ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ

Μοίρα του κάστρου τ’ άπαρτου – μοίρα τ’ αποθαμένου

Μοίρα της τρίτης του ματιάς – μοίρα τ’ αναστημένου

Μέρα του κάμπου των τρελών – των στρατοκόπων  ώρες

Δάκρυα του τέλους μιας αυγής – χαράζουνε σε χώρες.

Σε μια στιγμή εδώ της γης – αυτής ολόγυρά μας

Λάμπει βροντή κι ανάθεμα – τέλος η ανασαιμιά μας.

Χρόνοι και σύννεφα περνούν – χρόνοι ελευθερίας

Πίστη που χάνει ο άνεμος – της νοητής ευθείας.

Και κει στης νύχτας την στροφή – μες στης βροχής τον δρόμο

Άνθρωποι δυνατής ψυχής – γιατρεύουνε τον πόνο.

Της άνοιξης το πρώτο φως – και του χειμώνα άκρη

Τα διαβατάρικα πουλιά – μετρούν του δρόμου μάκρη

Έρχονται φεύγουν και γελούν – κάνουνε και νυχτέρια

Ν’ αλλάξουν δρόμους οι  λαοί – να δώσουνε τα χέρια.

Φτερά κολλάνε στρατηγοί – κι όσο κι αν πολεμάνε

Οι νικητές αλλάζουνε – κι οι άλλοι τους νικάνε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ