ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΈΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΏΤΕΣ

      Κάποιος έδωσε το σύνθημα κι αρχίσανε να περπατούν προς τα εκεί, όπου ο ρόλος του ήλιου, βάδιζε προς το τέρμα, ελπίζοντας ότι η νέα τους ζωή, θα ήταν πιο ωραία. Ωστόσο, μόνον επαναλήψεις ανακαλύπτανε κατά την είσοδό  τους στο σκοτάδι – είχε τελειώσει κι η περίοδος με το πολύ το χιόνι και τα βουνά, απέναντι τους στεκότανε άσχημα, φαλακρά και τόσο μόνα, που κυκλοφορούσαν γύρω τους αισθήματα μίας απελπισίας, τόσο μεγάλης,  που οι ταξιδιώτες, φεύγοντας, προσπάθησαν να βουν την τύχη τους, μες τον ωκεανό· κι αυτός κόμη ήτανε μακριά πολύ, γι’ αυτό κυκλοφορούσαν μεταξύ τους μία νέα θεωρία, που βασιζότανε στην ύπαρξη διαλλειμάτων ανάμεσα σ΄ ηρωικές θυσίες, σε εικονίσματα και τελικά σε καταμέτρηση χρημάτων. Όλες τις σκηνές τότε, συνήθιζαν να τις γυρίζουν, μέσα στο ίδιο σινεμά, με θεατές, τις ίδιες πάντα άδειες θέσεις – είχε  και ο τιμάριθμος ανέβει και ουδείς είχε την δυνατότητα, ν’ αντέξει το αντίτιμο. Όχι, δεν ήτανε αυτό το πρόβλημα, αφού οι πρωταγωνιστές, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, συνήθως εθελοντικά, αφήνοντας στον διαχειριστή ταμείου, μόνο κέρδη. Στις οριακές βραδιές, συνήθιζαν να απαγγέλουν στίχους αρχαίων ποιητών, κάνοντας ταυτοχρόνως κατά ζεύγη, μοντέρνου τσίρκο νούμερα, προαναγγέλλοντας έτσι την αλλαγή πορείας του σχηματισμού, κάνοντας κι αναφορές, σε μάχες, που χανε κερδηθεί, σε βάθος χρόνου, χωρίς τέλος. Δεν ανάγκαζε κανείς κανένα· όμως στο τέλος όλοι υπακούανε στους λόγους των ενστίκτων, σκεφτόμενοι με τον μυελό τον νωτιαίο, πιστεύοντας πως είχαν δύναμη δέκα Ατλάντων – πώς να μην χάσουνε τον δρόμο τους λοιπόν; Μόνο όταν έκανε ότι ήθελε ο καθείς, είχανε δει κάποια αποτελέσματα, όμως αυτό γινόταν σπάνια, αφού η γενική πεποίθηση ήταν ότι συγχρονισμένοι, ήτανε  πιο ωραίοι, πιο γενναίοι και πιο δυνατοί, Ο συγχρονισμός προς το καλό, έφερνε πρόσκαιρα μιαν ηρεμία, μα ο συγχρονισμός προς το κακό, όπου νομοτελειακά ακολουθούσε, έφερνε την καταστροφή. Και το κακό, ήταν, πως λόγω του συγχρονισμού, κανένας δεν μπορούσε να γλιτώσει. Τότε μες την απελπισία τους· μαλώνανε και δείχνανε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο, ζητώντας εξηγήσεις – όλοι ένοχοι στην ψυχή, όλοι  αθώοι στην ανάγκη, όλοι δυνάμει πρόστυχοι, στην διεκδίκηση δικαιωμάτων εξουσίας. Κάθε που ξημέρωνε, το ταξίδι ξεκινούσε πάλι κι όλοι χαμογελούσαν, έχοντας πίστη μοναχά  σ’ αιτήματα καινούρια – όμοια με τα περσινά.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ