ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΚΑΙ Ο ΨΑΡΑΣ

      Δεν ήθελα με τίποτε να ακούω ρυθμούς, που ακουγόταν σε σκηνές, μες τον μεγάλο πόλεμο – όμως αυτό,  το θελαν όλοι οι άλλοι. Δεν με ρώτησε κανείς ή μάλλον καναν πως με ρωτήσανε, μα τελικά άλλαξαν την απάντηση μου, βάζοντας αντ’ αυτής, εκείνοι, ότι θέλανε. Λοιπόν, έτσι βρέθηκα ολημερίς ν’ ακούω σουίνγκ και εμβατήρια στρατού, για να προσαρμοστώ, μέσω της τηλεόρασης – αυτός ήταν  ένας από τους τρόπους τιμωρίας (ο πιο ήπιος), όπου συνηθιζόνταν. Και τι αντίσταση να έκανε κανείς, αφού και οι αντιστασιακοί, που περπατούσαν γύρω του, μεταλλασσόταν τόσο εύκολα πολύ, που σύντομα γινόταν πρόσωπα απολύτως σεβαστά, εις την ιεραρχία. Σκέφτηκα, πως μια λύση, θα τανε ο στρατός, μιας άλλη το ταξίδι σ’ άλλους κόσμους – δεν έκανα τίποτε από αυτά· αλίμονο, ήμουν παιδί, που είχε μεγαλώσει με αρχές. Γι’ αυτό κάθε πρωί ξεκίναγα, έχοντας πάνω στον ώμο μου, ένα καλάμι και πήγαινα για να ψαρέψω – επέλεγα  να ψαρεύω πάντοτε πάνω από γέφυρες, κρυφοκοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά, προσπαθώντας να μαντέψω, το από πού θα ρχόντανε ο ταχυδρόμος, που θα φερνε τις νέες εντολές. Τον άφηνα να περνάει πάντα (μερικές φορές καθόμουνα και προσοχή), μιας και τα οικονομικά μου, δεν επέτρεπαν να μπω σε διαδικασία υπονόμευσης, αλλά και η τιμώ πώλησης των ψαριών στην αγορά, ήταν οικτρή, αποτρέποντας τις όποιες εξεγέρσεις. Αλλά και άλλες οικονομικές ομάδες, δεν ήτανε σε καλύτερη κατάσταση, αποτελούμενες κυρίως από ντόπιους  οικονομικούς μετανάστες, υποχρεωτικά χωρίς δουλειά, υποχρεωτικά με ύπνο στέρεο και δίχως όνειρο κανένα. Ευτυχώς όμως εγώ ασχολιόμουνα με ψάρια, μένοντας σε απόσταση από εκείνους, προσπαθώντας να οργανώσω την δουλειά μου, μ’ άλλο τρόπο, δίνοντας προτεραιότητα στο να φτιάξω μιαν απολύτως δημοκρατική ομάδα, φτιαγμένη από ψάρια κι από στίχους – στόχος μου βέβαια, δεν ήτανε μια εξουσία, αλλά η αντοχή και η καταγραφή, όλων όσων γινόταν και κάποια επί μέρους εκείνων των ρυθμών. Ανακάλυψα, ότι τα ψάρια, είχαν ένα τεράστιο προτέρημα, καθώς, επάνω στην στεριά, ήταν κουφά τελείως, αλλά και οι στίχοι, μπορούσαν κι αυτοί να γράφονται με τρόπους, που ν’ αντέχουν – αυτό μου έδωσε βέβαια φτερά κι άρχισα με τρόπο τελείως ξεδιάντροπο, μια να ψαρεύω, μία να γράφω και πάντα να χαμογελώ, γνωρίζοντας, ότι οι αλλαγές θα ρχότανε μες από το νερό και τότε οι ρυθμοί θα άλλαζαν, αποκτώντας μια υφή, πραγματική της γνώσης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ