Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Έρχομαι από εκεί που τέλειωσε το έργο της η μηχανή που κοίμιζε ανθρώπους. Θέλω να πω· πως έρχομαι από την χώρα του παράλογου. Λένε πως ειν η πιο ωραία χώρα για να ζεις· αρκεί να βρεις την δύναμη και να μην παίρνει τίποτε σοβαρό στα σοβαρά . Τυχαία δεν γεννήθηκε εκεί η τραγωδία· δεν είναι τόπος για ανθρώπους με συνείδηση αυτός. Εκεί το γέλιο αποκτά αξία όμοια γελοίου. Ούτε και για ευαίσθητους είναι αυτός ο τόπος. Μέσα στις ώρες καταιγίδας πιο πολύ· με πόνο, αίμα, δάκρυ πιο πολύ. Είναι ο τόπος, που για να κρατήσεις ζωντανό τον εαυτό σου, πρέπει να βρεις τον τρόπο να μονάσεις· ακόμη και μέσα σ ένα πλήθος απ ανθρώπους, φτιαγμένους να ναι απάνθρωποι. Έρχομαι απ του παράλογου την χώρα· δεν έζησα ποτέ εκεί· δεν θέλησα να χάσω ότι μου έδωσε η σκέψη· μα είδα κι αγανάκτησα! Αγανάκτησα με τους πιο μεγάλους τους εχθρούς, όπου λεγόταν φίλοι, προστάτες, αγωνιστές, σωτήρες· αγανάκτησα με την μεγάλη πίστη που τους χάρισα μικρός. Μα ναι! Αυτοί είχανε πάντα δίκιο! Το είπανε σε μια από τις ίδιες εκπομπές της τηλεόρασης· το είπε και σε μια πορεία το χωνί. Αυτοί τα ξέρουν όλα· κι αν κάνουνε καμιά φορά και λάθη, φυσικά! Είναι ακόμη και αυτό δική μου η ευθύνη· για όλα φταίω γω· αγανάκτησα! Αγανάκτησα και έκλεισα αυτιά και μάτια. Ποιοι ειν αυτοί; Ποιος ειμ εγώ; Είναι ανώτεροι μου; Λογάριασα· ήταν εμπρός μου κάτι το ελάχιστο- σφάλισα τις εισόδους της ψυχής μου· επιβίωσα. Επιβίωσα και είμαι πάλι πίσω· για να δείξω στους αφελείς τους απογόνους που θα ρθουν, ότι η χώρα του παράλογου, πρέπει να ρθει η ώρα και η στιγμή και να αλλάξει. Ν αλλάξει τρόπο σκέψης, ν αλλάξει των ανθρώπων τις ζωές, χωρίς τα πληρωμένα λόγια τηλεοπτικών πολιτικών, των ψεύτικων ανθρώπων. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ