ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΨΗΛΑ

Κόσμοι, πρώτοι και δεύτεροι και τρίτοι –

Κατηγορίες πολιτών.

Κάποιοι, μπορούνε και μιλούν

Πάντοτε δυνατά –

Ευλογημένοι.

Κι έρχονται κάποτε στιγμές

Που όλες οι πρωτεύουσες του κόσμου

Αποκτούνε ρόλους δευτερεύοντες.

Βόσκουν αρνιά στις παραλίες

Γεύονται και τ’ αλατισμένο το νερό

Λέει για να αρέσουν –

Θέλει κι ο μελλοθάνατος

Στον θάνατο ν’ αρέσει

Γιατί, το να πεθαίνεις

Άοσμος, άνοστος, άκαπνος

Αλλά κυρίως άνεργος

Είναι κάτι το εντελώς υποτιμητικό

Κι όπως και να χει

Όλοι μας θέλουμε να περπατάμε

Το μέτωπό μας έχοντας ψηλά

Ακόμη και προς θάνατον.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ