- Οι καταστάσεις ελέγχονται από τον χρόνο, με εμάς εντός τους, να ρέπουμε προς κάποιου είδους εντάξεις σε ακολουθίες. Οι άνθρωποι παρουσιάζονται: ή φοβισμένοι , απέναντι σ' αυτό που ονομάζουμε δημιουργία, ή ως υπάκουοι - ακόλουθοι ηγεμονιών. Εδώ πρέπει να κάνω έναν διαχωρισμό της παλιάς έννοιας της λέξεως ηγεμονία, με μια πιο σύγχρονή και πιο διευρυμένη, η οποία περιλαμβάνει κάθε είδους ηγεμονική κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο μας - από την κλασική κυβερνητική ηγεμονία, ως την ηγεμονία ενός μικρού παιδιού στην ποδοσφαιρική ομάδα ενός δημοτικού σχολείου. Ίσως το λάθος μας είναι: το ότι διακρίνουμε τις ηγεμονικές λειτουργίες ανάλογα με το μέγεθός τους κι εντέλει αλλοτριωνόμαστε εντός των καναλιών τους. Θέλω να πω ότι π.χ.: η ηγεμονία της Σπάρτης έχει πάρει στην ιστορία μια σημαίνουσα θέση, αντιθέτως η ηγεμονία ενός δημάρχου σε μια πόλη για ορισμένα χρόνια τοποθετείται σαφώς σε θέση δευτερεύουσα. Και στις δυο περιπτώσεις οι ακόλουθοι των ηγεμονιών λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο: ακολούθησαν κάτι το δυνατό, χωρίς να αναλύσουν σε βάθος την λειτουργία του αυτού του θεσμού (της ηγεμονίας), με μόνη τους φροντίδα το να είναι με τον ισχυρό, το να είναι με τον νικητή κι ας ήταν αυτός (σχηματικά) μία "παράγκα". Οι κινήσεις ακολουθιών εντός της κοινωνίας γίνονται μαζικά, και εάν θα θέλαμε να κάνουμε αυτοκριτική, πρέπει να αναφερθούμε στον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε συχνά όμοιες καταστάσεις, που όμως τις κρίνουμε διαφορετικά - κατά το πώς συμφέρει. Ο χρόνος είναι ο κριτής και για αυτούς που κρίνουν. Πέραν του χρόνου δεν υπάρχει τίποτα που να δημιουργεί διαφορετικής μορφής μορφές των ίδιων οντοτήτων, δια μέσου των φθορών που προκαλεί. Δηλαδή οι ηγεμονίες είναι οι πλέον πρόστυχες μορφές ουτοπιών. Πρόστυχες: γιατί έλκουν ανθρώπους σε ακολουθίες, και μέσω φθορών τους, δημιουργούν από απλές καταστροφές, ως και αιματηρές γενοκτονίες.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου