ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

-Στο μουσείο-

Υπήρχε πρόβλεψη. Γνωρίζαμε για κείνο το μπουρίνι. Και ύστερα από τις πρώτες προσπεράσεις ήτανε προφανής η απογοήτευση των μικρών παιδιών - πράμεναν εν λειτουργία τα σχολεία και ονομαστικά εμείς μετρούσαμε τις μπόμπες και τις συνηθισμένες τιμωρίες των θεών.

Σου λεν:   δημοκρατία - αηδίες δηλαδή, όταν ακούγεται αυτή η λέξη από χείλη ανωτέρων (υποτίθεται) πλασμάτων. Κι όταν ξιφομαχίες γίνονται με ξύλινα σπαθιά, αλίμονο στις ατομικές ελευθερίες. Κι όταν τα χελιδόνια απεργούν, ναυάγια, αφηρημένοι εραστές και όμορφες νεαρές δασκάλες περιμένουνε στη στάση τη γνωστή της πέμπτης λεωφόρου.

Δημοσκοπήσεις:   σαφώς και είναι πιο μπροστά οι τελευταίοι των φανατικών - ήταν τότε που περιμέναμε ξανά να ρθουν μεσάνυχτα:   σημείο Αναστάσεως που συνηθίζει να 'ναι πιθανή - κι η διαλεκτική το ήξερε πολύ καλά, γιαυτό από πολύ νωρίς είχε φροντίσει να απέχει.

Νύσταζα , έβρεχε από το πρωί, τριγύρω πανικός, δεν είχα άλλες λέξεις στο τσουβάλι. Συμβιβασμοί, λουλούδια πλαστικά σε παλιακά κρυστάλλινα ανθοδοχεία, αερολογίες, κουταμάρες, προστυχιές - απ' τα βουνά κατέβαινε η μοναξιά και κάλυπτε την μέχρι τότε ιστορία, στη δυτική Ευρώπη οι μεγάλοι πύργοι ζούσανε νέες δόξες, ιδανικοί εχθροί ήταν οι μορφωμένοι, ο κόσμος άλλαζε ξανά, κάθε βουβή αντίδραση είχε σαν στόχο να απορυθμίσει τις αξίες και να κατεδαφίσει πρακτικές, να χτίσει βιομηχανίες νέων όπλων.

Βαδίζαμε πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο, εκείνο το πρωί είχε χαλάσει ο θεός την αγορά κι οι δημοσκόποι έψαχναν στα σκουπίδια για χαμένους πανηγυρισμούς, βγαλμένους από χρόνια αφθονίας - δίχως την αφθονία γίνονται ισχυροί οι ύποπτοι κι όσοι παράγουν φο μπιζού για ώριμες κυρίες.

Παρ' όλη τη βροχή θ' αργούσε να νυχτώσει, θα 'πρεπε και εμείς να βρούμε εν' απάγκιο. Μπήκαμε σ' ένα μουσείο, έβρεχε πλέον δυνατά κι εντός αυτού τ' αγάλματα είχανε χάσει τα ωραία πρόσωπά τους, πίσω από αυτά υπήρχαν αρκετές σκιές που παραμόνευαν σαν σχέδια στους τοίχους - και όλ' αυτά συνέβαιναν μέσα σε  έν'  αρχαιολογικό, αόρατο, παράξενο μουσείο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ