ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ

- Ξυπνώντας -

Ύστερα υποχώρησε ο όροφος, ύστερα οι στεριές γεμίσανε με φρούτα. Τα βασικά μας ένστικτα τρέξαν μπροστά απ' το παρόν, μπροστά από την γέννηση της μέρας. Κι ύστερα; Κι ύστερα... κι ύστερα... Ύστερα,  από των ψηλών βουνών τις κορυφές φάνηκαν σύννεφα και τούρκικες σημαίες. Φορούσα παρδαλή στολή, έψαχνα μες στα μνήματα ο χρόνος πού βρισκόταν. Κάποτε, ήμουν κι εγώ μικρούλι φανταράκι, κάποτε, είχα πολεμήσει στα κρυφά. Γελούσα θυμάμαι... Έπαιζα με μασέλες - λάφυρα, ζούσα εντός του τότε.

     Κανείς δεν γνώριζε! Κανείς μας! Πιστέψτε με! Σε τι να ορκιστώ; "Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα...", έπαιζε το πικ - π. Τι, δεν είχαν πια οι άνθρωποι λαλιά - μοναχ' ακολουθούσαν. Κανείς δεν γνώριζε! Κανείς μας! Ένας σωρός τεράστια σκυλιά μας κύκλωσαν - όσο, για το τι έγινε μετά; - Τίποτα δεν θυμάμαι...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ