ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

      Κίνδυνοι εξωτερικοί, υπάρχουν και στον έρωτα. Όταν υπάρχει κάποιος θώρακας και προς τα κει, υπάρχει ευτυχία. Όσο σ’ αγαπώ, από τον κόσμο λείπω· απέχω, ελπίζοντας να μείνω ζωντανός, για να σου δοθώ ξανά και πάλι, μπορεί και σ’ ένα κόσμο άλλο. Ότι λείπει, υπάρχει· υπάρχει κ’ είναι κάπου αλλού· όπως και η ζωή· όπως και η ζωή μας. Αποσύρθηκα απ’ τη ζωή, φοβούμενος μην χάσω τ’ όραμά σου· αμύνομαι συνέχεια γι’ αυτό.  Ο έρωτας, μου ταρακούνησε το σύμπαν το δικό μου. Δεν σε αλλάζω κι ας με άλλαξες. Δεν σε ξεχνάω κι ας με ξέχασες. Ακούω τα χειμωνιάτικα πουλιά, που κελαηδάνε έξω από το παράθυρό μου το πρωί· ακούω την φωνή σου· ακούω τον σφυγμό σου· ακούω εσένα. Τραγουδούν με το κελάηδισμα τους  τα πουλιά- μαζί τους νιώθω ότι τραγουδάς και συ· τραγουδάτε για τα όμορφα σημάδια της ζωής. Είναι φορές που βρέχει· είναι φορές όπου μετρώ τον έρωτα που έχω στην καρδιά μου φυλαγμένο, μετρώντας τις σταγόνες της βροχής. Ατέλειωτη βροχή· ατέλειωτος έρωτας. Ανάμεσα στο χαμόγελο και στο φιλί· τα χείλη σου, υπήρξανε για μένα, μια υπέρτατη αξία, μια τρυφερή υποδοχή της έντασης του άκτιστου, του Ιερού φωτός, που πάνω τους ακουμπούν: ένα μυστήριο απ’ την ανατολή φερμένο και απ’ την δύση μια πραγματικότητα στεγνή, μα για εμένα όμορφη, αφού υπάρχεις μέσα της κι εσύ. Ένα φως μέσα στην άδεια κάμαρα, ένας Θεός, που έχουνε ξεχαστεί, πάνω σε έρημο νησί· ένα αποτέλεσμα ημιτελές μιας εποχής, που τρεμοσβήνει, σαν ένα Αναστάσιμο κερί, που έχει λιώσει, που όμως μένει πάντα ζωντανό, όπως κι ο έρωτας· ο δικός μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ : ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ