─ Τα άστρα απ' τα δύο αρκουδάκια ─

─ Τα άστρα απ' τα δύο αρκουδάκια ─ 

Σκέψεις ασυνάρτητες, όλο αμφιβολίες.

Ακούω μουσικές της Αραβίας∙

ακούω τα νταούλια

που τα χτυπάνε δυνατά

κάπου αλλού οι θρύλοι.

Βυζαίνει το παιδί της μια γυναίκα νεαρή∙

το αγαπά, είναι δικό της

είναι καταδικό της ─

μια ιδιοκτησία αίματος

που αφορά εκείνη μοναχά

και άλλονε κανένα.

Ύστερα κοιτά ψηλά

να δει αν συνεχίζουνε να της χαμογελούν

τα άστρα απ' τα δύο αρκουδάκια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

─ Φθινόπωρο στην πόλη ─

─ Φθινόπωρο στην πόλη ─

Ήτανε η μητέρα μου

που βρισκε τρόπο πάντα

να επιστρέφει στην σκηνή κάθε απόγευμα∙

να επιστρέφει για να δει τι κάνουνε

οι φιλενάδες της από την εποχή

που πήγαινε σχολείο.

Εγώ δε, συνήθιζα να λύνω γρίφους

στο μπαλκόνι του σπιτιού

κάνοντας με τα χέρια σήματα

στα γύρω περιστέρια.

Ίσως να έφταιγε αυτό

και ήμουν συνεχώς ερωτευμένος∙

ίσως να ήτανε δε από Θεού

ο ερχομός εκείνου

του φθινόπωρου στην πόλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

─ Δακρυσμένοι μαστοί ─

─ Δακρυσμένοι μαστοί ─

Δωμάτιο παραθαλάσσιου ξενοδοχείου ταξιδεύει

όμοια και ο έρωτας που κάναμε εκεί.

Φταίει η νύχτα προφανώς

φταίει και το αντίγραφό σου

που μου το έστειλες εσύ ─ που μου το στείλαν άλλοι

και στέκει απέναντί μου.

Φοράω στο κεφάλι μου ένα μεγάλο κράνος.

Περίεργο. Τριγύρω δεν υπάρχει πουθενά στρατός∙

ούτε υπάρχουν δαίμονες με γυριστά κεφάλια.

Άλλωστε οι ασπίδες έπεσαν πιο πριν∙

κείνη την μέρα ακριβώς, που την γιορτάζουν όλοι.

Ο έρωτας πρέπει να ειν' δικαίωμα για αετούς

όταν μία δεκαοκτάχρονη κοιτά προς το φεγγάρι ─

όταν τελειώνουνε και χάνουν την αξία τους

τα όργια των ξακουστών ανθρώπων∙

όταν απ' τους μαστούς της όμορφης γυναίκας, της αγνής

τρέχουνε δάκρυα πολλά, λυπούνται για τον κόσμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Ε και τι έγινε; —

— Ε και τι έγινε; —

Θα πει πως είναι νύχτα

θα πει, ότι τα ερωτήματα έχουν απαντηθεί.

Το ξέρεις. Δε μιλάς. Κρύβεις τον εαυτό σου

στην σιωπή που πλάθουνε τα χέρια σου

στου έρωτα την ώρα.

Υπήρξες κάποτε για μένα Αφροδίτη

και Μις Ελλάς, και γκόμενα ίσως μοναδική∙

μοναδική στα όνειρα, κοινόχρηστη στην πράξη.

Ε και;

Ε και, τι έγινε;

Το βελούδο του κορμιού σου διαμέρισμα

το αποτέλεσμα ενός σκοπού, μιας ανάγκης

ενός διεστραμμένου κόσμου απ' το χθες∙

είναι ότι απέμεινε - είναι η ιστορία

είναι το σύνθημα που γράφτηκε στον τοίχο

και υπάρχει, και ειν' ανάχωμα, της πίστης, της ελπίδας.

Ε και τι έγινε λοιπόν;

Το κύμα κι αν επέρασε, στον φάρο, στ' ακρωτήρι

του καημού

το φως ειν' αναμμένο.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Προπαγάνδες —

— Προπαγάνδες —

Οι επαρκώς εκπαιδευμένοι βάρβαροι μισθοφόροι

μάθανε όλα τους τα κόλπα, στην Κίνα - στο Σουδάν.

Μετά απ' τα τετελεσμένα γεγονότα των Αράβων

αναμένεται νυχθημερόν

μια νέα τους απόβαση στην γη των Οστρογότθων∙

εκεί πια έχουνε απομείνει

ως τελευταίοι υπερασπιστές ιστορικοί

τα φοβερά, τα πένθιμα, τα σύνολα των Όρκ.

Μετά δύο τεράστιους πολέμους

υπάρχουνε ακόμη δυστυχώς

χιλιάδες άνθρωποι όπου πιστεύουν προπαγάνδες.

Τις πιστεύουν;

Ή απλά τις προωθούν, για ίδιον συμφέρον;

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Κάπου μες στη δεκαετία του εβδομήντα —

— Κάπου μες στη δεκαετία του εβδομήντα —

Κάπου μες στην δεκαετία του εβδομήντα.

Βόλος∙ διαμέρισμα ορόφου πρώτου.

Οικοδομή φτιαγμένη γύρω στο εξήντα.

Μ' άρεσε σαν καθόμαστε οι δυο μας στο μπαλκόνι

κάτω απ' τις τέντες, ανάμεσα στις γλάστρες.

Θυμάμαι που ζητούσες συνεχώς κρύο καφέ

και σάμαλι γλυκό απ' τον απέναντι το φούρνο ―

κι εγώ απλά γελούσα, βλέποντάς σε να δυστροπείς

όταν από την τηλεόραση χανότανε το σήμα.

Η θάλασσα ήταν μακριά, φαινόταν όμως από την βεράντα∙

πότιζες τα λουλούδια και τραγούδαγες, άσματα

της τότε εποχής, μιμούμενη την Μαρινέλλα.

Φορούσες μάξι φορέματα και είχα μακριά μαλλιά∙

τα βράδια βγαίναμε προς το λιμάνι

τρώγαμε πίτσα, ξενυχτούσαμε, τις Κυριακές

μας έβρισκε το πρωινό επάνω στο κρεβάτι

να κάνουμ' έρωτα, να γράφουμε στιχάκια —

κι ύστερα και πάλι στη βεράντα, ν' απολαμβάνουμε

τον τελευταίο, τον ζεστό, τον φθινοπωρινό τον ήλιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Το φθινόπωρο υπήρξε μοναξιά—

— Το φθινόπωρο υπήρξε μοναξιά—

Ο θησαυρός ήταν το αγιασμένο της το σώμα

τα απογεύματα όπου μας έβρισκαν να είμαστ' αγκαλιά

στους δρόμους των μεγάλων αγορών και των μεγάλων θρήνων.

Γαβγίσματα σκυλιών ακούγονταν από τις μάνδρες ─

το τέλος ήτανε για μας επάνοδος, σε χώρα μοιρασμένη

γιατί το φθινόπωρο υπήρξε πρώτα απ' όλα μοναξιά

πριν αποκτήσει η ζωή, των φωτεινών σημείων τις εικόνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Ο ξεπεσμός γίνεται ευτυχία, περνώντας μέσα απ' τα παρθένα ακρογιάλια μιας γυναίκας

Τα βασικά στοιχεία των μεγάλων ουρανών είναι οι τύψεις

Οι φεουδάρχες αποφάσιζαν με σκέψεις - γιαταγάνια

Οι κεφαλαιοκράτες κρίνουν διαρκώς το κόσμο τους

Έχοντας συνεχώς το βιαστικό τους δάκτυλο

Πάνω σε μια σκανδάλη.

Αν μία ημέρα διαρκεί εικοσιτέσσερις μόνο ώρες

Δεν φτάνουν οι πανσέληνοι, για ν' απαντήσουν σε κανένα

Από τα βασικά τα ερωτήματα, που στερεώσαν τους δαυλούς στην εξουσία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ 

ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ

Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ

Παλιό σχολείο - κλειστό

Μια εκκλησία, μια πλατεία και ένα αιωνόβιο πλατάνι

Στέκονται δίπλα του, σαν τύχης φθονερής συνοδοιπόροι.

Στο σκονισμένο τ' ανατολικό το παραθύρι

Μια νυχτερίδα βρίσκει το αστικό της καταφύγιο

Τις νύχτες των τρελών καλοκαιριών.

Είναι αυτή όπου ακούγεται συνήθως να ρωτάει

Καθ' άγνωστο περαστικό

Αν τέλειωσαν τοι πόλεμοι στον κόσμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Η ζωή προχωρά, μες από τις διεργασίες των μαζών

Και χάνεται πίσω απ' ένα σύννεφο

Που φτιάχνει μία μπόμπα όταν σκάει.

Κι ύστερα λες , πού πήγαν;

Πού πήγανε οι συζητήσεις, οι πορείες, τα συνέδρια

Πού πήγαν οι ιδέες, τα μεγάλα λόγια, οι ηγέτες, οι ληστές ...

Φύγαν· φύγανε και μας αφήσανε στο δρόμο

Σαν τα πουλιά, που 'χασαν τους γονείς τους

Από τα σίγουρα τα βλήματα των τιμημένων κυνηγών·

Σαν τα ταξί των δύστροπων των αστεριών

Που σβήνουνε στον ουρανό της νύχτας κάποιας Κυριακής

Ενός μοιραίου και λαμπρού καλοκαιριού.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΕΛΕΝΑ -

Με μια κίνηση της έπιασα το χέρι. Φυσικά δεν ήταν μπροστά από τα μάτια μου, αλλά συνέχιζε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Η κίνησή μου ήταν απότομη. Κατάλαβα ότι την τρόμαξα· μαλάκωσα, της φίλησα το χέρι, γύρισα ανάσκελα. Πήρα το χέρι της και το έβαλα πραγματικά εμπρός από τα δυο μου μάτια. Έβλεπα μοναχά το λευκό του δέρματος, μπλεγμένο ίσως με λιγάκι ροζ, προερχόμενο από τα αιμοφόρα της αγγεία. Όμως το ότι έβλεπα, το άλλαζα και της το περιέγραφα διαφορετικά:

-Οι δρόμοι σου είναι λευκοί, οι στάσεις σου είναι ροζ, τα κύτταρά σου είναι διάφανα. Σ' αρέσει το κρυφτό, σ' αρέσει το κυνηγητό, σ' αρέσει το παιχνίδι. Αγαπάς την άνοιξη, το φθινόπωρο , τα φύλλα τα πεσμένα, τα σύννεφα, τη βροχή - γίνεσαι όλη μια βροχή, όταν γυρεύεις για να βρεις λίγη αγάπη. Οι φίλοι σου είναι γραμμένοι στις σελίδες των βιβλίων - οι εχθροί σου, στις στήλες τις μαρμάρινες, που 'χουνε τοποθετηθεί σε άγνωστα μαχών πεδία. Είσαι η βροχή, είσαι το φεγγάρι, ειν' το κορμί σου έρημος, που την επιβουλεύονται της γης οι χαρτοπαίκτες, είπα.

Έπειτα σταμάτησα να της μιλώ - κράτησα όμως για ώρα αρκετή το χέρι της εμπρός από τα δυο μου μάτια· μέχρι που ξέσπασε και μ' αγκάλιασε. Δέθηκε κυριολεκτικά επάνω μου, κλαίγοντας, και ψιθυρίζοντας συνεχώς,μέσα στους λυγμούς της, την λέξη "γιατί".
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Το καλοκαίρι των παιδιών

Κάποτε τελειώνει

Γίνεται μέρες που θα 'ρθουν

Σχολεία που θ' ανοίξουν.

Μετά Δεκαπενταύγουστο

Μετά της Παναγίας

Πίσω γυρνούν σαν πουλιά

Στις πόλεις τους και πάλι

Τα περιμένουν διαταγές

Μαθήματα και γλώσσες

Τα περιμένουν αγορές -

Και σχολικά τα είδη.

Το καλοκαίρι των παιδιών

Κάποτε τελειώνει

Και ότι ζήσαν κι ότι ζουν

Κρατά το παρελθόν του

Κι ότι θα δουν στα όνειρα

Κι ότι θα μελετήσουν

Μπορεί να βγει αληθινό

Μπορεί να είναι ψέμα

Που θα φανεί, που θα γραφτεί

Θα βρει κάποια ημέρα

Το δίκιο του το αληθές

Κάπου μέσα στον κόσμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΓΑΤΑΚΙ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΓΑΤΑΚΙ

Μια πόρτα ανοικτή, μια αναμονή επόμενου επεισοδίου.

Ο κορεσμός προέκυψε μες από μια γιορτή -

Από μιαν επανάληψη των όσων έζησα

Μία των ημερών πριν κάποια καλοκαίρια.

Έκτοτε φθόνος πολύς

Κυβέρνησε τους γύρω μου ανθρώπους -

Κι έμεινα να 'χω για παρέα μου

Εκείνο το μικρό της γειτονιάς το κοριτσάκι

Που κάθε απόγευμα στην αγκαλιά του, είχε

Ένα καφετί μικρό και ταπεινό γατάκι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΑ ΝΥΧΤΟΠΟΥΛΙΑ

ΤΑ ΝΥΧΤΟΠΟΥΛΙΑ

Πήγαινε στο δωμάτιό της απ' τις σκάλες - νύχτωνε

Σαν έφτασε στην πόρτα της μπροστά

Την βρήκε ανοιγμένη -

Μες στο δωμάτιο υπήρχε εν' αγόρι

Καθόταν φοβισμένο κι έκλαιγε

Σε μιαν άκρη.

Από το κρεμασμένο κάδρο ο παππούς χαμογελούσε -

Άναψε το φως·

Το κλάμα του συνέχιζε τ' αγόρι

Απ' έξω ακουγόταν κεραυνοί

Το κάδρο ξεκαρφώθηκε κι έπεσε απ' τον τοίχο -

Έγινε χίλια μικρά - μικρά κομμάτια.

Κείνη αγνόησε τα δεδομένα·

Έβαλε στο τραπέζι το ψωμί

Έκοψε μια φέτα του

Βγήκε ξανά απ' το δωμάτιο εκτός

Και πέταξε την φέτα του ψωμιού

Στον δρόμο, για να την βρουν και για να φαν

Τα νυχτοπούλια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Μια αίσθηση δροσιάς, μια δεδομένη αμαρτία, κάποιου, που ονειρευότανε βροχή, μέσα στο καλοκαίρι. Έριξε την ζαριά του τρεις φορές - δεν βγήκαν οι εξάρες... Το ήξερε καλά: η ζωή στα όρια του χρόνου, ήθελε πάνω απ' όλα τύχη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

Το φόρεμα της το μακρύ, ήταν μια αρχοντιά, στα φτωχικά μου μάτια. Θα 'θελα να 'μουνα κοντά της - να περπατούσαμε μαζί, γυρεύοντας, μία βροχή καινούρια. Θα 'θελα να της ήμουνα πιστός πραγματικός - να 'γραφα για εκείνη μοναχά, και να της τραγουδούσα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΑΜΠΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΤΕΜΕΝΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ

ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ

Εις τα μοναχικά καμπαναριά, οι πελαργοί, συνήθιζαν να κατοικούν τα καλοκαίρια. Έβρισκαν την πατρίδα τους, στο χρώμα το λευκό, τραγούδαγαν του κάμπου τα τραγούδια - πριν φύγουνε για το νοτιά, περίμεναν τις παρακλήσεις να τελειώσουν, και ακριβώς της Παναγιάς, κινούσαν για ταξίδι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΑΜΠΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΤΕΜΕΝΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

Μ' εν' ακριβό αυτοκίνητο, ταξίδευε στην πέμπτη λεωφόρο, εξευτελίζοντας κάθε μικροαστό, που βλεπε μπρος του ξαφνικά, ανέμελο και πλούσια, εκείνον που μισούσε. Σαν έφτασε μπροστά στην θάλασσα, σταμάτησε, κατέβηκε, γδύθηκε το παρόν του, και βούτηξε μες στα νερά, κι ανέπνευσε με κόπο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΑΜΠΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΤΕΜΕΝΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΦΩΣ ΔΕΙΛΙΝΟΥ

ΦΩΣ ΔΕΙΛΙΝΟΥ

Το λάθος είναι η έλλειψη αθανασίας. Η θνητότητα είναι αρρώστια παιδική για ηλιθίους - μικροαστούς, όπου δεν ξέρουνε τι είναι ιστορία. Ευτυχώς που τ' απογεύματα η δύση, φτιάχνει ποτάμια απροσδόκητων εικόνων, και συνειδήσεις ξακουστών αλλά και μαύρων ποιητών. Αρκεί λιγάκι φως στο δειλινό, κι όλα γεννιούνται πάλι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΑΜΠΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΤΕΜΕΝΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΚΑΒΟ ΚΑΤΑΡΑ

ΤΟ ΚΑΒΟ ΚΑΤΑΡΑ

Επάνω στα νερά υπάρχει μια ζωή ατέρμονη. Δεν φαίνεται, μα υποφέρει - δεν ακούγεται, κι όμως υπάρχει. Μετά δυο - τρεις γουλιές αψέντι, ο γέρο - καπετάνιος, έστριψε το καράβι του. προς τα εκεί που κάθε χάρτης ναυτικός, γράφει: Κάβο Κατάρα. Το καράβι φυσικά αυτό, δεν ειν' καράβι, κι όταν το βλέπει η στεριά το τρέμει πάντα. Ξέρει να πετά - ξέρει να γέρνει· ξέρει τι ειν' κανείς στην Αμοργό, να φτάνει μεσημέρι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΑΜΠΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΤΕΜΕΝΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Τα σάπια καρφιά, τα Δελφικά δρεπάνια, οι όγκοι των Βιβλικών βουνών, οι Σπαρτιατικές ασπίδες, τα νταούλια των Τούρκων σερασκέριδων , οι οιμωγές των απελπισμένων απ' την Γάζα, τα κλάματα των ηττημένων μαυροσκούφιδων - είναι το διαρκές, το ενδιάμεσο σκοτάδι.

Το ενδιάμεσο, στα μέτρα του φωτός, που γράφτηκαν στα όρια της Φλάνδρας. Κι ύστερα, ένα αεροπλάνο που πετά πάνω απ' τη Νέα Υόρκη, αφήνει να αιωρούνται στο κενό τεράστιες Ελληνικές γαλάζιες προκηρύξεις, σαν φαντάσματα και να τρομάζουν τους αόμματους πολίτες της Βορείου Αμερικάνικής Αναρχικής Δημοκρατίας.

Στο δυτικό το ακρωτήριο ανάψανε τα φώτα - ο φάρος γνέφει για αρχή με δυο αναλαμπές. Το καραβάνι ξεκινάει να βαδίζει, προς τα αριστερά της αργυρής οάσεως, προς τα παντοτινά ανέκδοτα της πρώτης καλημέρας. Στο περιστύλιο του οίκου των μεγάλων συνελεύσεων, αυτό το ασυντόνιστο μουρμουρητό, σημαίνει ότι πλησιάζει η βροχή στις γειτονιές της δύσης.

Ο φόβος είναι κάτι έμφυτο, η ζωή είναι μοιραία για τους σκύλους. Τα κουρασμένα χέρια τρέμουνε, μην τα προλάβει η γραφή - προσπερνούν τον όποιο Βόσπορο και τρέχουν σε μιαν άλλη Προποντίδα.

Φτάνουν οι πρώτες οι σταγόνες. Η ελευθερία είναι σαν τα κάλαντα, που λένε στις γιορτές. Ένα παιδί καθώς παίζει μιμείται τους ήχους απ' το αεροπλάνο που περνά· κάνει μεγάλη φασαρία - δέχεται από τους μεγάλους παρατήρηση. Μα είναι νικητής. Μα είναι νικητής, γιατί είναι παιδί ακόμη, γιατί τα παιδιά παράγουν μόνο όνειρα και νίκες.

Ακούγονται και κεραυνοί - το χάος έρχεται να φτιάξει μία τάξη άλλη, νέα. προκλητική και σίγουρη, βάρβαρη κι απαιτητική, αμείλικτη όποως οι αστεροειδής μετά την κάθε σύγκρουση στον κοσμικό τον χώρο.

Ήθελε κάποτε να γίνει αστρονόμος. Οι επαφές τον έκαμαν σοφό. Έμαθε πως να παίζει το παιχνίδι, βγάζοντας απ' το ξύλινο Σταυρό, τα αιχμηρά καρφιά των ποταπών τυράννων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ : ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ