Ο ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ

Ο ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ

Περιεκτικότητα πλαγκτόν σε λίμνη άδειου πάρκου. Τα πουλιά είναι τυφλά. Τα μανταρίνια, έχουνε στερηθεί τον χρόνο που αντιστέκεται στο χιόνι.

Γιατί ο ήλιος κοκκινίζει, σαν πλησιάζει δίπλα του η ώρα της φυγής; Ματώνει; Ξαπλώνει;

Το φάντασμα της Μεγάλης Αικατερίνης, πολεμά να τον κερδίσει στα χαρτιά - ευτυχώς για όλους μας, στο τέλος πάντα χάνει.

Εκείνον, που ενώ ακόμη είχε την μορφή ενός δηλητηριασμένου ωαρίου, σκότωσε την μητέρα του, χτυπώντας την μ' ένα μπαστούνι του γκολφ - έκτοτε απέκτησε μία μορφή διττή: άλλοτε φωτεινός κι άλλοτε άχρωμος τελείως (ανάλογα την εποχή, ανάλογα την ποίηση).

Διαφορετικά, είναι θέμα προσπάθειας το διάβασμα του ουρανού, πριν να τον βρει η νύχτα - το λεν οι παραδόσεις, το λεν τα παραμύθια: "Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ...", αφού ότι και αν συμβεί, κάπου θα ξημερώσει...

Πιθανών κάπου προς την Ιαπωνία, κάπου σε μια παρθένα θάλασσα, που θα ΄χει φτιαχτεί από κοράλλια πλαστικά κι από φθηνά βαπόρια.

Άλλωστε, τι να την κάνεις την θάλασσα, αν δεν την διασχίζεις;

Αυτός όμως φοβάται. Ζει μέσα σε μία ζούγκλα μορφασμών. Έχει μιαν ανοσία αποκτήσει, κι αυτό ειν' φοβερό, σαν σκέφτεται ότι εκείνος δεν πρόκειται να αρρωστήσει, όπως τα άλλα τα μεγάλα τα παιδιά.

Τίποτα! Ούτε κοπάνα, ούτε και ξαστεριά. Το τραπουλόχαρτο που τράβηξε, ήταν Βαλές καρό και ήταν λάθος. Στο δωμάτιό του, υπάρχει ένα τεράστιο κλουβί - όταν γεμίζει με πουλιά, εκείνος λάμπει πάντα. Γιαυτό και οι κονσέρβες λιγοστεύουν. Γιαυτό οι σπόροι των καλαμποκιών, παράγουν απευθείας μουστοκούλουρα.

Στην δίεση του χρόνου: όραση, ακοή και ποίηση, γίνονται ένα θαύμα. "Κρίμα το παλικάρι", είπανε οι μικροαστοί - φυσικά πρώτα το είπαν οι γριές, που 'τανε δίχως δόντια.

Τουλάχιστον αυτό σκλάβος δεν έγινε ποτέ, και πρόλαβε το γλέντι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ