(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα: Οι απαντήσεις νο2)
Και, που λες, η Ανάσταση να είν' πολύ κοντά κι οι πιότεροι να κοιμούνται κι ας ξημέρωσε, κι ας είν' η μέρα καθαρή, κι ας μας θωρεί η άνοιξη με καθαρό το βλέμμα. Κι ας γίνεται αυτό σπανίως• τα περάσματα Βδομάδων των Παθών, ξωπίσω τους αφήνουν έστω κάτι. Μα, μ' όλους αυτούς που έχουν ξεχαστεί επάνω στα κρεβάτια τους, τι γίνεται; Ειν' πολύ εύκολο να αδιαφορείς και ν' αδιαφορώ• όταν φουσκώσει πάλι το ποτάμι, μαζί μ' αυτούς θα πάρει και εμάς που περιμένουμε με αναμμένες τις λαμπάδες, όλους εμάς που δείξαμε σεβασμό στους μέγιστους νεκρούς, τους κάναμ' όλα τα μνημόσυνα και δεν πιστέψαμε στον πειρασμό των ανοικτών των χώρων.
Θυμάσαι τις προσκλήσεις που μας έστελναν για παρελάσεις, συγκεντρώσεις και πορείες λαϊκές; Θυμάσαι πώς τις έσκιζες; - Τις έσκιζες στα τέσσερα, έβαζες τα κομμάτια τους σε φάκελο απ' τους κίτρινους, τον οποίο εναπόθετες στων σκουπιδιών το πλησιέστερο καλάθι. Τον εναπόθετες τον φάκελο: επίσημα, μ' όλες τις προβλεπόμενες τιμές• έτσι, γιατί ο διάβολος αγαπάει την επισημότητα, γιατί ο διάβολος λατρεύει τις στολές με τα λιλιά και τις φαμφάρες, και βέβαια, τις ιλουστρασιόν αφίσες και τις σημαίες που 'ναι από πλαστικό, σαν τις κουνούν μικρά παιδιά, παρακινημένα από μάνατζερ εγωιστές κοινωνικούς, απέναντι από τις άυλες μορφές των αστυνόμων.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες βράδυ, όπως θυμήθηκα και το ταξίδι μας στην Ιερουσαλήμ κι αργότερα, το πέρασμά μας απ' τις στέπες της Ρωσίας, μέσα σ' ένα παράξενο - πολυτελές βαγόνι του Υπερσιβηρικού, γιορτάζοντας κάποια επέτειο - όχι δικιά μας. Στις στέπες και στην Ιερουσαλήμ, στο κρύο και στη ζέστη, στα όρια των αντοχών, στα όρια των πειρασμών της ιστορίας. Κι εσύ! Ναι εσύ! Εσύ μιμούμενη τις εποχές έπαιζες με τ' ανώριμό μου το μυαλό, πότε ντυμένη Ιεζαβέλ, πότε ντυμένη Λάρα, πότε Σαλώμη, πότε Άννα• ποτέ ντυμένη η πραγματικότητα, όπως στον κινηματογράφο. Ντυμένη εσύ, ντυμένος κι εγώ: ντυμένος διαφορετικός απ' απ' ότι είμαι, ντυμένος “Βασιλεύς των Βασιλέων”, ντυμένος και “Ηλίθιος”, ρόλοι που δεν απέχουν και πολύ: περίπου οσ' απέχει και το άσπρο απ' το μαύρο.
Πρωί στη Μόσχα, μεσημεράκι στη Συγγρού, ύστερα ψάρεμα στη λίμνη της Γεννησαρέτ, τ' απόγευμα στον Γολγοθά, βραδάκι εξορία μακριά, στο Ίρκουτσκ ή και στο Μακρονήσι.
Αν το 'χεις καταλάβει, φτάσαμε ως εδώ μασκαρεμένοι, ντυμένοι με στολές ανθρώπων που δεν ήμασταν εμείς• τώρα πια είμαστε γυμνοί• γυμνοί, ακριβώς όπως και η πατρίδα μας, ακριβώς όπως κι οι έρωτες των τραγικών παραμυθιών, αυτών που η Χιονάτη μένει στο τέλος μόνη της να γράφει γράμματα όπως εγώ σ' εσένα.
Όμως μ' αρέσει. Μ' αρέσει να σε θυμάμαι πάντοτε μασκαρεμένη• τα γεγονότα σαν τα ντύνουμε κατάλληλα περιορίζουνε τη δύναμη της μοναξιάς και βασιλεύουνε οι παραισθήσεις της ανάγκης. Κι είναι φορές που θέλω να πιστεύω και εγώ σε κάτι το οποίο να 'ναι λάθος• πες το αυτό αν θες μαζοχισμό, πες το αν θες βλακεία... Δεν έχει σημασία. Δεν είν' και λίγες οι φορές που προχωράμε ως ανθρωπότητα, πιστεύοντας σε λάθη• άλλωστε, είν' και η αυτανάφλεξη μια λύση - ίσως και τελευταία• πίσω μας οι ακτές που κάποτε κολυμπήσαμε εντός τους κατά το παρελθόν ή, και μελλοντικά ως επανάληψη αρχείου γεγονότων.
Ναι, μ' αρέσει! Μ' αρέσεις! Πάντα μου άρεσες! Μου άρεσες κι ως Λάρα κι ως Ιεζαβέλ, μου άρεσες κι ως Σαλώμη κι ως Άννα. Κι εγώ ντυμένος Κρέων• ψυχρός, κακός κι ανάποδος• κάποιος πρέπει να παίζει και αυτό τον ρόλο πότε - πότε• άλλωστε η ουσία κι η μαγεία της ζωής βρίσκεται μέσα στο ντορβά των αντιθέσεων, των αντιφάσεων, των εγκλημάτων με συμβολισμούς και της σκηνοθεσίας. Χα χα, κι εγώ ντυμένος Κρέων κι εσύ να με σκηνοθετείς: τρέλα για τους τρελούς κι η σοβαρότητα να εμφανίζεται μόνο μετά από μεγάλες τραγωδίες. Τι ειρωνεία!
Τι ειρωνεία! Όπως στιγμή που πίνεις τον καφέ σου όντας ήρεμος και ξαφνικά μπουκάρουν μαζικά ιθαγενείς και σε ζαλίζουνε χορεύοντας πρόχειρους χορούς, όντας απ' τον καφέ κι εκείνοι μεθυσμένοι (τι παράξενο!)• εντέλει ζεις προσδοκώντας ν' αποφύγεις τη βλακεία. Και πώς βολεύει η στολή του Κρέοντα σε τέτοιες περιπτώσεις! - Σε βλέπουν και απομακρύνονται• απομακρύνονται και 'συ κερδίζεις ηρεμία κι αρκετή από τη δημιουργική τη μοναξιά• και βλέπεις τη ζωή διαφορετικά, δίχως γυαλιά από τα παρδαλά, δίχως πολλές κουβέντες, γιατί, ο επιπλέον θόρυβος παραμορφώνει. Κάποια κενά μας τα γεμίζει με ατόφια λάθη, σκίζει και παραλλάσσει τις στολές μας, μας φέρνει πιο κοντά στα τέρατα κι αν κάποιος είναι αγαθός, δεν προλαβαίνει, ούτε λεωφορεία, ούτε τρένα, ούτε ιστορικές στιγμές που συμβολίζουνε θριάμβους.
Και τι μένει; Τι μας μένει; Μας μένουν μόνο αναμνήσεις, λίγοι φίλοι και αρκετές απ' τις στολές που κάποτε φορέσαμε, είτε στην Ιερουσαλήμ, είτε στη Μόσχα, είτε κάτω απ' την Ακρόπολη των Αθηνών, κάποτε, παλιά, πολύ παλιά, τότε που υποτίθεται οι τάξεις αντιμάχονταν η μια την άλλη. Στολές που τις φορέσαμε και αλλαγές που δεν τις ζήσαμε και ας νομίζαμε πως κατοικούσαμε εντός τους.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου