ΕΡΩΤΑΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ
Ύστερα
ζήλεψε ο βορράς την δύναμη του νότου
Και
η Σελήνη απέκτησε καινούρια μοίρα
Και
ο χρόνος σαν κριτής μάτωσε τα σύνορα
Και
μοιρολόγια ακούστηκαν απ' άκρη σ' άκρη
Υμνώντας
θάνατο κι αγάπη
Πενθώντας
τους αιώνες της μεγάλης ασωτίας
Αφού
αυτοί που ζήσανε τον πόλεμο μας χαιρετούν
Τα
σκουπίδια μπορούνε και εκφράζονται
ελεύθερα.
Ποιος
θυμάται; Ποιος ξεχνά;
Ποιος
σκάβει καθημερινά θεμέλια
Στα
τάρταρα του κόσμου;
Τον
ήλιο περιγράφω, πάνω σε λέξεις άοσμες
Τα
σύννεφα μπορώ να διοικώ σαν εκατόνταρχος
Ως
αλήτης, ως κέρβερος κι ως μια εικόνα
κρεμασμένη
Πάνω
από τάφο άδειο, ξεχασμένο εντελώς
συμβολικό·
Κι
η πασχαλιά, να περπατά στο χέρι μου
Βαμμένη
κόκκινη, βαμμένη μαύρη - έρωτας, αίμα,
θάνατος·
Τα
έχω ζήσει όλα·
κι ένας αέρας έντονα φυσά
Δημιουργώντας
συνεχώς μικρά ταξίδια
Για
τα νιογέννητα των δέντρων τα κλωνάρια·
Κι
εσύ, πας κι έρχεσαι, σαν μουσική
Που
αιωρείται στον αιθέρα, σαν μία κούνια
παιδική
Που
στέκει ξεχασμένη στην γωνιά και περιμένει
Ν'
αναστηθούν εκείνοι οι παλιοί ιππότες
της παράδοσης
Πριν
ξημερώσει, πριν κορεστεί απ' υποσχέσεις
η ελπίδα
Και
πριν πετάξουμε μαζί, σε κόσμους άλλους
-
Μετά
τον θάνατο, υπάρχει η πιο τέλεια εξίσωση·
Πραγματικά,
τότε ο έρωτας κερδίζει·
Μας
κερδίζει κι ας τον βρίζουμε
Κι
αν τον νικάμε, μας κερδίζει.
Έτσι
αγάπη μου, η λέξη αμαρτία, διαγράφεται
Όπως
και το συμφέρον και
Είναι
αργά τότε για δεήσεις κι ικεσίες
Και
ειν' η ώρα, που τα περιστέρια, θα πετάξουνε
ζευγαρωτά -
Άγιος
αυτός, που φτιαξε τον χειμώνα κι Άγιος
Αυτό,
που τοποθέτησε στον ουρανό ψηλά τα άστρα
Γιατί
ειν' όμορφος από ψηλά αυτός ο κόσμος
Σαν
τον κοιτάζουμε από την κορυφή
Του
όρους μας του διάφανου·
και σαν
Από
το χέρι σε κρατώ και σε κοιτάζω
Να
μοιάζεις, ποτ' αστερισμός και πότε άσπρο
σύννεφο
Που
παρασέρνεται και γίνεται θολό και κλαίει
-
Που
αισθάνεται το μπλε, σαν φόρεμα βελούδο
Κι
ύστερα χρόνους πολλούς αναπαράγεται
Ως
νεαρός βλαστός, ως νύμφη, ως λουλούδι·
Πάνω
του μια δροσοσταλιά, κυλάει ως συγνώμη
Και
δες·
πως τυραννιούνται οι άνθρωποι
Κι
άκου·
το πως ουρλιάζουν τα χωνιά -
Στον
κόσμο αυτό μας φέρανε, να ζήσουμε την
βία.
Ευτυχώς,
που κάθε άνοιξη, ανθίζουν τα λουλούδια
Οι
ανεμώνες: εσύ, οι παπαρούνες: εσύ, τα
τριαντάφυλλα: εσύ·
Όλα
τα χρώματα γίνονται χαμόγελο
Και
λέξεις επόμενες, γρήγορες σαν αστραπές
Σαν
μεγαλοβδομαδιάτικα καντήλια, που υμνούν
Το
να πεθαίνεις νέος - ειν' δύσκολο μετά
πολύ
Ν'
αναστηθείς και να πετάξεις.
Καταφύγιο:
το σώμα σου, καταφύγιο: οι σκέψεις μου
Για
σένα·
κακό μην πάθεις·
μην πληγωθείς -
Θρηνώ
μονάχος, μπρος σε πετρόχτιστο ξωκκλήσι
Τον
άγγελό μου, τον άγγελό σου, τον άγγελό
μας, τον μοναδικό
Που
χάθηκε και μείναμε ναυαγοί:
Εσύ
να πετάς, να τρέχεις προς άγνωστους
γαλαξίες
Κι
εγώ πάνω στην γη να σε κοιτάζω
Και
να σε βλέπω, πότε μέσα σε γκρίζες πέτρες
Πότε
στα μάτια των πουλιών
Και
πότε στις πλεξούδες των μαλλιών, απ΄ τα
μικρά κορίτσια
Να
περπατάς σαν παρελθόν, να χάνεσαι σαν
μέλλον
Άπιαστο
για την σκέψη μου την φτωχή
Για
την ματιά μου την πεζή, στο στήθος μιας
μητέρας
Για
τους ιστούς μια ονειροπαγίδας, που
ξεχάστηκε
Στο
θερινό μας το δωμάτιο ( άραγε θυμάσαι;)
Να
μου θυμίζεις πως υπήρξα αυτοκράτορας
κι εγώ
Ανάξιος
για ν' αγαπήσω.
Τα
βουνά μαυρίζουν σαν νυχτώνει
Μες
απ' τα τείχη, ψαλμωδίες αντηχούν -
Έμαθα
καλά, πως ειν' απ' έρωτα να κλαις
Έμαθα
τους ανθρώπους να φοβάμαι·
Κι
εκείνος ο εφιάλτης, συνεχίζει να μ'
ενοχλεί
Από
τότε, από πάντα, από ποτέ -
Γιατί
ο εφιάλτης μου, είμαι εγώ κι η μοναξιά
Ένα
μεγάλο δώρο λύτρωσης - κακοί οι άνθρωποι
Και
πως να επιβιώσεις δίχως θαύμα;
Ή
έστω ένα λευκό άστρο πρωινού
Να
παίρνει απ' τα μάτια κάθε θλίψη.
Κι
ο χρόνος και οι άνθρωποι, σε πήραν κάποτε
Και
έγινες δική τους, ως μυθολογικός
αστερισμός
Και
σαν παρθένος, τέλειου ονείρου -
Το
όνειρο, το κράτησα·
για τ' όνειρο αυτό
Έχτισα
στην καρδιά μου μοναστήρι και σου το
αφιέρωσα·
Αυτό
και ποίηση, αυτό και ομορφιά·
Όποιος
δεν γνώρισε τον έρωτα, έτσι απλά
Δεν
ξέρει τι θα πει, να φτιάχνεις το ωραίο
Δεν
ξέρει τι θα πει, να μην λογίζεις χρόνο
Μην
τελειώνοντας ποτέ, μην κλείνοντας την
πόρτα -
Η
λευτεριά κι ο έρωτας, ειν' ένα πράγμα
ίδιο.
AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΟΙ ΕΛΕΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ
