Ο
ΆΗ ΓΙΏΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΊΟ
·Ταυτοχρόνως
ένας σπουδαίος καβαλάρης κι ένα τεράστιο
θηρίο, τον θάνατο χορεύαν - ταυτοχρόνως,
διότι υπήρχε τότε, μία τεράστια ανάγκη
για θεάματα·
για προβολές αντικειμένων και για
παραβολές των αγαθών των εραστών της
ανθρωπότητας·
να βλεπες πόσο όμορφα και ρυθμικά
κινούνταν, όμοια τριαντάφυλλα, στις
μπάτσες των ανέμων·
οι πέτρες και τα όρνεα, παρατηρούσαν
και ο άνδρας σήκωσε το κοντάρι κι
άστραψε η ασπίδα του στον ήλιο ( έτσι
γινόταν πάντα με τους ήρωες) - μα ήτανε
νύχτα (άγνωστο πως) και οι κουκουβάγιες
μιλούσανε μαθητές, λέγοντας
προς αυτούς, λόγια σοφίας: πώς να διαλέγαν
τις στιγμές, που θα πρεπε να χειροκροτούν,
πώς θα ξεχώριζανε τους Άγιους της μόδας,
απ' τους άλλους και πως ( για το Θεό τους,
δηλαδή), θα μάθαιναν να μιλούν στις
πεταλούδες - χάσανε έτσι όλοι τους την
στιγμή, που ο μεγάλος ήρωας, ο Άη Γιώργης,
κάρφωσε το κοντάρι του, στην παρδαλή
την κεφαλή, του φαλακρού θηρίου κι ο
ουρανός εσχίσθη κι ευθύς αμέσως, απ΄του
θηρίου την κοιλιά, βγήκε μια τραγουδίστρια
( κάπως χονδρή), όπου τραγούδησε με την
φωνή χίλων Αγγέλων, τον εις την ελευθερία
ύμνο· κι όλοι
γονάτισαν και προσευχήθηκαν, ψιθυρίζοντας: "Άγιε μας Γιώργη
βόηθα μας".
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΚΙΤΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου