέβαινε και με το χιόνι, το οποίο αποκαλούσε μόλυσμα και όταν έπεφτε τον καταριόταν, γιατί την εμπόδιζε σε όλες τις δουλειές και γιατί κρύωνε.

      Εγώ όμως τα πράγματα, τα έβλεπα κάπως διαφορετικά. Δεν ξέρω πως, αλλά το μυαλό μου, το κέντριζε πρώτα απ’ όλα η αισθητική πραγμάτων, φαινομένων και ζωής. Έτσι οι ήχοι και οι λάμψεις από τους κεραυνούς, το πετάρισμα απ’ τις σταγόνες της βροχής και το κελάρυσμα των νερών, σε λούκια και ρυάκια, συνέθεταν, μέσα απ’ τις αισθήσεις μου, μία μοντέρνα όπερα. Δεν καταλάβαινα λοιπόν τους φόβους της μητέρας μου· κι όταν ξεσπούσαν καταιγίδες, έπαιρνα πάντοτε θέση πίσω από το τζάμι του παραθυριού μου, πίσω από το κιόσκι της βεράντας μου ή ακόμη και μες στην ίδια την βροχή.

      «Μπες μέσα αφορεσμένε», μου φώναζε η μητέρα μου κι όταν έμπαινα στο σπίτι μουσκεμένος, μου τις έβρεχε.

      «Μην τον μαλώνετε κυρία Ρια», είπε κάποτε στην μητέρα μου η Μαρίνα, «αφού του αρέσει και δεν φοβάται την βροχή, όπως εμείς».

      Τότε η μητέρα μου, σταμάτησε να με μαλώνει κι εγώ αισθάνθηκα σαν ήρωας, μιας κι έκανα κάτι, που φόβιζε τους άλλους· και έδειχνα ότι διέφερα και ότι ήμουνα πραγματικά κάτι σπουδαίο.

      Και σήμερα η ατμόσφαιρα μυρίζει καταιγίδα. Κάθομαι στο μπαλκόνι. Πάνω από την αγορά, σαν ένας μάγος να χτύπησε με το τρελό ραβδί του τον ουρανό, μαζεύτηκαν ταχύτατα, τα μολυβένια σύννεφα. Τα βουνά στο βάθος χάθηκαν και η αντίστροφη μέτρηση για την βροχή ξεκίνησε. Με τα μάτια μου, ψάχνω να βρω, που είναι ο ορίζοντας – δεν υπάρχει πουθενά κι εγώ χαμογελώ, σκεπτόμενος το πώς αλλάζουνε μορφή: οι μέρες, οι εποχές, οι χρόνοι. και πως κανείς μες στη ζωή του, δεν γλίτωσε, από κάτι το πραγματικά απρόβλεπτο. Κοιτάζω το τζαμοσκέπαστο κτίριο του κέντρου της μεγάλης αγοράς, με την κεραία του αλεξικέραυνου, να προεξέχει, προσπαθώντας να τρυπήσει το ομοιόμορφο, το γκρι του ουρανού, ανοίγοντας διέξοδο για κάτι νέο. Σηκώνω την Ολύμπους μου και απαθανατίζω την σκηνή. Σκέφτομαι να δώσω στην φωτογραφία τον τίτλο: « Τι έβλεπε ο Νέρωνας, πριν απ’ την πυρκαγιά». Ώρες – ώρες, αρχίσω να τρέφω μια συμπόνια, σ’ αυτόν τον παράξενο, μα και συνάμα τραγικό αυτοκράτορα, καταλαβαίνοντας, πως είναι στιγμές, που η γαλήνη, η ομορφιά και η ειρήνη, γίνονται ανυπόφορες, φτιάχνοντας κάτι στατικό, κάτι βαρετό, κάτι, όπου δεν περπατά καθόλου. Και θέλεις τότε να βρεθεί κάποιος να δώσει σ’ όλα μια κλοτσιά, για να γενεί κάτι καινούριο.

      Οι λίγοι μαγαζάτορες, που χουν τα πράγματά τους έξω, αρχίζουνε να τα μαζεύουν. Τα πουλιά, ψάχνουν να βρούνε κόγχες, μαρκίζες στέγαστρα, για να περιμένουνε εκεί, μέχρι η καταιγίδα να τελειώσει – λένε πως τα πουλιά, έχουν μια έκτη αίσθηση, όπου τα πουλιά, έχουν μια έκτη αίσθηση, όπου τα κάνει και μπορούνε να προβλέπουν τον καιρό· ίσως και να μπορούν να επικοινωνούν, με κάποιο υπερπέραν. Γι’ αυτό τα αγαπώ πολύ· όμως ποτέ δεν θέλησα να έχω κάποιο κάποιο σε κλουβί στο σπίτι μου – θέλω μα τα βλέπω να κουρνιάζουν, να πετούν, να κελαηδούν, ελεύθερα, μακριά από τις φυλακές των δήθεν ευαίσθητων και ελεημόνων ανθρώπων.

      Πάνω στο πρόσωπό μου, στάξανε ήδη οι πρώτες οι σταγόνες – τραβιέμαι προς το στεγασμένο τμήμα της βεράντας, ζητώντας καταφύγιο ή θέση για παρακολούθηση των φαινομένων· στο βάθος βλέπω την φωτεινή σχισμή μιας αστραπής· αρκετά μετά ακούγεται το μουγκρητό, όπου την συνοδεύει και που την κάνει κεραυνό – σκέφτομαι, ότι το κέντρο της καταιγίδας, είναι ακόμη μακριά. Κάθομαι στον ξύλινή μου πολυθρόνα. Στο τραπεζάκι μου, το τσάι, ακόμη ειν’ ζεστό.

      Φεύγω· γίνομαι κι εγώ πουλί· πετώ μέσα στο άπειρο του χρόνου. Προσπαθώ να δημιουργήσω πάλι, εικόνες, όπου σκίστηκαν από την μοίρα. Θέλω να κάνω σήμερα, μια αναστήλωση εικόνων βροχερών, συγκολλώντας τες με συναισθήματα στιγμών αγαπημένων.

      Στην πίσω πλευρά της πολυκατοικίας, που τότε κατοικούσαμε, υπήρχε μια μικρή στοά, που έβλεπε στον ακάλυπτο και ήτανε το μέρος, όπου παίζαμε, σαν είμαστε παιδιά. Ο ακάλυπτος ήτανε καλυμμένος, με άγριο, μα πάντα φαγωμένο, απ’ τις κόντρες μας σαν παίζαμε ποδόσφαιρο, χορτάρι. Και γύρω – γύρω, είχε φυτεμένα δέντρα: κερασιές, ροδακινιές, κορομηλιές και μια ιτιά. Μπροστά στην στοά, υπήρχανε καμιά δεκαριά καρέκλες, όπου όταν δεν παίζαμε ποδόσφαιρο , κυνηγητό, κρυφτό ή ότι άλλο ήθελε κίνηση,  καθόμαστε για να ξεκουραστούμε , να μιλήσουμε, ή να παίξουμε κάτι άλλο· πιο ήρεμο. Όταν έβρεχε, εκείνες τις καρέκλες, τις βάζαμε μες στην στοά κι εκεί συνεχίζαμε το όσα κάναμε, χωρίς να μας αγγίζει η βροχή.

      Ήταν απόγευμα μιας άνοιξης, όταν καθόμαστε με την Μαρίνα στον ακάλυπτο και παίζαμε ένα παιχνίδι με κάρτες, που εικονίζανε αυτοκίνητα αγωνιστικά και που συγκρίνοντας τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, όπου αναγραφόταν από κάτω, έβγαινε νικητής, αυτός που λάχαινε  να του τύχουνε στην μοιρασιά, οι κάρτες των καλύτερων αυτοκινήτων – συνήθως κέρδιζα εγώ, γιατί ήξερα ήδη αρκετά, για αγωνιστικά αμάξια. Όμως της άρεσε κι εκείνης, ειδικά, όταν με έβλεπε χαρούμενο και δεν την πείραζε να χάνει – στην πραγματικότητα και για τους δυο μας, το παιχνίδι ήτανε μια πρόφαση, για να μαστε παρέα.

      Εκεί μας βρήκε η καταιγίδα. Αμέσως πήραμε τις καρέκλες μας και μπήκαμε μέσα στην  μικρή στοά. Ήτανε Σάββατο. Μέχρι αργά το μεσημέρι, είχαμε στο σχολείο μάθημα. Κανείς από τους δυο μας, δεν ήθελε να φύγει και να γυρίσει σπίτι του. Ήμαστε παιδιά και αυτόν τον λίγο χρόνο, τον αναζητούσαμε πρώτα για μας.

      Καθίσαμε στις καρεκλίτσες· αφήσαμε το παιχνίδι, προσπαθώντας, να παρακολουθήσουμε το πώς εξελισσότανε η καταιγίδα. Στην αρχή, σταγόνες· μετά, σταγόνες πιο πολλές· μετά, το έδαφος να βρέχεται και να μυρίζει τόσο όμορφα, όσο και η ψυχή κάθε ερωτευμένου. Μετά, σχηματισμοί από μικρά ρυάκια με νερό, να συνενώνονται σε άλλα, μεγαλύτερα, που καταλήγουνε σε διάσπαρτες παντού μες στον ακάλυπτο λιμνούλες. Άλλες μεγαλύτερες κι άλλες πιο μικρές – στην πραγματικότητα λακουβίτσες, που κάνανε όμως τον ακάλυπτο, να μοιάζει με μικρογραφία, μιας ολόκληρης ηπείρου.

      Αλλά είχανε ξεκινήσει και οι αστραπές και οι βροντές. Η Μαρίνα πήρε την καρεκλίτσα της κι ήλθε και κάθισε κοντά μου· πολύ κοντά μου. Ήλθε τόσο κοντά, όσο στα πρώτα μας τα χρόνια, τότε που παίζαμε πάνω σ’ ένα μικρό κρεβάτι, με ποικίλων διαστάσεων και χρωμάτων μαξιλάρια. Το νερό, που έπεφτε, ήταν τόσο πολύ, που τα λούκια των σπιτιών, είχαν γεμίσει και έτρεχε απ’ τις εξόδους τους, σαν από βρύσες, που ήτανε τελείως ανοικτές.

      Ένας γέρος Εβραίος έμπορος, που έμενε στην γειτονιά και ήξερε και έφτιαχνε αρώματα, πήγε κάτω από κάποια καινούρια και καθαρά λούκια, κι έβαλε από κάτω τους τενεκέδες, για να μαζέψει βρόχινο νερό.

    «Καλησπέρα παιδάκια», είπε και έβγαλε το κασκέτο, που φορούσε, χαιρετώντας υποκλινόμενος, με τρόπο κωμικό, κάτι, που έκανε την Μαρίνα να γελάσει.

      «Παιδιά μου, τα αρώματα, για να πετύχουν, χρειάζονται βρόχινο νερό», συμπλήρωσε  o γέρος· φόρεσε το κασκέτο του, σήκωσε τους γιακάδες και έτρεξε προς την κατοικία του.

      Η Μαρίνα κράτησε το χαμόγελο, για κάμποσο στο πρόσωπό της, δείχνοντας όμορφη κι αθώα, με ένα παιδικό δοντάκι της να λείπει, περιμένοντας να έλθει το καινούριο.

      Ύστερα το κομμάτι γκρίζου ουρανού, που βλέπαμε, έγινε κόκκινο αμέσως και σκίστηκε στα δυο , όπως οι φόδρες, που κόβονται, για να πουληθούν, στα καταστήματα των υφασμάτων. Ακολούθησε μια απότομη βροχή. Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω έξω, προσπαθώντας να κατανοήσω, τον τρόπο, που όλα τα φαινόμενα μαζί, συνέθεταν εν’  άλλο. Όμως απ’ τ’ όμορφο προσωπάκι της Μαρίνας, χάθηκε το χαμόγελο. Γύρισε προς εμένα· δεν κοίταζε καθόλου έξω. Έβαλε τα χέρια της στα αυτιά, να μην ακούει.

      Της άνοιξε τον ώμο, ένιωσα ότι έτρεμε.

      «Μην φοβάσαι. ειν’ όμορφα» της είπα και την αγκάλιασα.

      «Φοβάμαι», είπε κι άρχισε να κλαίει.

      «Όσο είμαι εγώ εδώ, να μην φοβάσαι», της απάντησα, κάνοντας τον ατρόμητο μεγάλο.

      Τότε σφίχτηκε πάνω μου, αγκαλιάζοντας με. Η μικρή καρδούλα της χτυπούσε άναρχα, ενώ κάποιοι λυγμοί, μετρούσαν την ένταση, που χε το κλάμα της.

      Αισθάνθηκα παράξενα. Αισθάνθηκα κάπως σαν να μουνα κι εγώ ένας απ’ τους ερωτευμένους πρωταγωνιστές, των ταινιών του σινεμά και της ασπρόμαυρης ακόμα τηλεόρασης. Της χάιδεψα τα καστανά της μακριά μαλλιά και της έδωσα κι ένα φιλί στο μάγουλο, που τότε δεν το είχα καταλάβει, μα σήμαινε για μας τόσα πολλά. Μου το ανταπέδωσε και είπε:

      «Θέλω να είμαστε για πάντα φίλοι» κι έπειτα μ’ έσφιξε ακόμη πιο πολύ.

      Άραγε αν δεν συμβαίνανε όλα αυτά εκείνο το απόγευμα, άραγε πως θα ήταν και των δυο μας οι ζωές; Ίσως να μαστε χώρια, ίσως να είμαστε πιο μαζί κι απ’ το μαζί, γιατί η αφοσίωση κάποιων ανθρώπων, στις πρώτες τους τις παιδικές αγάπες ή τους ενώνει με δεσμούς αχώριστους ή τους χωρίζει· και πίσω πάντοτε απ’ τον  ένα, κρύβεται  μια μοναξιά ή που τον κάνει να δημιουργεί ή που τον καταστρέφει.

      Η βροχή με την πάροδο του αφέντη χρόνου, σιγάλιασε. Οι αστραπές φαινότανε να είχαν πάει μακριά· βροντές δεν ακουγόταν καν. Η βροχή έγινε ξανά ψιχάλα, ως που σταμάτησε. Οι τενεκέδες του Εβραίου είχαν γεμίσει ως τα πάνω, αλλά η Μαρίνα, με έσφιγγε ακόμη.

      «Τέλειωσε», της ψιθύρισα και τις έδειξα τις κάρτες.

      «Δεν θέλω», μου απάντησε και με τράβηξε απ’ το χέρι.

       «Πάμε να περπατήσουμε στην γειτονιά», μου είπε στο αυτί.    

      Έβαλα τις κάρτες στο κουτάκι και ακολούθως το κουτάκι, στην τσέπη του ελαφριού πανωφοριού, όπου φορούσα. Έπειτα κοίταξα το μικρό μου, ηλεκτρονικό ρολόι.

      «Πάμε», της είπα κι αρχίσαμε να περπατάμε.

      Η οσμή του βρεγμένου  χώματος, αναμιγνυότανε με την οσμή του ρετσινιού, από τα πεύκα, που υπήρχανε γύρω από την εκκλησιά, δημιουργώντας ένα τρίτο άρωμα, που συγχρόνιζε, ατμόσφαιρα, εποχή και αθωότητα. Πάνω από τα κεραμίδια της στέγης του μπακάλικου της γειτονιάς, ένα ουράνιο τόξο ανοιγόταν, σαν μια Κινέζικη βεντάλια, διαφημίζοντας την χρωματική παλέτα του Θεού. Από την άλλη μεριά, ένας ήλιος ελάχιστος, κοκκίνιζε, τραβώντας για την δύση του.

      Μπήκαμε στον μπακάλικο. Το πάτωμα και τα ράφια του, ήτανε ξύλινα και αρκετά φθαρμένα. Με λίγες δραχμούλες, αγοράσαμε απ’ την κυρά Τασία, ένα πακετάκι, μπισκότα κανέλας. Πριν βγούμε και πάλι έξω κοίταξα τριγύρω. Στα ράφια, υπήρχανε δυο – τρία κομμάτια, από κάθε προϊόν, ενώ στο βάθος, δέσποζε το μεγάλο το ψυγείο, με τα τυριά, τα αλλαντικά, τα γιαούρτια, τα αναψυκτικά…

      «Έλα, πάμε…», μου είπε η Μαρίνα, με φωνή όλο παράπονο.

      Βγαίνοντας, μοιραστήκαμε τα μπισκοτάκια κι αρχίσαμε να τα μασουλάμε.

      Περπατήσαμε στην γειτονιά. Όλα ήταν βρεγμένα κι απρόσιτα· ειδικά τα παγκάκια. Η Μαρίνα κοιτούσες τριγύρω, ενώ εγώ, κοιτούσα τα δίχρωμα παπούτσια που φορούσα και που είχανε σόλες κρεπ. Ήταν της μόδας να φοράς τέτοια παπούτσια (και τώρα που το σκέφτομαι, ήτανε και καλού γούστου).

      Κάποια ρείθρα είχαν βουλώσει από υλικά, που φέραν πάνω τους να νερά απ’ την βροχή. Κάποιοι από την γειτονιά, με φτυάρια και λοστούς, προσπαθούσανε να τα ξεβουλώσουν. Σταματήσαμε και τους κοιτάζαμε, ενώ από τον άλλο δρόμο, ακουγότανε ζητωκραυγές – ήταν για την ομάδα καλαθοσφαίρισης, του γυμναστικού συλλόγου της πόλης, που είχε κατατροπώσει την ομάδα, μίας πόλης απ’ τις γειτονικές μας.

      Η Μαρίνα σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε προς τα εκεί – εγώ ήμουν τελείως αδιάφορος, έχοντας βαρεθεί να ακούω στο σπίτι από τον πατέρα μου, να μιλάει συνεχώς γι’ αθλητικά. Τον καταλάβαινα όμως· καθώς η ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο, σαν παράγοντας, τον έσωσε επί χούντας από διώξεις, αφού το καθεστώς όσους ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, συνήθως δεν τους πείραζε και τους θεωρούσε δεδομένα δικούς του· που να ξερε…

      Σταθήκαμε αρκετή ώρα στην πλατεία, εμπρός απ’ την μεγάλη εκκλησία.  Δύο τετράγωνα πιο πέρα τότε κτιζόταν και μια άλλη, μικρή.  Για ώρα κοίταζα το πεύκο, που ήταν στα αριστερά – το θεωρούσα γούρι μου και πέρναγα από δίπλα του κάθε πρωί, πηγαίνοντας προς το σχολείο· η Μαρίνα το είχε πάρει είδηση και μερικές φορές με κορόιδευε.

      Μου τράβηξε το χέρι, ενώ τα αστέρια αρχίσανε ν’ αστράφτουν στον μαύρο πια και πεντακάθαρο τον ουρανό του απόβροχου.

      Πήραμε τον δρόμο προς την πολυκατοικία μας, ενώ  οι άνθρωποι της συνοικίας ξεθάρρευαν μετά την καταιγίδα και κάποιοι απ’ αυτούς, αρχίσανε να κατευθύνονται προς την κεντρική πλατεία της πόλης, που ήτανε τότε, το μέρος της συνάντησης των πάντων.

      «Όταν μεγαλώσουμε, θα έρχεσαι, να πηγαίνουμε βόλτα στην πλατεία;» με ρώτησε με την λεπτή της την φωνούλα.

      «Θα έρχομαι…», θυμάμαι, της απάντησα.

      Ανεβήκαμε· πήγα εκείνη, στο διαμέρισμα των δικών της. Μας υποδέχτηκε η μητέρα της·ήθελε να με κεράσει μία πορτοκαλάδα· αρνήθηκα ευγενικά.

      Δεν είχα όρεξη· πραγματικά δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ήθελα να γυρίσω σπίτι, να κλειστώ στο δωμάτιό μου, να ονειρευτώ, να φτιάξω για άλλη μια φορά, εικόνες απ’ το μέλλον, εικόνες δικές μου, της ψυχής μου, γιατί η ψυχή, ξεκινά να λειτουργεί  από την εποχή, που ήμαστε μικροί. Η μητέρα μου ανησύχησε, νομίζοντας, πως ήμουν άρρωστος ή ότι μάλωσα με την Μαρίνα. Αφοί είδε, πως δεν συνέβαινε τίποτε από αυτά, εναπόθεσε όλες της τις ελπίδες, στο ξεμάτιασμα.

      «Να φύγει το κακό το μάτι…», και μου ριχνε νερό και λάδι στο κεφάλι, κάνοντας έπειτα με το χέρι της το σχήμα του σταυρού, ενώ εγώ από μέσα μου γελούσα και το μυαλό μου πήγαινε αλλού, στο όμορφο το προσωπάκι της Μαρίνας.

      Η Μαρίνα ήτανε μία παιδική πραγματικότητα, ένα όνειρο εφηβικό, μια ιδέα, μια αφοσίωση, μία αγάπη, η αγάπη. Με άλλο τρόπο, είναι όλα αυτά και σήμερα. Αυτά τα μάτια μου, που την βλέπανε τότε σαν ιδανικό, έτσι την βλέπουνε και σήμερα. Την  βλέπουν πάνω στον γκρίζο ουρανό, πάνω στο μαύρο κτίριο της αγοράς, πάνω στις σταγόνες της βροχής, πάνω στους μουσαμάδες, όπου σκεπάζουνε των μικροπωλητών τους πάγκους.

      Η βροχή εμπρός μου δυναμώνει, το απόγευμα, γερνάει συνεχώς. Οι τέντες άρχισαν να στάζουν· τα λούκια τρέχουν· ναι κι οι κεραυνοί – δεν με νοιάζει, καθώς πιστεύω, πως σήμερα, παντού υπάρχει η Μαρίνα. Σήμερα η Μαρίνα έχει γίνει νερό και τρέχει γύρω μου παντού. Πίνω το τσάι μου, παρακολουθώντας και ονειρευόμενος. Προσπαθώ να συνθέσω όνειρο και πραγματικότητα, για να τα κάνω τέχνη κι αυτή την θέση, να την καταθέσω, επάνω στης Μαρίνας την ποδιά· κι ας μην καταλάβει εκείνη τίποτα.

      Φυσά και ένας ελαφρύς αέρας· ούτε ζεστός, ούτε και κρύος, κάνοντας να στήνουνε οι σταγόνες της βροχής χορό ή βάζοντας έναν αγώνα, στο ποια θα φτάσει πιο αργά στην γη. Σκέφτομαι πάντοτε εκείνη· που να ναι, πώς τάχα σήμερα να ζει; Οι κεραυνοί, κάνουν τις σκέψεις μου κομμάτια. Αναρωτιέμαι, πως θα τανε ένα κολάζ, αν το φτιαχνα με σκέψεις. Κάτι για λίγο μουρμουρίζω, μετά σιωπώ. Μια γειτόνισσα κλείνει με βία τα παραθυρόφυλλα. Μία κουρούνα, κράζει από εκεί που ναι κρυμμένη. Σε κάποιες πολυκατοικίες, μέσα από κάποιες μπαλκονόπορτες, φαίνονται οι οθόνες των τηλεοράσεων, να είναι αναμμένες. Ο άνεμος δυναμώνει – σχεδόν ανατριχιάζω, μα μένω στο μπαλκόνι. Οι άκρες των παπουτσιών μου βρέχονται – δεν με νοιάζει. Αισθάνομαι να τιμωρώ τον εαυτό μου, όντας ανάξιος της· εκείνης και της βροχής.

      Από κάτω, ο ιδιοκτήτης του καφέ, ανοίγει την πόρτα από το μαγαζί του, βλαστημώντας.

      «Πολύ βρέχει σήμερα· δεν θα χω δουλειά», μου φωνάζει.

      Αρκούμαι σε μια κίνηση του κεφαλιού, που ουσιαστικά δεν δείχνει τίποτα· εκείνος χάνεται μέσα στο μαγαζί του.

      Σηκώνομαι· σκέφτομαι, πως κάποιος άλλος, σε μια παρόμοια στιγμή, θα άναβε τσιγάρο – εγώ αυτό, δεν το χα, στον κατάλογο με τις κακές μου τις συνήθειες. Άρχισα να περπατώ στον λίγο στεγνό χώρο, που υπήρχε στο μπαλκόνι μου, ενώ το νερό, που φεύγει από τα λούκια, είναι τόσο πολύ, που οι ήχοι τους, μοιάζουν με τους ήχους από τα κύματα της θάλασσας. Τα μάτια μου, ψάχνουν και πάλι τον ορίζοντα – δεν μπορώ απ’ ουδενί να ξεχωρίσω αν υπάρχει.

       Αποχαιρετώ την καταιγίδα, όπως θα αποχαιρετούσα μια αδελφή, αν είχα, πριν από ένα ταξίδι μου μεγάλο. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα, μπαίνω μέσα στο μικρό μου διαμέρισμα· δεν ανάβω το φως· αρκούμαι στο λιγοστό, που έρχεται απ’ έξω. Κάθομαι στον αναπαυτικό μου καναπέ. Η Μαρίνα είναι εδώ, είναι γύρω μου, παντού. Αλλάζει πρόσωπα συνέχεια. Την μία παίρνει το πρόσωπο το παιδικό, την άλλη το της φλογερής της έφηβης κι ύστερα της πιο ώριμης γυναίκας.

      Είμαι ταγμένος· δεν ξέρω πως, μα είμαι· να ζω, να σκέφτομαι και να δημιουργώ μόνο για κείνη. Κατάρα κι ευτυχία, είναι αυτή η αφοσίωση και είναι μοναχά για λίγους. Από έξω μπορώ ν’ ακούω μόνο ήχους· τα άλλα, τα φαντάζομαι. Ευτυχώς υπάρχει και η τέχνη, στην οποία είμαι παράλληλα αφοσιωμένος. Αν χάσω και την τέχνη, πια δεν θα είμαι τίποτα.

      Χτυπάει το τηλέφωνο μου· δεν απαντώ. Προσπαθώ να κολλήσω, αυτό που ήμουνα παιδί, μ’ ότι υπάρχει από μένα σήμερα. Συνειδητοποιώ, ότι από αυτή την σύζευξη, παράγεται ολάκερη η τέχνη μου, αλλά και το πνεύμα της Μαρίνας μου. Της Μαρίνας μου;

      Δεν μιλάω· πάντοτε στην ζωή μου, υπήρχαν ώρες, όπου δεν ήθελα να επικοινωνώ με τίποτα εκτός από εμένα και εκείνη.

      Ξαπλώνω· την βλέπω να κάνει και αυτή το ίδιο, κάπου αλλού· μόνη. Μόνη; Ίσως. Το πλέον πιθανό, με κάποιον άλλο, όπως και πάμπολλες μέχρι και σήμερα φορές. Ε και; Η αφοσίωση, πληρώνεται με μία προδοσία, αναπόφευκτη. Κι εγώ το έχω πάρει απόφαση.

      Έξω η καταιγίδα, σιγαλιάζει. Μαντεύω, πως η περασμένη ώρα απογεύματος, βάζει φραγμό, στην ύπαρξη ενός ουράνιου τόξου. Κλείνω τα μάτια. Ένα προσωρινό κενό, με οδηγεί σ' όνειρα άλλα. Βυθίζομαι κι αποχωρίζομαι την ιστορία μου, για κάποιες ώρες....

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΣΑΜΨΩΝ

      Υπάρχουνε πλευρές· υπάρχουν όψεις και έπειτα παιχνίδια εξουσίας. Όλα εξαρτούνται από το πόσο γρήγορα, γεμίζουν με νερό τ’ αυλάκια. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες στο συνέδριο, αποτελέσματα, δεν θα υπήρχαν. Και οι άνθρωποι, θα έμεναν μέσα στις γειτονιές. για να προφυλαχτούν από παράξενες διαταγές, μιας εξουσίας αλλοφύλων. Έπιασε τις κολόνες, τις γκρέμισε και χάθηκε μαζί τους.

 AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΔΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

      Οι πιο πολλοί με πέρναγαν για κάποιο νικητή – φευ, δεν είχαν δει ποτέ, πως είναι το να χάνεις. Τους άφηνα όμως, να πιστεύουν, αφού,  πουλώντας πίστη καθαρή, κανείς δεν έχασε ποτέ. Έτσι κυλούσαν οι αιώνες, αδιάφορα, σαν τις ώρες, που τρυπούν την μέρα, δημιουργώντας, διόδους αποχέτευσης της σωτηρίας, για όσους χάθηκαν στην μοναξιά.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΠΟΛΗ

      Μετά την ομορφιά του σούρουπου, η νύχτα τιμωρεί αυτούς, που πίστεψαν στο κάτι παραπάνω. Και μην τολμήσει, για καλοκαίρι να μιλήσει, αφού ο χρόνος, είναι ένας τροχός και η νυχτιά είναι κι αυτή χωρίς φεγγάρι – ευκαιρίες για τυράννους και στασιαστές ταυτόχρονα, στο να στήσουνε ένα χορό καινούριο. Είναι σαφές, ότι η κόλαση της γης, γυρεύει, ανάμεσα στους ευσεβείς  τα θαύματά της. Κανείς δεν ξέρει, το τι θα βρούνε επιστρέφοντας τα χελιδόνια. Σίγουρα όμως η πόλη της ανατολής, δεν θα υπάρχει.

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΑΝΟΗΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

      Κι υπάρχουν βέβαια στιγμές, όπου κανένα νόημα δεν έχει να μιλήσεις, αφού η νύχτα κινείται ήδη προς τα μπρος, αναζητώντας μία εφαρμογή του δικαιώματος επιβολής, που έχει προς τα πάντα – η γυναίκα όμως, που ειν’ εκεί απέναντί μου, σ’ άλλον μιλά κι άλλον κοιτάζει. Κρατώ στα χέρια, εν’ από τα βιβλία μου· επεξεργάζομαι την ποιότητα χαρτιού του εξωφύλλου, αποσπώντας της εντελώς την προσοχή. Έξω η κυκλοφορία των αυτοκινήτων, πυκνώνει συνεχώς – αναρωτιέμαι, το που να βρέθηκαν τόσα πολλά λεφτά. Θα έδινα τα πάντα να χα εδώ κοντά μου ένα φίλο, ενώ εκείνη συνεχίζει στα κρυφά να με κοιτά· κάνω, πως κάτι γράφω. Από τις λέξεις, που κλεφτά κι εγώ ακούω, απ’ όσα συζητά με τον απέναντι της. Συμπεραίνω, ότι εγώ μ’ εκείνη, δεν έχω τίποτα κοινό – αφοσιώνομαι στο γράψιμο, μην δίνοντας καμία σημασία πια σ’ εκείνη. Αρχίζω να γράφω μία ιστορία, για την ζωή, στο τέλος του αιώνα, που μας πέρασε – γράφω με πάθος, ξεχνώντας εντελώς που βρίσκομαι. Όταν αργότερα, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά· εκείνη ειν’ ακόμα εκεί απέναντι και συνεχίζει να μιλά, κοιτάζοντας με μες τα μάτια. Αυτός, που καθότανε απέναντί της έχει φύγει. Κλείνω τα χαρτιά μου, φοράω το σακάκι μου και φεύγω. Περνώντας δίπλα της, παρατηρώ,  ότι από τ’ αυτί της, βγαίνει ένα λεπτό καλώδιο και στο τραπέζι, υπάρχει μαζί του ενωμένη, μια μοντέρνα συσκευή της απολύτου κινητής τηλεφωνίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΚΑΙ Ο ΨΑΡΑΣ

      Δεν ήθελα με τίποτε να ακούω ρυθμούς, που ακουγόταν σε σκηνές, μες τον μεγάλο πόλεμο – όμως αυτό,  το θελαν όλοι οι άλλοι. Δεν με ρώτησε κανείς ή μάλλον καναν πως με ρωτήσανε, μα τελικά άλλαξαν την απάντηση μου, βάζοντας αντ’ αυτής, εκείνοι, ότι θέλανε. Λοιπόν, έτσι βρέθηκα ολημερίς ν’ ακούω σουίνγκ και εμβατήρια στρατού, για να προσαρμοστώ, μέσω της τηλεόρασης – αυτός ήταν  ένας από τους τρόπους τιμωρίας (ο πιο ήπιος), όπου συνηθιζόνταν. Και τι αντίσταση να έκανε κανείς, αφού και οι αντιστασιακοί, που περπατούσαν γύρω του, μεταλλασσόταν τόσο εύκολα πολύ, που σύντομα γινόταν πρόσωπα απολύτως σεβαστά, εις την ιεραρχία. Σκέφτηκα, πως μια λύση, θα τανε ο στρατός, μιας άλλη το ταξίδι σ’ άλλους κόσμους – δεν έκανα τίποτε από αυτά· αλίμονο, ήμουν παιδί, που είχε μεγαλώσει με αρχές. Γι’ αυτό κάθε πρωί ξεκίναγα, έχοντας πάνω στον ώμο μου, ένα καλάμι και πήγαινα για να ψαρέψω – επέλεγα  να ψαρεύω πάντοτε πάνω από γέφυρες, κρυφοκοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά, προσπαθώντας να μαντέψω, το από πού θα ρχόντανε ο ταχυδρόμος, που θα φερνε τις νέες εντολές. Τον άφηνα να περνάει πάντα (μερικές φορές καθόμουνα και προσοχή), μιας και τα οικονομικά μου, δεν επέτρεπαν να μπω σε διαδικασία υπονόμευσης, αλλά και η τιμώ πώλησης των ψαριών στην αγορά, ήταν οικτρή, αποτρέποντας τις όποιες εξεγέρσεις. Αλλά και άλλες οικονομικές ομάδες, δεν ήτανε σε καλύτερη κατάσταση, αποτελούμενες κυρίως από ντόπιους  οικονομικούς μετανάστες, υποχρεωτικά χωρίς δουλειά, υποχρεωτικά με ύπνο στέρεο και δίχως όνειρο κανένα. Ευτυχώς όμως εγώ ασχολιόμουνα με ψάρια, μένοντας σε απόσταση από εκείνους, προσπαθώντας να οργανώσω την δουλειά μου, μ’ άλλο τρόπο, δίνοντας προτεραιότητα στο να φτιάξω μιαν απολύτως δημοκρατική ομάδα, φτιαγμένη από ψάρια κι από στίχους – στόχος μου βέβαια, δεν ήτανε μια εξουσία, αλλά η αντοχή και η καταγραφή, όλων όσων γινόταν και κάποια επί μέρους εκείνων των ρυθμών. Ανακάλυψα, ότι τα ψάρια, είχαν ένα τεράστιο προτέρημα, καθώς, επάνω στην στεριά, ήταν κουφά τελείως, αλλά και οι στίχοι, μπορούσαν κι αυτοί να γράφονται με τρόπους, που ν’ αντέχουν – αυτό μου έδωσε βέβαια φτερά κι άρχισα με τρόπο τελείως ξεδιάντροπο, μια να ψαρεύω, μία να γράφω και πάντα να χαμογελώ, γνωρίζοντας, ότι οι αλλαγές θα ρχότανε μες από το νερό και τότε οι ρυθμοί θα άλλαζαν, αποκτώντας μια υφή, πραγματική της γνώσης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΈΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΏΤΕΣ

      Κάποιος έδωσε το σύνθημα κι αρχίσανε να περπατούν προς τα εκεί, όπου ο ρόλος του ήλιου, βάδιζε προς το τέρμα, ελπίζοντας ότι η νέα τους ζωή, θα ήταν πιο ωραία. Ωστόσο, μόνον επαναλήψεις ανακαλύπτανε κατά την είσοδό  τους στο σκοτάδι – είχε τελειώσει κι η περίοδος με το πολύ το χιόνι και τα βουνά, απέναντι τους στεκότανε άσχημα, φαλακρά και τόσο μόνα, που κυκλοφορούσαν γύρω τους αισθήματα μίας απελπισίας, τόσο μεγάλης,  που οι ταξιδιώτες, φεύγοντας, προσπάθησαν να βουν την τύχη τους, μες τον ωκεανό· κι αυτός κόμη ήτανε μακριά πολύ, γι’ αυτό κυκλοφορούσαν μεταξύ τους μία νέα θεωρία, που βασιζότανε στην ύπαρξη διαλλειμάτων ανάμεσα σ΄ ηρωικές θυσίες, σε εικονίσματα και τελικά σε καταμέτρηση χρημάτων. Όλες τις σκηνές τότε, συνήθιζαν να τις γυρίζουν, μέσα στο ίδιο σινεμά, με θεατές, τις ίδιες πάντα άδειες θέσεις – είχε  και ο τιμάριθμος ανέβει και ουδείς είχε την δυνατότητα, ν’ αντέξει το αντίτιμο. Όχι, δεν ήτανε αυτό το πρόβλημα, αφού οι πρωταγωνιστές, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, συνήθως εθελοντικά, αφήνοντας στον διαχειριστή ταμείου, μόνο κέρδη. Στις οριακές βραδιές, συνήθιζαν να απαγγέλουν στίχους αρχαίων ποιητών, κάνοντας ταυτοχρόνως κατά ζεύγη, μοντέρνου τσίρκο νούμερα, προαναγγέλλοντας έτσι την αλλαγή πορείας του σχηματισμού, κάνοντας κι αναφορές, σε μάχες, που χανε κερδηθεί, σε βάθος χρόνου, χωρίς τέλος. Δεν ανάγκαζε κανείς κανένα· όμως στο τέλος όλοι υπακούανε στους λόγους των ενστίκτων, σκεφτόμενοι με τον μυελό τον νωτιαίο, πιστεύοντας πως είχαν δύναμη δέκα Ατλάντων – πώς να μην χάσουνε τον δρόμο τους λοιπόν; Μόνο όταν έκανε ότι ήθελε ο καθείς, είχανε δει κάποια αποτελέσματα, όμως αυτό γινόταν σπάνια, αφού η γενική πεποίθηση ήταν ότι συγχρονισμένοι, ήτανε  πιο ωραίοι, πιο γενναίοι και πιο δυνατοί, Ο συγχρονισμός προς το καλό, έφερνε πρόσκαιρα μιαν ηρεμία, μα ο συγχρονισμός προς το κακό, όπου νομοτελειακά ακολουθούσε, έφερνε την καταστροφή. Και το κακό, ήταν, πως λόγω του συγχρονισμού, κανένας δεν μπορούσε να γλιτώσει. Τότε μες την απελπισία τους· μαλώνανε και δείχνανε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο, ζητώντας εξηγήσεις – όλοι ένοχοι στην ψυχή, όλοι  αθώοι στην ανάγκη, όλοι δυνάμει πρόστυχοι, στην διεκδίκηση δικαιωμάτων εξουσίας. Κάθε που ξημέρωνε, το ταξίδι ξεκινούσε πάλι κι όλοι χαμογελούσαν, έχοντας πίστη μοναχά  σ’ αιτήματα καινούρια – όμοια με τα περσινά.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

      
     Καλοκαίρι· πάρκο δίπλα στην θάλασσα· περίπατος. Ο ένας πλάι στον άλλο. Ντύσιμο σπορ· εποχή κάπως παλαιότερη. Στην άκρη μια σειρά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα: Τάουνους, Γκολφ, Ασκόνα, Μιραφιόρι. Ώρα: κάπου ανάμεσα στη νύχτα και την μέρα. Στο βάθος, τα ζαχαροπλαστεία ακόμη άδεια. Αναλωνόμαστε σ’ ερωτικά πειράγματα, ενστίκτων αντοχής. Στάση σ’ ένα μικρό παγκάκι. Ο θαλασσινός αέρας, κάνει τα μαλλιά σου, να μοιάζουνε με κύματα. Κάποια μικρά πουλιά, ζηλεύουνε τους γλάρους και θέλουν να τους ξεπεράσουν τραγουδώντας. Ο ιδρώτας σου, δίνει μια πρόσθετη αξία, στο τζιν και στο μακό μπλουζάκι, που φοράς. Καμπάνες ηχούν κάπου μακριά – θα πρέπει να ναι μέρα γιορτινή. Ο χειμώνας που μας πέρασε, θα πρέπει να λογίζεται σαν Άγιος – αφού τότε σε γνώρισα. Κάθεσαι στο παγκάκι· δεν μιλάς. Με κοιτάζεις και βλέπω στην ματιά σου μια ανάγκη κατανόησης, να ψάχνει τρόπο να εκφραστεί. Στο στήθος σου ριζώνει, μεγάλο το παράπονο: θες να μιλήσεις για ρομαντισμό, μα ντρέπεσαι. Μικρή σου άρεσε να έχεις γύρω σου μικρά ζωάκια· όταν σου είπαν πως μεγάλωσες κι έπρεπε να τ’ αποχωριστείς, έκλαψες βουβά, για να μην δώσεις στόχο ανανδρίας. Σκύβω επάνω σου και σε ρωτώ: «τι έχεις;» «Τα πάντα», μου απαντάς· σε αγκαλιάζω. Φεύγουμε από το παγκάκι· είμαι πάντοτε δίπλα σου και σου μιλώ για ένα κόσμο νέο. Η κόρνα ενός καραβιού, ακούγεται απ’ το λιμάνι – είναι η ώρα, του δρομολογίου του προς τα νησιά· η ώρα εξιλέωσης των ταξιδιωτών του αύριο. Βγαίνουμε από το πάρκο. Κοιτάζεις την θάλασσα. Κοιτάζω εσένα. Θέλω μόνο εσένα να κοιτάζω. Ο αέρας δυναμώνει· το ίδιο και τα κύματα. Ανοίγεις τρυφερά το στόμα σου. Στα χείλη σου, βρίσκουν αναπαμό, δυο τρεις σταγόνες αρμυρές. Σκέφτεσαι· δεν λες αυτό, που θες να πεις. Πλανόδιοι μικροπωλητές, ψάχνουνε γύρω μας, για πελατεία. Γυρίζεις και μου λες: «δεν θέλω ο χρόνος να κυλήσει». «Ούτε κι εγώ», σου απαντώ. Είμαστε μαζί, επάνω μας δεν κουβαλάμε τίποτα κι είμαστε ωραίοι. Απ’ ένα κοντινό περίπτερο, σου αγοράζω μια κορδέλα, από αυτές, που δένουν τα μαλλιά. «Σήμερα όμως μην τα δέσεις, θέλω να είναι λεύτερα», σου λέω και εσύ χαμογελάς. Είναι σήμερα, η πρώτη η φορά, που ο πραγματικό σου το χαμόγελο το βλέπω. Ρίχνεις στους ώμους τα μαλλιά, ενώ σχεδόν έχει νυχτώσει. Το καράβι ταξιδεύει ήδη, προς τα νησιά. Οι υπερήλικες, μαζεύονται στα σπίτια τους. Οι νέοι, πηγαίνουν προς την θάλασσα. Ανασαίνω, μες απ’ τα χρώματα της μοναξιάς. Ανασαίνεις μέσα από κρυφές επιθυμίες. Οι δρόμοι μας χωρίζουν. Το όνειρο τελειώνει. Ο χρόνος τρέχει…

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΑΓΝΗ

      Ασφαλώς και γνώριζα, ότι εκείνη η απογευματινή της θέληση, ήτανε μόνο έρωτα. Αγνή ανάμεσα σε ένα παρελθόν όλο βρωμιά και σε αθώα όνειρα. Από το παραθύρι, ελάχιστο κι αχνό το φως· μάτια στραμμένα στον καθρέφτη· χέρια, να ξεκουράζονται ανάμεσα σε δυο μηρούς και στο δωμάτιο απόλυτη σιωπή. Τα χείλη της κάναν  προσπάθεια κάτι να πουν· οι λέξεις χανόταν ανάμεσα στα άσπρα της δόντια. Αν κοιμότανε εκείνη την στιγμή, θα μπορούσε να κερδίσει μια εικόνα πάθους, που όμως θα μενε μισή. Κρατήθηκε απ’ τα σχοινιά μίας ευαισθησίας, πλάθοντας όψεις εραστών, που χε κερδίσει, που είχε χάσει, που είχε μοναχά ονειρευτεί. Στο στήθος της, οι τύψεις,  γινότανε παιδιά κι ένιωθε  ότι την θήλαζαν, παίρνοντας από μέσα της  το δηλητήριο, που πότιζε κατά καιρούς, αυτούς, που είχε απορρίψει, κάνοντας το γάλα μιας εξιλέωσης όσων την λησμονήσαν. Είχε για πάντα ξεπεράσει την εποχή, που πίστευε στα όνειρα, βλέποντας την αλήθεια, στην αντανάκλαση του όμορφου ειδώλου της και απορώντας με εκείνη την σπατάλη. Με τρόπο απολύτως τρυφερό, άγγιζε το χρυσάφι του κορμιού της, έτοιμη πάντα να δοθεί σε μια ανάσταση, που θα την έφερνε στα παιδικά της χρόνια – συνήθως το πετύχαινε. Το φως, άλλαζε χρώματα· η αίσθηση κάποιου μυστηρίου, εντεινόταν. Η αφή, έφερε αποτέλεσμα, ένα περίπατο στο πάρκο, μαζί με τον πραγματικό αγαπημένο, μια ντουζίνα χρόνια πριν. Τα βλέφαρα της ανοιγόκλεισαν· πρέπει να ήτανε υγρά. Μέσα στο βλέμμα της πέταξε ένα κοπάδι άσπρων κύκνων κι ένας τους έγινε αστερισμός. Η κοιλιά της  άλλαζε σχήματα, προδίδοντας μια αλλαγή ταχύτητας αναπνοής. Η σάρκα της ακούμπησε στην σκέψη· αρχίσαν να βαδίζουν συντροφιά. Συντροφιά με την μορφή αυτού, που χε προδώσει, σε μια ηλικία παιδική. Και να, που η σκέψη της, κατάφερε και παραμέρισε κείνη την προδοσία κι έκανε μαζί του πάλι, όπως την πρώτη της φορά· όπως την πρώτη του φορά, παρά την απουσία. Τον αναζήτησε στο δέρμα της· τον αναζήτησε στην ένταση του κάθε της οργάνου. Τον αναζήτησε μέσα στην υγρασία, όπου το τροπικό απόγευμα, έβγαζε συνεχώς από εντός της· τον αναζήτησε μες στον καθρέφτη. Λύθηκαν τα μαλλιά της. Τα στήθη της απέκτησαν την ομορφότερή τους την μορφή. Έσφιξε τα μακριά της πόδια, γυρεύοντας χώρο αιχμαλωσίας για το χέρι· το χέρι το δικό της· το δικό του. Εκείνο το κοινό του χέρι, που κράταγε σφιχτά μία υπόσχεση, όπου κανείς τους δεν την τήρησε ποτέ. Το απόγευμα, περπάταγε, προς ένα ραντεβού, που είχε με την νύχτα· κι εκείνη το ακολουθούσε προς μία πόρτα ορθάνοικτη και πίσω της μιαν άλλη ηλικία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΣΟΦΟΣ

      Ρώτησε κάποτε έναν μεγάλο ηγεμόνα, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο εργαλείο, που χε στα χέρια του σαν κυβερνήτης και η απάντηση που πήρε ήτανε: «οι στολές κι οι παρατάξεις». Κι ένα απόγευμα, που κλήθηκε να γράψει κάτι, για αυτούς, που κυβερνάνε, το θυμήθηκε. Περνώντας από μια πλατεία, είδε το να υπάρχουν και τα δύο. Άπλωσε τα χέρια του ν’ αγγίξει ένα άστρο, που μόλις τότε ξεκινούσε να χαράξει μια πορεία· το άστρο, του αρνήθηκε την συντροφιά – έπρεπε λοιπόν να μείνει μόνος, να μελετήσει, να σκεφτεί. Τα πιο ωραία χρόνια του, τα πέρασε πάνω σ’ αμέτρητα ιατρικά κρεβάτια, υιοθετώντας  απόψεις άλλων για δικές του· κι αηδιάζοντας μετά, μόλις κάποιος σοφός, του έλεγε την άπασα αλήθεια. Έτσι τα μάτια του έτσουζαν από τότε, τα πνευμόνια του ήταν γεμάτα κάπνα και τα δωμάτιο που έμενε, πάντα λευκά. «Κοίταξε να ανακαλύψεις μόνος σου την σοφία», του είπε ο πιο σπουδαίος Μάγος, της τότε εποχής, μία βραδιά, όπου τα πίνανε μαζί σε μια ταβέρνα – βάλθηκε να το κάνει, καταστρέφοντας  ότι παλιό υπήρχε γύρω του και αποφεύγοντας αυτούς, που φόραγαν τα άσπρα. Άρχισε δε και να συλλέγει πράγματα τελείως διαφορετικά – ότι διπλό του έπεφτε στα χέρια, φρόντιζε να βρει κάπου να το χαρίσει, ποντάροντας, στην ανομοιομορφία ιδεών, μα και πραγμάτων. Συναντήθηκε και μ’ έναν ξεπεσμένο, παρά λίγο φεουδάρχη – «εάν δεν είσαι διεθνής, δεν είσαι τίποτε», έγραψε  στην πρώτη την σελίδα ενός διπλού βιβλίου και του το αφιέρωσε. Ο παραλίγο, τον κοίταξε με απορία – όμως θεώρησε ανάξια μαζί του μια κουβέντα· του έκανε ένα νόημα, που δειχνε απαξίωση και συνέχισε το μέτρημα των ανομοίων, που μάζεψε εκείνη την ημέρα. Αλλά και πάλι, ο φόβος και οι άνθρωποι με τ’ άσπρα, δεν τον αφήναν να είναι ήρεμος – αμυνόταν ξύνοντας συνεχώς τα μολύβια, που χε στην κασετίνα του, πιστεύοντας, πως όσο πιο αιχμηρή θα ήταν των μολυβιών η μύτη, τόσο πιο αιχμηρά θα ταν κι αυτά, που θα γραφόταν στο χαρτί· δεν είχε κι άδικο. Μεγαλώνοντας, είδε να έρχεται κοντά του, μια δικαίωση. Συμπέρανε, ότι θα έπρεπε να διαχωριστεί η διοίκηση απ’ την φιλοσοφία· έγραψε για αυτό, συγγράμματα δεκάδες – κι από όσους τα διαβάσανε, κανείς δεν θέλησε να καταλάβει· εκείνος όμως τότε, κατάλαβε πως ήτανε σοφός, γιατί σ΄ αυτόν τον κόσμο, οι σοφοί, είναι αυτοί, που λένε όσα δεν θέλουν οι πολλοί, καθόλου να ακούσουν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ

      Συχνά άνοιγε το συρτάρι του και κοίταζε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μες απ’ αυτές έβλεπε μια εξέλιξη και μια μελαγχολία. Έβλεπε και συγκρούσεις, να συνεχίζουνε να γίνονται, ανάμεσα σε μία αδιαφορία, φερμένη απ’ την ανατολή και μία δυτική βιασύνη. Αναζητώντας να ισορροπήσουν κάπου εκεί, πεθαίναν άνθρωποι χιλιάδες. Σκέφτηκε, πως ότι σε σκοτώνει, το αλλάζεις – αλλά πόσοι άραγε σκεφτόταν παρομοίως; Βρήκε την λύση, στο να επισκέπτεται παλιά ξενοδοχεία, αναζητώντας μέσα τους φαντάσματα – μπορεί ακόμη και χαμένους ποιητές. Οι βασανισμένες κόρες του βασιλιά, εκείνον τον καιρό όμως κρυβόταν και έκτοτε δεν τις συνάντησε κανείς. Έτσι γίνεται πάντοτε με όσους χάνουν. Εκείνον όμως δεν τον ενδιέφερε αυτό καθόλου, αφού κάποιος του σφύριξε, πως ήτανε σ’ αυτό τον κόσμο μετανάστης. Κι άρχισε να χτίζει σπίτια, μ’ άλλο τρόπο – κανείς δεν βρέθηκε να τ’ αγοράσει. Έτσι για να ξεχρεωθεί, τα έκανε ανταλλαγή με μια εγκυκλοπαίδεια. Διαβάζοντας την έμαθε πολλά· ύστερα όμως την πούλησε και σε τιμή καλή, γιατί ο κόσμος σίγουρα κινείται απ’ το χρήμα και δεν ήθελε κανείς να τον περνάει για φτωχό – οποία αλαζονεία, αλλά στην εποχή του, τον κόσμο συνήθιζαν να κυβερνάνε αλαζόνες. Παγκόσμια προβλήματα· παγκόσμιες τακτικές και τεχνικές παγκόσμιες. «Κατά της εποχής τον τρόπο σκέψης και οι λύσεις», έγραψε κάποτε πάνω σε μία πινακίδα. Ύστερα την κόλλησε πάνω στην πόρτα του σπιτιού του· έτσι, για να τρομάζουν οι περαστικοί, αφού είναι μια διαχρονική συνήθεια, το να τρομάζουν οι αλήθειες. Δεν τον ενοχλούσε λοιπόν κανείς κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα, που έκανε, προς το να γίνει αυτοκράτορας – βέβαια το ίδιο είχανε κάνει και χίλιοι τόσοι άλλοι και μ’ αποτέλεσμα παρόμοιο· ποιος όμως να σκεφτόντανε το αποτέλεσμα, όταν ο δρόμος τους προσέφερε νόστιμους πειρασμούς. Στο τέλος γέμισε αυτοκράτορες ο τόπος και σαν μαζευτήκανε όλοι μαζί, σ’ εκείνον  έλαχε, να ειν΄ ο τελευταίος. Έκλεισε μια πόρτα· την κλείδωσε και έβαλε διπλή αμπάρα. Χωρίς να το ξέρει, είχε καταδικαστεί, να ναι παντοτινά παρών, σε όλες εκείνες τις άγοντες συνεδριάσεις, που αφορούσανε, την χρήση ενός κάμπου. Αρκέστηκε στο να προεδρεύει  και να ψηφίζει πάντοτε λευκό, έχοντας αποκτήσει την  ικανότητα, που να προβλέπει· και οι προβλέψεις του ήτανε πάντοτε σωστές· όπως κι οι επιτυχίες των φεουδαρχών, που ακόμη κι όταν αποτύχαιναν, επέστρεφαν σαν υπέρ προλετάριοι διευθυντές. Τους είχε μάθει όμως...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΟΙ ΑΝΑΠΝΟΕΣ

      Τ’ απόγευμα ελάφρυνε κι η θάλασσα, φουρτουνιασμένη. Σε λίγο θ’ ακουγότανε και οι καμπάνες. Στα μαγαζιά, οι ιδιοκτήτες τους είχαν αρχίσει να μετράνε τιμολόγια, πιάνοντας το κεφάλι. Τα παιδιά όμως συνέχιζαν να χαμογελούν, ανεβαίνοντας τον δρόμο προς το κέντρο, έχοντας κρεμασμένες χιαστή στους ώμους τους, τις τσάντες. «Σαν να χουνε αρχίσει να φουντώσουνε τα δέντρα», σκέφτηκε και στάθηκε πίσω από το τζάμι. Απ’ το μπαλκόνι της έβλεπε, βουνό και θάλασσα κι αυτό ήτανε η πιο μεγάλη της παρηγοριά. Οι γλάστρες της, είχανε απομείνει μόνο με το χώμα και η αχανής τετραετία, τέλειωνε , κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Χώρισε με τα μάτια της στην πόλη, σε τέσσερα κομμάτια· όσα ήτανε και τα χρόνια του κακού. Μετά, τα άλλαξε αμέσως θέση και η πλατεία, πήγε αμέσως στο λιμάνι και το λιμάνι στα βουνά και το σύστημα, κατά περίεργο τρόπο τρόπο, λειτουργούσε, επιβεβαιώνοντας ένα παλιό ρητό. Ερχότανε και κείνη από το παρελθόν· κι αυτό το παρελθόν, το γύρευε και πάλι. Ένα μεγάλο κύμα, φάνηκε μες το πέλαγος. Ερχότανε προς την ξηρά γοργά, σαν να τανε μεγάλο στόμα, που καταβρόχθιζε όλο το όνειρο. Στην ξηρά όμως το κύμα έσβησε. Έσβησε σαν να τανε ηρωικός νεκρός, όπου τον πρόδωσε – όπως συνήθως συμβαίνει – μια μαύρη μοίρα. Μπορεί αυτό το κύμα, να ήλθε απ’ την φαντασία της – όμως η ώρα περνούσε και κάπου ανάμεσα στην θάλασσα και στα βουνά, ο ήλιος χάθηκε· και το γκρι γινότανε όλο και πιο μουντό, τείνοντας προς το μαύρο. Αναστέναξε, σαν είδε μπρος της την μητέρα της. Αμέσως σκέφτηκε, πως οι νεκροί, είναι αθάνατοι και έτεινε το χέρι της, προς την βιβλιοθήκη. Πήρε από εκεί , στην τύχη εν’ από τα παλιά της τα τετράδια. Τα άνοιξε στην πρώτη του σελίδα κι άρχισε να διαβάζει χαμηλόφωνα : «ένα συν ένα ίσον δυο, δύο συν δύο ίσον τέσσερα…». Πήγε απότομα στην τελευταία του σελίδα· πρόφερε την λέξη «τέλος»· πέταξε το τετράδιο, στο καλάθι των αχρήστων. Έκανε δυο τρία βήματα· πήγε στην μπαλκονόποτρα· την άνοιξε και βγήκε έξω. Μία αναπνοή, δυο αναπνοές και μία τρίτη…. «Όσο αναπνέω, συνεχίζω να υπάρχω», είπε από μέσα της και άρχισε να πλάθει ένα μέλλον άλλο, με υλικά απ’ το ωραίο παρελθόν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΛΑΘΕΨΕ(ΔΙΗΓΗΜΑ)

   Ήταν η εποχή, που στην χώρα κυριαρχούσε η μεγάλη κρίση...Τα πάντα είχαν καταρρεύσει...Ο Λευτέρης Παππάς, είχε αποφασίσει, μετά μεγάλη καριέρα στην δημοσιογραφία, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, να φύγει από την Αθήνα και να πάει να ζήσει στην πόλη, που είχε γεννηθεί...Δεν άντεχε πλέον εκείνη την απαίσια και καταθλιπτική ζωή της πρωτεύουσας...Ήθελε ηρεμία...ήθελε τα παιδικά του χρόνια πίσω...

   Είχε φύγει απ΄ την πόλη του, με μια βαλίτσα ρούχα, πολύ όρεξη για να μάθει πράγματα και την ευχή των γονιών του, που τον συνόδευε σαν καλή νεράιδα όλα τα χρόνια της ζωής του στο κέντρο...Σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, έγινε ένας σπουδαίος δημοσιογράφος. Η ζωή του, ήταν ένα συνεχές ρεπορτάζ, η δε προσωπική του ζωή σχεδόν ανύπαρκτη.  Μια δυο σχέσεις, που πήγε να κάνει, έπεσαν θύματα των ωραρίων...Μέχρι που το πήρε απόφαση, πως ήταν καιρός να αποχωρήσει...Στο κάτω-κάτω, οικονομικά ήταν καλά και μια δουλειά, για να είναι παραγωγικός, θα την έβρισκε και στην πατρίδα του...Και την βρήκε...Δεν ήταν δύσκολο, ένα τηλέφωνο έκανε στον φίλο του τον Πάτροκλο τον συγγραφέα...κι εκείνος σε λίγες μέρες του τηλεφώνησε για να του πει, πως υπήρχε δουλειά σε ένα μικρό ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Δεν ήθελε κάτι παραπάνω αυτός, μιας και ήταν τόσο γνωστός, που και μόνο με την παρουσία του, ο σταθμός θα αποκτούσε πιο πολλούς ακροατές...

   Αφού έκανε ένα μεγάλο πάρτι, όπου χαιρέτησε όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους είχε συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια...Μάζεψε τα πράγματα του και..."αποχαιρέτησε την Αθήνα της κρίσης...που χανόταν..."

   Φτάνοντας στην πόλη του, εγκαταστάθηκε σε ένα πολύ όμορφο σπίτι, που του είχε βρει ο φίλος του και σιγά-σιγά ξεκίνησε να την ανακαλύπτει ξανά...

   Την αγαπούσε και την μισούσε αυτή την πόλη ο Λευτέρης. Αγαπούσε τα μέρη και την ηρεμία της και μισούσε την συμπεριφορά κάποιων απ΄ τους ανθρώπους της...

   Τελικά δεν έπιασε απλά δουλειά σε εκείνο τον σταθμό αλλά έγινε και ιδιοκτήτης του...Ήθελε να αλλάξει αυτόν τον τόπο και βρήκε την ευκαιρία. Ο παλιός ιδιοκτήτης, δεν ζητούσε πολλά λεφτά. Πήρε και τον Πάτροκλο για υπεύθυνο πολιτιστικών θεμάτων και το θαύμα έγινε...Ό κόσμος και ειδικά οι νέοι αγκάλιασαν την νέα αυτή μορφή του σταθμού...Και το χαμόγελο μια πρώτης δικαίωσης στόλιζε το πρόσωπο του...

   Η ζωή στην επαρχία είναι ήρεμη... Έτσι πια είχε γίνει και η δική του ζωή...Όταν δεν ήταν στο σταθμό ή θα έβγαινε για καφέ ή ποτό με τον Πάτροκλο ή θα έπαιρνε το αυτοκίνητο του και θα έκοβε βόλτες στα χωριά...Αγαπούσε πολύ την φωτογραφία και προσπαθούσε να βγάζει όσες πιο πολλές μπορούσε , από΄τοπία της περιοχής  και μετά τις δημοσίευε στην ιστοσελίδα του σταθμού του...Προσπαθούσε δε να γνωρίσει όσο πιο πολύ κόσμο μπορούσε, γιατί έτσι ήταν ο χαρακτήρας του...Αλλά στην προσωπική του ζωή ήταν μόνος...Δεν το θελε, μα φοβόταν...Η πόλη αυτή, του είχε χαρίσει μόνο ερωτικές απογοητεύσεις...

   Εκείνη την μέρα ο φίλος του έλειπε και έτσι, πήγε στο πάρκο της πόλης, να πιει τον καφέ του μόνος. Πήρε και μια εφημερίδα, για να περάσει την ώρα του και κάθισε σε ένα από τα  ακρινά τραπέζια του αναψυκτηρίου...Παράγγειλε τον εσπρέσο του και άρχισε να διαβάζει την εφημερίδα του ,΄ρίχνοντας που και που μερικές ματιές γύρω του, για...να βλέπει τι γίνεται...

   Σε ένα από αυτά τα γυρίσματα των ματιών του, την είδε...Ήταν η Τώνια η συμμαθήτρια του..."Δυστυχώς" σκέφτηκε .."μόλις μου έφεραν τον καφέ μου...διαφορετικά θα είχα φύγει ήδη...". Δεν ήταν καλή ανάμνηση γι αυτόν η μορφή της Τώνιας...Από τότε...στο Λύκειο...Πότε δεν ξέχασε και ίσως ποτέ δεν θα ξεχνούσε εκείνο το βράδυ, του σχολικού χορού...Ναι τότε, που σε μια κλήρωση ενός βλαμμένου παιχνιδιού, κληρώθηκε να χορέψει ένα αργό μπλουζ μαζί της...Και δεν ξεχνά τον μορφασμό που έκανε εκείνη...Σαν να 'ελεγε..."Μμμ...μ΄αυτόν..."Και δεν ξέχασε και εκείνα τα τρία λεπτά του χορού, το πόσο κρύα ήταν...Ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους, που είχε φύγει από την πόλη του...

   Την είχε δει φευγαλέα κάποιες Μεγάλες Παρασκευές στους επιτάφιους , κατά τις σποραδικές  επισκέψεις, που έκανε στον τόπο του...Ήπιε λίγο καφέ και προσπάθησε να αφοσιωθεί, όσο γινόταν στην ανάγνωση της εφημερίδας του.

   Τον είδε κι εκείνη...Ναι αυτός ήταν,,,Ο Λευτέρης ο Παπάς...το μεγάλο της λάθος...Αυτός, που αφού έγινε διάσημος, επέστρεψε σαν μια δροσιά από το παρελθόν ή μαν μια ερινύα, στην πόλη τους...Αυτός, που τον χλεύασε, που τον απέρριψε...τότε...Το νιάνιαρο...Έτσι τον είχε πει...

   Τον κοίταζε επίμονα.Ήταν πράγματι ένα απωθημένο για εκείνη...Εκατοντάδες βραδιές είχε σκεφτεί τι θα γινόταν αν σε εκείνο τον χορό δεν ήταν τόσο υποτιμητική απέναντί του...Ίσως να μην είχε παντρευτεί τον σαρανταπεντάρη τότε βιοτέχνη της πόλης της, ίσως να μην είχε τόσο μεγάλα παιδιά,μ όπως έχει σήμερα, ίσως όμως και να μην αισθανόταν τόσο μόνη όσο σήμερα...

   Τα ήξερε κι ο Λευτέρης για την Τώνια...Ήξερε, πως μόλις τέλειωσαν το σχολείο, είχε παντρευτεί τον Νιόνιο τον Τοπούζογλου, τον επιδειξιομανή βιοτέχνη του δήθεν...Αυτόν που πρώτος έφερε αυτοκίνητο μπεμβέ στην πόλη - τα μερσεντέ ήλθαν πολύ αργότερα...Αυτόν, που ο Πάτροκλος χλέυαζε  λέγοντας "καλά την πήρε την μπεμβε...να οδηγεί ξέρει;" και όλοι μαζεμένοι στον μπαλκόνι απ το φροντιστήριο γελάγαμε...Ήξερε κι άλλα ο Λευτέρης ..Ήξερε, πως αυτή είχε δυο παιδιά - δεκαοκτώ και είκοσι χρονών- και πως μετά την πρώτη πενταετία σχετικά καλού γάμου, ο σύζυγος, την είχε σχεδόν παρατημένη,,,Μόνο της Κυριακές έβγαιναν στην πλατεία μαζί...και καλά για τα μάτια του κόσμου...Ήξερε πολλά...Σχεδόν όλα τα ήξερε...

   Συνέχισε να τον κοιτάζει αυτή...Ήταν ίδιος όπως τότε...μπορεί και ακόμη πιο όμορφος...Αχ θα ήθελε πολύ να τον πλησιάσει. Μετρούσε αντίστροφα μέσα της και όταν έφτανε στο μηδέν, δείλιαζε και ξανάρχισε την αντίστροφη μέτρηση...

   Κάποια στιγμή, από την  παρέα της έφυγαν όλοι και έμεινε μόνη της. Τότε ήταν που το πήρε απόφαση και τον πλησίασε...

   -Γειά...συγνώμη...είσαι ο Λευτέρης, έτσι δεν είναι; Με θυμάσαι;

   -Ναι Τώνια ο Λευτέρης είμαι...και φυσικά σε θυμάμαι. Της απάντησε αυτός...

   -Λευτέρη μου, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω μετά τόσο καιρό...του είπε..Έχω μάθει πως γύρισες στην πόλη και πήρες και ραδιοφωνικό σταθμό...

   Ο Λευτέρης, την κοίταξε με ένα βλέμμα, μεταξύ ειρωνείας και ψεύτικης χαράς...

  -Ναι Τώνια εδώ είμαι ατό τον καιρό...Αρκέστηκε να της πει...

  -Αυτό είναι πολύ ευχάριστο...του απάντησε...

   Την κοίταξε ξανά...ήταν πολύ όμορφη μέσα στο μακρύ μπλέ καλοκαιρινό της φόρεμα...Είχε αφήσει μακριά τα ξανθά μαλλιά της -ήταν η μοναδική ξανθιά της τάξης του- και οι ελάχιστες ρυτίδες της, πιο πολύ λειτουργούσαν σαν στολίδια στο πρόσωπο της...Το σώμα της δε ήταν τέλειο...Σαν να μην είχε γεννήσει ποτέ,..σαν να ήταν ακόμη το κορίτσι του Λυκείου   με προστιθέμενη αξία, την ωριμότητα της...

   Αυτή την φορά της χαμογέλασε...

   -Τι θα έλεγες αν αύριο το απόγευμα βρισκόμαστε για καφέ εδώ στο πάρκο...Έχω τόσο πολύ καιρό να σε δω...Να τα πούμε...

   "Τι να πούμε", σκέφτηκε αυτός από μέσα του..."Τι να θέλει;"..."Σίγουρα θα ναι μόνη...θα λείπουν και τα παιδιά της..."Στην αρχή σκέφτηκε να αρνηθεί...μα λίγο η περιέργεια και λίγο το ήταν κάποτε ερωτευμένος μαζί της, τον έκανε να πει το ναι...

   -Εντάξει, αύριο το απόγευμα στις έξι εδώ...

   Χαιρετήθηκαν και περίμεναν να έλθει το αύριο...Και δεν άργησε να έλθει...

    Έξι το απόγευμα, κάτω απ΄ τη δροσιά των δέντρων εμφανίστηκαν και οι δυο στο ραντεβού τους...

   Έπιασαν το πιο ακριανό τραπέζι από όλα εκείνα, που ήταν παρατεταγμένα στο ξέφωτο, ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου, παράγγειλαν τους καφέδες τους και άρχισαν να κουβεντιάζουν για τα χρόνια του σχολείου αλλά και για τα προβλήματα της εποχής, που ζούσαν...

   Ο Λευτέρης...άφηνε την Τώνια να μιλάει πιο πολύ, αντίθετα από το παρελθόν, όπου...που πρωταγωνιστής στις συζητήσεις ήταν ο ίδιος...Έτσι...ήθελε να την ακούσει..

   Κάποια στιγμή η Τώνια έσπασε...

   -Λευτέρη...σου χρωστάω μια συγνώμη...μια μεγάλη συγνώμη...για εκείνο το βράδυ...

   Του έκανε εντύπωση...Το θυμόταν ακόμη κι εκείνη...Αχ ..εκείνα τα λόγια της...Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την λέξη "Θέλεις;" κι εκείνη τον αποπήρε..."'Άντε βρε νιάνιαρο, τράβα να παίξεις μπάλα με τ΄άλλα..."...Δεν της είχε πει τίποτε τότε...Είχε ντραπεί...Μα το κουβαλούσε ,μέσα του ως τώρα...Είναι φορές, που λόγια που ειπώθηκαν όταν είμαστε παΐδια, γίνονται μέσα μας πληγές, που δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ...

   Την κοίταξε...μέσα του έβραζε ξανά ένας θυμός, ένας θυμός που ξαναγύριζε από το παρελθόν....Μα παρέμενε ένας απλός θυμός...Μίσος δεν έγινε ποτέ...Και τώρα, που του ζητούσε συγνώμη, ήταν από την μια μεριά μια δικαίωση γι αυτόν...αλλά από την άλλη, ίσως χαμένος χρόνος...Ένας χαμένος χρόνος, προστιθέμενος σε αυτόν, που είχε χάσει όλα αυτά τα χρόνια, που είχαν περάσει...

   Απλά της χαμογέλασε...Μα με ένα χαμόγελο πικρό...Και η πίκρα...και το παράπονο, φαινόταν πιο πολύ στο βλέμμα του...

   Τότε αυτή του έπιασε το χέρι..

   -Ξέρεις...μετάνιωσα πολύ για τότε...Ήμουν νέα και έβλεπα τον κόσμο με τα παραμορφωτικά γυαλιά ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού...Έβλεπα εμπρός μου μια ζωή και ήθελα να την ζήσω...Μα εκεί υπήρχαν δυο δρόμοι...Ο δρόμος, που αν τον ακολουθούσα, θα έπρεπε αυτή την ζωή να  την δημιουργήσω λιθαράκι - λιθαράκι..."ο δικός σου ο δρόμος"  ..Και ο δρόμος, του να ζήσω μια ζωή έτοιμη...προκατασκευασμένη...Και επέλεξα τον δεύτερο...και ήταν λάθος...Πέρασα πέντε- έξι χρόνια καλά με τον σύζυγό μου(τότε γεννήθηκαν και τα παιδιά μας-το μόνο καλό αυτής της σχέσης), αλλά μετά δεν υπήρχε τίποτε...Είκοσι χρόνια ζωής, μέσα σε ένα χρυσό κενό κλουβί...Μια άδεια ζωή, πασπαλισμένη με άχνη χρυσόσκονη, που κάλυπτε τις πληγές, να μην τις βλέπουν οι απ΄ έξω...

  Όσο μιλούσε, του κρατούσε το χέρι όλο και πιο δυνατά...Κι αυτός ένοιωσε το κορμί της νια είναι γεμάτο μεγάλη ένταση...

   -Στο σχολείο σε θαύμαζα...σ ΄ αγαπούσα...Μα ο εγωισμός, το άγχος του άγνωστου, η αναζήτηση σιγουριάς, δεν άφησαν εκείνη την αγάπη, να γίνει έρωτας,,,Ή έγινε έρωτας μετά...έρωτας κρυφό και καταδικασμένος....μέχρι που χθες σε είδα...Πολέμησα με τον εαυτό μου...μα αποφάσισα να αποδράσω...και ήλθα και σου μίλησα...

   Δεν της μίλησε, παρά έσφιξε κι αυτός το χέρι...

   -Πάμε σπίτι μου...της είπε..

   Πλήρωσε τους καφέδες και την πήρε από το χέρι, σχεδόν τραβώντας την και ξεκίνησαν να περπατάνε τον δρόμο προς το σπίτι του...Εκείνη, τον ακολούθησε χωρίς καμιά αντίδραση. Γρήγορα έφτασαν στο σπίτι του...Μπήκαν μέσα...Εκείνος στάθηκε απέναντί της...

   -Γδύσου..της είπε...

   Τον κοίταξε...δεν είπε τίποτε...Σιγά - σιγά, άρχισε να γδύνεται...Πάλι δεν είπε τίποτε, μόνο στεκόταν ολόγυμνη πια εμπρός του...Δεν ένοιωθε καθόλου ντροπή...Ίσα-ίσα, που αισθανόταν ένα είδος αποκάλυψης του εαυτού της απέναντι σε ΄κείνον...

   Εκείνος, μόλις γδύθηκε άρχισε να την χτυπά...Να την χτυπά δυνατά...Στο πρόσωπο, στο σώμα...Ήταν με εκτόνωση ενός θυμού...ενός θυμού πολλών χρόνων...Εκείνη δεχόταν τα χτυπήματά αδιαμαρτύρητα και σιωπηλά, μέχρι που έπεσε π΄νω στον καναπέ του σαλονιού του...Τότε γδύθηκε και ξεκίνησε να της κάνει ένα βίαιο, πρόστυχο και εξευτελιστικό σεξ, που με τίποτε δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα του...Ήταν και πάλι εκείνος ο θαμμένος θυμος, που  από τα έγκατα της καρδιάς του και πλημμύριζε εκείνη την κρίσιμη στιγμή το δωμάτιο...Η Τώνια δεν μιλούσε...ούτε έκλαιγε...Υπέμενε με μια παράξενη γαλήνη αυτόν το εξευτελισμό...Ήταν γι αυτή μια λύτρωση...μια δικαιοσύνη...μια απελευθέρωση και μια τιμωρία ταυτόχρονα...

   Όταν αυτός τέλειωσε, έμεινα πάνω της...Τότε έκλαψε...Τότε την φίλησε για πρώτη φορά...Τότε, την αγκάλιασε...τότε ήταν η στιγμή, που το ημερολόγιο έγραφε ξανά 14/21988 και το ρολόι 12μμ και η ταμπέλα έξω από το κλαμπ "Χαβάι" ..."Σχολικός χορός Β΄ Λυκείου"...

   Μετά την πήρε στην αγκαλιά του...Την απέθεσε στο κρεββάτι της κρεβατοκάμαρας του...Την φίλησε, την χάιδεψε..."Σ ΄αγαπώ" της είπε..."Εγώ σ αγαπώ πιο πολύ" του είπε αυτή και σφίχτηκε επάνω του....Αυτή τη φορά κάνανε έρωτα πραγματικά...Ήταν η πρώτη φορά...

   Εκείνο το βράδυ, η Τώνια δεν πήγε στο σπίτι, που έμενε με τον σύζυγό της...Ούτε το επόμενο...Το διαζύγιο της δεν άργησε να βγει...

   Ποτέ δεν της ξαναφέρθηκε άγρια εκείνος και έζησαν όλα τα υπόλοιπα χρόνια τους μαζί και πάντα ερωτευμένοι...Μα δεν παντρεύτηκαν ποτέ, καθώς δεν ήθελαν να παρέμβουν σε ότι καλό η μοίρα τους έφερε, έστω και αρκετά αργά...

   Ο Λευτέρης, συνέχισε την δουλειά, που είχε ξεκινήσει με τον ραδιοφωνικό σταθμό και όταν βαρέθηκε, τον άφησε στα παιδιά της Τώνιας, που τα αγαπούσε και τον αγαπούσαν και αυτα πολύ....Ειδικά από της εποχή που ο πραγματικός τους πατέρας πέθανε και ακούμπησαν τις ζωές τους πάνω στη μητέρα τους και σ΄ αυτόν... 

   Τα τελευταία χρόνια τους ο Λευτέρης  και η Τώνια τα πέρασαν σε ένα γραφικό μικρό χωριό, στα ριζά των λόφων  και κοντά στο παλιό το κάστρο της περιοχής...

   Τελικά, την αγάπη, έστω και άν η μοίρα μας κάνει να την γνωρίσουμε αργά, μέσα στο βάθος των χρόνων της ζωής μας, πρέπει να την φυλάγουμε σαν κάτι ιερό...Γιατί αυτό είν΄ η ζωή μας...αγάπη...Κι αν η εποχή είναι λάθος...δεν θα είναι για πάντα...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ