Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Τα σάπια καρφιά, τα Δελφικά δρεπάνια, οι όγκοι των Βιβλικών βουνών, οι Σπαρτιατικές ασπίδες, τα νταούλια των Τούρκων σερασκέριδων , οι οιμωγές των απελπισμένων απ' την Γάζα, τα κλάματα των ηττημένων μαυροσκούφιδων - είναι το διαρκές, το ενδιάμεσο σκοτάδι.

Το ενδιάμεσο, στα μέτρα του φωτός, που γράφτηκαν στα όρια της Φλάνδρας. Κι ύστερα, ένα αεροπλάνο που πετά πάνω απ' τη Νέα Υόρκη, αφήνει να αιωρούνται στο κενό τεράστιες Ελληνικές γαλάζιες προκηρύξεις, σαν φαντάσματα και να τρομάζουν τους αόμματους πολίτες της Βορείου Αμερικάνικής Αναρχικής Δημοκρατίας.

Στο δυτικό το ακρωτήριο ανάψανε τα φώτα - ο φάρος γνέφει για αρχή με δυο αναλαμπές. Το καραβάνι ξεκινάει να βαδίζει, προς τα αριστερά της αργυρής οάσεως, προς τα παντοτινά ανέκδοτα της πρώτης καλημέρας. Στο περιστύλιο του οίκου των μεγάλων συνελεύσεων, αυτό το ασυντόνιστο μουρμουρητό, σημαίνει ότι πλησιάζει η βροχή στις γειτονιές της δύσης.

Ο φόβος είναι κάτι έμφυτο, η ζωή είναι μοιραία για τους σκύλους. Τα κουρασμένα χέρια τρέμουνε, μην τα προλάβει η γραφή - προσπερνούν τον όποιο Βόσπορο και τρέχουν σε μιαν άλλη Προποντίδα.

Φτάνουν οι πρώτες οι σταγόνες. Η ελευθερία είναι σαν τα κάλαντα, που λένε στις γιορτές. Ένα παιδί καθώς παίζει μιμείται τους ήχους απ' το αεροπλάνο που περνά· κάνει μεγάλη φασαρία - δέχεται από τους μεγάλους παρατήρηση. Μα είναι νικητής. Μα είναι νικητής, γιατί είναι παιδί ακόμη, γιατί τα παιδιά παράγουν μόνο όνειρα και νίκες.

Ακούγονται και κεραυνοί - το χάος έρχεται να φτιάξει μία τάξη άλλη, νέα. προκλητική και σίγουρη, βάρβαρη κι απαιτητική, αμείλικτη όποως οι αστεροειδής μετά την κάθε σύγκρουση στον κοσμικό τον χώρο.

Ήθελε κάποτε να γίνει αστρονόμος. Οι επαφές τον έκαμαν σοφό. Έμαθε πως να παίζει το παιχνίδι, βγάζοντας απ' το ξύλινο Σταυρό, τα αιχμηρά καρφιά των ποταπών τυράννων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ : ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ