«Αφορμές για "έξοδο"»

«Αφορμές για "έξοδο"»

Κατασκευαστές κολάσεων - βροχοποιοί, αρτίστες σε μεγάλα καμπαρέ μίας πρωτεύουσας, δίνουνε εντολές, κι η κοπελιά χορεύει. Μας έμαθαν να ζούμε μες στη νύχτα, να βρίσκουμε προσανατολισμό από τα φώτα τα αχνά, από τον ήχο των φτερών μιας μέλισσας, που κλείστηκε έξω απ' την κυψέλη. Κάποτε ήταν και τα σύμβολα μια λύση, κάποτε είχαν και τα εικονίσματα μιλιά. Υπάρχουν και αυτοί που επιμένουνε στο λάθος, γιατί δεν έχουν χρόνο για να ψάξουν και να βρουν: τι είναι το πραγματικά σωστό και τι μας ξεπερνάει. Πόσους ξεριζωμούς να ανεχτεί κανείς, ακόμη· και πόσα τα νεκρά τα περιστέρια που θα βρει; Για κάθε μία γέφυρα από το παρελθόν, που πέφτει, χτίζονται δέκα νέες - και τί μ' αυτό; Και τι θα πει «καημός», εάν δεν έχει κάποιος δύναμη να τον εκφράσει; Δεν φτάνουν οι βροντές των κεραυνών για να ξυπνήσουν τους ανθρώπους, ούτε της νότας η "φθορά" για ν' ακουστεί διαφορετικά η λέξη «μέλλον». Σημειώνω τις σκέψεις μου αργά· στο παρελθόν τις έδενα ως μια ουρά σε χαρταετό, και προσευχόμουν στο Θεό, να ρθει από τον ουρανό και να τις βρει το ρεύμα. Ο ουρανός: ακάθαρτος, ο ουρανός γεμάτος σύννεφα, γεμάτος λέξεις άγνωστες, και αφορμές να βγει κανείς στις λεωφόρους, να βρει μοναχικά ξενοδοχεία στην εξοχή και να μονάσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ"ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ"

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ:"ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ"

538)Τι όμορφες που ειν' οι εκκινήσεις! Και πραγματικά, πόσο λυτρωτικοί ειν' οι τερματισμοί!

539)Άλλο οι νόμοι, και άλλο η ηθική. Συχνά οι νόμοι φτιάχνονται από ανήθικους ανθρώπους· ή λαμβάνουν από ανθρώπους τέτοιους κάλυψη... Τότε είναι που κορυφώνονται οι κρίσεις. Οι θεοί δε, γίνονται κι αυτοί, μέσα επιβολής και κάλυψης, σε τέτοιες περιπτώσεις.

540)Κάθε τάξη που δημιουργείται μέσα στην κοινωνία, παράγει αυτομάτως κι άλλες τάξεις (παρελκόμενες), όπου την κάνουνε να ξεχωρίζει. Κατά τον Μεσαίωνα, είχαμε ταυτόχρονα την εμφάνιση των "μεγάλων γαιοκτημόνων", και την εμφάνιση της τάξης των "δουλοπάροικων" (κολίγων). Η εμφάνιση της τάξης των αστών, στο τέλος της δεύτερης "μετά Χριστώ" χιλιετηρίδας, γέννησε αυτομάτως τις τάξεις των προλετάριων και των μικροαστών. Σήμερα η τάξη τη νεο - οικονομικής ολιγαρχίας, έφερε στη ζωή δυο νέες τάξεις: την τάξη των "Βαλέδων" (υπηρετών) της ολιγαρχίας, και την τάξη των "καταφρονεμένων" (νεόπτωχων). Αυτή είναι μία ατέρμονη διαδικασία, που σημαδεύει κάθε εποχή και και κάθε κοινωνία. Οφείλεις δε, να δείχνει σεβασμό, σε κάθε "αρνητή" της τάξεως του - όταν αυτός έχει της δύναμη να κατεβαίνει "προς τα κάτω".

ΑΠΟΣΤΟΛΣΟ ΒΕΡΓΗΣ

Από το βιβλίο μου:"παρατηρήσεις"

Από το βιβλίο μου: 'Παρατηρήσεις"

525)Οι πολλοί, συχνά λειτουργούν σαν χείμαρροι, που σαν φουσκώνουνε, τα πάντα παρασέρνουν· ενώ οι λίγοι είναι αυτοί όπου δημιουργούν υποδομές, που προορίζονται για πράγματα καινούργια.

526)Οι "μύθοι" είναι ιστορίες που επαναλαμβάνονται "εις το διηνεκές", και αποκτούν μ' αυτό τον τρόπο μια διαχρονικότητα, που τις κάνει να χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα απ' τους ανθρώπους, όταν χρειάζεται ν' αναφερθούν σε κάποια πιθανή ή και γενόμενη επανάληψή τους (η ζωή άλλωστε, χτίζεται πάνω σ' επαναλήψεις σαν κι αυτές).

527)Απολυταρχία απέναντι στην ελευθερία. Μία ακόμη απ' τις μεγάλες διαμάχες, που βρίσκονται μέσα στην καθημερινή ζωή. Προσοχή! Η απολυταρχία, μπορεί (κάποιες φορές) να έρχεται με δημοκρατικές διαδικασίες, και να στηρίζεται πάνω σ' αυτές, φροντίζοντας να αλλοτριώνει τους ανθρώπους.

528)Πολιτισμός δεν είναι οι "μεγάλες ιδέες'. Συχνά φτιάχνεται πολιτισμός από τις στάχτες των "μεγάλων ιδεών". Πολιτισμός είναι οι άνθρωποι· ειν' οι χαρές, οι πόνοι, τα ταξίδια τους. Είναι η πέτρα που γεννά, είναι και το νερό, που επιστρέφει με το κύμα. Πολιτισμός ειν' τα λευκά τα νυφικά, και τα μοιραία δάκρυα μανάδων. Την ύπαρξη πολιτισμού, θα την ανακαλύψεις με το κλάμα, και με την αναγνώριση της αξίας, αυτού που λέμε τραγωδία - του δράματος, όπου ταυτόχρονα, έχουνε δίκιο κι άδικο, όλοι οι πρωταγωνιστές του.

529)Δίπλα σου θα υπάρχουν πάντοτε η αιωνιότητα και η στιγμή. Αν καταφέρεις κάποτε να τις κάνεις να ταυτιστούν, τότε θα έχεις βρει την ευτυχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Από το βιβλίο μου:" Παρατηρήσεις".

463)Μπορεί να γίνεις δούλος ενός άρχοντα, ενός καθεστώτος, μιας εταιρίας - δεν θα γίνεις δούλος του Θεού ποτέ, διότι ο Θεός θέλει (πρώτα απ' όλα) να 'σαι λεύτερος...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ:"ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ"

373)Ο αγώνας "για τον επιούσιο", οφείλει να γίνεται ταυτόχρονα με τον αγώνα για "ανάταση πνευματική" - διαφορετικά θ' αρχίσουν να εμφανίζονται φαινόμενα "ζούγκλας" μέσα στην κοινωνία.

374)Ουσιαστικά, η "φυσική" και η "πνευματική" πείνα, υπάρχουν και λειτουργούν ταυτόχρονα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ:"ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ"

320)Η νέα επανάσταση, πρέπει να είναι το δικαίωμα για αυτοεξαίρεση, του καθενός σκεπτόμενου πολίτη, από το κάθε τι, που βλέπει πως δεν ειν' πραγματικό, και είναι φαύλο. Να ζεις έξω από "γραμμές", φροντίζοντας ταυτόχρονα να είσαι (όσο γίνεται) δίκαιος και καθαρός, περήφανος και σταθερός, γνωρίζοντας πως είσαι ότι "είσαι". Ακολουθώντας τη μάζα, μέσα της θα 'σαι ένα τίποτα - ένα "μηδενικό".

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ: "ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ"

319)Η έλλειψη ιδιοκτησίας είναι δουλεία - δεν αναφέρομαι στην έλλειψη υλικής ιδιοκτησίας μοναχά (μπορεί να έχεις γεννηθείς φτωχός, ή και να έγινες φτωχός λόγω μιας συγκυρίας)· αναφέρομαι στην έλλειψη πνευματικής ιδιοκτησίας - προσωπικότητας, που αν την απολέσεις, γίνεσαι ένας άλλος, ένας διαφορετικός - αλλοτριωμένος· και να μην έχεις αυταπάτες· αυτός ο αλλοτριωμένος άλλος, δεν θα 'ναι άλλο τίποτα, παρά ένας δούλος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Απ' το βιβλίο μου :"Παρατηρήσεις"

AΠ' ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ <<ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ>>

313)Η ύπαρξη κοινωνιών ειν' κάτι δεδομένο. Δεδομένη και η εσωτερική ανάγκη του ατόμου για συμμετοχή - για δόσιμο ψυχής, πρώτα απ' όλα· και και απολαβών απ' τη συμμετοχή. Ανάμεσα στο δόσιμο και στις απολαβές, οφείλει να υπάρχει ισορροπία. Η διατάραξη αυτής της ισορροπίας, κάνει κάποια από τα άτομα "αφεντικά", και τα υπόλοιπα ασφυκτιούν και μαραζώνουν. Δύναται να υπάρξει κοινωνία - άτομο, σε περιπτώσεις αναχωρητισμού - δεν δύναται να διαρκέσει για πολύ, γιατί πολύ απλά, είναι σχεδόν απίθανο να υπάρξει μέσα, σε μια τέτοια κοινωνία - άτομο, αυτάρκεια. Υπάρχει και η περίπτωση Ροβινσώνα Κρούσου, που ίσως ειν' η εξαίρεση που βεβαιώνει τον κανόνα (οφείλεται σε έκτακτες καταστάσεις, και εκ των πραγμάτων είναι κάτι που ανοίγει). Δεν πρέπει να συγχέεται η κοινωνία - άτομο, με την μοναξιά (που μπορεί να υπάρξει και μέσα στην μάζα), ή με την απομόνωση, κάποιου, που το κάνει για να βρει λιγάκι ηρεμία, να σκεφτεί, να τελειώσει μια δουλειά δημιουργώντας - ουσιαστικά να πετύχει μία επανεκκίνηση, και ύστερα να επιστρέψει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Από το βιβλίο μου με τελικό τίτλο "Παρατηρήσεις", που έρχεται τον άλλο μήνα.

265)Μάθε τους στόχους σου, και τοποθέτησέ τους ψηλά στον ουρανό.

266)Κοιτάζοντας από ψηλά, βλέπεις καλύτερα - γιαυτό να ανεβαίνεις.

267)Θεός είναι και ότι το απρόσμενο συμβαίνει στη ζωή - ψάξε το όσο μπορείς.

268)Η ψυχή είναι και αποθήκη, για συναισθήματα που έχουν ξεχαστεί.

269)Μια σύμπτωση, μπορεί να ειν' και λάθος...

270)Το σύμπαν είναι σαφώς κάτι ουδέτερο, και δεν συνωμοτεί.

271)Μια φθορά, μπορεί να είναι κι ομορφιά.

272)Η φύση και η ζωή, είναι γεμάτη με μεταβολές, που ψάχνουνε να βρουν ισορροπίες.

273)Να αισθάνεσαι μέσα στην πολυτέλεια, όπως αισθάνεσαι και δίπλα από μια ξυλόσομπα παλιά.

274)Κάθε μονάρχης και αυλή - κάθε αυλή και κράτος.

275)Απορείς; Απ' την πηγή μέχρι την θάλασσα, ελπίδα ανακύκλωσης υπάρχει. Όπως ποτέ· όπως και πάντα.

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΉΣ

"Μνήμες παιδιών"

"Μνήμες παιδιών"

Μνήμες παιδιών που γέννησε η μοναξιά

- μνήμες μοναδικές, δικές τους.

Ο χρόνος μόλις γέννησε, για άλλη

μια φορά Σαρακοστή. Οι τέμνουσες ανάγκες

δέονται στο ημίφως: <<ακόμη λίγη σιγουριά

- κι ύστερα ξημερώνει>>. Νέα ζωή,

νέα φωνή, νέα ανάγκη. Άλλο πηγή

κι άλλο πληγή. Κι ας βγαίνουν

απ' τα βάθη και των δυο, όνειρα

και αισθήσεις.

Απόστολος Βεργής

"Εμπλοκή"

"Εμπλοκή"

Έμαθα να ακολουθώ τους βασιλιάδες

- έμαθα να κρατώ στα λόγια συμμετρία.

Όταν ξεκίνησε το πάρτι,

ήταν η ώρα για το πρώτο μου ποτό.

Όταν ήταν οι μόνες αναμνήσεις μου:

τα σφάλματα, ο κήπος του Αλάχ,

ήτανε στα λευκά βαμμένος,

κι ο κόσμος τ' απογεύματα,

κρέμονταν, πίνοντας καφέ,

απ' τα μπαλκόνια.

Μόνος αφέθηκα στον έρωτα,

την επανάσταση την πίστεψα μονάχος·

κι όταν χρειάστηκε,

βρήκα τα φαρμακεία αδειανά και έρημα

- επιβεβαίωση ή εμπλοκή

μίας κακιάς συνήθειας,

σ' ένα μοντέρνο κόσμο.

Απόστολος Βεργής

"Το ασαφές πεδίο των ονείρων"

"Το ασαφές πεδίο των ονείρων"

Μετά το ξύπνημα, η ζάλη,

ως μία επιφύλαξη του κόσμου,

πριν το ξεκίνημα κι αυτής της μέρας.

Κι όμως, ειν' γενναιόδωρη

η ζωή μέσα στα όνειρα.

Θέμα πρωτίστως διαστάσεων,

κι ενώ περίμενα: τα πάντα απ' τους πάντες,

φάνηκαν, να ειν' οι άνθρωποι

αδύναμοι ή υπερόπτες,

ή και να ειν' υστερικοί,

βλέποντας συνεχώς

να πλησιάζει ένα τέλος.

Πρέπει να ήτανε αυτός,

ο λόγος που δεν έγραψα ποτέ ημερολόγια.

Φεύγοντας, πίσω μου να κοιτάξω

δεν το τόλμησα - δεν το μπορούσα,

γιατί σαν άνθρωπος κι εγώ

είχα εναποθέσει σιγουριά,

στο ασαφές πεδίο των ονείρων.

Aπόστολος Βεργής

Aπό το μυθιστόρημα μου: Ονειροπόλο παιδί.

Aπό το μυθιστόρημα μου: Ονειροπόλο παιδί.

..Περπατώντας, άρχισε μα μουρμουρίζει - να σιγοτραγουδά. Να σιγοτραγουδά ένα τραγούδι Ηπειρώτικο, αλλά δικό του Ηπειρώτικο, ένα τραγούδι γραμμένο στο ρυθμό της πέτρας, γραμμένο στο ρυθμό απ' την καρδιά:

«Κατέβηκε - κατέβηκε το σύννεφο

»και πήρε τον στρατιώ - στρατιώτη

»για την ξενιτιά,

» κείνη τη μαύρη ξενιτιά

»- κείνη την άσπρη ξενιτιά

»και τώρα ταξιδέ - ξιδεύει

»μες στ' απόγευμα

»που ήχος δεν ακούγεται

»κι ούτε πουλιά πετα - άνε.

»Βρες μου Θεέ - βρες μου Θεέ μιαν έρημο

»και ένα ακρογιά - κρογιάλι

» για να κοιμηθώ

»και για να φύγω από δω

»από αυτό το όνειρο.

»Να πάω παραπέρα - πέρα

»να απομακρυνθώ

»να δω τον κόσμο τον καλό

»να γράψω με χρυσό φτερό

»το τέλος να 'ναι όμορφο...»

Κι αυτό το τέλος δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το κρεβατάκι του Βασιλάκη, και από πάνω του, ένα χονδρό σεντόνι, που τον προστάτευε από την πρωινή δροσιά, ίσως κι απ' το κακό το μάτι.

Απ' το κακό το μάτι, που έλεγε η γιαγιά του, κάθε φορά που τον έβλεπε να είναι στεναχωρημένος - και ύστερα τον σταύρωνε και έλεγε, μιλώντας πολύ γρήγορα: «... να πάει στα ψηλά βουνά - και πίσω μη γυρίσει»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "500tips"

AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "500tips"

201)Είναι φορές, που η αλήθεια, αργεί πολύ να κάνει την εμφάνισή της στη σκηνή - αυτό μην το ξεχνάς ποτέ.

202)Όμως μην γίνεσαι απάνθρωπος.

203)Σκέψου πως ειν' αδύνατο να ζήσεις δίχως λάθη. Μάθε πώς να τα βρίσκεις, πώς να τα αποφεύγεις, πώς να μην κάνεις διαρκώς το ίδιο πράγμα. Σκέψου όμως, πως και οι άλλοι κάνουν λάθη.

204)Η μοναξιά είναι μια ανακάλυψη των δυνατών.

205)Φτιάξε τις "Αρχές" σου - αυτές είναι οι μοναδικές πραγματικές "Αρχές", που θα σε ωφελήσουν.

206)Η συγνώμη, πρέπει να αφορά, πρώτα από όλους, τον ίδιο σου τον εαυτό.

207)Η ανάπαυση δεν ειν' ντροπή, δεν είναι ανανδρία· είναι μία επανεκκίνηση - όχι απ' το μηδέν.

208)Μην απορείς και μην διαμαρτύρεσαι, για πράγματα δύσκολα, μα που υπάρχουν στη ζωή, χωρίς κανένας να μπορεί να τ' αποφύγει - άλλωστε, ειν' δεδομένο, ότι στην ζωή θα βρεις: θεομηνίες, ατυχήματα, και χίλια τόσα άλλα, πράγματα απροσδόκητα και που πονάνε...

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Επιστροφές στο χρόνο"

"Επιστροφές στο χρόνο"

Αμπέλια σε παρακμή, χορταριασμένες πέτρες γέφυρας, μες σε κοινό χειμώνα. Ειν' αμαρτία μια υποχρεωτική επιλογή, ενός από δύο, ή περισσότερα κακά - σαφώς δεν ειν' αυτό δημοκρατία.

Ανήκουν οι αλήθειες στο κρασί· κι εμείς φάγαμε τις ζωές μας, περιμένοντας λεωφορεία, αστικά και υπεραστικά, σε βρωμερούς σταθμούς, ευλογημένους απ' το πνεύμα της αγάπης - ιερές τελετουργίες δίσεκτων ετών· εικόνες από κάποιο παρελθόν, κι επιστροφή στο μέλλον.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Πανάρχαιες ελιές"

"Πανάρχαιες ελιές"

Έτσι γνωρίζει να μιλά ο χρόνος στους ανθρώπους, με πολλαπλά "τικ - τακ", και φυσικά, μ' ήχους πρωτότυπους, που βγαίνουν απ' τα ράμφη των κοκόρων.

Πέρασε η πομπή - πέρασε και εχάθει· ουδείς γνωρίζει, αν θα υπάρξει κάποτε μια επανάληψη, ή όλα θα χαθούν.

Δακρύζουνε τα άνθη, τα φύλλα, και τα φτερά απ' τα πουλιά - έτσι παράγονται, του κόσμου οι πηγές· έτσι ταξινομούνται πράξεις και συναισθήματα, και παίρνονται ομόφωνα οι αποφάσεις: τούτα περάσανε, τούτα είναι εδώ, και τα λοιπά, που θα 'ρθουν, οφείλουνε να μείνουνε κρυφά, κι απ' το Θεό τον ίδιο.

Πατώ πάνω στο δρόμο της παράδοσης, και περιμένω· πανάρχαιες ελιές, βαρέθηκαν να βλέπουνε τον ήλιο· όμως δεν έχουν άλλη, διαφορετική επιλογή: βλέπουν και περιμένουν...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Ντροπαλή άνοιξη"

"Ντροπαλή άνοιξη"

Απόψε άστρα δεν υπάρχουν

- τα σκέπασε πυκνός καπνός.

Και το καινούργιο φως

είναι ηλεκτρικό,

γιαυτό δεν βρίσκει

την πορεία

προς τα πάνω.

Είναι που κάποιοι άνθρωποι μεθούν

- μεθούν, και ας μην είναι μεσημέρι·

και ας χτυπούν μεσάνυχτα

της πόλης τα ρολόγια.

Είναι κρυφή η άνοιξη

που έρχεται,

και ντρέπεται πολύ

να μεγαλώσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Πηχτό σκοτάδι"

"Πηχτό σκοτάδι"

Αργότερες ώρες - πολύ αργές·

και τα μεσάνυχτα, βρίσκονται

από εδώ, πολύ μακριά.

Δύσκολη η προσαρμογή

σε ξένα μέρη

- παλεύω με τα διαρκή

φαντάσματά μου.

Με απειλούνε οι βροχές,

με κοροϊδεύουν τα ταξίδια·

εμένα, που δεν έμαθα

ποτέ να περπατώ,

έχοντας το κεφάλι μου

να βλέπει προς το χώμα.

Ανοίγουνε τα μαγαζιά.

Δεν έχει φως - έχει φθορά,

δεν έχει Αύγουστο - έχει

πηχτό σκοτάδι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Τα πενήντα ικριώματα"

"Τα πενήντα ικριώματα"

Ο χρόνος τα απογεύματα ανοίγει,

κι από δρομάκι γίνεται

απέραντη, μεγάλη λεωφόρος.

Η ομορφιά είναι πραγματική

όσο υπάρχει μέσα της αγάπη.

Το ξέρω, το νιώθω - επάνω μου

το κουβαλώ από μικρός,

από την εποχή που άλλαζα

τα άνθη μες στα βάζα,

κάθε θλιμμένο δειλινό,

πριν έλθει το σκοτάδι.

Δεν ειν' εδώ ακόμα ο Θεός

- είναι στα παρασκήνια

και περιμένει.

Χονδρές νιφάδες

συμπληρώνουνε την άρνηση,

και τα πενήντα ικριώματα,

είναι εκεί

και περιμένουν πάντα...

ΑΠΟΣΤΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "500TIPS"

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "500TIPS"

385)Η ψήφος είναι μια πρόστυχη παγίδα, που γίνεται, κατά καιρούς, ένα αναγκαίο κακό. Η ψήφος είναι μια ανάθεση σε άλλους, ευθυνών που έχουμε εμείς προς εμάς και προς την κοινωνία. Η ψήφος, για ορισμένους, είναι ο δρόμος της προσωπικής τους ανόδου, σε τάξη υψηλότερη από αυτή που βρίσκονται. Για άλλους η ψήφος είναι προϊόν συναλλαγής. Κάποιοι πιστεύουν πως με την ψήφο τους θ' αλλάξουνε τον κόσμο, την στιγμή που κάποιοι άλλοι, με τις δικές τους ψήφους, τον ίδιο κόσμο ξεπουλούν, για ίδιον όφελος ή όχι. Η ψήφος είναι μια επιλογή, ένα ψέμα, μια αποφυγή, ένα καταφύγιο, μία υπεκφυγή, μια διαμαρτυρία, μια τιμωρία - σίγουρα όμως, δεν είναι λύση. Η λύση είναι ένας ασταμάτητος αγώνας, μια πάλη διαρκής, ένα κονταροχτύπημα, με ότι είναι φαύλο.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Υγρός στοχασμός"

"Υγρός στοχασμός"

Βαρύ κεφάλι, βαριά τα όνειρα:

φαντάσματα από το παρελθόν,

που επιστρέφουν. Η ζωή

κάνει τα βήματα, τα πλάγια,

κάθε που ξημερώνει. Απόψε η βροχή

ήλθε από την Κρήτη, από του Μίνωα

το ξακουστό παλάτι - τις τέντες

άνοιξα βαριεστημένα, και τώρα πια

στοχάζομαι τη νέα εποχή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Μοναχικός τραγουδιστής"

"Μοναχικός τραγουδιστής"

Ήθελα να βαφτίσω θρίαμβο την κούραση

- με φύλαξε η Παναγία, απ των πλουσίων

τα μεγάλα τα σκυλιά. Δεν ξέχασα ποτέ

εκείνο το απόγευμα, όπου επέζησα,

σαν από θαύμα, ενώ οι ταξιδιώτες φεύγανε

απ' το σταθμό των τρένων.

Χρόνια μετά, κατά την επανάληψη παρόμοιων στιγμών,

γνώρισα τι θα πει Σταυρός, δάγκωμα κι αγωνία

- έκτοτε, μόνος δέομαι, και μόνος τραγουδάω.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Αντιμέτωπος"

"Αντιμέτωπος"

Μες στο χειμώνα, τραγουδάνε πιο ωραία τα πουλιά

- πιο σιγανά, μα όμορφα· κι όποιος

δεν άκουσε Αγγέλων τη φωνή, δεν έμαθε

τι θέλουνε να πουν, της φύσης τα στοιχεία.

Καημός ειν' το ελάχιστο απόγευμα.

Τον συνοδεύουνε τα πνεύματα, αυτών που δραπετεύσαν.

Περπατώ· απέναντί μου, ο τεράστιος καθρέφτης·

μες στον καθρέφτη περπατώ, ψάχνοντας για να μάθω,

ποια είναι και τι θέλει η αλήθεια, να μου πει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

"Πιστεύω"

"Πιστεύω"

Η μακροχρόνια υπομονή, κάνει να είναι άχρηστη

η αποκάλυψη, που γίνεται στο τέλος. Πείθομαι

να απουσιάζω! - να ψάχνω τη φωνή,

που θ' ακουστεί από ψηλά, γιατί φοβάμαι

τους ανθρώπους. Να ψάχνω τον Ερχόμενο,

γιατί οι προηγούμενοι, μόνο φωνάζουν.

Πιστεύω πια στον χρόνο που τελειώνει

- πιστεύω στ' απογεύματα, που ξέρουν και λυτρώνουν.

Πιστεύω σ' ότι άυλο, και την μισώ την ύλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ