Aπό το μυθιστόρημά μου "Κρουασάν με σοκολάτα" (θα είναι έτοιμο του χρόνου)
Κι
ο έρωτας τότε γίνεται δημιουργικότητα,
γίνεται τέχνη, γίνεται ανάγκη διεκδίκησης
της ομορφιάς, ειδικά όταν αυτή η ομορφιά
έχει κλαπεί απ' την αγνότητας και
βρίσκεται στα χέρια των βαρβάρων - τότε
η διεκδίκηση γίνεται ιερός σκοπός, και
αποκτά αξία πιο μεγάλη.
«Βρέχει.
Ακούς; Δεν ειν' ανάγκη να την βλέπεις τη
βροχή για να την καταλάβεις·
την οσφραίνεσαι, την ακούς, την γεύεσαι·
θυμάσαι και δακρύζει, θυμάσαι στιγμές
άγνωστες προς εσένα·
στιγμές που πιθανών να σε προσπέρασαν,
κι έγιναν ιστορία μέσα στην άγνοιά
σου... Το πειράζει;
»Τούτο
το πρωινό, το στήθος σου το γεύομαι
διαφορετικά. Νιώθω πως ωριμάζει γρήγορα,
ότι ζητάει πιότερη στοργή. Γιατί; Αγάπη
μου, γιατί τρέμεις; Γιατί αλλάζεις τόνο
στην αναπνοή; Γιατί ανατριχιάζεις;
»Το
φως λιγοστεύει - άγγελοι γύρω μας πετούν.
Μην αφαιρείσαι - μείνε εδώ. Λιγάκι αίμα
έσταξε στην πλάτη μου - ας ειν' αυτό
θυσία... Λιγάκι αίμα, λιγάκι θάνατος
μεμονωμένος, παρέα με του έρωτα την
ύστατη στιγμή.
»Λιγάκι
θάνατος - δικός μου θάνατος, πριν έχω
την τιμή να ασπαστώ τις πύλες του
ομορφότερου κοσμήματός σου, τις πύλες
του αγιασμένου σου κορμιού, τις πύλες
τους αιδοίου σου, τις πύλες της μαγείας.
»Κι
ύστερα μέσα σου εγώ, κι ύστερα γύρω μου
εσύ·
κι ο ήχος της βροχής να διαδίδει την
αγάπη.
»Αγάπη
μου, η αγάπη πρέπει να διαδίδεται
ελεύθερα, να γίνεται το πιο πολύτιμο -
το πιο σπουδαίο πράγμα, να βγαίνει με
τον έρωτα, να ταξιδεύει με το λόγο...
»Έρωτας,
γλυκιά μου, ειν' οι σκέψεις μας, τα λόγια
μας, οι τρόποι μας, η στάση της ζωής μας.
Ο έρωτας πρώτα βρίσκεται μέσα μας, και
πρέπει να εξέρχεται με τρόπο που να
αποτρέπει την σπατάλη.
»Κάναμε
έρωτα και θα ξανακάνουμε αμέσως τώρα,
είμαστε λεύτεροι, είμαστε πουλιά, από
αυτά που βρήκανε πια το δρόμο της
επιστροφής, και που γνωρίζουνε καλά το
που να πάνε»
- είπε ο Μιχάλης κι άρχισε να να χαϊδεύει
τη Μυρτώ, περνώντας από πάνω της, και
παίρνοντας στα χέρια του την κατάσταση
του φλογερού του έρωτά τους....
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου