"Πανάρχαιες ελιές"

"Πανάρχαιες ελιές"

Έτσι γνωρίζει να μιλά ο χρόνος στους ανθρώπους, με πολλαπλά "τικ - τακ", και φυσικά, μ' ήχους πρωτότυπους, που βγαίνουν απ' τα ράμφη των κοκόρων.

Πέρασε η πομπή - πέρασε και εχάθει· ουδείς γνωρίζει, αν θα υπάρξει κάποτε μια επανάληψη, ή όλα θα χαθούν.

Δακρύζουνε τα άνθη, τα φύλλα, και τα φτερά απ' τα πουλιά - έτσι παράγονται, του κόσμου οι πηγές· έτσι ταξινομούνται πράξεις και συναισθήματα, και παίρνονται ομόφωνα οι αποφάσεις: τούτα περάσανε, τούτα είναι εδώ, και τα λοιπά, που θα 'ρθουν, οφείλουνε να μείνουνε κρυφά, κι απ' το Θεό τον ίδιο.

Πατώ πάνω στο δρόμο της παράδοσης, και περιμένω· πανάρχαιες ελιές, βαρέθηκαν να βλέπουνε τον ήλιο· όμως δεν έχουν άλλη, διαφορετική επιλογή: βλέπουν και περιμένουν...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ