"Τα πενήντα ικριώματα"

"Τα πενήντα ικριώματα"

Ο χρόνος τα απογεύματα ανοίγει,

κι από δρομάκι γίνεται

απέραντη, μεγάλη λεωφόρος.

Η ομορφιά είναι πραγματική

όσο υπάρχει μέσα της αγάπη.

Το ξέρω, το νιώθω - επάνω μου

το κουβαλώ από μικρός,

από την εποχή που άλλαζα

τα άνθη μες στα βάζα,

κάθε θλιμμένο δειλινό,

πριν έλθει το σκοτάδι.

Δεν ειν' εδώ ακόμα ο Θεός

- είναι στα παρασκήνια

και περιμένει.

Χονδρές νιφάδες

συμπληρώνουνε την άρνηση,

και τα πενήντα ικριώματα,

είναι εκεί

και περιμένουν πάντα...

ΑΠΟΣΤΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ