Μπορώ να δημιουργώ με το μολύβι μου στιγμές· μπορώ και να αναπαράγω κάποιες από αυτές, που
σίγουρα υπάρχουν. Η στιγμή, σαν γραφεί μέσα στην ιστορία, γι’ αυτούς όπου την
έχουν ζήσει, δεν χάνεται ποτέ. Και η χορεύτρια, που είδε μια καριέρα να
τελειώνει, έζησε κι εκείνη αρκετές· στιγμές και ομορφιάς, αλλά και προδοσίας.
Γυμνή κάτω από ζεστή κουβέρτα, πλάθει μια ηδονή, συνθέτοντας στιγμές από την
ομορφιά του παρελθόντος. Φώτα, σκηνές. χαμόγελα, φωτογραφίες, έρωτες. Μια ζωή,
γεμάτη συναισθήματα, βγαλμένα μες από ένα όνειρο μεγάλο· τώρα είναι μονάχα
όνειρο και μια κουβέρτα απαλή, να της χαιδεύει το βελούδινό της δέρμα. Από θρίαμβο,
σε θρίαμβο. Από τον τελευταίο θρίαμβο, σ’ ένα σκοτάδι. Από τους προβολείς, στα
γεγονότα. Από ένα τυχαίο «σ’ αγαπώ», στην απουσία. Από το απόλυτο, στην αμνησία.
Κι έπειτα απ’ τον τελευταίο της χορό· κι έπειτ’ από τα τελευταία φώτα, το κενό.
Κανείς· κανένας δεν υπήρχε να την περιμένει από αυτούς, που την δοξάζανε για χρόνια.
Μοναχά ένας άνδρας την περίμενε με υπομονή σε κάποια άκρη. Άνδρας; Άνδρας· το παιδί,
που παίζανε μαξιλαροπόλεμο μικροί- αρνήθηκε για άλλη μια φορά την ύπαρξη του. Κι
αυτό συνέβηκε μετά τον τελευταίο της χορό.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου