O MONOMAXOΣ

-Ο μονομάχος-

Φοβόμουν, κι η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά για να 'χω χρόνο κι άνεση για μ' αφεθώ, για ν' αφιερωθώ, να νιώσω έρωτα επάνω σε οπίσθια παρθένου. Είχα τις στάχτες, της ανακάτευα, μάντευα πράξεις παρελθοντικές, γινόμουν αρλεκίνος, κορόιδευα τον πάνσοφο λαό, γινόμουν άνθος σαρκοβόρου λουλουδιού και ύστερα γεράκι.

Όλα για την πατρίδα:   ο μέλανας ζωμός, τις περικεφαλαίας τα φτερά, το καροτσάκι για τα ψώνια. Όλα για την πατρίδα, κι ας ήμουν ανυπότακτος, κι ας με τιμώρησ' εκατό φορές ο χρόνος. Έπρεπε να 'χα φύγει, το είχα καταλάβει, ήμουν πια έτοιμος, στο μέτωπο είχα χαράξει το ποσό, στο χέρι κράταγα γερά το δόρυ.

Παρ' όλ' αυτά, ήταν ακόμα το καντήλι αναμμένο - και ο θεός από ψηλά αγνάντευε και ολομόναχος περίμενε να δει επόμενες εικόνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ