ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΚΡΟΥΑΣΑΝ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΚΡΟΥΑΣΑΝ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

...

Γύρισε στο τετράδιο γύρισε στην λευκή σελίδα. Στο νου του βρίσκονταν σκέψεις, εικόνες και ιδέες, κι ήταν τα πάντα, σαν ένα τεράστιο κουβάρι μπερδεμένα. Ήθελε μιαν αρχή. Ήθελε μια σπρωξιά, που θα τον έκανε να ξεκινήσει. Μια σπρωξιά∙ κάτι το βίαιο, κάτι που να 'χει μέσα του μια βία δημιουργική∙ ένα βήμα, μια λέξη, έστω μονάχα ένα γράμμα για αρχή. Κι ήτανε τελικά εκείνη η αρχή, κάτι πραγματικά απλό και τίμιο. Ήτανε οκτώ αριθμοί. Οκτώ ξεχωριστοί αριθμοί, κατανεμημένοι σε: δυο ζευγάρια και σε μια τετράδα — ήταν μια ημερομηνία δηλαδή.

Μια ημερομηνία. Γιατί όχι; Άλλωστε τα πιο πολλά πράγματα στην ζωή μας, για να εξηγηθούν σωστά, πρέπει να έχουν μια ημερομηνία από κάτω τους γραμμένη∙ ή και δυο∙ ή και περισσότερες: ημερομηνία κατασκευής, ημερομηνία λήξης, ημερομηνία κατανάλωσης, ημερομηνία θανάτου εκείνου όπου κατανάλωσε το περιεχόμενο (όπου περιεχόμενο, μπορεί να ειν' και μια τεράστια ιδέα ή ένα όνειρο πλαστό∙ και ο νεκρός να μην ειν' ένας άνθρωπος απλός, αλλά ίσως ένα έθνος, μια χώρα, ή και ολάκερος ο ίδιος ο πλανήτης).

Αποφάσισε να ξεκινήσει με μία ημερομηνία∙ όμως θα έγραφε μόνο τους τέσσερις πρώτους αριθμούς — τα δυο ζευγάρια δηλαδή. Ημέρα και μήνας! Για το ποια ήταν η χρονιά, ας το αποφάσιζε ο μελλοντικός του αναγνώστης. Βέβαια από την σειρά που είχανε οι ημερομηνίες των προηγούμενών εγγραφών του στο ημερολόγιο, θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει το ποια ήταν η χρονιά, αλλά αυτό του ήτανε τελείως αδιάφορο, γιατί αυτό που ήθελε — κατά βάθος —, ήταν να ήτανε εκείνη του η καταχώριση κάτι διαφορετικό∙ να έχει έστω και μια διαφορά από τις άλλες του καταχωρήσεις, έστω και αν εκείνη η διαφορά, ήτανε ένα νούμερο τετραψήφιο μονάχα.

Ένα απλό τετραψήφιο νούμερο, ένα νούμερο - σύμβολο μίας ολόκληρης χρονιάς. Αλλά και τι είναι χρονιά; Κάτι ασήμαντο τελείως, μέσα σε μια αιωνιότητα, που τρέχει διαρκώς στο άγνωστο, στο μυστικό, με μία απομόνωση του κόσμου του πραγματικού, από αυτόν που ζούμε.

Ένα απλό τετραψήφιο νούμερο, όπου θα το παρέλειπε ηθελημένα, προσδοκώντας κάποια αλλαγή, ή προσδοκώντας μια επιβεβαίωση ενός ονείρου, που βλέποντάς το κάποτε, είχε πιστέψεις πως θα το έβλεπε να πραγματοποιείται, και να αλλάζανε αυτόματα πάνω στην Γη τα πάντα.

Λοιπόν, αυτό ήταν το βήμα - το βήμα το δικό του. Το φαντάστηκε σαν το πρώτο βήμα του Κολόμβου, πάνω σε ένα απ' τα νησιά της Καραϊβικής, ή σαν το πρώτο βήμα του Νηλ Άρμστρογκ επάνω στο φεγγάρι.

Το ζήτημα ήταν να ο κάνει. Το ζήτημα πάντοτε είναι η πραγματοποίηση — ή πιο σωστά η υλοποίηση σχεδίων και ονείρων. Πάτησε το κουμπί από το Faber του — κείνο κατέβασε την μυτούλα του κομματάκι παρακάτω... Έσκυψε πάνω στη σελίδα τη λευκή, και έγραψε κείνους τους τέσσερις τους αριθμούς, που τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις του, τους είχε βασανίσει: 24/4...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ