Aπό το μυθιστόρημα μου: Ονειροπόλο παιδί.

Aπό το μυθιστόρημα μου: Ονειροπόλο παιδί.

..Περπατώντας, άρχισε μα μουρμουρίζει - να σιγοτραγουδά. Να σιγοτραγουδά ένα τραγούδι Ηπειρώτικο, αλλά δικό του Ηπειρώτικο, ένα τραγούδι γραμμένο στο ρυθμό της πέτρας, γραμμένο στο ρυθμό απ' την καρδιά:

«Κατέβηκε - κατέβηκε το σύννεφο

»και πήρε τον στρατιώ - στρατιώτη

»για την ξενιτιά,

» κείνη τη μαύρη ξενιτιά

»- κείνη την άσπρη ξενιτιά

»και τώρα ταξιδέ - ξιδεύει

»μες στ' απόγευμα

»που ήχος δεν ακούγεται

»κι ούτε πουλιά πετα - άνε.

»Βρες μου Θεέ - βρες μου Θεέ μιαν έρημο

»και ένα ακρογιά - κρογιάλι

» για να κοιμηθώ

»και για να φύγω από δω

»από αυτό το όνειρο.

»Να πάω παραπέρα - πέρα

»να απομακρυνθώ

»να δω τον κόσμο τον καλό

»να γράψω με χρυσό φτερό

»το τέλος να 'ναι όμορφο...»

Κι αυτό το τέλος δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το κρεβατάκι του Βασιλάκη, και από πάνω του, ένα χονδρό σεντόνι, που τον προστάτευε από την πρωινή δροσιά, ίσως κι απ' το κακό το μάτι.

Απ' το κακό το μάτι, που έλεγε η γιαγιά του, κάθε φορά που τον έβλεπε να είναι στεναχωρημένος - και ύστερα τον σταύρωνε και έλεγε, μιλώντας πολύ γρήγορα: «... να πάει στα ψηλά βουνά - και πίσω μη γυρίσει»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ