20.«Αποδημία»

20.«Αποδημία»

Αστείο μέγεθος το σύστημα· όπως, αφού καεί, ένα τσιγάρο. ένα πούρο, ένα κάρβουνο.«Ακούς από το γήπεδο τις μάχες;» «Παιδί μου τις ακούω! Παιδί μου μείνε μακριά... Πίσω από το γήπεδο έχουν στηθεί τα πολυβόλα, και πρόλαβε και μάτωσε η μαύρη η σημαία. Παιδί μου μείνε μακριά! - Σε λίγο ξημερώνει...». Το ραδιόφωνο παίζει «ρετρό» - η νοσταλγία δίκασε και δικάζει, η νοσταλγία δίχασε και διχάζει - είμαστε η μεριά των τολμηρών, είμαστε η μεριά των νέων που κρυβόμαστε πίσω απ' τους σιδηροδρομικούς σταθμών, στοιχειώνοντας σαν φαντάσματα τ' αρχαία τα βαγόνια. «Καληνύχτα Βιετνάμ! Καληνύχτα Βερολίνο! Καληνύχτα Αμπερντίν, Αμβέρσα, Λένινγκραντ! - Ο Λένιν έφυγε νωρίς και έμειναν τα χιόνια... Καληνύχτα Πλούτωνα, Άρη και Κρόνε! - Ήσαστε κάποτε θεοί, και γίνατε πλανήτες...» Η ύφανση του χρόνου είναι γεμάτη «μαύρες τρύπες», αρώματα πεζά, ανώνυμους σπουδαίους εραστές, μετάλλια βαλμένα σε προθήκες. Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος... Ο χρόνος και το μάτι του, που βρίσκει μες στα όνειρα: τη μνήμη, τη λύση, την αξεπέραστη τη συνταγή - το ολοκαύτωμα... Σε λίγο ξημερώνει...Ακούγονται οι βροντές τον κεραυνών, ειν' μακριά - δεν είναι κεραυνοί, είναι κανόνια. Σε λίγο ξημερώνει. Βρισκόμαστε στο μέτωπο. Βρισκόμαστε ψηλά. «Παιδί μου, τώρα θα είναι πια για πάντα μέρα...»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ