ΟΙ ΑΓΙΟΙ

      Ένα κάστρο ατένιζε το κενό ενός μεγάλου κάμπου, χαμένου μες την καταχνιά. Από την κοιλάδα των Τεμπών ως και της Πίνδου τα βουνά, υπήρχε μια σειρά μεγάλη από σύννεφα κομματιασμένα, που σχηματίζανε το σήμα μιας παραπομπής του τόπου, σε κάποιο χρόνο άλλο. Το κάστρο δέρνανε οι άνεμοι, οι πολεμικοί κριοί, οι ηγεμόνες. Μέσα στο κάστρο είχανε  φυλακιστεί: ένα μικρό γατάκι, μια γυναίκα και το φεγγάρι, που εκείνες της ημέρες, του έχει απαγορευθεί να βγαίνει και να περπατά ψηλά στον ουρανό. Απ’ έξω μία φάλαγγα Αγίων  προχωρούσε προς τον χώρο, όπου θα γινόταν η μεγάλη διαμαρτυρία. Στα γύρω χωριά, το μόνο που φαινότανε ήταν οι καμινάδες απ’ τα τζάκια. Τους Άγιους, τους υποδέχτηκαν: τα μοναχικά σκυλιά, τα γυμνωμένα δέντρα και οι νιφάδες απ’ το πρώτο της χρονιάς το χιόνι. Το μικρό  γατάκι νιαούρισε εκφράζοντας ένα παράπονο. Το φεγγάρι κοίταξε, δακρύζοντας τον ουρανό. Η γυναίκα αναστέναξε. Ο χρόνος κύλισε προς ένα βάραθρο, χωρίς κανένα φρένο. Οι πόρτες απ’ το κάστρο, σιδερόφρακτες· οι ηγεμόνες, τυφλοί· οι Άγιοι, μόνοι· το έλεος, ανύπαρκτο. Οι νέοι άνθρωποι, θα φτάνανε μετά από αιώνες· μετά στιγμές· τώρα· ποτέ. Οι Άγιοι σταμάτησαν μπροστά σε μία γκρεμισμένη εκκλησιά. Ένας πήρε μία πέτρα, μιαν άλλη ο επόμενος και άρχισαν να την αναστηλώνουν. Για κάθε μία πέτρα, που τοποθετούσανε στην γκρεμισμένη εκκλησιά, μιαν άλλη έφευγε από το κάστρο. Όταν ολοκληρώσανε την αναστήλωση της εκκλησιάς, το κάστρο πλέον δεν υπήρχε- και το μικρό γατάκι έτρεξε προς τον κάμπο· και το φεγγάρι ανέτειλε· και η γυναίκα έγινε φορέας γέννησης· του νέου.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ