ANAKYKΛΩΣΗ

      Είχε ο τόπος όρια ευμετάβλητα· το ίδιο και οι σκέψεις των ανθρώπων. Μ’ αυτό τον τρόπο, γίναν πολλοί οι κληρονόμοι και ο καθένας τους, ταύτιζε τον εαυτό του, με το έθνος. Αρκέστηκα στην λίγη λουκουμόσκονη, όπου περίσσεψε, από το μοίρασμα της τότε ιστορίας, όπου αργότερα θα την αλλάζανε, κάποιες απρόσωπες, αλλά καινούριες ιστορίες. Κάθε πρωί, πλήθη ανθρώπων μαζευότανε μες στις πλατείες κι ευχαριστούσανε τον βασιλιά, για όλη του την γύμνια, που δεν την έκρυβε, όπως στο παρελθόν οι άλλοι, μα την επιδίωκε, μην έχοντας τίποτε για να το χάσει, αφού τα πάντα τότε, γνώριζαν το τώρα, από πριν. Όταν έβρεχε, τρέχανε όλοι στην ακρογιαλιά. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κι όλοι κοίταζαν τα νερά, να τρέχουν προς την θάλασσα, αναγνωρίζοντας, ότι ο δρόμος προς την ανακύκλωση, ήταν κι ο πιο απλός.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ