ΕΓΩ Ο ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ

— Εγώ ο κολασμένος —

Ποιητικές περιπλανήσεις μες σε κλειστό δωμάτιο

Έξω η νύχτα εκβιάζει τις λιγοστές πηγές φωτός

Ενώ στο βάθος, μισοαναμένα κάρβουνα

Υπάρχουνε στο κέντρο του τζακιού.

Κρατώ εν' απ' τα κίτρινα, πεσμένα φύλλα

Που μάζεψα πριν πιάσει μια βροχή –

Μια καταιγίδα μουσικής

Παιγμένη μ' ένα τρόπο κλασσικό

Από τρελούς ροκάδες.

Απόψε διακτινίζομαι σε νύχτες μαγικές

Και παίζω με γεράκια∙

Απόψε μου μιλούν οι Άγιοι

Σε γλώσσα ηγεμόνων.

Η κόλαση με περιμένει, ασφαλώς∙

Όπως και κάθε άνθρωπο

που γράφει για αλήθειες.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ      

— Το ποίημα της Νικολέττας —

— Το ποίημα της Νικολέττας —

Ροζ κινήματα – αποδράσεις∙

θέληση γι' αμφισβήτηση

λόγων και αρχηγών.

Η Νικολέττα αγαπούσε την βροχή –

ταυτόχρον' αγαπούσε και το καλοκαίρι.

Εγώ συνήθιζα να της μιλώ

κάνοντας χρήση κώδικα

κι εκείνη μου πετούσε πορτοκάλια...

Εκείνη ήτανε γυμνή

κι εγώ συνήθως έγραφα

βλέποντας μες στα μάτια της

ένα μεγάλο ήλιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΞΕΧΝΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ά

ΞΕΧΝΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Ά

Στην κορφή ο ρομφαία Αγγέλου

και στην βάση παιδί που μετάνιωσε

στην αρχή μοναχά ένα γράμμα

και στο τέλος ρητό αποτέλεσμα

Των παλιών αρχηγών παρακλήσεις

κλέβουνε χρόνια

δισταγμοί αρχηγών

κυβερνάνε τον κόσμο

Στα μαύρα ντύνονται οι δορυφόροι

να ξεχωρίσουν θέλοντας

από τ' αστέρια

Μάγοι και μυστικές κραυγές

μοναξιά κυριεύει το σύμπαν

ματωμένα και ένδοξα φθινόπωρα

και χειμώνες που γλύφουν τις ήττες

σα να 'ναι οι ήλιοι

Μέσα σε δρόμους ανέμελους

νικητές είναι οι ποδηλάτες

μέσα σ' εχθρούς ακατάστατους

αρχηγός ειν' η πρώτη σταγόνα

Ώρες πρώτες και αρχικές στιγμές

ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες –

γνώμες πρώτης ημέρας

ενοχές πριν το τέλος

Οι θανόντες υπεύθυνοι –

τα παιδιά που χτυπάνε καμπάνες

τον κόσμο βρίζοντας

Και η δόξα σαν χάδι βαδίζει

στα ποτάμια των ήρεμων κάμπων

κει που γεύονται ζωή τα περιστέρια

οι μηλιές και οι άσπροι οι γίγαντες

Κει που στόχο δεν βρίσκουν οι σφαίρες

και οι ματιές των ανδρών θηλυκά να γυρεύουνε

κει που βαφτίζουν τ' αγριόχορτα

με των ρόδων τις λέξεις:

Γραπτός - λόγος - φωνές - καλοκαίρι - ποίηση

γεγονότα που πέρασαν

τα ξεχνάει ο κόσμος.

ΑΠΣΟΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

— Εξασθενημένη μνήμη —

— Εξασθενημένη μνήμη —

Βράδυ – αργά∙

στιγμές, μόλις μετά το δεύτερο ουίσκι.

Το τρίτο είναι ήδη στο ποτήρι.

Την τηλεόραση την άφησα να παίζει

σ' επανάληψη ταινία - Βουγιουκλάκη.

Είμαι ο εαυτός μου και δεν είμαι.

Είμαι αστός – είμαι Κινέζος∙

τα μάτια μου σκουραίνουν διαρκώς.

Καταλαβαίνω τα πάντα.

Με καταλαβαίνουν λίγοι.

Γράφω τα άπαντα∙

τα γράφω – να υπάρχουν.

Προσεύχομαι πάντοτε στην Βαγγελίστρα∙

Ύστερ' απολογούμαι στην μητέρα μου

όπως παιδί.

Μπα; Τελειώνει και το τρίτο το ποτήρι;

Μετά∙ στο τέταρτο

η μνήμη μου

θα 'χει εξασθενήσει πια –

τα μάτια θα 'χω κλείσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

─ Σύννεφα στην στρατόσφαιρα ─

─ Σύννεφα στην στρατόσφαιρα ─

Σύννεφα στην στρατόσφαιρα

εναγωνίως αγωνίζονται

να φτάσουν το φεγγάρι.

Το άσπρο το χρυσάνθεμο

βρίσκετ' απότιστο και μοναχό

να παρακολουθεί

την κίνηση του δρόμου.

Ως τη γιορτή του Αη Δημήτρη

ο χρόνος που απόμεινε

ειν' ασαφής και λίγος.

Οι δέκα εντολές

αποδειχτήκανε πολλές

για τους ανθρώπους ─

τόσο πολλές∙

ώστε δεν βρέθηκε κανείς

να της διαβάσει ως το τέλος ─

να διαβάσει

και απ' το τέλος τους μετά

'κει ακριβώς που κρύβονται

τα πάθη κι οι αλήθειες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΑΡΙΝΑ

ΜΑΡΙΝΑ

( Η ΠΟΛΗ - Η ΓΥΝΑΙΚΑ - Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ)

Είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.

Εύχομαι να γίνει ένα απ' τα αγαπημένα σας.

Για παραγγελίες  στείλτε στείλτε email στην διεύθυνση: akisberg653@gmail.com.

Το κόστος είναι 10 ευρώ συν 3 ευρώ ταχυδρομικά έξοδα.

Σας ευχαριστώ!

Σαν φλας αυτοκινήτου

-Σαν φλας αυτοκινήτου-

Τα κίτρινα μολύβια διαρκούνε πιο πολύ

Φταίει το χρώμα τους το εξωτερικό∙

Φταίει γιατί θυμίζει ελαφρύ ηλιοβασίλεμα

Όπου δεν τέλειωσε ποτέ, και διαρκεί ακόμη.

Υπάρχουν βρύα και λειχήνες στις Μυκήνες

Και στην Αμφίπολη "σφάζουνε"Καρυάτιδες "στο πόδι" —

Την αρχαιότητα την κάνεις ότι θες

Με μία κίνηση του "ποντικού" — με ένα διακόπτη

Που τον αλλάζεις θέση διαρκώς

σαν "φλας" αυτοκινήτου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Πριν δυο χιλιάδες χρόνια-

-Πριν δυο χιλιάδες χρόνια-

Σταμάτημα - ξεκίνημα, δρόμος σε μποτιλιάρισμα.

Χρόνος χαμένος και βροχή.

Παίζει το ραδιόφωνο τα λαϊκά του.

Κάπου γεμίσανε οι αγωγοί νερό και μυστικά

Κάπου ψηλά στην Εγνατία χαθήκανε ζωές.

Ήτανε βράδυ Κυριακής χωρίς ποδόσφαιρο

Που γράφτηκαν οι στίχοι των θαυμάτων.

Και πίεζα διαρκώς την ποίηση

Και έβγαζ' από μέσα της τον οίνο

Τον άρτο, και τα λόγια τα μεγάλα

Που 'χαν γραφτεί — ξαναγραφτεί

Πριν δυο χιλιάδες χρόνια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Απέναντι σε δεκαοκτώ στρατούς-

-Απέναντι σε δεκαοκτώ στρατούς-

Ανομοιόμορφα κιτρίνιζαν τα φύλλα

Κι εκείνη μέσα της αντιμετώπιζε δεκαοκτώ στρατούς

Σε μάχες συνεχόμενες στους δρόμους των ονείρων.

Κι ήταν οι λάμπες αναμμένες συνεχώς

Εκείνη την ημέρα, που ο ήλιος έφευγε

Για μακρινό ταξίδι μες στο χρόνο —

Τότε που πλησιάζανε στη γη

Οι κλασσικές ημέρες των γραφών

Που φτιάχναν οι χειμώνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Βρωμερός άνεμος-

-Βρωμερός άνεμος-

Χιλιοστός σταθμός, πίσω απ' τις εναλλαγές των εποχών

Και η ελευθερία να ανοίγει τα πανιά της

Αφιερώνοντάς τα στους ανέμους

Κλείνοντας δε ξωπίσω της, τις πόρτες των μπουρδέλων.

Φυσούσε εκείνο το απόγευμα

Απ' την μεριά που βρίσκονταν τα χοιροστάσια

Μαζί και οι θεσμοί της εξουσίας...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Στοιχεία πυροβολικού-

-Στοιχεία πυροβολικού-

Προκλήσεις τύπου προτεσταντικού

Από γυναίκες όπου μοιάζουν με κουνούπια

Όπου ζητώντας να βρουν αίμα για να πιουν

Φλερτάρουν με τον θάνατο, που τις παραμονεύει.

Οι ακροβάτες κάνουν τα νούμερά τους στις πλατείες

Όσο ακόμα "παίρνει" ο καιρός —

Η σημασία της αναλογίας των δυνάμεων

Αλλάζει μέρα με την ημέρα∙

Και τα "στοιχεία" του μεσαίου πυροβολικού

Θα σημαδεύουν πάντοτε κάθε ερωτευμένο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Με τρόπο λάθος-

-Με τρόπο λάθος-

Έχω μια αγκαλιά κρυφή, και την κρατώ για κείνη μόνο

Και μία ιστορία στην καρδιά, που είναι σαν αγκάθι

Που το πατά κάθε στιγμή, που βρίσκεται με άλλον

Και που πηγαίνει πιο βαθιά, σαν πρέπει την αγάπη μου

Για κείνη να αρνούμαι.

Κι όλα αυτά γιατί κατάλαβα κάτι με τρόπο - λάθος

Και πνίγηκα στου έρωτα το μέγιστο το βάθος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Μετάσταση-

-Μετάσταση-

Γούστα παράξενα — ας πούμε  —όμορφων ανθρώπων

Αινίγματα, ή και επιλογές, αρκούντως λανθασμένες.

Φυλλομετρώντας το κενό, βρίσκουν την ουτοπία

Να τριγυρνά τις Κυριακές, μονάχη μες στους δρόμους.

Οι άποικοι θα επιστρέψουν πάλι στο παρόν

Τα σκουλήκια — βγαίνοντας απ' τη γη — θ' ασπρίσουν

Χιλιάδες κάστρα θα προσφέρουνε τις πέτρες τους

Για να χτιστούν καινούρια —

Και θα πετούν στα σύννεφα ψηλά

Ο Άδωνις, η Αθηνά, κι ο πονηρός ο Δίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Το όργωμα-

-Το όργωμα-

Οι δράστες είχανε απομακρυνθεί

Το ίδιο και τα χελιδόνια —

Ήταν μακριά ο Αύγουστος

Κι είχανε μείνει

Οι αναμνηστικές φωτογραφίες μοναχά

Για να θυμίζουν κάτι.

Κοίταξε τον ουρανό.

«Καιρός για όργωμα», σκέφτηκε·

Και άρχισε μα ψάχνει στο μυαλό του

Για να βρει — να θυμηθεί:

Πού είχε — προ ετών — παρκάρει

Το θαλασσί τρακτέρ

Με το οποίο όργωνε τις αναμνήσεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Κόκκινο διαρκείας

-Κόκκινο διαρκείας-

Δεν ειν΄ εδώ — τρεις λέξεις που επαναλαμβάνω συνεχώς

Και ειν΄ αυτά που χάνονται πολλά — χάνονται κάθε μέρα.

Ή, ένα παιδί κοιτάζει μάσα από μια μπαλκονόπορτα

Τις αλλαγές στον ουρανό, που διαρκούν αιώνες.

Δακρύζει — ειν' μακριά η άνοιξη πολύ∙

Και οι αγριοτριανταφυλλιές, έχουν ακόμη κόκκινο

Επάνω τους το χρώμα — το αίμα, τις τρύπιες τις ψυχές∙

Ένα μικρό λευκό σκυλί, κουνάει την ουρά του

Νομίζοντας για φίλους τους εχθρούς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Και ύστερα τελείες...-

-Και ύστερα τελείες...-

Του είχαν μείνει μοναχά δυο μήνες

Για να τελειώσει

Των τελευταίων δυο θαυμάτων τις μορφές —

Έψαχνε για να βρει χαμένες υποθέσεις

Σε τμήματα αστυνομικά

Για να τις κλείσει ζωγραφίζοντας

Επάνω στις υπολειπόμενες σελίδες τις λευκές

Παράξενα κλειδιά και σκοτεινές μουτζούρες.

Το τέλος θα 'τανε σαν την αρχή:

Μια άποψη της πόλης, που μεγάλωσε

Και ύστερα τελείες...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Χίλια σημάδια μελανά-

-Χίλια σημάδια μελανά-

Διάβαζε κάποια κείμενα αργά - αργά

Κι έξω απ' το παράθυρό του

Μια μπόρα ολοκλήρωνε το πέρασμά της.

Πρώτα τελείωσε ο θερισμός

Μετά ο τρύγος ακολούθησε

Κάποια πεπατημένη...

Θυμόταν τις μοναχικές εξόδους του

Την εποχή που ήταν στρατιώτης.

Κι έκανε το μολύβι του

Χίλα σημάδια μελανά

Πάνω σε άσπρη κόλλα.

Βαρέθηκε να χάνει μια ολόκληρη ζωή

Για να κερδίσει τελικά

Μία ελπίδα φρούδα.

Η μπόρα πέρασε

Και έμεινα η σκοτεινιά

Να διαρκεί αιώνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

-Ονειροκρίτης-

-Ονειροκρίτης-

Την είχε ερωτευτεί, παρότι γνώριζε καλά

Ότι ποτέ δεν θα την είχε δίπλα ή κοντά του.

Την ερωτεύτηκε, κι έγραφε με λευκή μπογιά το «σ' αγαπώ»

Πάω στα σταυροδρόμια.

Την ερωτεύτηκε και θυσίαζε κάθε βραδιά τα δάκρυά του

Σ' έναν αόρατο βωμό — σ' ένα κενό κρεβάτι.

Την ερωτεύτηκε ως κάτι αναπόφευκτο —

Ύστερα έταξε την ζωή του, γι' ακόμη μια φορά

Σ' ένα σκοπό νέο και ιερό:

Να εξηγεί τα όνειρα στους αγανακτισμένους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Απόκριες στο Ναύπλιο

-Απόκριες στο Ναύπλιο-

Απόκρυφες τάσεις. Σκοποί που παίζονται με γκάιντες.

Απόκριες στο Ναύπλιο, φωτιές στην παραλία.

Πίσω από το πρόσωπό της, η αγάπη

Και ότι έγινε μετά, ξεπέρασε τον θρύλο.

Απογευματινή αιωνιότητα. Το φίδι φρόντισε

Απ' την καταστροφή να επιζήσει.

Απογευματινή αιωνιότητα. Εκδίκηση του έρωτα

Σ' όσους τον αδικήσαν, μέσα από στολές διαδορετικές

Μες από εν' αντάρτικο, κάτω από τ' αστέρια.

Απόκριες στον Ναύπλιο - Απόκριες μαζί της.

Απόκριες απόκρυφες - Απόκριες δικές μας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ

Κουκλοθέατρο

Μακρινές παρέες — συμψηφισμοί παράλληλων ονείρων.

Εκείνος ήξερε καλά πώς να κινεί τις μαριονέτες∙

Κι έγινε κουκλοθέατρο ολόκληρη η πόλη

Και γίναν οι θεσμοί αμπελοφάσουλα

Επάνω στους ιστούς από ανύπαρκτες σημαίες.

Δεν το γνωρίζω, δεν θέλω να γνωρίζω∙

Δρω με την ποίηση και τα κρυμμένα λόγια

Μέχρι ν΄ ανοίξουνε τ΄ αυτιά

Ανθρώπων που πιστέψαν...

Πώς να σωθώ από τις εκδηλώσεις των μαζών;

Το πορτοκάλι βγάζει χυμούς από οξέα κίτρινα

Και οι ασθενικοί οι άρχοντες

Ψάχνουν να βρουν τον σύγχρονο Ρασπούτιν

Ζητώντας να τους λυπηθεί

Και έλεος να δώσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Δυο λεπτά απόλυτης ευτυχίας

Δυο λεπτά απόλυτης ευτυχίας

Πυρσοί αναμμένοι, και γύρω τους σταγόνες βρόχινες

Το φως να θέλουν να θαμπώσουν

Της ποίησης να θέλουν να αλλάξουν την μορφή∙

Ακολουθώντας — όσο φαίνονται — ίχνη από ασβέστη.

Κάποτε θα με βρουν σαν ένα άγαλμα αρχαίο

Εμένα και μαζί μου όλους τους εχθρούς

Και μαζί μου το ποτάμι

Που πριόνιζε μια εποχή κάποια στεριά.

Αυτή η αντιπαροχή θα πάρει χρόνια

Για να μετατραπεί σ' αγάπη από έρωτα

Για να μετατραπεί σε δυο λεπτά

Απόλυτης — που λένε — ευτυχίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Στην Περσία νυχτώνει πιο νωρίς

Στην Περσία νυχτώνει πιο νωρίς

Χτυπά το σήμαντρο, και λέγει: «πρέπει»

Πλέει στη θάλασσα το καραβάκι τ' « Άι Γιωργιού»

Έχοντας σηκωμένο μπαϊράκι.

Γιατί βρίσκει τον τρόπο και χαμογελά μέσα στ' απόγευμα

Η νεαρή γυναίκα

Που έγινε μαμά νωρίς

Κι αυτό από αγάπη.

Βλέπω με ένα τρόπο αδέξιο

Δίπλα μου να υψώνονται σημαίες —

Παίζει και μία φιλαρμονική

Τον ύμνο του «εγώ» μου.

Στην Περσία θα νυχτώσει πιο νωρίς

Θ' αλλάξει πιο νωρίς ο χρόνος.

Υπομονή ως την Τετάρτη —

Θα χρειαστεί κι άλλο απόγευμα

Για να γραφτούν τα σύνολα

Στου χρόνου τα τεφτέρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Το μέτρημα των φύλλων

Το μέτρημα των φύλλων

Κρίνονται οι μέρες — συγκρίνονται οι στιγμές.

Οι αποχωρισμοί μιλούν ψιθυριστά στα μέλη τους

Ζητώντας τους συγνώμη.

Εκείνος περίμενε το μάθημα να τελειώσει

Κ' ύστερα βγήκε στην σχολική αυλή

Και μέτραγε πόσα από τα φύλλα της μεγάλης λεύκας

Είχανε κιτρινίσει — κάθε που ολοκλήρωνε το μέτρημα

Τα φύλλα λιγοστεύαν. 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Πίσω από Αγίους Τόπους

Πίσω από Αγίους Τόπους

Σταφύλια, φερμένα από αμπέλι

Όπου κοιτάζει διαρκώς πως την ανατολή.

Τα πλοκάμια του χταποδιού

Βρίσκονται στην στεριά—

Κι αυτοί που κάποτε πολέμησαν

Βρήκανε πέτρες να έχουν φυτευτεί

Μπροστά σ' αρχαίους τάφους.

Είναι η γλύκα του χιονιού

Όπου θυμίζει ζάχαρη και μέλι∙

Είναι που τον θεό, εάν τον θες

Μπορείς να αγκαλιάσεις

Γράφοντας λόγια τραγικά

Και τραγουδώντας ύμνους.

Και πού ειν' τελικά αυτό τ' αμπέλι;

—Τρίτο φεγγάρι - δεξιά,

πίσω απ' Άγιους Τόπους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ