Aπό το μυθιστόρημα: "Κρουασάν με σοκολάτα"

Aπό το μυθιστόρημα: "Κρουασάν με σοκολάτα"

«Αγάπη μου κάνεις σαν παιδί» - του είπε η Μυρτώ, κάνοντας χρήση αυτής της κοινότυπης και γλυκερής  εκφράσεως.

Της απάντησε απλά με ένα «σ' αγαπώ»...

Τι παραπάνω; Τι πιο ουσιαστικό; Τι πιο ωραίο;

Η διαδοχή, αυτό που μένει πίσω, αυτό που ειν' η τελευταία η αναφορά μας στη ζωή - μια διαθήκη για το μέλλον.

Την πήρε και καθίσαν δίπλα - δίπλα στον καναπέ του σαλονιού. Ακούμπησε επάνω της, άρχισε να της ψιθυρίζει:

«Διαφέρω! Γεννήθηκα για να διαφέρω! Έμαθα να διαφέρω! Έμαθα να 'μαι άνθρωπος, να ΄χω προσωπικότητα, να έχω κρίση, να είμαι (πίσω από τα λόγια μου) εγώ, να μην χρειάζεται να κρύβομαι πισ' από λόγια άλλων.

»Έμαθα να ειμ' εγώ απ' τους γονείς μου, απ' τους δασκάλους μου, απ' τα διαβάσματά μου. Έμαθα να διαλέγω, να γίνομαι εκλεκτικός, να μην ανέχομαι την κοροϊδία και την φθήνια των καιρών, έμαθα (σαν χρειάζεται) να αυτοεξαιρούμαι.

»Κι ηλθ' ο καιρός κι εγώ να γίνω δάσκαλος, να μάθω τη ζωή σ' αυτό το πλασματάκι που θα ρθει, να του μάθω να αγαπάει την "αλήθεια", το "ωραίο", την"τέχνη", την "σοφία" - να πάρει την σοφία που του δίνεται και να την μετατρέψει σε δικιά του (προσωπική) σοφία. Να φτιάξει την προσωπικότητά του, να μάθει να 'ναι ανεξάρτητος, και να διαλέγει πώς και πού προσφέρει τη ζωή του.

»Εγώ τον υποτίμησα πολύ τον εαυτό μου, "ακολουθώντας". Σταμάτησα ν' "ακολουθώ", όταν κατάλαβα πως ήτανε αυτό μια διαδικασία λάθος. Τότε η μοναξιά έγινε φίλη μου, έγινε γέφυρα επιλογής, έγινε γέφυρα που μ' έφερε σε σας - σ' εσένα και την Έλλη.

»Έτσι έγινε και έζησα το όμορφο το όνειρο αυτό, έτσι έγινε και γίναμε "εμείς": ένας "πυρήνας άνοιξης", ένας "πυρήνας ανεξαρτησίας" και "ζωής" - και μεσ' απ' τη ζωή αυτή, σε λίγο θα φανεί στο φως αυτό το αγοράκι.

»Θέλω να μάθει από νωρίς εκείνα που εγώ άργησα πολύ να τα γνωρίζω. Γιαυτό θα ειμ' εδώ, γιαυτό πρέπει να ειμ' εδώ - κι ο κόσμος είναι άγριος και επιθυμεί να καταπίνει νέους, αδύναμους, πιστούς, κι ονειροπόλους»

Ήταν η σειρά απ' τη Μυρτώ να αρκεστεί σε ένα «σ' αγαπώ» για ν' απαντήσει.

Πια στο δωμάτιο βασίλευε ένα σύνολο ακίνητων σκιών. Η Μυρτώ έγειρε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος κοίταξε το παράθυρο, το βλέμμα του έμεινε εκεί, «χαρτογραφώντας» την πορεία του φωτός, μέχρι την τελική την εξαφάνισή του.

Απόστολος Βεργής