- Παλαιολιθικά κρίματα -

- Παλαιολιθικά κρίματα -

Πατρίδα χθεσινή. Εμείς προλάβαμε

κι ακούσαμε που έφευγαν τα τρένα.

Μοιρολογούσαν οι γυναίκες·

έπαιζαν τα παιδιά με τα σχοινάκια·

κάνανε όνειρα οι έφηβοι·

«δάκρυζαν Παναγίες».

Όταν ξημέρωσε ήταν απόβροχο

κι ο ήλιος εταξίδευε

πάνω από τις ανθισμένες ακακίες.

Υπάρχουν και «αιώνιες» πατρίδες·

πόλεις «αιώνιες», με πονεμένες γειτονιές·

μητέρες μοναχές - «αρχαίες τραγωδίες».

Ψάχνουν να βρούνε το Θεό,

ψάχνουν να βρούνε το Θεό τους·

ψάχνουν να βρουν Ανάσταση

πριν έλθει και τις βρει το καλοκαίρι.

Ψάχνουν να βρούνε το Θεό

- τις ψάχνουνε τα κρίματα

απ' τα παλιά τα χρόνια.

Απόστολος Βεργής 

- Κατά πρόσωπο κι αριστερά -

- Κατά πρόσωπο κι αριστερά -

Κατά πρόσωπο κι αριστερά!

Μετά σωπαίνεις - σε σωπαίνουν.

Μένεις μόνος, αμφισβητείς, δημιουργείς,

ζεις με τους πεθαμένους.

Είναι πιο ήρεμος ο ύπνος σου·

είσαι «εσύ», δεν άλλαξες.

Αλλάξανε οι άλλοι.

Άσε τους άλλους - μείνε «εσύ».

Κοίτα! «Σκάσαν» τα πρώτα τα μπουμπούκια

της ανοίξεως, κι οι κεραυνοί

ακούγονται σαν μελωδίες.

Τα χελιδόνια ανακάλυψαν την γενναιότητα

στα μακρινά ταξίδια.

Τα βλέπεις να πετούν

- δεν τα φοβάσαι.

Κατά πρόσωπο κι αριστερά!

Υπάρχεις εκεί, δεν εισ' ένας φυγάς·

είσαι συνείδηση, αέρας ανανέωσης

ενός καινούργιου κόσμου.

Απόστολος Βεργής

Στους δασκάλους μου

- Στους δασκάλους μου -

Φεύγουν τα πρόσωπα - μένουν τα έργα.

Μένει ο σπαραγμός κάθε «αλήθειας»·

μένουν τα «χρέη» αυτών που είναι ζωντανοί

προς όσους έχουν φύγει.

Κι όμως· δεν ειν' μνημόσυνα αυτά τα έργα,

είναι «παραγωγή δημιουργών»,

είναι «δημιουργίες εκ του μηδενός»,

είναι «δημιουργίες νέες».

Αυτοί γίναμε - αυτοί μας έφτιαξαν.

Κάποιοι «υπάρχουμε» - άλλοι «ευτελιστήκαν»,

ο χρόνος τους ξεπέρασε,

τον χρόνο τον «εξύβρισαν»,

τον χρόνο τον πουλήσαν.

Κάποιοι «υπάρχουμε» και θα «υπάρχουμε»·

είμαστ' «εμείς», δεν γίναμ' « άλλοι»,

δεν «μεταβάλλαμε» την έννοια της «ευτυχίας».

Μείναμε μόνοι μας λοιπόν,

μα ξέρουμε απ' όλους πιο καλά

τι ειν': «ελευθερία»!

Απόστολος Βεργής

Μέσα στην πολιτεία των αιώνων

- Μέσα στην πολιτεία των αιώνων -

Απογευματινός καφές και έξω βρέχει.

Ανάγκη «επιφοίτησης» γεμάτης ανθρωπιά.

Μελαγχολία ή ποίηση; Είναι

κι αυτός ο πονοκέφαλος

που λειτουργεί ως «υπενθύμιση» της ύπαρξής μου,

που λειτουργεί ως «ξυπνητήρι βιολογικά»

που έστειλε η άνοιξη για να μ' αναστατώσει.

Είμαι μια «παρελθοντική ροή»,

ειμ' ένας έρωτας που χάθηκε σε δύση,

σ' ένα μοιραίο καλοκαίρι μαγικό,

κάπου εκεί στο παρελθόν

- κάπου μέσα στο τώρα.

Απέναντί μου «τρέχουνε» οι ανοικτές ομπρέλες:

ψυχές που «υποθάλπουν» άυλα σώματα

που κάποτε «υπήρξαν».

Βροχή και στοχασμός·

και το σκοτάδι επιστρέφει, κάνοντας

διάφανη την «πολιτεία των αιώνων»·

και μένω παρατηρητής κι ερωτευμένος πάντα,

να περιμένω τη βροχή

να «δώσει» τους «χρησμούς» της.

Απόστολος Βεργής

Αναμόχλευση

- Αναμόχλευση -

Δεν γίνεται να μην υπάρχουν τάφοι,

δεν γίνεται να μην υπάρχουνε καμπάνες

που χτυπούν. Οι Έλληνες πίστευαν

και πιστεύουν στους «νεκρούς»·

οι Έλληνες πεθαίνουν, ανασταίνονται

- δεν το καταλαβαίνουν.

Πυρώνοντας καρφιά, δεν γίνεται να βλέπεις,

δεν γίνεται να είσαι 'συ

- να σκέφτεσαι τι πράττεις.

Το γκρι είναι παροδικό·

στο τέλος υπάρχει μαύρο

ή γαλάζιο. Νύχτα ή μέρα,

καλό ή κακό, γάμος ή ταφή

- η εκκλησία όμως είναι η ίδια πάντοτε,

κι ο ήλιος, το φεγγάρι που μας βλέπουν.

Ο Έλληνες πίστευαν και πιστεύουν στους «νεκρούς»,

οι Έλληνες ζητούσαν και ζητούν «ελευθερία»·

όμως δεν ξέρουνε το «πώς», δεν ξέρουνε το «ποια»,

δεν ξέρουν το «γιατί», το «πότε» και το «πάντα».

Απόστολος Βεργής 

Αφημένος στην τύχη

- Αφημένος στην τύχη -

Άνθρωποι με ρεπούμπλικες , άνθρωποι άλλης εποχής...

Άνθρωποι... Πλήρωσαν ακριβά για ν' αποκτήσουν το "κενό" τους.

Είναι εδώ σαν σύνολα και κάνουν "κωλοτούμπες".

Όλοι μαζί - όλοι παρέα...

Δεν έχει τούτος ο χειμώνας τελειωμό.

Κιόσκι. Στάση αστικών λεωφορείων.

Μόνος μου περιμένω να περάσει το "επόμενο",

μόνος μου περιμένω να περάσει το "τυχαίο".

Aπόστολος Βεργής

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ (ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ (ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ)

Μια μέρα αποφάσισα να γράψω κάτι για τον εαυτό μου· για το δικό μου
εαυτό, και κατ’ επέκταση για κάθε «εαυτό», κάθε ανθρώπου, που καθημερινά
ξυπνά και μάχεται μέσα σ’ αυτό που λέγεται ζωή, και ειδικά στις μέρες μας, ειν’
πάντα «μπερδεμένος»,
Πριν πιάσω το μολύβι μου για να αποτυπώσω στο χαρτί την πρώτη αράδα,
σκέφτηκα πολύ. Το βιβλίο αυτό, έτσι κι αλλιώς είναι από την φύση του: προϊόν
σκέψης - φυσικά όπως θα δείτε, φρόντισα (όσο γίνεται) , η «σκέψη» να συνδέεται
με την «εφαρμογή», γιατί διαφορετικά αυτές οι γραφές δεν θα υπήρχε λόγος να
υπάρχουν. Η σκέψη μου με οδήγησε να γράψω βιωματικά, πιστεύοντας ότι έτσι
οι στοχασμοί γίνονται ζωντανοί, γίνονται πιο κατανοητοί απ’ τον καθένα «εαυτό»
που δύναται μέσα τους να δει ή και να βρει τον εαυτό του.
Αρχικά σκέφτηκα να γράψω κείμενα, αλλά αμέσως γνώμη άλλαξα κι έκανα
κάτι διαφορετικό (έγραψα μια σειρά από σχόλια, συμβουλές κι αφορισμούς, πολ-
λές φορές και με τρόπο σχετικά ποιητικό - η δεύτερη φύση μου) , θέλοντας να
είναι κάτι σχετικά απλό για τους αναγνώστες (ταυτόχρονα όμως έχοντας αναφο-
ρά σε κάτι το πολύπλοκο - βλέπε: φιλοσοφία), και θέλοντας αυτό το βιβλίο να
αποτελέσει (εκτός των άλλων) και μια εισαγωγή του κάθε αναγνώστη, σ’ αυτό
που λέμε σκέψη, στοχασμό, φιλοσοφία - γιατί η φιλοσοφία μέσα στην πολυπλο-
κότητά της, ειν’ τελικά κάτι απλό.
Ξεκινώ από τον «εαυτό»μου, και απευθύνομαι - επεκτεινόμενος - σε κάθε
«εαυτό», στον «εαυτό» όποιου διαβάζει και όποιου θέλει να σκεφτεί. Γιαυτό
κάθε - σχεδόν - «παρατήρηση», φρόντισα να γραφεί έτσι ώστε να αποτελεί κίνη-
τρο για να ανοίξουνε διάλογοι, για να γραφούν (επάνω της) εκθέσεις ιδεών, για
να υπάρξουν προβληματισμοί, σε μία κοινωνία που το έχει απόλυτη ανάγκη.
Αυτός είναι ο στόχος μου. Εάν επιτευχθεί, θα είμαι ευτυχής
Τέλος θέλω να «γράψω» ένα ευχαριστώ: στους γονείς μου, στους δασκάλους
μου (ακόμη και σε αυτούς που δεν συνάντησα ποτέ) , μα και στην ίδια τη ζωή,
όπου δεν σταματά ποτέ να με διδάσκει.
22 Φεβρουαρίου 2015
Απόστολος Βεργής
Το βιβλίο αποστέλλεται με αντικαταβολή μέσω ΕΛΤΑ και κοστίζει 10 ευρώ συν 2 ευρώ έξοδα αποστολής. Για παραγγελίες στείλτε email με τα στοιχεία της παραγγελίας στο email akisberg653@gmail.com ή στείλτε τα στοιχεία με μήνυμα inbox στο facebook.

"ΜΥΗΣΕΙΣ"

"Μυήσεις"

Έρωτας ως ευεργεσία: μύθος

απ' τους αρχαίους τους καιρούς

και νύχτα από τις "χίλιες και μια νύχτες".

Ειν' ανυπόφορα γλυκούλης ο καιρός·

αγγίζω την καρδιά μου,

μετρώ βαπτίσματα και ενοχές,

και θυσιάζομαι για ένα μοναχό χρυσάνθεμο,

για ένα σύννεφο που σπέρνει ευλογία.

Καρτερώ μιαν ανοιξιάτικη στοργή,

έναν εξαγνισμό, ένα καινούργιο περιβάλλον.

Μυούμαι στη "γνώση", μυούμαι στις "αρχές".

Παρατηρώ ένα μεγάλο σμάρι ταξιδιάρικων πουλιών

να έρχετ' από μακριά

και να γεμίζει με φωτιές τον ουρανό,

την ώρα που ο ήλιος δύει (ακριβώς),

την ώρα που αρχίζει το τραγούδι της η γη,

την ώρα που ο έρωτας υψώνεται

ζητώντας (αναδρομικά) συγχώρεση

για μία αμαρτία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΦΘΗΝΕΣ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ

"Φθηνές απομιμήσεις"

Αγκαλιές ονείρων, στεριές που χάνονται στη θάλασσα,

αστραπές που ντύνουνε τον ουρανό "αλλιώς",

χειμώνες που δακρύζουν σαν τελειώνουν.

Πέρασαν μπόρες, μπόρες θα ρθουν,

οι άνθρωποι θ' αντέχουν,

οι άνθρωποι γεννήθηκαν ν' "αντέχουν"

- και οι θεοί να "προκαλούν",

ζητώντας παραπάνω εξουσία.

Σκλήρυναν οι μέρες, τα πετρωμένα χρόνια ειν' εδώ.

Το λάθος μας δεν ειν' ο "δρόμος",

το λάθος μας δεν ειν' η "αγορά".

Οι αναμνήσεις μας είναι "ρεμπέτικες αξίες"

- φύγαμε (ως λαός) από το "είναι" μας

και γίναμε φτωχές απομιμήσεις.

Aπόστολος Βεργής

"Kάνει ακόμα κρύο"

"Kάνει ακόμα κρύο"

Θυμωμένες μάχες, ποτάμια που μιλάν

και λεν κουβέντες "δυνατές"

- κουβέντες που πονάνε.

Υπάρχει κι ο εγωισμός, υπάρχουν και τα χιόνια

δεν ειν' ακόμα τ' Αϊ Γιωργιού,

κάνει ακόμα κρύο.

Aπόστολος Βεργής

"Του δάσους η πηγή"

"Του δάσους η πηγή"

Στεριώσαμε στον στον κάμπο μας·

μακριά απ' τις ακτές, κοντά στα μονοπάτια

που μας τραβούν προς τα βουνά,

στο κέντρο απ' το "πουθενά"

και στην αρχή της "μέρας".

Πρώτα ήλθαν τα τρένα, μετά τα αυτοκίνητα

και φτιάξαν τη διάσταση του χρόνου:

πέρασαν μέρες και "Λαμπρές",

αλλάξαν οι "Παράδεισοι",

αλλάξανε οι "Σύμμαχοι"

και εμείς εδώ: στα "ίδια".

«Ω! Πηγή του δάσους! Μίλα!

»Πρόβλεψε! Βάλε μπροστά τα όργανα!

»Ξεκίνα πρώτη το χορό!

»Και με αθάνατο νερό,

»καθάρισε τις πρόσφατες πληγές μας...».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Aπό το μυθιστόρημα: "Κρουασάν με σοκολάτα"

Aπό το μυθιστόρημα: "Κρουασάν με σοκολάτα"

«Αγάπη μου κάνεις σαν παιδί» - του είπε η Μυρτώ, κάνοντας χρήση αυτής της κοινότυπης και γλυκερής  εκφράσεως.

Της απάντησε απλά με ένα «σ' αγαπώ»...

Τι παραπάνω; Τι πιο ουσιαστικό; Τι πιο ωραίο;

Η διαδοχή, αυτό που μένει πίσω, αυτό που ειν' η τελευταία η αναφορά μας στη ζωή - μια διαθήκη για το μέλλον.

Την πήρε και καθίσαν δίπλα - δίπλα στον καναπέ του σαλονιού. Ακούμπησε επάνω της, άρχισε να της ψιθυρίζει:

«Διαφέρω! Γεννήθηκα για να διαφέρω! Έμαθα να διαφέρω! Έμαθα να 'μαι άνθρωπος, να ΄χω προσωπικότητα, να έχω κρίση, να είμαι (πίσω από τα λόγια μου) εγώ, να μην χρειάζεται να κρύβομαι πισ' από λόγια άλλων.

»Έμαθα να ειμ' εγώ απ' τους γονείς μου, απ' τους δασκάλους μου, απ' τα διαβάσματά μου. Έμαθα να διαλέγω, να γίνομαι εκλεκτικός, να μην ανέχομαι την κοροϊδία και την φθήνια των καιρών, έμαθα (σαν χρειάζεται) να αυτοεξαιρούμαι.

»Κι ηλθ' ο καιρός κι εγώ να γίνω δάσκαλος, να μάθω τη ζωή σ' αυτό το πλασματάκι που θα ρθει, να του μάθω να αγαπάει την "αλήθεια", το "ωραίο", την"τέχνη", την "σοφία" - να πάρει την σοφία που του δίνεται και να την μετατρέψει σε δικιά του (προσωπική) σοφία. Να φτιάξει την προσωπικότητά του, να μάθει να 'ναι ανεξάρτητος, και να διαλέγει πώς και πού προσφέρει τη ζωή του.

»Εγώ τον υποτίμησα πολύ τον εαυτό μου, "ακολουθώντας". Σταμάτησα ν' "ακολουθώ", όταν κατάλαβα πως ήτανε αυτό μια διαδικασία λάθος. Τότε η μοναξιά έγινε φίλη μου, έγινε γέφυρα επιλογής, έγινε γέφυρα που μ' έφερε σε σας - σ' εσένα και την Έλλη.

»Έτσι έγινε και έζησα το όμορφο το όνειρο αυτό, έτσι έγινε και γίναμε "εμείς": ένας "πυρήνας άνοιξης", ένας "πυρήνας ανεξαρτησίας" και "ζωής" - και μεσ' απ' τη ζωή αυτή, σε λίγο θα φανεί στο φως αυτό το αγοράκι.

»Θέλω να μάθει από νωρίς εκείνα που εγώ άργησα πολύ να τα γνωρίζω. Γιαυτό θα ειμ' εδώ, γιαυτό πρέπει να ειμ' εδώ - κι ο κόσμος είναι άγριος και επιθυμεί να καταπίνει νέους, αδύναμους, πιστούς, κι ονειροπόλους»

Ήταν η σειρά απ' τη Μυρτώ να αρκεστεί σε ένα «σ' αγαπώ» για ν' απαντήσει.

Πια στο δωμάτιο βασίλευε ένα σύνολο ακίνητων σκιών. Η Μυρτώ έγειρε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος κοίταξε το παράθυρο, το βλέμμα του έμεινε εκεί, «χαρτογραφώντας» την πορεία του φωτός, μέχρι την τελική την εξαφάνισή του.

Απόστολος Βεργής

"Θέσμιση Σαββάτου"

"Θέσμιση Σαββάτου"

Κρύο ξανά! Πάλι με πονοκέφαλο...

Υγρασία, κούραση - κι όλα αυτά

σημαίνουν Σάββατο και όρεξη καθόλου.

Σούπερ μάρκετ και ύστερα καφές

- απλή ζωή, συννεφιασμένη άνοιξη,

συννεφιασμένος κάμπος.

Υπάρχει μολυβιού οσμή μες στο δωμάτιο

κι ο ήλιος παραμένει στο συρτάρι.

Τα πανωφόρια είναι στην κρεμάστρα,

εν' απ' αυτά περιμένει πώς και πώς

την τελική του έξοδο

- παλιώνουνε τα ρούχα, τα ξεχνάν

αυτοί που τα φορούσαν στις ντουλάπες·

ύστερα απ' το τέλος της δοκιμασίας της "κρεμάστρας",

ύστερα απ την τελική την "έξοδό' τους,

ύστερα απ' την τελευταία τους στιγμή ως "βασιλιάδες".

Κρύο ξανά! Πάλι με πονοκέφαλο...

Υμνογραφίες απ' το χθες, Βυζαντινές εικόνες,

Κορινθιακά κιονόκρανα - αιρετικά:

τον λησμονήσαν γρήγορα τον Ιουλιανό τον Αποστάτη

- μια μάγισσα 'εχει κρυφτεί μες στη ζωή μου

και με απορροφάει ασταμάτητα

κι εντός της με κρατά·

μα παραμένει άδεια.

Απόστολος Βεργής

Aπό το μυθιστόρημά μου "Κρουασάν με σοκολάτα" (θα είναι έτοιμο του χρόνου)

Aπό το μυθιστόρημά μου "Κρουασάν με σοκολάτα" (θα είναι έτοιμο του χρόνου)

Κι ο έρωτας τότε γίνεται δημιουργικότητα, γίνεται τέχνη, γίνεται ανάγκη διεκδίκησης της ομορφιάς, ειδικά όταν αυτή η ομορφιά έχει κλαπεί απ' την αγνότητας και βρίσκεται στα χέρια των βαρβάρων - τότε η διεκδίκηση γίνεται ιερός σκοπός, και αποκτά αξία πιο μεγάλη.

«Βρέχει. Ακούς; Δεν ειν' ανάγκη να την βλέπεις τη βροχή για να την καταλάβεις· την οσφραίνεσαι, την ακούς, την γεύεσαι· θυμάσαι και δακρύζει, θυμάσαι στιγμές άγνωστες προς εσένα· στιγμές που πιθανών να σε προσπέρασαν, κι έγιναν ιστορία μέσα στην άγνοιά σου... Το πειράζει;

»Τούτο το πρωινό, το στήθος σου το γεύομαι διαφορετικά. Νιώθω πως ωριμάζει γρήγορα, ότι ζητάει πιότερη στοργή. Γιατί; Αγάπη μου, γιατί τρέμεις; Γιατί αλλάζεις τόνο στην αναπνοή; Γιατί ανατριχιάζεις;

»Το φως λιγοστεύει - άγγελοι γύρω μας πετούν. Μην αφαιρείσαι - μείνε εδώ. Λιγάκι αίμα έσταξε στην πλάτη μου - ας ειν' αυτό θυσία... Λιγάκι αίμα, λιγάκι θάνατος μεμονωμένος, παρέα με του έρωτα την ύστατη στιγμή.

»Λιγάκι θάνατος - δικός μου θάνατος, πριν έχω την τιμή να ασπαστώ τις πύλες του ομορφότερου κοσμήματός σου, τις πύλες του αγιασμένου σου κορμιού, τις πύλες τους αιδοίου σου, τις πύλες της μαγείας.

»Κι ύστερα μέσα σου εγώ, κι ύστερα γύρω μου εσύ· κι ο ήχος της βροχής να διαδίδει την αγάπη.

»Αγάπη μου, η αγάπη πρέπει να διαδίδεται ελεύθερα, να γίνεται το πιο πολύτιμο - το πιο σπουδαίο πράγμα, να βγαίνει με τον έρωτα, να ταξιδεύει με το λόγο...

»Έρωτας, γλυκιά μου, ειν' οι σκέψεις μας, τα λόγια μας, οι τρόποι μας, η στάση της ζωής μας. Ο έρωτας πρώτα βρίσκεται μέσα μας, και πρέπει να εξέρχεται με τρόπο που να αποτρέπει την σπατάλη.

»Κάναμε έρωτα και θα ξανακάνουμε αμέσως τώρα, είμαστε λεύτεροι, είμαστε πουλιά, από αυτά που βρήκανε πια το δρόμο της επιστροφής, και που γνωρίζουνε καλά το που να πάνε» - είπε ο Μιχάλης κι άρχισε να να χαϊδεύει τη Μυρτώ, περνώντας από πάνω της, και παίρνοντας στα χέρια του την κατάσταση του φλογερού του έρωτά τους....

Απόστολος Βεργής

20.«Αποδημία»

20.«Αποδημία»

Αστείο μέγεθος το σύστημα· όπως, αφού καεί, ένα τσιγάρο. ένα πούρο, ένα κάρβουνο.«Ακούς από το γήπεδο τις μάχες;» «Παιδί μου τις ακούω! Παιδί μου μείνε μακριά... Πίσω από το γήπεδο έχουν στηθεί τα πολυβόλα, και πρόλαβε και μάτωσε η μαύρη η σημαία. Παιδί μου μείνε μακριά! - Σε λίγο ξημερώνει...». Το ραδιόφωνο παίζει «ρετρό» - η νοσταλγία δίκασε και δικάζει, η νοσταλγία δίχασε και διχάζει - είμαστε η μεριά των τολμηρών, είμαστε η μεριά των νέων που κρυβόμαστε πίσω απ' τους σιδηροδρομικούς σταθμών, στοιχειώνοντας σαν φαντάσματα τ' αρχαία τα βαγόνια. «Καληνύχτα Βιετνάμ! Καληνύχτα Βερολίνο! Καληνύχτα Αμπερντίν, Αμβέρσα, Λένινγκραντ! - Ο Λένιν έφυγε νωρίς και έμειναν τα χιόνια... Καληνύχτα Πλούτωνα, Άρη και Κρόνε! - Ήσαστε κάποτε θεοί, και γίνατε πλανήτες...» Η ύφανση του χρόνου είναι γεμάτη «μαύρες τρύπες», αρώματα πεζά, ανώνυμους σπουδαίους εραστές, μετάλλια βαλμένα σε προθήκες. Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος... Ο χρόνος και το μάτι του, που βρίσκει μες στα όνειρα: τη μνήμη, τη λύση, την αξεπέραστη τη συνταγή - το ολοκαύτωμα... Σε λίγο ξημερώνει...Ακούγονται οι βροντές τον κεραυνών, ειν' μακριά - δεν είναι κεραυνοί, είναι κανόνια. Σε λίγο ξημερώνει. Βρισκόμαστε στο μέτωπο. Βρισκόμαστε ψηλά. «Παιδί μου, τώρα θα είναι πια για πάντα μέρα...»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

«O άνθρωπος - υπολογιστής»

«O άνθρωπος - υπολογιστής»

Δεν υπάρχει κλάμα, όμως υπάρχει το κενό· υπάρχει και ο κίνδυνος να απαγορευτεί η «μπάλα», και τότε φίλε μου το «κορίτσι» σου θα φύγει· δεν θα 'χεις που να πας, θα σε προλάβει η νυχτιά προτού να κάνεις πίσω. Κυβέρνησε τον εαυτό σου. Μάθε να βλέπεις ως το βάθος της ομίχλης. Ο ήλιος είναι ένα λυπημένο μπλουζ, από αυτά που παίζουνε στις αγορές οι μαύροι καλλιτέχνες. Άκου: ουρλιάζουν τα σκυλιά και κροταλίζουνε ξανά οι μπότες των «ταγμάτων της εφόδου». Οι αλήθειες έρχοντ' απ' τα βουνά, σαν άνεμοι που το «μηδέν» σαρώνουν, ρίχνουν τα βέλη και πληγώνουν στην καρδιά, και τρέχει αίμα απ' το κόκκινο φεγγάρι. Το φεγγάρι που ματώνει, που κρύβεται στην πίσω τη μεριά, που υποφέρει, που περιμένει, που μεθά, που βρίζει τους ανύπαρκτους αστούς, πριν βρει ξανά το δρόμο του, πριν κοιμηθεί, πριν αρρωστήσει. «Μαμά ειμ' άρρωστος! Μανά έχω και πάλι πυρετό! Κοίτα τα μάτια μου: κοκκίνισαν, λυπούνται, υποφέρουν... Μαμά πού είν' η λάμψη που μου έταξες; Σςς... Ειν' μυστικό... Ειν' μυστικό δικό μας». Η σιωπή του χρόνου, το κοίταγμα του Προμηθέα, του Χριστού, του Ανθρώπου που κάηκε από μια μπόμπα... Του Ανθρώπους που έσκασε στα χέρια του η μπόμπα - του υπολογιστή...

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

10.«Περιστρεφόμενοι χοροί»

10.«Περιστρεφόμενοι χοροί»

Ψυχή και θάνατος, θάνατος και ψυχή: κατάργηση δομών που αντιγράφουνε το χρόνο, που αντιγράφουν των χρησμών την μέθοδο, την διαδικασία. Τώρα, οι λίγοι που απομείναμε, μπορούμε να μιλάμε για ιδέες φωναχτά, μπορούμε να μιλάμε για αξίες ηθικές, καθισμένοι στην άκρη από έν' αγρόκτημα, καθισμένοι στην άκρη ενός αόρατου γκρεμού, στην άκρη μιας υπέροχης, γκρίζας, υγρής και αφιλόξενης πατρίδας. Ναι! Τα ερείπιά μας είν' έργα τέχνης. Ναι! Ήταν οι πανοπλίες μας από χαλκό, και δεν αντέξανε τ΄ ατσάλι. Ναι! Μπορούμε να ερωτευόμαστε ακόμα. Μπορούμε να ερωτευόμαστε τις πέτρες. Μπορούμε να ερωτευόμαστε το γκρι και τον ατμό, και να δημιουργούμε σύννεφα, από αυτά που ειν' φορές, που γίνονται προστάτες των συνόρων. Ωριμάσαμε πια! Βαρεθήκαμε πια! Ο δρόμος της δικιάς μας λευτεριάς, φτιάχνεται με επιχειρήματα της λογικής, φτιάχνεται με υπέρβαση του πόνου· γιατί τα όνειρα που κάνουμε είναι δικά μας, γιατί είναι δικιά μας η ζωή, και μάρτυρες αυτής ειν' οι ψυχές μας... Ψυχές και θάνατος, θάνατος και ψυχές: χοροί που περιστρέφονται, ζητώντας λίγο χρόνο· λίγη αγάπη, δηλαδή, κι ένα ουράνιο τόξο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ