Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Παράξενων ανθρώπων ιδιοτροπίες

Πόνοι από ξερά κλαδιά, που σπάζουν εύκολα

Δρόμοι μέσα σε πέτρα· μέσα στον πιο σκληρό γρανίτη

Αφημένη· πρώτα στην θάλασσα· ύστερα, στον αγέρα

Και μόνοι τους περιπολούνε αετοί

Ζητώντας να μάθουν κάποτε κι αυτοί

Το από πού προήλθαν –

Έρχονται από μακριά πολύ:

Η ομορφιά, η ποίηση και το γλυκό τραγούδι.

Στου ποταμού την άκρη, ανάμεσα

Σε πέτρες κι όμορφα χαλίκια

Εκείνη ειν’ έτοιμη, γυμνή, για ένα άγιο μπάνιο –

Τυφλός πια ειν’ ο ποιητής· τιμωρημένος

Μιας κι όλα τα όμορφα, ανήκουνε στην φύση.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ