Από το άτομο στο σύνολο

Από το άτομο στο σύνολο

Απορρίπτοντας την μαζοποίηση, βρισκόμαστε και πάλι στην αρχή. Έχουμε όμως (σαν εφόδιο) αρκετά δεδομένα, από τις εμπειρίες μας, για να τα αναλύσουμε, προτού περάσουμε στις νέες μας δημιουργίες. Η δημιουργία και η λειτουργία των μαζών, παράγουν τα ερωτήματα: Με ποιους; Μαζί με ποιους δημιουργούμε; Σε ποιους απευθυνόμαστε; Υπάρχει κατανόηση; Μήπως τον πρώτο ρόλο παίρνει (τελικά) στις καθημερινές μας λειτουργίες, η υποκρισία; Η εμπειρία δείχνει πως καταλήγουμε σε μαζοποιήσεις, λόγω της επανάληψης λειτουργιών που έχουν αποτύχει· κυριαρχούν οι "πιο ίσοι", οι άνθρωποι διακρίνονται σε "δικούς μας" και "με τους άλλους"... Οι ανισότητες κυριαρχούν στις κοινωνίες, οι κρίσεις πάνε κι έρχονται, δημιουργώντας φαύλους κύκλους. Πώς μπορεί απ' τους ανθρώπους των προσωπικών, καθημερινών, προβλημάτων, να πάμε στους σοφούς δημιουργούς; Η ελεύθερη παιδεία ειν' ένας αγωγός, που μπορεί να φέρνει διαρκώς στην επιφάνεια την σκέψη. . Η ελεύθερη παιδεία και η αυτογνωσία: η γνώση από τον καθένα μας, των εσωτερικών του των πληγών - των αδυναμιών του, δημιουργούνε βήματα προς τα εμπρός.

Το να πάει κανείς από το άτομο στο σύνολο, γίνεται: όντας κυρίαρχος ή ακόλουθος. Γίνεται όμως και με την γνώση ότι: πηγαίνοντας στο σύνολο, δεν υπάρχει περίπτωση, να μην παραχωρούμε κάτι από Εγώ, ούτε και να δημιουργούμε: κάδους εναποθέσεως των προσωπικών μας ενοχών στα πρόσωπα κάποιων ανθρώπων (συνήθως στα πρόσωπα των λεγόμενων: κοινωνικών αποβλήτων).

Οι κοινωνίες συνηθίζουν να στήνουν τις ηθικές τους ακουμπώντας πάνω σε τέτοιους κάδους: Παντού και πάντα, βρίσκονται και βρισκόταν, από τις μάζες, άτομα για να περιθωριοποιηθούν, να εξοστρακιστούν, να κουβαλήσουν ενοχές (βλέπε: δαιμονισμένοι, Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, γύφτοι κ.τ.λ.). Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι κάτι νέο. Θα ωριμάσουμε (ως ανθρώπινο γένος) μονάχα αν ξεπεράσουμε τον φόβο ότι είμαστε ανύπαρκτοι - τότε θα αυτοπροσδιοριστούμε, θα επανεκκινήσουμε· θα επανεκκινήσουμε προς την επόμενη διάσταση του κόσμου μας, για ν' ανατρέψουμε τις συμφορές μας, για ν' ανατρέψουμε το καθεστώς ετούτου του Μεσαίωνα που ζούμε.

Από το βιβλίο: Ως χρόνος απέναντι στον χρόνο

Απόστολος Βεργής