AΠ' ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ <<ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ>>
313)Η
ύπαρξη κοινωνιών ειν' κάτι δεδομένο.
Δεδομένη και η εσωτερική ανάγκη του ατόμου για
συμμετοχή - για δόσιμο ψυχής, πρώτα απ'
όλα·
και και απολαβών απ' τη συμμετοχή. Ανάμεσα
στο δόσιμο και στις απολαβές, οφείλει
να υπάρχει ισορροπία. Η διατάραξη αυτής
της ισορροπίας, κάνει κάποια από τα
άτομα "αφεντικά", και τα υπόλοιπα
ασφυκτιούν και μαραζώνουν. Δύναται να
υπάρξει κοινωνία - άτομο, σε περιπτώσεις
αναχωρητισμού - δεν δύναται να διαρκέσει
για πολύ, γιατί πολύ απλά, είναι σχεδόν
απίθανο να υπάρξει μέσα, σε μια τέτοια
κοινωνία - άτομο, αυτάρκεια. Υπάρχει και
η περίπτωση Ροβινσώνα Κρούσου, που ίσως
ειν' η εξαίρεση που βεβαιώνει τον κανόνα
(οφείλεται σε έκτακτες καταστάσεις,
και εκ των πραγμάτων είναι κάτι που
ανοίγει). Δεν πρέπει να συγχέεται η
κοινωνία - άτομο, με την μοναξιά (που
μπορεί να υπάρξει και μέσα στην μάζα),
ή με την απομόνωση, κάποιου, που το κάνει
για να βρει λιγάκι ηρεμία, να σκεφτεί,
να τελειώσει μια δουλειά δημιουργώντας
- ουσιαστικά να πετύχει μία επανεκκίνηση,
και ύστερα να επιστρέψει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου