Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Επιλογή ώρας γραφής: απόγευμα - μπορεί κανείς αυτό ακόμη να το πει και θαύμα. Υποθετικά· και ουσιαστικά, γιατί, χρειάζεται και λίγο χρώμα η στιγμή μιας αποτύπωσης ολόκληρης μιας εμπειρίας, στο χαρτί. Εξακολουθώ να την κοιτάζω, να χαζεύει στο μπαλκόνι, φορώντας μοναχά ένα μακό μπλουζάκι. Αυτό και μόνο αυτό, θέλοντας να κάνει το θερμόμετρο, να πάει παραπέρα. Όλα μέσα από μια οπτική γωνία· δυο΅μία δική της και μια δικιά μου, εντελώς προσωπική. Μια το μαζεύει και μια το αφήνει ελεύθερο, το ένα της το πόδι, ενώ τα μάτια της, μοιάζει να στέκονται απέναντι απ' τα βουνά και να τα κλείνουν μέσα τους και να τα μετατρέπουνε σε ήλιο· γιατί η νεότητα, μπορεί ακόμη και γεννά, μπορεί και μετατρέπει - έτσι γίνεται και η ελπίδα, είναι ακόμη ζωντανή. Τώρα μόλις, ανάψανε τα φώτα· τώρα είναι, που αποχώρησε κάποια φθορά - την βλέπω πιο καλά· την βλέπω ν' αναπνέει άνετα, νιώθοντας ανακουφισμένη από κάτι. Ξυπόλυτη, κάνει δυο - τρία βήματα, επάνω στο μπαλκόνι· οάνεμος στέλνει μια ριπή· το μπλουζάκι της κάπως κουνιέται, αφήνοντας έτσι να φανεί, κάτι το περισσότερο. <<Έι, γυναίκα με το μπλουζάκι το μακό, κοίταξε στο αστέρι>>, της φωνάζω, δείχνοντας τον Αποσπερίτη. Με κοιτάζει· κοιτά το χέρι μου· στην άκρη του χεριού μου, ο Αποσπερίτης ακουμπά την δύναμή του όλη. Με μία κίνηση νωχελική, μαζεύει τα μαλλιά της. <<Κρατάς στο χέρι σου ένα αστέρι>>, μου απαντά - ευθύς αισθάνομαι μέσα μου μια φωτιά να καίει, να λάμπω και να αποχωρώ, σαν ένα όνειρο μοιραίο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΗΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ