ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΣΟΦΟΣ

      Ρώτησε κάποτε έναν μεγάλο ηγεμόνα, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο εργαλείο, που χε στα χέρια του σαν κυβερνήτης και η απάντηση που πήρε ήτανε: «οι στολές κι οι παρατάξεις». Κι ένα απόγευμα, που κλήθηκε να γράψει κάτι, για αυτούς, που κυβερνάνε, το θυμήθηκε. Περνώντας από μια πλατεία, είδε το να υπάρχουν και τα δύο. Άπλωσε τα χέρια του ν’ αγγίξει ένα άστρο, που μόλις τότε ξεκινούσε να χαράξει μια πορεία· το άστρο, του αρνήθηκε την συντροφιά – έπρεπε λοιπόν να μείνει μόνος, να μελετήσει, να σκεφτεί. Τα πιο ωραία χρόνια του, τα πέρασε πάνω σ’ αμέτρητα ιατρικά κρεβάτια, υιοθετώντας  απόψεις άλλων για δικές του· κι αηδιάζοντας μετά, μόλις κάποιος σοφός, του έλεγε την άπασα αλήθεια. Έτσι τα μάτια του έτσουζαν από τότε, τα πνευμόνια του ήταν γεμάτα κάπνα και τα δωμάτιο που έμενε, πάντα λευκά. «Κοίταξε να ανακαλύψεις μόνος σου την σοφία», του είπε ο πιο σπουδαίος Μάγος, της τότε εποχής, μία βραδιά, όπου τα πίνανε μαζί σε μια ταβέρνα – βάλθηκε να το κάνει, καταστρέφοντας  ότι παλιό υπήρχε γύρω του και αποφεύγοντας αυτούς, που φόραγαν τα άσπρα. Άρχισε δε και να συλλέγει πράγματα τελείως διαφορετικά – ότι διπλό του έπεφτε στα χέρια, φρόντιζε να βρει κάπου να το χαρίσει, ποντάροντας, στην ανομοιομορφία ιδεών, μα και πραγμάτων. Συναντήθηκε και μ’ έναν ξεπεσμένο, παρά λίγο φεουδάρχη – «εάν δεν είσαι διεθνής, δεν είσαι τίποτε», έγραψε  στην πρώτη την σελίδα ενός διπλού βιβλίου και του το αφιέρωσε. Ο παραλίγο, τον κοίταξε με απορία – όμως θεώρησε ανάξια μαζί του μια κουβέντα· του έκανε ένα νόημα, που δειχνε απαξίωση και συνέχισε το μέτρημα των ανομοίων, που μάζεψε εκείνη την ημέρα. Αλλά και πάλι, ο φόβος και οι άνθρωποι με τ’ άσπρα, δεν τον αφήναν να είναι ήρεμος – αμυνόταν ξύνοντας συνεχώς τα μολύβια, που χε στην κασετίνα του, πιστεύοντας, πως όσο πιο αιχμηρή θα ήταν των μολυβιών η μύτη, τόσο πιο αιχμηρά θα ταν κι αυτά, που θα γραφόταν στο χαρτί· δεν είχε κι άδικο. Μεγαλώνοντας, είδε να έρχεται κοντά του, μια δικαίωση. Συμπέρανε, ότι θα έπρεπε να διαχωριστεί η διοίκηση απ’ την φιλοσοφία· έγραψε για αυτό, συγγράμματα δεκάδες – κι από όσους τα διαβάσανε, κανείς δεν θέλησε να καταλάβει· εκείνος όμως τότε, κατάλαβε πως ήτανε σοφός, γιατί σ΄ αυτόν τον κόσμο, οι σοφοί, είναι αυτοί, που λένε όσα δεν θέλουν οι πολλοί, καθόλου να ακούσουν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ