Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Αν καποτ’ απ’ αυτόν τον κόσμο πέρασα

Απλός σαν άνθρωπος, «απλώς», σαν τρόπος σκέψης

Κύριε, συγχώρεσέ με, που ήμουν τόσο λάθος –

Που πότισα τον κόσμο μου, με μια ορμή, γεμάτη αστοχία.

Ευτυχώς Κύριες, που ήμουν κατά βάθος ευγενής

Και έκρυβα το μίσος μου, γι’ αυτούς, που μ’ αδικούσαν.

Ήτανε κάτι και αυτό –

Άλλωστε σαν άνθρωπος, οι αντοχές μου περιοριζόταν

Και αν υπέκυπτα, θα έφτιαχνα ακόμη μία ζούγκλα.

Ναι κύριε· είναι αυτό που με γεμίζει περηφάνια –

Θέλει μεγάλη δύναμη το να μπορείς να ξεχωρίζεις.

Έτσι κι αλλιώς, μετά το τέλος μιας ολάκερης ζωής Κύριε

Και η συγχώρεση, ειν’ κάτι τελείως σχετικό

Όταν ήδη έχει συμβεί, ότι ήτανε να γίνει.

 AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ