ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΊΑ ΛΑΡΟΥΣ

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΊΑ ΛΑΡΟΥΣ

Αν η αγάπη είναι χρυσός, ο έρωτας είναι το μεγαλύτερο του κόσμου το γεφύρι.

Άκουσε από μακριά ένα χλιμίντρισμα αλόγου:

"Άλλος ένας μοντέρνος γάμος θα γενεί", σκέφτηκε

κι αμέσως ακούστηκαν οι δέκα μπαλωθιές

που μοιάζαν με τις νότες του πολέμου.

Κι εκείνη άφωνη, αδιάφορη, ξεθυμασμένη

γύρναγε τις σελίδες συνεχώς

του πρώτου τόμου της τεράστιας, παλιάς εγκυκλοπαιδείας Λαρούς.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΛΟΓΙΑ ΤΡΕΛΟΥ

ΛΟΓΙΑ ΤΡΕΛΟΥ

Χάνοντας παίζω και γελώ, χάνοντας καμαρώνω

που 'μαι με τους αδύνατους, που ξέρουν να νικάνε

γιατί η πίστη στους αγρούς είναι μικρό ταξίδι

και τα χωρία εις το βουνό, γελούν τα καλοκαίρια.

Κι αν σου φερθούνε ποταπά, βούτηξε στο ποτάμι

κι αν σου φερθούνε όμορφα, πες τους ένα τραγούδι

από αυτά που γράφονται και τραγουδιούνται λίγο

που λεν αλήθειες που πονούν, ανθρώπους και φεγγάρια.

Χάνοντας παίζω και γελώ, κι είναι γιορτής ημέρα

μία σαν όλες με φωτιά, με νήμα και ασβέστη

στην πόλη της ανηφοριάς, στην θάλασσα την μαύρη

που 'ναι τα σύννεφα ανθοί, και τα πουλιά σφενδόνες.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Στον θάλαμο ο θερμαστής, φτιαρίζει άσπρες στάχτες

και ο καπνός στον ουρανό, μοιάζει θαλασσοπούλι

που 'χει φτερούγες ανοικτές και στα ψηλά πετάει

έχοντας κλάψει για το χθες, ψάχνοντας για τον νότο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΤΡΙΛΟΓΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Για εν' απλό "δόξα πατρί", για μία παραλία

χτυπιούνται τα καμπαναριά, με τα μικρά χταπόδια

χτυπιούνται και φιλιώνονται και γράφουν στην αγάπη

αλατισμένα γράμματα, με γεύση από Αιγαίο.

Στα δίστρατα, στα τρίστρατα, καράβια αρμενίζουν

και στην αυλή και στο γιαλό τρία παιδιά γελάνε

με του παλιάτσου τη μορφή, που παίζει με τις μπάλες

που 'χουνε χρώματα πολλά και μοιάζουν μ΄ευλογία.

Τόση, που ζήλεψ' ο Πασάς και έχτισε τα τείχη

κι οι άνθρωποι κοιμήθηκαν κι οι χρόνοι τεντωθήκαν

μέχρι που γύρισ' ο Χριστός κι άλλαξε τους κανόνες

φέρνοντας τόξα τ' ουρανού κι αγάπης περιστέρια.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΣΟ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

Ηλιακό φως, κίτρινο, μετρημένο

βγαλμένο μες από την ζωή των μεγάλων διαταγών.

Τα καράβια ειν' μακριά - έχουνε φύγει

ο τερματισμός είναι μία αφέλεια - ένα σημάδι

από κάρβουνο, σ' ασβεστωμένο τοίχο.

Η Αγαθή παίζει με την παλιά της κούκλα

είναι το καλοκαίρι νικητής

το χάδι της βρίσκει αντικείμενο -

έναν τελείως μεταξένιο κόσμο αποχής.

Το παράθυρό της είναι ορθάνοικτο

τα καστανά της μάτια φτιάχνουνε την φωτιά -

διδάσκονται όλα τα άλλα

θρηνούνται όλοι οι νεκροί·

όλα τριγύρω ψάχνουνε να βρουν λίγο σκοτάδι·

για να προδώσουν, για να ματώσουν, για να αναπαυθούν.

Τα αυτοκίνητα ταλαιπωρούν τν λεωφόρο

τα βλέμματα τσακίζονται στο μπλε

τα μάτια της καταδικάζουνε τα γεγονότα·

ο ουρανός απέραντος, μιλά για στρατολόγους.

Το αστέρι της ψηλά στον ουρανό

ειν' αρκετά μικρό ακόμη -

οι φαντάροι, συνεχίζουνε τις μέρες να μετρούν

οι ταχυδρόμοι φέρνουν τα γράμματα

έστω και καθυστερημένα.

Τα περιστέρια είναι εκπρόσωποι του χρόνου·

μαύρα: χρόνος ελάχιστος κι ανάγκη

λευκά: χρόνος πολύς κι ελπίδα.

Κρύβονται στα μπαλκόνια και αυτά

και περιμένουνε να ρθει και να περάσει

η καταιγίδα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μυρωδιά από καπνό που καίγεται - όχι δεν ειν' τσιγάρο

στα διπλανά τραπέζια, σαν να 'χουν μαζευτεί πολλοί.

Η ελευθερία μου είναι τ' αστέρια που θα βγουν

πατρίδα μου είναι ο άνεμος, που πνέει

συνείδησή μου είναι η αγάπη -

το πρόσωπό της, ειν' το φεγγάρι, που θα βγεί.

Ο γλάρος, το ανορμήνευτο πουλί, μου γνέφει να περάσω

τα αυτοκίνητα, δεν επαρκούν για ν' αποδείξουν μιαν αξία.

Ένα κρασοπότηρο αδειανό και ένα πιάτο άδειο

στέλνουν μηνύματα συστήματος απεγνωσμένα -

όμως είμαι ελεύθερος και επιλέγω: ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

όμως είμαι Θεός και επιλέγω: ΜΟΝΑΞΙΑ -

σαν να ταυτίζονται αυτές οι λέξεις τελευταία...

Είναι όπως το κάποτε, που μοιάζει με το τώρα

ειν' σαν τις μέρες που θα ρθουν και τις μεγάλες νύχτες.

Προορισμός μου: τα όρια του πάθους.

Όραμά μου: η γυμνή γυναίκα, που βαπτίζεται σ' ένα τρελό ποτάμι.

Φυσική μου εξέλιξη: ο έρωτας.

Ζητούμενο: μια διαρκής κι ωραία επανάσταση να τρέχει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Φθαρμένη η περγαμηνή, τα μυστικά κρατάει

απ' τα κλειστά παράθυρα των πύργων των μεγάλων

μέσα τους που κρατούσανε τις όμορφες τις κόρες

των αφεντάδων των πικρών, των πολυχρονεμένων.

Αυτά ειν' για το παρελθόν, σήμερα έχει άλλα

τα μαγικά έχει κελιά, τις μάγισσες οθόνες

έχει κανόνες και θεσμούς, και φύλακες σπουδαίους

έχει και δυο μικρά παιδιά, που ψάχνουν για ανθρώπους.

Φτιάξανε το γυαλί παλιά, διάφανο σαν μέρα

με λίγο χρώμα μέσα του, γίνεται έργο τέχνης.

Δικαιολογία ειν' αυτό, εύκολη, και την λέω

γνωρίζοντας τι γίνεται, κοιτώντας προς τον κόσμο

γνωρίζοντας, απέχοντας, γράφω αδυναμία

μα και μια δύναμη μαζί, που λέει την αλήθεια.

Μιλώ αργά - μιλώ σιγά, μιλώ και φοβισμένα

μην με ακούσει ο άνεμος και σπάσει το λιθάρι -

μιλώ όπως δεν μίλησα, για των ανθρώπων έργα.

Προς τον Θεό μιλώ ξανά, όπως σε κάποια μάνα

και αραδιάζω όνειρα και ψέγω κοινωνίες·

το κάνω κι ειμ' όλος θυμό, κι είμαι σε ακρογιάλι

κάτω απ' το φως του φεγγαριού, τώρα που είναι νύχτα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Λέξεις κι ιδεογράμματα, σ' ένα χαρτί γραμμένα

μοντάρονται σαν σύστημα και γράφονται σαν νόμοι

υποτιμούν την ομορφιά, και φτιάχνουν μια δικιά τους

που οι αστοί την χαίρονται και τα παιδιά φοβούνται.

Μαχαίρια και χρυσοί γιαλοί, κάμποι και κομπολόγια

βαπτίζουν τα χιλιόχρονα βασίλεια της νύχτας

μ' ονόματα που έχουν φως, μα δείχνουν το σκοτάδι

φέρνοντας τα πεντόβολα, από τον άλλο κόσμο.

Είναι πιστοί, είναι εχθροί, είναι φωτογραφίες

διάφανες, που η κόλαση, μέσα τους δεν υπάρχει -

υπάρχουν όμως άνθρωποι, υπάρχουν κολασμένοι

που στα νησιά χαθήκανε και και τους επήρ' ο χάρος.

Όμως εγώ δεν βιάστηκα γιαυτό ν' αποφασίσω

βρήκα στη θάλασσα φωνή και στο χωριό ποτάμι

μόνος μου το καθάρισα από τη μαύρη μάζα

κι όταν ο χρόνος έφτασε, το χάρισα στον κόσμο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΗΡΕΜΙΑ

ΗΡΕΜΙΑ

Βιτρίνα μου όλο το φως, απάνω σου που πέφτει

Ειν' ένα τάμα στον Θεό, και στους πελάτες χάρη.

Κέντρο της πόλης, πέρασμα, η αγορά πιο πέρα

Ποτίζω τα πλατάνια μου και βρίσκω ηρεμία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΤΡΙΛΟΓΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟΦΥΓΗ

ΑΠΟΦΥΓΗ

Μελλοντικές λέξεις υφισταμένων λαϊκών

η κλίση του πρανούς είναι μοιραία·

το κλάσμα πριν απ' την απλοποίηση

μιλούσε άλλη γλώσσα.

Μέρα Τετάρτη, τα μαγαζιά ειν' ανοικτά

οι πελάτες συναγωνίζονται κάποιο κενό

από κοντά και ο μαγαζαραίοι, οι εραστές

οι Λάπωνες, οι επιστάτες.

Το κόντρα μπάσο, είναι ογκώδες όργανο

η Ιακωβίνα, είναι γένους θηλυκού -

θα ήθελα κάποτε να ταξιδέψω στους αγρούς

να κάψω το σκοτάδι.

Αυτό που κάνει τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά να ξεχωρίζουν

ειν' ο ασβέστης ο πολύς και του λευκού η λάμψη -

επόμενο, να ειν' οι συμφωνίες ακριβές

επόμενο, να είναι ακριβά τα εισιτήρια

στους χώρους των "πιστεύω".

Εγώ το έλεγα - μαζί το λέγαν κι άλλοι:

οι πλατείες είναι σημεία σταθερά

δεν ειν' λουλούδια που ανθίζουνε το Πάσχα.

Τότε η αποτύπωση έγινε βιαστικά

βαρέθηκαν να περιμένουν οι βδομάδες·

αρχικά σε μια γραμμή παραγωγής

στα ύστερά τους χρόνια σε μια στάση.

Αυτό που ακούγεται είναι τα περιστέρια

που πια στις γλάστρες των πιστών

βρίσκουνε καταφύγιο για να κουρνιάσουν

για να αναζητήσουν το νερό

τον ίσκιο και τον χώμα.

Οι μάχες και οι πόλεμοι, γίνονται μακριά

όμως το αίμα μεταφέρουν τα ποτάμια.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

2035 Μ. Χ.

2035 Μ. Χ.

Είναι πολύ νωρίς το να μιλά κανείς για ουρανό

στο μέσο λαϊκών δικαστηρίων.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ταχθεί

εις το πλευρό των στιγμιαίων μηχανών -

οι αλλόδοξη πια τελειώνουν πριν να ζήσουν.

Κάνοντας αυτοκριτική, γίνεται ένα ιδανικό ο Στάλιν·

προσευχόμενος, ειν' υψηλό ιδανικό ο Καρδινάλιος Ρισελιέ.

Ο Αδόλφος Χίτλερ, δεν έχει πρόβλημα κανένα

όπως κανένα απολύτως πρόβλημα δεν είχε

και ο σπουδαίος αυτοκράτορας· ο Νέρων -

αρκεί η φωτιά να έμπαινε απ' τους τριγύρω.

Χρονιά μοιραία: δύο χιλιάδες και τριανταπέντε χρόνια

μετά την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού·

ο ιαγουάρος του πάρκου των αγρίων

είναι ο νέος μας Μεγάλος Μάγιστρος,

που υπογράφει συμφωνίες.

Εκεί που δεν υπάρχει πόνος πουθενά

φυτρώνουν τριαντάφυλλα , που ειν' χωρίς αγκάθια -

πραγματικά, τότε ο νόμος του ανεκπλήρωτου

πιάνει τα πάντα - τα μεταθέτει

τα γυρίζει γύρω από τις ανεμογεννήτριες

που 'χουν στηθεί στο όρος Όθρυς

πριν από τρεις δεκαετίες ακριβώς.

Η άκρη του χρώματος μπορντό χαλιού

ειν' το υπέρτατο το όρια κάποιας εικονικής πατρίδας.

Ο βοσκός του καναλιού ταξιδεύει στα ποτάμια

στα δίχτυα του πιάνονται ψάρια τεράστια χιλιάδες

πονάει ο Θεός, μιλάει ο Λαός, η επανάσταση τελειώνει -

η επανάσταση είναι ο ένας που απομένει·

η επανάσταση είναι αυτός που δεν κατάφερε

την γνώμη του να πει ποτέ - και αν την είπε·

υπήρχαν άλλοι, που μιλούσανε πιο δυνατά

στον ίδιο χρόνο.

Επανάσταση ειν' να μην νιώθεις μοναξιά

σε σύνολο αγρίων.

ΑΠΟ ΤΗΝ  ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ : ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΝΤΙΘΕΣΗ

ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Και με κλαρίνα και βιολιά, ανάβουνε τα φώτα

Ψηλώνουν τα καμπαναριά, χτυπάνε κι οι καμπάνες.

Ειν' τα κουνούπια που πετούν, και φτιάχνουνε τα νέφη

Που απ' την πόλη οι προεστοί, διστάζουν να τα διώξουν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΛΎΣΕΙΣ

Η επικράτηση των ανθρώπων με τα μαύρα, υπήρξε αποτέλεσμα ενός συνδυασμού αντίρροπων δυνάμεων. Οι κρίσεις είναι θέμα απογεύματος. Γιαυτό και στις πόλεις, τα δέντρα έχουν επιδερμίδα λεία - αρκεί μία ιστορική διαδρομή και ο καθείς μπορεί να καταλάβει...

Στην πόρτα λίγοι χτύποι - δεν ανοίγει κανείς. Η κατσαρόλα με το νερό που βράζει, υπομένει, το μαρτύριο μίας φωτιάς, μοιρασμένης, στα τέσσερα σημεία ενός ορίζοντα, αρκούντως χρονικού.

Τα σκαλοπάτια, τα μπαλκόνια και οι αρκούδες, δεν είναι τέσσερις τροχοί - είναι κάτι σαν πάγκος με παστέλια, αραγμένος μπροστά στους καταρράκτες του Νιαγάρα.

Στηρίζομαι στην έρευνα. Ερευνώ μεθοδικά, τα κάστρα των θαυμάτων. Ως υπνοβάτης κινούμαι στην αυλή των ξωτικών. Οι γυναίκες με τα ψηλοτάκουνα, μοιάζουνε με τους γίγαντες του μύθου.

Ο Ταρζάν υιοθετεί μία διάλεκτο φερμένη απ' τας Ευρώπας - η μαϊμού τον κοιτάζει με απορία. Η πομπή προσεγγίζει την πόλη - η πομπή εισέρχεται. Η πομπή, δεν είναι πομπή. Η πομπή είναι μία ηλιακή επιστροφή, που σώζει την δομή, ενός αμφισβητούμενου καλοκαιριού, την στιγμή ακριβώς, που οι αναρχικοί χωρίζονται σε: Βενιζελικούς, Βασιλικούς, Πλαστηρικούς, Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Οθωμανούς, Αγάδες, Πασάδες, Δερβισάδες, Καταλανούς, Ρώσους, Πρώσους, Τροτσκιστές, Σταλινικούς, Χριστιανοδημοκράτες, Χουντικούς και της γενιάς Πολυτεχνείου.

Πρώτη απαίτηση μιας μάζωξης, είναι μια μάζα. Αυτό είναι ένα κατά συνθήκη δίκαιο - όπως το δει κανείς -, γιατί ο κοινός νους, είναι πολύτιμος για ότι αφορά την αγορά, για ότι αφορά το κέρδος, για ότι αφορά μία δεξαμενή ανεύθυνων θυμάτων.

Ο κοινός νους είναι αυτό, που πάντα συμφωνεί - που πάντοτε ακολουθεί, την γνώμη του προέδρου.

Η σοκολάτα είναι μια θεϊκή τροφή. Λιώνει και τρώγεται, με χίλους δυο τρόπους - πείνα να υπάρχει και λεφτά. Α, ναι! και μία ποδηλάτισσα να τρέχει προς το Νείλο - εκείνο το ποτάμι, που κυλά, πίσω απ' το ξωκλήσι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων (κάποτε ο κτήτοράς του, ήθελε να το αφιερώσει στο ξακουστό Χρηματιστήριο των Αθηνών, όμως τον πρόλαβε η κρίση των μεγάλων αξιών της οικουμένης).

Δεν ξέρω το γιατί συμβαίνει, όμως τα δωδεκάποντα τακούνια, γίνονται καθεστώς, όταν κανείς δεν περιμένει κάτι τέτοιο. Όμως οι αγροφύλακες ψάχνουν ακόμη για να βρούν τον θησαυρό. Είναι οι γνώσεις θησαυροί; Είναι το χρήμα; Είναι τα όργια μες σε δωμάτια πολυτελών ξενοδοχείων; Είναι οι βόλτες τ' απογεύματα, πριν κρεμαστεί ο ήλιος;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Ο ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ

Ο ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ

Περιεκτικότητα πλαγκτόν σε λίμνη άδειου πάρκου. Τα πουλιά είναι τυφλά. Τα μανταρίνια, έχουνε στερηθεί τον χρόνο που αντιστέκεται στο χιόνι.

Γιατί ο ήλιος κοκκινίζει, σαν πλησιάζει δίπλα του η ώρα της φυγής; Ματώνει; Ξαπλώνει;

Το φάντασμα της Μεγάλης Αικατερίνης, πολεμά να τον κερδίσει στα χαρτιά - ευτυχώς για όλους μας, στο τέλος πάντα χάνει.

Εκείνον, που ενώ ακόμη είχε την μορφή ενός δηλητηριασμένου ωαρίου, σκότωσε την μητέρα του, χτυπώντας την μ' ένα μπαστούνι του γκολφ - έκτοτε απέκτησε μία μορφή διττή: άλλοτε φωτεινός κι άλλοτε άχρωμος τελείως (ανάλογα την εποχή, ανάλογα την ποίηση).

Διαφορετικά, είναι θέμα προσπάθειας το διάβασμα του ουρανού, πριν να τον βρει η νύχτα - το λεν οι παραδόσεις, το λεν τα παραμύθια: "Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ...", αφού ότι και αν συμβεί, κάπου θα ξημερώσει...

Πιθανών κάπου προς την Ιαπωνία, κάπου σε μια παρθένα θάλασσα, που θα ΄χει φτιαχτεί από κοράλλια πλαστικά κι από φθηνά βαπόρια.

Άλλωστε, τι να την κάνεις την θάλασσα, αν δεν την διασχίζεις;

Αυτός όμως φοβάται. Ζει μέσα σε μία ζούγκλα μορφασμών. Έχει μιαν ανοσία αποκτήσει, κι αυτό ειν' φοβερό, σαν σκέφτεται ότι εκείνος δεν πρόκειται να αρρωστήσει, όπως τα άλλα τα μεγάλα τα παιδιά.

Τίποτα! Ούτε κοπάνα, ούτε και ξαστεριά. Το τραπουλόχαρτο που τράβηξε, ήταν Βαλές καρό και ήταν λάθος. Στο δωμάτιό του, υπάρχει ένα τεράστιο κλουβί - όταν γεμίζει με πουλιά, εκείνος λάμπει πάντα. Γιαυτό και οι κονσέρβες λιγοστεύουν. Γιαυτό οι σπόροι των καλαμποκιών, παράγουν απευθείας μουστοκούλουρα.

Στην δίεση του χρόνου: όραση, ακοή και ποίηση, γίνονται ένα θαύμα. "Κρίμα το παλικάρι", είπανε οι μικροαστοί - φυσικά πρώτα το είπαν οι γριές, που 'τανε δίχως δόντια.

Τουλάχιστον αυτό σκλάβος δεν έγινε ποτέ, και πρόλαβε το γλέντι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ  

Η ΩΣΜΩΣΗ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Η ΩΣΜΩΣΗ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να εκφράζονται μέσα από τις τέχνες, από την προϊστορική εποχή. Αρχικά μέσω της ζωγραφικής - έχουν βρεθεί τοιχογραφίες, που απεικονίζουν τις συνήθειές τους, σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου.

Έκτοτε κύλισε πολύ νερό στον μύλο... και οι τέχνες γίνανε πιο πολλές, ενώ η εξέλιξη προσθέτει και καινούριες, Έτσι στην ζωγραφική, προστέθηκαν: η αρχιτεκτονική. η γλυπτική, η μουσική, ο χορός, η λογοτεχνία - ποίηση, το θέατρο- κινηματογράφος και όχι μόνο αυτές, καθώς σήμερα μιλάμε και για τέχνες νέες πχ: φωτογραφία, κόμιξ κτλ.

Όλες οι τέχνες έχουνε μία κοινή αφετηρία. Είναι η ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν. Είναι μια εσωτερική ανάγκη. Η ανάγκη αυτή, δεν σημαίνει βέβαια ότι σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει το ταλέντο να το κάνουν. Έτσι κάποιοι από αυτούς ξεχωρίζουν και γίνονται ας πούμε: υπηρέτες των τεχνών, προσπαθώντας ο καθένας τους να εκφράσει και τους άλλους - αυτούς που δεν μπορούν. Ο καθένας με τον τρόπο τον δικό του, ο καθένας με την δική του τέχνη, ο καθένας με το δικό του το κοινό.

Θέλοντας και μη, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή. Οι ίδιοι και τα έργα τους, οι ίδιοι και οι τέχνες τους. Κι εκεί ακριβώς είναι, που ξεκινά μια ώσμωση: θεμάτων, τεχνοτροπιών, έργων, ερεθισμάτων, ιδεών κ.τ.λ..

Η ώσμωση αυτή, μπορεί να ονομαστεί και επηρεασμός ή και πρόκληση. Ακόμη και η ζήλια, υπάρχει κάπου εκεί, και πιθανών στις τέχνες να δρα και δημιουργικά.

Έτσι οι δημιουργοί, επικοινωνούν τελικά μεταξύ τους, αλλά και με την κοινωνία, Κι όλοι μαζί, και όλες τους οι "δραστηριότητες", φτιάχνουν αυτό που λέμε γενικά κι αφηρημένα τέχνη και ακολούθως τα λεγόμενα καλλιτεχνικά ρεύματα: ρομαντισμός, ρεαλισμός, εξπρεσιονισμός, νταντά, σουρεαλισμός και δεν συμμαζεύεται... Και με σχεδόν όλες τις τέχνες να είναι μέσα τους.

Αυτό θα πει, ότι οι τέχνες ως τέχνες, ξεπερνούν, ας την πούμε, κάποια ατομικότητα, και η μια διαχέεται εντός της άλλης.

Έτσι - για παράδειγμα -, μπορεί ένας φωτογράφος να εντυπωσιαστεί από ένα τοπίο και να το φωτογραφίσει, ένας ζωγράφος να δει την φωτογραφία και μέσα της να βρει ένα ενδιαφέρον θέμα και να κάνει έναν ωραίο πίνακα ζωγραφικής. Μετά ένας ποιητής κοιτάζοντας τον πίνακα, μπορεί να εμπνευστεί μια σειρά από στίχους και ένας μουσικός να τους πάρει, να τους βάλει μουσική και να γράψει επάνω τους ένα καλό τραγούδι. Για το τραγούδι αυτό ένας σκηνοθέτης, μπορεί να φτιάξει ένα βίντεο κλιπ, μάλιστα, χρησιμοποιώντας και τον πίνακα και την αρχική φωτογραφία και τα λόγια σαν υπότιτλους, μες στην δική του την δημιουργία.

Τι βλέπουμε στο παράδειγμα; Βλέπουμε ότι ξεκινώντας από την θέα ενός τοπίου, φτάνουμε να έχουμε πέντε προϊόντα από διάφορες τέχνες, για τα οποία, ουσιαστικά αυτό το τοπίο είναι ο "σπόρος". Οι τέχνες διαπλέκονται, μα και συμπλέκονται, με ένα τρόπο μαγικό, και τόσο δημιουργικό, που πέρα από αυτές, στην ζωή μας δεν υπάρχει πουθενά - γιαυτό οι τέχνες απαιτούν ευγένεια και σεβασμό, όταν βρισκόμαστε απέναντί τους. Και σήμερα ακόμη πιο πολύ, μιας και η εμπορευματοποίηση, βάζει φραγμούς σ' αυτή την δημιουργική διαπλοκή, βάζοντας όρια (στα πλαίσια εμπορικών πολιτικών...), χαλώντας πρώτα από όλα την μαγεία.

Αυτό είναι για τους νέος, ίσως η πιο μεγάλη πρόκληση. Είναι η στιγμή, ίσως, όπου θα πρέπει να υπάρξει μια άμυλα ουσιαστική, δημιουργική, και μια επανάσταση απέναντι στην όποια τυποποίηση, που προσπαθεί να επιβληθεί από τα πάνω, σε κάθε μια από τις τέχνες χωριστά, μα ουσιαστικά στο σύνολό τους (στην ιστορία υπήρξανε πολλές τέτοιες περιπτώσεις).

Δεν υπάρχουν διαφορές, υπάρχουν μονάχα τρόποι διαφορετικοί. Κι από αυτή την διαφορετικότητα είναι που ξεκινάει η μαγεία!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ, ΣΠΌΡΟΙ

ΑΠΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ, ΣΠΌΡΟΙ

Λουλούδια που μαράθηκαν σε γλάστρα ποτισμένη

Πίσω του θρέφουν οι καρποί και γράφονται τραγούδια.

Σπόροι θα 'ρθουν από αλλού, θα βρουν την άδεια πόλη

Και μια ευχή θα ακουστεί, κι ένα μωρό θα κλάψει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Τον Έλληνα σαν τον βοηθάς, τον κάνεις ότι θέλεις

Έχει το βλέμμα του γι' αλλού, κι ας χτίζει Παρθενώνες.

Εφτά η σκλαβιά, εφτά η φωτιά, εφτά όλα τα χρόνια

Κι έπειτα προς την θάλασσα, κινά το πανηγύρι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ

TA TΥΜΠΑΝΑ

Λοιπόν φρουρέ;

Πες μου για το Ντονετσκ, πες μου και για την Γάζα.

Τα τύμπανα, τα θέλω να ακούγονται αλλιώς

Θέλω να δίνουν ροκ ρυθμούς

Και να μην ειν' τα τύμπανα πολέμων.

Ξέρω πως κάνεις κάθε βράδυ τα ταξίδια σου

Στα όρια που γράφει ο φόβος στις ζωές

Στα όρια, που φτιάχνουνε οι άλλοι.

Το λιόγερμα είναι στενό - είναι για λίγους μόνο.

Δεν θα το βρεις στην αγορά, με της εφημερίδας τα κουπόνια

Δεν θα σε περιμένει, ως αν τον έρωτα καρτερικά.

Θα σε δικάσει με μια διαταγή, θα σε ετελειώσει.

Λοιπόν φρουρέ;

Δεν κοιμάσαι· παραμένεις γνήσια άυπνος, φυλάγοντας το σύμπαν -

Το σύμπαν φυλέγετ' από μόνο του

Το σύμπαν είναι ψέμα.

Στην Αττική γη, το καλοκαίρι ειν' πια όλο εγκαύματα

Στην Αφροδίτη οι σεισμοί ειν' αρκετοί·

Και 'συ κρατάς στα χέρια σου όπλο μεγάλο, βαρύ και ισχυρό.

Όμως τις νύχτες

Βρίσκεις τον χρόνο να μετράς και συ τ' αστέρια.

Στις πινακίδες γράφει: προσοχή!

Το φως του ήλιου, το φοβάσαι

Τα τύμπανα χτυπούν

Τα τύμπανα σου χτυπούν να δείχνεις νικητής

Και να πανηγυρίζεις σαν οι άλλοι θα πεθαίνουν.

Στο μπλε της άγριας περικοκλάδας

Γράφονται όλα τα μεταπολεμικά σπουδαία λόγια

Κρεμιούνται πάνω της τα πιο μεγάλα τα "best sellers" της ειρήνης.

"Οι πόλεμοι ειν' αρχοντιά - είναι κυριαρχία"

Σου λεν ξανά τα τύμπανα γελώντας

Και 'συ με βήμα χήνας ταξιδεύεις.

Βρίζεις, δέρνεις, τυφλώνεις, σκοτώνεις και νικάς -

Αν ειν' αυτό νίκη πραγματική...

Λοιπόν φρουρέ;

Είναι αυτό το πράγμα νίκη;

Κι εσύ είσαι φρουρός; Και τι φρουρείς;

Φρουρείς πατρίδα; Φρουρείς μεγάλα σύννεφα;

Φρουρείς ένα χαμόγελο, μην τα παιδιά το κλέψουν;

Υπήρξες όμως και παιδί

Υπήρξες φίλαθλος ομάδας που νικούσε

Δεν έχεις διανοηθεί ποτέ, την ύπαρξη της ήττας

Στον στίβο των ανθρώπων, στον στίβο της ζωής

Στον στίβο καθ' ανώνυμης μεγάλης προσευχής

Όπου ζητά τη νίκη.

Έτσι φρουρέ, βλέπεις στολές παραλλαγής

Αντί όμορφα δέντρα - δέντρα ψηλά

Βαλμένα μέσα σε δάση σαν κι αυτά

Που στα σχολεία πια δεν τα διδάσκουν

Εσύ γνωρίζεις μόνο πως αυτά

Είναι εταιριών κεφάλαια μεγάλα -

Εσύ φρουρείς τις εταιρίες

Άλλοι φρουρούν τις εταιρίες άλλες

Γιαυτές τις εταιρίες όλοι σας θα χαθείτε

Και υα χαθούμε και εμείς.

Λοιπόν φρουρέ,

Γίνε ξανά ένα παιδί και πάλιά

Από μεγάλους ο πλανήτης είναι πλήρης.

Πάρε το τύμπανο και παίξεη

Κράτα ρυθμούς ταχύτητας - κράτα ρυθμούς αγάπης

Βγάλε το ροκ της μοναξιάς

Και κάνε το να ακουστεί και παραπέρα.

Γίνε και πάλι ένα παιδί

Πιάσε την άκρη από εκει που είχε μείνει

Από εκεί, που σε σταμάτησαν να θέλεις να μαθαίνεις

Από εκεί που σου 'μαθαν, μονάχα να φοβάσαι.

Παράτα τ' όπλο σου

Ξεκλείδωσε το χαμόγελο και μοίρασέ το·

Μοίρασέ το σε όλα τα παιδιά, μην φοβάσαι

Ο Προμηθέας τότε νίκησε, το ξέρεις.

Κι όσο κι αν επιστρέφουνε στο κόσμο οι δικτάτορες

Τα μπαλόνια ανεβαίνουνε ψηλά κι αγγίζουνε τον ήλιο.

Όχθες υπάρχουνε σε όλα τα ποτάμια

Και όλες τους ανήκουν στους ανθρώπους -

Ανατολικές, δυτικές και φυτεμένες κι έρημες·

Τα άνθη είναι άνθη και η γαλήνη αποτέλεσμα έργων ανθρώπων.

Η νύχτα είναι μια κάλυψη

Μια κάλυψη μιας αποκάλυψης μεγάλης.

Οι τελευταίες οι γενιές, δείχνουνε γερασμένες -

Λόγος κανείς για τείχη και για σύνορα

Κανείς πια δεν υπάρχει-

Ο χρόνος τους τιμώρησε τουςπάντες

Το χρήμα επέβαλε δασμούς και στην ζωή

(άνθρωποι, που ειν' άνθρωποι: πεθαίνουν).

Πάρε μαζί σου και τους άλλους τους φρουρούς

Πιάστε τα τύμπανα και τον χορό αρχίστε.

Οι Δράκοντες ζητάνε περιφρόνηση

Τ' άγρια ζώα στις αυλές, θέλουνε και φοβέρα -

Ειν' καλοκαίρι, και ο χειμώνας, που θα ρθει

Θα 'χει και κείνος χιόνια...

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "ΜΑΡΙΝΑ" (4)

Σκέφτομαι, πώς θα ήταν αν συναντούσαμε στον δρόμο μια τσιγγάνα. "Να σας πω την μοίρα;", θα μας έλεγε. Θα την κοιτούσαμε κάπως απορημένοι. Αφού, τι νόημα θα είχε η ζωή μας, αν ξέραμε τα πάντα από πριν;

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΕΙΝ' ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

EIN' KAΛΟΚΑΙΡΙ

Όταν αυτό που φεύγει, ειν' ένας ήλιος, η χρήση της μαγείας, ειν' ένα γεγονός, που 'χει γραφεί χιλιάδες χρόνια πριν, στο άγνωστο βιβλίο των ανθρώπων.

Επιβεβαίωση θα πει, να ντύνεται κανείς την αμαρτία.

Ένα μεγάλο πανηγύρι ξεκινά, μες στου χωριού το κέντρο.

Αυτό ειν' καλοκαίρι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΦΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ

ΑΦΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ

Μόνη της μία συκιά, που φύτρωσε σε τρύπα της ασφάλτου - μία μονάδα πράσινο, στο σύνολο του γκρίζου. Όπως κι οι εξερευνητές, που βρήκανε τον κόσμο.

Κρατάω το κεφάλι μου συχνά, σαν βλέπω αυτά τα μάτια. Ειν' έγκλημα κάθε νοθεία της ζωής, που γίνετ' απ' τον χρόνο. Απόψε το φεγγάρι είναι πολύχρωμο. Κάποια από τον δρόμο μου περνά. Η Πενταγιώτισσα χορεύει. Τα πάθη ειν΄ αλλού. Το κράτος ειν' αλλού. Η Καλιφόρνια είναι μονάχα πόθος.

Α! Στα μαλλιά της έχει πιαστεί ένα λουλούδι. Μοιάζει τσιγγάνα. Μοιάζει ερωτική πηγή. Το θάρρος ειν' ανώφελο, ακόμη κι αν υπάρχει.

Ακούγετ' ένας κρότος. Γκρεμίζεται το μαγικό βουνό. Κρατώ ψηλά την φαντασία. Κι όσο η εξουσία, να ακουμπάει προσπαθεί, πάνω σε βάσεις άλλων· την οικτίρω, την λοιδορώ και φεύγω.

Γκρεμίζεται το μαγικό βουνό - βουνά υπάρχουν κι άλλα. Μπροστά μου δυο αρώματα: το ένα είναι που περνά, το άλλο ειν' αγάπη. Το καταλαβαίνω τελικά απ' την οσμή και πράττω καταλλήλως.

Την σκέψη μου την σπάω συνεχώς. Την φτιάχνω όπως πρέπει. Ότι γράφεται με απόλαυση, κερνιέται μ' αποχή. Πόλεων γράφω ονόματα στην τύχη: Ιερουσαλήμ, Κρακοβία, Σπάρτη, Καρθαγένη, Ρίγα.

Κάποια γυναίκα υποτίθεται πως μ' αγαπά - μπορεί εκεί να μένει.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ