ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΜΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΙ ΑΠ' ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
Δεν υπάρχουν αντικειμενικές θέσεις, μα σχετικοποιήσεις αναλόγως το περιβάλλον της εντάξεως. Για κάποιους υποτίθεται ότι υπάρχει ενότητα υποκειμένου - αντικειμένου. Μέγα σφάλμα διότι, τέτοια ενότητα δεν υπάρχει - εκτός αν αφορά στιγμές. Υποκείμενο και αντικείμενο όποτε ως θεσμίσματα ενώθηκαν (εντός της ιστορίας) το μόνο που επιτεύχθηκε ήταν ολοκληρωτισμοί. Η όποιες προσπάθειες ανασυστάσεως αυτής της ενότητας που επικαλούνται οι προαναφερόμενοι, το μόνο που θα πετύχουν είναι φασιστικές ανασυστάσεις (και δυστυχώς τελευταία αυτό το πράγμα τείνει στα να συμβεί).
Το υποκείμενο είναι υποκείμενο και το αντικείμενο είναι αντικείμενο. Τα δυο τους αναπόφευκτα σχετίζονται και μεταξύ τους υπάρχουνε αλληλοεπιδράσεις. Παρεμβάσεις υπάρχουν και εκ της συμμετοχής και εκ παρατηρήσεων και φυσικά εκ του ελέγχου. Το υποκείμενο, το κάθε υποκείμενο παρεμβαίνει είτε μετέχοντας, είτε παρατηρώντας. Στην περίπτωση ενοποιήσεως το υποκείμενο επικρατεί - εκτός από της περιπτώσεις εμφανίσεως φετιχισμών (προβληματικές καταστάσεις). Η όποια πιθανή ενοποίηση δημιουργεί κυριαρχικές τάσεις (υπέρ-εγώ) του υποκειμένου στο αντικείμενο και η αλυσίδα που ακολουθεί είναι η παρακάτω: Κυριαρχία, εξουσία, επιβεβαίωση, ολοκληρωτισμός (εάν τεθεί ως υποκείμενο μία κυρίαρχη κάστα).
Οι θεωρίες αυτο-αναιρούνται όταν αποκαλύπτονται προτού υπάρξουν τα αποτελέσματά τους (αξία της πρακτικής). Η μαρξιστική θέση ότι: η κοινωνική συνείδηση προηγείται της ατομικής αποδομείται από τις καθημερινές μας εμπειρίες. Πώς γίνεται να προηγείται η κοινωνική συνείδηση απ' την ατομική; Με διαφωτισμό; Με προπαγάνδα; Ποιος παράγει την διαδικασία της διαμορφώσεως; Ποιος την κινεί; Ποιος την καθοδηγεί; Ποιος την κρίνει; Δεν είναι λίγοι οι στεγνοί φασισμοί που έχουν εγκαθιδρυθεί στον κόσμο προτάσσοντας τον μαρξισμό. Επέκεινα βρίσκονται: η μεταφυσική και φυσικά η μεταχείριση ανθρώπων και κανόνων που μαζί με την ολοποίηση του μερικού αυτοματοποιημένα συνθέτουν φασισμό.
Τα άτομα που μένουν μακριά από την χειραφέτηση της μορφώσεως είναι κινούμενες μπόμπες: Άτομα τα οποία δεν είναι υποκείμενα, που αποτελούν μαζο-συστατικά, που είναι αναλώσιμα. Δηλαδή το πρόβλημα είναι τα άτομα; - Ναι, είναι τα άτομα και η δυνατότητά τους: α) να σκέφτονται, β) να κρίνουν γ) να επιλέγουν, δ) να δημιουργούν, ε) να ελέγχουν. Αντ' αυτών των διαδικασιών, τα άτομα - συστατικά: α) ακολουθούν, β) καταναλώνουν, γ) καταναλώνονται. Κάθε ολοκληρωτισμός στοχεύει στην δημιουργία συγκεντρώσεων ατόμων μαζο-συστατικών διότι, μπορούν να τα ελέγχουν και τελικά να επιβιώνουν και ν' αναπτύσσονται οι εξουσίες οι οποίες του αντιστοιχούν.
Η χρήση του μιμητισμού είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία ολοκληρωτικών διαδικασιών. Εκεί που τελειώνει η σκέψη αρχίζουν ο μιμητισμός και η ακολουθία. Το σύστημα (ειδικά το καπιταλιστικό) ψάχνει διαρκώς και βρίσκει κίνητρα και ύστερα τα προσφέρει στους ανθρώπους: ως πόθους και ως όνειρα. Η “αντορνική” σύγκριση της τραγωδίας με την σαπουνόπερα είχε ως αποτέλεσμα την εύρεση μιας κύριας διαφοράς η οποία δεν βρίσκεται ούτε στην τραγωδία, ούτε στην σαπουνόπερα, μα στο κοινό, στους θεατές οι οποίοι (μέσω των πόθων και των ονείρων που τους γεννιούνται στο μυαλό) στην περίπτωση της σαπουνόπερας, μετέχουν, τείνουν στο να ταυτίζονται με τους πρωταγωνιστές, καταναλώνουν παρελκόμενα της σαπουνόπερας προσπαθώντας να μιμηθούν την ζωή των πρωταγωνιστών (τεράστιος ο ρόλος των διαφημίσεων που ακολουθούν την κάθε σαπουνόπερα), αλλοτριώνονται, αυτο - καταναλώνονται, στρατεύονται, ακολουθούν αρχηγού, ως υποκείμενα αντικειμενοποιούνται...
Ο φασισμός ξεκινάει από άτομα ανεπαρκή που μοναχά μιμούνται και ακολουθούν, και τελειώνει από άτομα που σκέφτονται, που αντιδρούν και που αλλάζουν. Άλλωστε, η δημοκρατία προϋποθέτει την ύπαρξη εντός της (ως δομικής έννοιας) της αλλαγής. Σκέψη, αλλαγή, δημοκρατία: τρεις έννοιες, τρία θεσμίσματα που δεν αλλοτριώνουν, που δεν ολοκληρωνουν. Πόσοι, άραγε, στην εποχή μας ψάχνουν το μέλλον σε τέτοια πεδία; Πόσοι, διατηρώντας την αυτονομία τους δημιουργούνε αντιστάσεις;
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
