Πάλι με χρόνους, με καιρούς

“Πάλι με χρόνους με καιρούς”

Κατέβαινε απ' το βουνό, κανείς ως τότε δεν είχε ανεβεί εκεί ψηλά· μόνο κάποια παράξενα σκυλιά είχαν προηγηθεί  -  ήταν αυτά που είχαν φτιάξει τα μεγάλα μονοπάτια. Κατέβαινε, κι έβλεπε να είν' γυμνά τα δέντρα που μιλούσαν  -  τι ο χειμώνας ο τραχύς έτρεχ' απείρως πιο γοργά απ' τα δικά του πόδια.

Δεν πρόλαβε τον αυτοκράτορα, ούτε την αυτοκρατορία  -  πλέον τις βρύσες είχε η Τουρκιά, ήταν το μέλλον μελαγχολικό, ήταν καμέν' η χώρα. Δεν πρόλαβε την πένθιμη, την όμορφη τη δύση:   “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι”.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ