ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΝΥΧΤΏΝΕΙ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΝΥΧΤΏΝΕΙ

Σαλπάρει το απόγευμα μέσα στο χρώμα το σταχτί. Τρεις άνθρωποι στο πεζοδρόμιο απέναντι, γίνονται άυλοι και δεν υπάρχουν. ο <<Όβερ>>, έχει να φανεί καιρό. Προτάσεις, φτιαγμένες μοναχά με κύρια ονόματα, υπάρχουν στο χαρτί μου - κατάσταση αγνοουμένων, κατάσταση επιβολής ζωής. Ο άνθρωπος επάνω στην μοτοσυκλέτα, έχει το κράνος στο δεξί του μπράτσο κρεμασμένο. Μέσα στο κράνος, ειν' όλες του οι σκέψεις. Μέσα στο κράνος, είναι η πρώτη του ζωή. Περνάει, εξαφανίζεται. Είναι ο χρόνος. Είναι ο χρόνος, που δεν σκέφτεται καθόλου, που οδηγεί με ένστικτό και με το ένα χέρι μόνο.

Στις αρένες του διευθυντηρίου μιας μεγάλης πολιτείας, γίνεται χαμός, από οδηγίες, κραυγές και σκούρα χρώματα στους τοίχους. Και ολ' αυτά, ενώ το χέρι μου, μοσχοβολά σαπούνι. Και ολ' αυτά, την ώρα, που ξυπνάνε οι οχιές, από τον ύπνο του προσωρινού θανάτου του χειμώνα. Εκεί τρελαίνεται μία πατρίδα. Εκεί γίνεται άθραυστη η μύτη του μεγάλου μολυβιού. Αυτό θα πει, να επιβιώνεις κλαίγοντας. Αυτό θα πει, πως και οι πιστοί, κάποτε τελειώνουν.

Θα έρθουν όμως και ημέρες, από ετούτες διαφορετικές. Και ασκήμια και η σκλαβιά, θα μείνουν μοναχά στις θεωρίες - γνώρισα και δειλινά φτιαγμέν' από μετάξι· κι οι φίλοι, περιμένανε στην ακροθαλασσιά. Δεν έμαθα ποτέ μου να ψαρεύω - υπήρξα όμως ψάρι για αιώνες. Έτσι απώλεσα κάθε δικαίωμά μου· και νοσταλγώ και ψέγω, κάθε τι. που είν ωραία αλλά ψεύτικο.

Απ' τον Ντονέτσκ μέχρι την Χιροσίμα, μία ανοησία δρόμος. Στην άκρη του πεζοδρομίου, σε μία χαραμάδα, φύτρωσε αγριολούλουδο· μοιάζει να έχει σκύλου κεφαλή, μα είναι ροζ και όμορφο. Παπούτσι επαρκώς πολυτελείας το πατά, άνδρα, όπου φορά κοστούμι. Το λουλούδι κείται νεκρό και τσαλαπατημένο. Ένα μικρό, πραγματικό σκυλί, το βλέπει και ουρλιάζει και θρηνεί. Την φύση, την καταλαβαίνει μόνο η φύση.

Εμπρός μου, ειν' αυτό που θέλω, που ζητώ: η ηρεμία. Ίσως σύντομα να γυρίσει κάποιο χάος, μια καταιγίδα, κάποιο πρωινό. Είμαι μόνος, ειμ΄ αδιάφορος. Είμαι στην σκέψη δούλος μυστικός - κράτος εν κράτει της ζωής. Και ολ' αυτά, την ώρα που νυχτώνει.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΕΓΩ

ΕΓΩ

Μαγιάτικη δροσιά

Η μέρα βροχερή απ' το πρωί της

Ελάφρυνα τον τόνο στην γραφή μου·

Οι δρόμοι σαν καθρέφτες

Οι ποδηλάτες σκεπασμένοι με τα ναύλον

Ο κήπος μου πλημμύρισε προσωρινά

Και από δω, μακριά πολύ, το πλοίο που ναυάγησε.

Μεγάλωσα πια, για να περηφανεύομαι

Πως τούτη η βροχή δεν μου αρέσει·

Μεγάλωσα πια· άλλαξε θέση το σχολείο·

Ένα παιδί μεσ' στην βροχή, κυλά ένα στεφάνι -

Γύρω απ' το στεφάνι, μοιάζουν να βγαίνουνε φωτιές.

Γύρω απ' τις φωτιές αυτές, κινούνται οι πλανήτες.

Ανάμεσα από την πολυθρόνα μου και την βροχή-

Το σκονισμένο τζάμι

Η σκονισμένη καθημερινή συνήθεια· εγώ.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΓΚΡΙΖΑ ΜΑΤΙΑ

ΓΚΡΙΖΑ ΜΑΤΙΑ

Απογευματινό απόβροχο

Οι ρίμες δεν χρειάζονται καθόλου

Ειν' οι σταυροί όλου του κόσμου περιττοί

Για ν' αποδείξουν, πως χρειάζεται ελευθερία.

Στον δρόμο μπρος απ' το μουσείο, μποτιλιάρισμα

Και τα σχολεία ειν' ακόμη ανοικτά

Απόδειξη, οι μαθητές, που γύρισαν από μια εκδρομή·

Τα πούλμαν, οι γονείς και οι δασκάλοι.

Μεσ' από καθυστέρηση, φτάνει το καλοκαίρι

Έχουν δουλειές ακόμη οι γιατροί·

Μία αναπνοή και ύστερα μια λέξη

Ειν' ισχυρή πολύ, γραφής υποδομή.

μιλώ με τις σταγόνες. όπου απ τα καλώδια γλιστρούν

Δίνοντας υποσχέσεις

Κι ας μην πραγματοποιηθούν ποτέ· κι ας μην γυρίζουν

Οι στιγμές. χρόνων, που 'χουν περάσει.

Σαν να ψύχρανε απότομα η μέρα

Τα μάτια μου είναι γκρίζα από χθες.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΥΛΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

ΥΛΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

πηγάδι βαθύ

μέσα σε κέντρο πόλης

στρώματα αέρα

και οι περαστικοί

τα αυτοκίνητα

μια μάγισσα

πετά στον ουρανό

έχοντας καβαλήσει

μια σούπα

πλαστική

κι όπως διαδίδεται

μια φωτιά

με τον αέρα

ο κόσμος

φτιάχνεται

με την καταστροφή

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΉΣ

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ

Τα μάτια παίζουνε διαβάζοντας παιχνίδια

Εις τους γυναικωνίτες καθρεφτίζονται τα περιβόλια

Εις τα υπόγεια μονολογούν οι φοινικιές.

Η φωτεινότητα, ο κόσμος, άνθρωποι απλοί

Ένα απομεσήμερο μιας μέλισσας

Ένα μοιραίο βράδυ τριζονιού·

Οι άνθρωποι, στο τέλος μοίαζουνε μεταξύ τους, όλοι

Κι ας το αμφισβητούν·

Οι άνθρωποι δουλεύουν

Οι άνθρωποι μισούν

Οι άνθρωποι, τις αντιστάσεις ξεπερνούν·

Και μ' ένα <<άλφα>>

Και μ' ένα ολόκληρο <<ωμέγα>>

Όπου τους βρούνε, τους σοφούς

Τους τιμωρούν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΤΗΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ

ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ

οι λευκοί κοιτώνες

κάποτε

απέκτησαν τεράστια

αξία

το θάρρος

δεν επιβραβεύτηκε

ποτέ

το κόστος

ή

το ποτάμι

ένα και το αυτό

ύστερα

η βάρκα

έβαλε πλώρη

για να μας πάει

μακριά

πολύ μακριά

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΘΗ

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΘΗ

Ταμπέλες μαγαζιών, τέχνης σπουδαίας έργα

Σημεία εμφανή, σημεία εναπόθεσης ενστίκτων

Όπως στα στήθη μιας γυναίκας ένα χάδι.

Ο ήλιος που χανότανε, η θάλασσα

Ταξίδευε στα ανοικτά ένα καράβι·

Ηρωισμός όσων καθόταν και κοιτάζαν σε μπαλκόνια

Αναπολώντας λάθη, αναπολώντας πάθη

Ώσπου, κανείς δεν μπόρεσε,να μάθει κάτι άλλο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΉΣ

ΗΛΙΟΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΣ

ΗΛΙΟΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΣ

Ήλιος απογευματινός

Μαλλιά, που φεύγαν προς τα πίσω

Γυμνό κορμί, με λάδι αλειμμένο

Ανάγνωση από τον άνεμο, κρυμμένων μυστικών

Από την μία η ζωή - ο πόθος απ' την άλλη

Από του μπαλκονιού την πόρτα

Πετάγοντ' οι κουρτίνες προς τα έξω

Οι γλάστρες δικαιώνονται

Τα φυτά τους μεγαλώνουν συνεχώς

Η γυναίκα κοιτάζει προς τον ήλιο

Θαυμάζει κάτι φωτεινό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΝΟΙΞΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΥΚΛΟ

ΑΝΟΙΞΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΥΚΛΟ

Μου φάνηκε ανυπόφορο, μόνο το να κοιτάζω προς το μέρος, που καθότανε εκείνη η γυναίκα. Γιαυτό και έκλεισα τα μάτια. Γιαυτό και έγινα θεριό με δυο ουρές και πέντε στόματα. Κανείς δεν με πλησίασε ξανά. Όσο υπέμενα, τόσο ξεχνούσα πιο πολύ. Μια μέρα, μια προϋπόθεση, το κέντρο ενός πολύπλοκου χειμώνα - όλα τα στερεά κ' υγρά, όλα ελπίδες, για να σημάνει ένας κόσμος αλλαγή. Ήμουν άσχημος - είμαι όμορφος. Ήμουν αρνί - είμαι θηρίο. Ότι, στο τέλος θα βρεθεί μέσα σε κύκλο: άνοιξη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Γυναίκα επάνω σε λευκό ποδήλατο

Τα μαλλιά της ανεμίζουν

Οι φανοστάτες της οδού, μοιάζουνε καϊκιών κατάρτια

Πουλιά από πάνω της πετούν, πουλιά την συνοδεύουν

Η άσφαλτος γίνεται χαλί, το μαγαζί απέναντι, ο πορφυρός της ο μανδύας

Ο κόσμος - οι υπήκοοι, οι θαυμαστές - ο κόσμος

Το φεγγάρι, το κέλυφος του φεγγαριού

Κι ο έρωτας εντός του.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΎ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΎ

Κι όπως ο Βούδας, κατέβαιν΄ απ' τ' αστέρια, συνέχιζε το χάος να νικά, κάποια δημιουργία. Από το γήπεδο, ακουγόταν μάχες και <<ζήτω>>. Το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Για άλλη μια φορά, μιας κάλπης η φωνή, πρόφερε εμφανώς διστακτικά το αποτέλεσμα: <<χορός>>. Ναι! Χορός, γιατί, χορεύοντας συνέχεια, κανείς, ποτέ, δεν χάνει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΧΩΡΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

ΧΩΡΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Αναμέτρηση ωραίων τόπων, μέσα σε ξένα όνειρα

Σχέδια επί χάρτου, υπερρεαλιστών

Μα μόνο για μια νύχτα.

Ο χρόνος, σαν περνά, πονά πολύ

Το καλοκαίρι, δεν τελειώνει

Κι επανέρχεται, ξεδιάντροπα τελείως.

Παράγεται η τεχνολογία απ' το νου -

Λίγο πιο κάτω, στα φανάρια

Είναι ο χώρος απαγορευμένων ραντεβού.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΚΑΤΗΦΟΡΙΚΗ ΖΩΗ

ΚΑΤΗΦΟΡΙΚΗ ΖΩΗ

Λίγες οι φωτεινές επιγραφές

Στον δρόμο των λεόντων.

Λίγες οι φωτεινές στιγμές

Στον βίο των ανθρώπων.

Χαίρεται μον' η ξενιτιά

Ότι διαφεντεύει

Και χάνει την πατρίδα του

Όποιος δεν δραπετεύει.

Σε ένα κήπο τ' ουρανού

Φύτρωσε εν' αστέρι

Έλαμψε μέσα στ' όνειρο

Κι ήτανε μεσημέρι.

Απλοϊκή μου η γραφή

Οι πρώτες μου οι λέξεις

Επέλεξε μην μπλέξεις

Έρωτα και τα συναφή.

Από τον πρώτο τον χορό

Ως την στερνή την ώρα

Ειν' η ζωή μια κατηφόρα

Βάλε την σκέψη σου φρουρό.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΚΟΣΜΟΣ ΛΑΘΟΣ

ΚΟΣΜΟΣ ΛΑΘΟΣ

γέννημα θρέμμα

άγνωστος

πόλεμος και ειρήνη

πόρνες στους δρόμους

πράγμα φυσικό

αναιδές και πρόστυχο

η φύση εκδικείται

μ' ένα σπίρτο

το φως ξαγρυπνά

ένα κερί

ένα λάθος

είναι ο κόσμος

ένα λάθος

λάθος

απ' την αρχή

από το τέλος

λάθος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

O ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ

O ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ

Προσηλωμένη, στο να απολαμβάνει ένα χάδι

Απ' το 'να στήθος της η ρώγα, αναζητά μια πυρκαγιά

Πάνω της ένα χέρι διάφανο, αναζητά μια τύχη.

Στο μπάνιο η βρύση τρέχει συνεχώς

Τρία σερβίτσια, στο τραπέζι ξεχασμένα

Το χέρι, γίνεται χωνί

Μία φωνή, περνάει από μέσα του και βγαίνει

Της μιλά γι' αγάπη - της μεταφράζει έρωτα

Το σώμα της αναζητά, το γδύνει

Το λευτερώνει απ' του δέρματος την συμφορά.

Μπρος στον καθρέφτη, δίπλα απ' το σκαμπό και το κρεββάτι

Γίνονται μια οφθαλμαπάτη, οι τοίχοι, ο ουρανός -

Κείνος ο άνδρας, δεν υπάρχει -

Ειν' υπαρκτός μόνο ο οργασμός.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΚΟΙΝΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΚΟΙΝΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

ανεμοδείκτης κλασσικός

από εκείνους

με τον κόκορα

και φυσάει απόψε

δυνατά

φυσάει απ' το νότο

γιαυτό πετούν

ανάποδα

τα περιστέρια

γιαυτό η λειτουργία

τέλειωσε

νωρίς

πρέπει στα έξοδα

να προστεθούν

και τα σπασμένα

τα κλαριά

απ' τα πλατάνια

ούτως ώστε

χάος εις την κυκλοφορία

να μην συμβεί

ποτέ ξανά

<<ποτέ ξανά>>

είπε

κι βασιλιάς

είπε

και ο πρωθυπουργός

είπε

και ο αλήτης 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΆΤΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

ακόρεστου ελαιοτριβείου οχετός

είναι το ένδοξο

της ανθρωπότητας

το μέλλον

ενεστωτική η ταύτιση

χωρητικότητας κι ελπίδας

το βλέπω

ο Άρχων του Πατριαρχείου

γέρασε

και για ν' απαντηθούν

όλες οι ερωτήσεις

θρύψαλα γίνονται

προτάσεις και παράγραφοι

μον' απ' αυτά

πρέπει να επιλέξω

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΆΤΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ

ΘΡΙΛΕΡ

 ΘΡΙΛΕΡ

Κόσμος φτιαγμένος από ελευθερία απογεύματος

Μυθικές παραβιάσεις ατομικής ιδιοκτησίας

Αφορμή για λιώσιμο μετάλλων·

Κι όμως γίνεται και αυτό -

Άλλωστε· και που μιλούσαν δυνατά οι γραφομηχανές

Τίποτα δεν πετύχαν.

Κανένα σεβασμό προς τους συνομηλίκους

Μεγάλος ο στους νέους σεβασμός -

Εάν δεν σέβεσαι, ούτε και να καθοδηγείς

Ποτέ, δεν θα μπορέσεις.

Γήινα χρώματα, συστεγασμένα με σκιές

Αναλύσεις από άναρθρες κραυγές

Απόλυτες τιμές μιας υγρασίας.

Ο ήχος της βροχής, δεν ήτανε πραγματικός

Μια ξεχασμένη τηλεόραση ανοικτή

Έπαιζε κάποιο θρίλερ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ

ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ

Τα μέτρα, γίνονται στέφανα

Όταν ο ρόλος τους τελειώνει.

Η αγορά γίνεται έρημος

Όταν η πράξη τις αξίες τις μειώνει.

Οι επιθυμίες, γίνονται άρτος και θεάματα

Όταν υπάρχουνε σαν τελευταίες ευκαιρίες.

Ένα μηνιαίο περιοδικό

Ένα μηνιαίο ραντεβού

Ένα μικρό ατύχημα

Αποτελούν μια αναπόφευκτη ρουτίνα.

Η μοίρα, είναι μοίρα

Και η βλακεία, ειν' παράγοντας σημαντικός

Στον δρόμο προς το μέλλον.

Το πρίσμα της ανάλυσης της τελικής

Άχρωμο πρέπει να 'ναι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΣΤΟΡΓΗ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΗΤΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ <<ΣΤΟΡΓΗ>

Η ποιητική συλλογή <<Στοργή>>, είναι, μία ποιητική συλλογή, θεματική: θέματά της: ο έρωτας και η αγάπη. Τα πρώτα της ποιήματα, τα έγραψα το καλοκαίρι του 2012 και η ιδέα της συλλογής ως ολοκληρωμένο έργο, ωρίμασε μέσα μου, τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς· τα τελευταία της δε ποιήματα, γραφτήκανε πριν λίγο καιρό (Μάιο 2014).

Προσπάθησα αυτή η συλλογή, να μην είναι μια απλή υμνολογία ή μια απλή έκφραση πόθων (κάτι που είναι η παγίδα, αλλά και η διαφορά ενός συνειδητοποιημένο ποιητή από κάποιον που γράφει πράγματα ευκαιριακά κι εμπορικά), αλλά να παράγει προβληματισμό και σκέψη στους αναγνώστες, όπως κάνω σε όλα μου τα έργα

Ο έρωτας με απασχόλησε σε όλες του τις διαστάσεις, ξεκινώντας μεν από το συναίσθημα (όπως γίνεται στις πιο πολλές ερωτικές ποιητικές συλλογές) και πηγαίνοντας πιο πέρα και φτάνοντας, σε στοχασμούς και στην ανάλυση και σ' ένα πέρασμα κάπου μακριά από το εύκολο και το προφανές - το εύκολο, όπου υπήρξε ο διαφθορέας της κοινωνίας μας, στην εποχή της αφθονίας και του μοιραίου του iifestyle.

Μέσα στην <<Στοργή>>, μπορεί κανείς να εντοπίσει και τις τέσσερις εποχές του χρόνου και πολλοί τρόποι γραφής (έμμετρος, πεζός κ.τ.λ.) ενώ, ρομαντικά, ρεαλιστικά, ο σουρρεαλιστικά και πιο μοντέρνα μοτίβα, διαδέχονται το ένα το άλλο ως ρυθμοί - θέλησα να κρατώ αμείωτο έτσι το ενδιαφέρον του κάθε αναγνώστη.

Η <<Στοργή>>, είναι συλλογή, μεγάλη σε μέγεθος (150 σελίδες) - παρατηρώ δε, βλέποντας και το τι <<έρχεται>>, ότι οι συλλογές μου, μεγαλώνουν συνεχώς.

Το έργο, δεν αφιερώνεται πουθενά - κάποια ποιήματα, έχουνε αφιερωθεί εκεί που πρέπει, μυστικά και τον λόγο πια τον έχετε εσείς, οι αναγνώστες· εύχομαι να την τιμήστε (η μεγαλύτερη τιμή για ένα βιβλίο, είναι το να διαβάζεται) και αναμένω με χαρά, τα σχόλιά σας. Σε όσους δε την αγοράσουν, εύχομαι, καλή ανάγνωση!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

(Διατίθεται ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ, μέσω αντικαταβολής - παραγγελίες μπορείτε να κάνετε με inbox μήνυμα στο Facebook και στο Twiiter καθώς και στελνοντας email με τα στοιχεία σας στην διεύθυνση: akisberg653@gmail.com. Η τιμή ετης ποιητικής συλλογής, είναι 12 ευρω συν 3 ευρω τα έξοδα της αντικαταβολής).

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Επιλογή ώρας γραφής: απόγευμα - μπορεί κανείς αυτό ακόμη να το πει και θαύμα. Υποθετικά· και ουσιαστικά, γιατί, χρειάζεται και λίγο χρώμα η στιγμή μιας αποτύπωσης ολόκληρης μιας εμπειρίας, στο χαρτί. Εξακολουθώ να την κοιτάζω, να χαζεύει στο μπαλκόνι, φορώντας μοναχά ένα μακό μπλουζάκι. Αυτό και μόνο αυτό, θέλοντας να κάνει το θερμόμετρο, να πάει παραπέρα. Όλα μέσα από μια οπτική γωνία· δυο΅μία δική της και μια δικιά μου, εντελώς προσωπική. Μια το μαζεύει και μια το αφήνει ελεύθερο, το ένα της το πόδι, ενώ τα μάτια της, μοιάζει να στέκονται απέναντι απ' τα βουνά και να τα κλείνουν μέσα τους και να τα μετατρέπουνε σε ήλιο· γιατί η νεότητα, μπορεί ακόμη και γεννά, μπορεί και μετατρέπει - έτσι γίνεται και η ελπίδα, είναι ακόμη ζωντανή. Τώρα μόλις, ανάψανε τα φώτα· τώρα είναι, που αποχώρησε κάποια φθορά - την βλέπω πιο καλά· την βλέπω ν' αναπνέει άνετα, νιώθοντας ανακουφισμένη από κάτι. Ξυπόλυτη, κάνει δυο - τρία βήματα, επάνω στο μπαλκόνι· οάνεμος στέλνει μια ριπή· το μπλουζάκι της κάπως κουνιέται, αφήνοντας έτσι να φανεί, κάτι το περισσότερο. <<Έι, γυναίκα με το μπλουζάκι το μακό, κοίταξε στο αστέρι>>, της φωνάζω, δείχνοντας τον Αποσπερίτη. Με κοιτάζει· κοιτά το χέρι μου· στην άκρη του χεριού μου, ο Αποσπερίτης ακουμπά την δύναμή του όλη. Με μία κίνηση νωχελική, μαζεύει τα μαλλιά της. <<Κρατάς στο χέρι σου ένα αστέρι>>, μου απαντά - ευθύς αισθάνομαι μέσα μου μια φωτιά να καίει, να λάμπω και να αποχωρώ, σαν ένα όνειρο μοιραίο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΗΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Το τι είναι μοναξιά, πώς να το εξηγήσει κάποιος, που μέσα της δεν έζησε ποτέ; Ένα αρχαίο τείχος, ένας φάρος κι ένα μεγάλο έλατο, στην άπλα ενός κάμπου, το γνωρίζουνε κι ας μην μιλούν - μονάχα ταξιδεύουν. Κι όμως, μπορούσα να την δω. Μπορούσα να την δω, να κάθεται πάνω σε πολυθρόνα κουνιστή και να διαβάζει· έχοντας πάνω την, να ειν' ζωγραφισμένη, η ομορφιά κάποιας χλωμάδας· έχοντας το 'να της χέρι, διαρκώς, στ' αριστερό της στήθος πάνω - λες κι είχε σαν σκοπό ζωής την εκπομπή από εκεί αγάπης· ή σαν να ήθελε, από τους χτύπους της καρδιάς, κάτι να κλέψει ή σαν να είχε μέσ' στο στήθος της, κάτι, που ήθελε να φυλαχτεί ως μυστικό. Κι όμως, εγώ, ,μπορούσα να το δω - να δω μέσα εκεί, κρυμμένο τι υπήρχε· ήταν μια προηγούμενη ζωή, μία δεκαετία άλλη ή μια στιγμή, πριν κάποιο πεπρωμένο, την πετάξει σ' ένα κενό, σε μία άβυσσο. Διαρκές ειν' το κενό και φωτεινά τα διαλείμματα, στιγμών αγάπης και μοιάζει να 'ναι αυτό ζωή· και μοιάζει ·και είναι. Επέστρεψα το πρόσωπό μου προς τον ήλιο και μέσα του, είδα ν' αντανακλάται η μορφή της - έστρεψα το πρόσωπό μου προς τον ήλιο και μέσα του, είδα ν' αντανακλάται η ποιότητα των λόγων της. Όταν την κοίταξα ξανά, είχε μεταφερθεί πιο πέρα, σ' έναν αυλόγυρο σπιτιού, κάπου σ' ένα χωριο μιας πεδιάδας και στα ριζά μοναχικού γηλόφου, που έτυχε μα φιλοξενηθεί κάπου εκεί. Γύρω η περιοχή, κατάφυτη - κυριαρχούσανε τα πεύκα και η καμπάνα μιας μικρούλας εκκλησιάς, χτυπούσε για απόγευμα. Την πλησίασα· βρέθηκα ακριβώς απέναντί της - ήμουν τυχερός· ήμουν αθώος, γιατί είχα φροντίσει κι ήμουνα μικρός· μικρός εγώ, μικρός ο κόσμος μου, μέσα του πια κι εκείνη. Σταμάτησε το διάβασμα, το μέρος της καρδιάς της ελευθέρωσε κι έβγαλε τα γυαλιά της. <<Καλησπέρα>>, μου είπε, με μια ήρεμη και γλυκιά φωνή - όμως το βλέμμα μου, έμενε καρφωμένο στα μαλλιά της, που έμοιαζαν με καταρράκτη, που έριχνε χρυσό νερό στο χώμα. Τι τάχα να 'ταν πάνω της μαγεία; Ήτανε η ευγένεια; Ήταν η κλασσική της ομορφιά; Ήταν σκέψεις, που 'κανε την ώρα 'κείνη; <<Καλησπέρα>>, είπα κι εγώ κι αρκέστηκα να πάω πιο κοντά της. Άφησε το βιβλίο δίπλα της και τα γυαλιά, το ίδιο. Σηκώθηκε, μου έπιασε το χέρι και τραβώντας με ακόμη πιο κοντά της, μου έδειξε την κορυφή από το τελευταίο κυπαρίσσι της αυλής της. <<Εκεί ειν' ο κόσμος μου>>, είπε κι ένιωσα ξαφνικά, να μην υπάρχω, να γίνομαι κάτι διαφορετικό, κάτι το άλλο - να γίνομαι κάποιος άλλος , να είμαι και ταυτόχρονα εγώ. <<Ναι! Τώρα μπορώ να γράφω ποίηση!>>, φώναξα κι άρχισα να χοροπηδώ τριγύρω της, σαν άγριο κατσίκι. Μου απάντησε μ' ένα χαμόγελο και μ' ένα δάκρυ, ως μια επιβεβαίωση, των όσων είχαν γίνει. Έσκυψα και της φίλησα το χέρι· ήταν αυτό μία επιβεβαίωση της ήττας μου· ήταν αυτό μία επιβεβαίωση της νίκης της ζωής - για νίκη της ποιήσεως δεν θα μιλήσω, γιατί αυτό ήτανε δεδομένο από πριν. Οι ύστερες στιγμές μας, κύλισαν ήρεμα, όπως και όλη η υπόλοιπή μας η ζωή - και ο αιώνας έκλεισε, μαζί κι η ιστορία· γιαυτό, αν δείτε γήλοφο μοναχικό, μέσα σε πεδιάδα, να θυμάστε: κάπου εκεί γεννήθηκε, μια αιώνια, μία μεγάλη αγάπη.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Μια πεταλούδα όμορφη

Μία πανώρια πεταλούδα

Φίλησε άνθος χάρτινο

Το φίλησε με πάθος

Το άνθος παραμίλησε

Κι έδωσε την ευχή του

Κι ο θρύλος αντιμίλησε

Μέσα στην προσευχή του

Αν δεις λουλούδι στ' όργωμα

Και λέξη να βλασταίνει

Αν δεις γουρούνι στο γιαλό

Το τραμ να περιμένει

Πάρε νερό απ' το σύννεφο

Και απ' το βουνό αλάτι

Από χαρτί ο έρωτας

Και πλούτη απ' το παλάτι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ